Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4515.481.2016.1.BJ
z 18 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 17 listopada 2016 r. (data wpływu do Biura – 18 listopada 2016 r.), uzupełnionym 9 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości.

Wniosek uzupełniono 9 stycznia 2017 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Rodzice Wnioskodawczyni, małżonkowie L. i J. S., nabyli w 1977 r. udział wynoszący 1/2 części w nieruchomości objętej księgą wieczystą KW nr (…), utworzoną z działek nr 69/1 (o pow. 0,0391 ha) i nr 69/2 (o pow. 0,0390 ha). Współwłaścicielką udziału wynoszącego 1/2 części tejże nieruchomości była wówczas T. D. Nieruchomość ta składa się z dwóch geodezyjnie wydzielonych działek nr 69/1 i 69/2. Na nieruchomości w granicy obu działek posadowiony jest dom bliźniak – tzn. jedna równa połowa domu na działce nr 69/1 i druga połowa domu na działce nr 69/2 – prawnie zaś obie działki składają się na jedną nieruchomość objętą jedną księgą wieczystą jw. Pomiędzy współwłaścicielami nigdy nie było sporów co do zakresu użytkowania nieruchomości mimo braku formalnego podziału. Właściciele dokonali nieformalnego podziału do korzystania (quot usum) w ten sposób, że zgodnie korzystali z wyłączeniem innych osób: T. D. z działki nr 69/2, a małżonkowie S. z działki nr 69/1 oraz ze stojących na tych działkach budynków w ramach domu jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej.

Matka Wnioskodawczyni J. S. zmarła w 2010 roku, a spadek po niej nabyli: L. S. – mąż, K. S. syn oraz A. P. – córka (Wnioskodawczyni). Zmarła również T. D. – druga współwłaścicielka, a spadek po niej nabyła córka – M. F. Po nabyciu nieruchomości przez małżonków S., L. S. (ojciec Wnioskodawczyni) wybudował własnym kosztem i staraniem (co zostało udokumentowane stosownymi rachunkami i umowami z firmami budowlanymi) na działce nr 69/1, którą posiadał z wyłączeniem innych osób w ramach podziału do korzystania (quot usum) dom jednorodzinny. Ówczesna współwłaścicielka w osobie T. D. wyraziła na taką budowę zgodę, skoro nie poniosła żadnych wydatków ani nakładów na poczynioną (własnym kosztem i staraniem L. S.) budowę domu jednorodzinnego. Ówczesna współwłaścicielka T. D., jak i jej spadkobierczyni a obecna współwłaścicielka w osobie M. F. nigdy nie podnosiły pretensji ani roszczeń finansowych związanych z wzniesieniem domu jednorodzinnego na działce nr 69/1 użytkowanej wyłącznie przez rodzinę S.

Obecni współwłaściciele opisanej wyżej nieruchomości zamierzają zgodnie znieść jej współwłasność bez żadnych spłat, dopłat ani jakichkolwiek innych rozliczeń finansowych. Zniesienie współwłasności przez obecnych współwłaścicieli, którym łącznie (rodzinami) przysługują udziały wynoszące po 1/2 części w nieruchomości ma nastąpić w ten sposób, że:

1. działka nr 69/1 o pow. 0,0391 ha zabudowana obecnie dwoma domami w tym jednym jednorodzinnym wolnostojącym, a drugim jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej, ma zostać przyznana na wyłączną własność L. S., A. P. (Wnioskodawczyni) i K. S. (w odpowiednich do dziedziczenia po zmarłej J. S. udziałach);
2. działka nr 69/2 o pow. 0,0390 ha zabudowana obecnie jedynie domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej, ma zostać przyznana na wyłączną własność M. F. (spadkobierczyni po zmarłej T. D.).
   
   

Znoszący współwłasność podadzą wartości przedmiotów umowy na kwoty:

• działki nr 69/2 zabudowanej domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej na kwotę 200.000,00 PLN,
• działki nr 69/1 zabudowanej domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej w kwocie 200.000,00 PLN oraz domu jednorodzinnego wolnostojącego wybudowanego własnym kosztem i staraniem rodziny S. (bez jakiegokolwiek udziału w finansowaniu jego budowy przez właścicieli działki nr 69/1) – na kwotę 300.000,00 PLN.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku opisanym powyżej, dokonania zniesienia współwłasności nieruchomości przez Wnioskodawczynię nieodpłatnie w drodze umowy zawartej przez współwłaścicieli nieruchomości przed notariuszem lub też ugody sądowej (bez spłat i dopłat na rzecz pozostałych współwłaścicieli), Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn?

Wnioskodawczyni wskazała, że przepis art. 1 ust. 1 pkt ustawy z dnia 8 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności, Zgodnie zaś z art. 7 pkt 6 ww. ustawy przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

W wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn, ciążący na nabywcy, powstanie tylko w przypadku nabycia nieruchomości większej od wartości udziału we współwłasności. Podstawę opodatkowania stanowić będzie wtedy wartość rynkowa części nieruchomości nabytej ponad udział w tej nieruchomości przysługujący nabywcy przed zniesieniem współwłasności.

