Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4515.461.2016.2.JKu
z 11 stycznia 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 20 września 2016 r. (data wpływu do Biura – 3 listopada 2016 r.), uzupełnionym 12 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 listopada 2016 r. do Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu.
Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 21 listopada 2016 r., znak: 2461-IBPB-2-1.4515.461.2016.1.JKu wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony 12 grudnia 2016 r.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
W dniu 24 listopada 2015 r. Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania, którego jest wyłącznym właścicielem. Umowa kredytowa podpisana została z bankiem, który w ocenie Wnioskodawczyni przedstawił najkorzystniejszą ofertę. Mama Wnioskodawczyni od lat posiada rachunek w tym właśnie banku i uzyskała pozytywną ocenę kredytową ze względu na historię rachunku.
Spłata kredytu następuje od 1 stycznia 2016 r. w wysokości około 1.900 PLN (rata + odsetki), poprzez automatyczne potrącenie przez bank raty z rachunku mamy Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni zwraca natomiast mamie swoją część raty w gotówce (solidarna spłata kredytu).
Taka forma kredytu nie wiązała się z dodatkowymi kosztami związanymi z założeniem i prowadzeniem rachunku przez Wnioskodawczynię w przedmiotowym banku.
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że:
- kredyt hipoteczny został zaciągnięty przez Wnioskodawczynię wspólnie z rodzicami,
- raty kredytu dotychczas spłacali rodzice Wnioskodawczyni jako dłużnicy solidarnie zobowiązani,
- spłata kredytu przez rodziców następuje w celu wykonania własnego zobowiązania.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
- Czy w przedstawionym stanie faktycznym udział w spłacie kredytu przez rodziców (współkredytobiorców) wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego?
- Jeśli tak, to Wnioskodawczyni prosi o szczegóły dalszego działania.
Zdaniem Wnioskodawczyni udział w spłacie rat kredytu przez rodziców – współkredytobiorców nie powoduje u Wnioskodawczyni powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Środki przeznaczone na udział w spłacie rat kredytu przez rodziców nie stanowią darowizny, ponieważ kredyt zaciągnięty został przez trzy osoby, które są zobowiązane do jego spłaty. Z informacji jakie telefonicznie uzyskała Wnioskodawczyni wynika, iż w tym przypadku nie można mówić o darowiźnie jako, że rodzice spłacają swoje zobowiązanie wobec banku a mieszkanie zostało zakupione na kredyt (pieniądze banku).
W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z jednolitym stanowiskiem Izb Skarbowych, wynikającym z interpretacji, spłata kredytu na zakup mieszkania nie może być traktowana jako darowizna. Rodzice – współkredytobiorcy – spłacając kredyt dokonują zwolnienia z długu a nie darowizny (obdarowując dziecko).
Jak wskazała Wnioskodawczyni, mieszkanie od chwili zakupu jest jej własnością, co potwierdza akt notarialny. Kredyt (zarówno kapitał jak i naliczane odsetki) od chwili zaciągnięcia spłacają rodzice, co – zdaniem Wnioskodawczyni – znajduje uzasadnienie bezpośrednio w regulacjach Kodeksu cywilnego. Zgodnie bowiem z art. 366 § 1 i § 2 ww. ustawy, dotyczącym zasady solidarności dłużników, wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna.
Jak podkreśliła Wnioskodawczyni, zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych z długu. Do tego czasu wszyscy dłużnicy ponoszą solidarną odpowiedzialność za cały dług. Z istoty tej odpowiedzialności wynika zasada solidarna odpowiedzialność za całość długu, a nie tylko jego część.
Zatem, gdy jeden z dłużników spłaca całość zadłużenia (np. wynikającego z kredytu mieszkaniowego) i nie wykazuje przy tym chęci obdarowania kogokolwiek, wówczas nie dochodzi do takiego obdarowania. Następuje natomiast zwolnienie z długu. Dłużnik solidarny reguluje bowiem jedynie własny dług a nie cudze zobowiązanie.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny.
Katalog tytułów opodatkowania wymieniony w powyższym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie jedynie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.
Jak stanowi art. 5 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.
Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.
Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego też w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).
Zgodnie z art. 880 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.
Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym, przy czym nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Ponadto, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu. Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.
Decydujące znaczenie dla dokonania tej oceny prawnopodatkowej ma zatem treść umowy wiążącej strony.
Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawczyni wspólnie z rodzicami zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania, którego jest wyłącznym właścicielem. Raty kredytu dotychczas spłacali rodzice Wnioskodawczyni jako dłużnicy solidarnie zobowiązani; spłata kredytu przez rodziców następuje w celu wykonania własnego zobowiązania.
Jak wynika z powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym wystąpiły następujące czynności:
- zawarcie z bankiem umowy kredytu przez Wnioskodawczynię wspólnie z jej rodzicami i spłata rat kredytu przez pozostałych współkredytobiorców zobowiązanych solidarnie do spłaty kredytu (rodzice Wnioskodawczyni),
- zawarcie umowy sprzedaży – nabycie własności lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię.
Zdaniem Wnioskodawczyni, udział w spłacie rat kredytu przez rodziców – współkredytobiorców nie powoduje u Wnioskodawczyni powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Środki przeznaczone na udział w spłacie rat kredytu przez rodziców nie stanowią bowiem darowizny, ponieważ kredyt zaciągnięty został przez trzy osoby, które są zobowiązane do jego spłaty.
Dokonując oceny skutków prawnopodatkowych w podatku od spadków i darowizn należy mieć na względzie przedmiot opodatkowania tym podatkiem, którym jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych m.in. tytułem darowizny, w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego.
W opisanym stanie faktycznym, źródłem spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawczyni jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi natomiast odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłaty kredytu przez pozostałych współkredytobiorców, tj. dłużników solidarnych z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawczyni.
Jak wskazano powyżej, przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Katalog tytułów nabycia wymieniony w tym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że opodatkowaniu tym podatkiem może podlegać nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych wyłącznie w drodze tych czynności prawnych.
Mając na względzie powyższe oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni. Spłata przez rodziców (dłużników solidarnych) rat kredytu, choć przeznaczonego na nabycie lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię, nie przesądza o darowiźnie oraz powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Czynność taka nie jest bowiem – jak wynika z wniosku – umową darowizny lecz zwolnieniem się rodziców ze zobowiązania. Nie stanowi darowizny, a zatem nie podlega podatkowi od spadków i darowizn, bezpłatne przysporzenie wynikające z innej umowy niż umowa darowizny w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.