Jak wynika ze zdarzenia przyszłego opisanego powyżej, przed podpisaniem umowy o zniesieniu współwłasności nieruchomości Wnioskodawczyni była już współwłaścicielką nieruchomości o powierzchni całkowitej 0,0781 m2, składającej się z dwóch zabudowanych działek: nr ew. 69/2 o pow. 0,0390 m2 i nr ew. 69/1 o pow. 0,0391 m2. Łączny udział Wnioskodawczyni wraz z ojcem L. S. i bratem K. S. we współwłasności nieruchomości wynosił 1/2.

Na mocy umowy zniesienia współwłasności, Wnioskodawczyni wraz z rodziną przyznana zostanie na wyłączną własność działka o nr ew. 69/1 o pow. 0,0391 m2. W wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni stanie się właścicielką (wraz z ojcem i bratem) nieruchomości o powierzchni odpowiadającej połowie nieruchomości przed jej podziałem, zatem nabędzie majątek odpowiadający pierwotnie jej/ich łącznemu udziałowi we współwłasności. W świetle powyższego wartość udziału Wnioskodawczyni we współwłasności nieruchomości przed nieodpłatnym zniesieniem współwłasności w drodze umowy notarialnej wynosi 1/2 i odpowiada 0,0391 m2. Po zniesieniu współwłasności Wnioskodawczyni otrzyma właśnie działkę o pow. 0,0391 m2, a zatem identyczną z tym ile wynosił jej udział we współwłasności nieruchomości sprzed zniesienia współwłasności. Tym samym Wnioskodawczyni nie nabędzie na własność nieruchomości ponad swój udział we współwłasności – nabędzie dokładnie tyle ile ten udział wynosił.

Wnioskodawczyni wskazała, że podstawa opodatkowania powinna zostać ustalona jako różnica pomiędzy wartością udziału w nieruchomości sprzed zniesienia współwłasności, czyli sprzed zamierzonej daty dokonania czynności prawnej zawarcia umowy zniesienia współwłasności bez wliczania nakładów poczynionych jedynie przez Wnioskodawczynię, a wartością aktualną zabudowanej działki gruntu stanowiącej połowę pierwotnej nieruchomości. Inne stanowisko w rażący sposób naruszyłoby art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Według Wnioskodawczyni, nie można uznać za słuszne interpretacji przepisów art. 7 ust. 6 ww. ustawy jakoby opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegało zwiększenie wartości składnika majątkowego.

Powołując się na treść art. 7 ust. 6 ww. ustawy, Wnioskodawczyni wskazała, że w sytuacji gdy do tej pory przysługiwał jej (wraz z ojcem i bratem) łącznie udział w wysokości 1/2 we współwłasności nieruchomości, a tytułem zniesienia współwłasności przyznane im zostanie prawo własności nieruchomości, której wartość (bez poniesionych przez nich tylko i wyłącznie nakładów w postaci wybudowania przez nich domu wolnostojącego) odpowiada wartością wielkości udziału sprzed zniesienia współwłasności to nie będzie podstawy do nałożenia podatku od spadków i darowizn, bowiem podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Wprawdzie po dokonaniu podziału w majątku Wnioskodawczyni pojawi się nowy składnik w postaci prawa własności całkiem nowej nieruchomości, jednak wartość samego udziału nie zwiększy się – bowiem wartość prawa własności nieruchomości odpowiadać będzie wartością wielkości udziału sprzed podziału, a więc 1/2 w dzielonej współwłasności ułamkowej nieruchomości.

Podstawę opodatkowania w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności ustala się na zasadach ogólnych z uwzględnieniem reguły określonej w podanym przepisie art. 7 ust. 6 ww. ustawy. Zgodnie z tym unormowaniem, ustalanie podstawy opodatkowania przebiega dwuetapowo. Po pierwsze, konieczne jest określenie wartości rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności. Następnie należy ustalić, w jakim zakresie przysługujący podatnikowi – nabywcy udział we współwłasności rzeczy lub prawa majątkowego powiększył się wskutek nieodpłatnego zniesienia współwłasności – w opisanym przypadku nie zwiększy się bowiem budynek jednorodzinny został wzniesiony tylko i wyłącznie własnym kosztem i staraniem rodziny Wnioskodawczyni. Podstawą opodatkowania jest właśnie odpowiadająca temu przyrostowi część wartości rzeczy lub prawa (M. Rusinek, komentarz do ustawy z dnia 28 października 2002 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2002 r. Nr 200, poz. 1681), lex/el. 2003). Wnioskodawczyni w wyniku zniesienia współwłasności nie nabędzie więcej aniżeli miała do tej pory. Wartość poczynionych na działkę nr 69/1 nakładów (własnym kosztem i staraniem rodziny S.) w postaci wybudowania domu na tej działce, nie spowoduje powiększenia się majątku Wnioskodawczyni w związku z zamierzonym dokonaniem zniesienia współwłasności.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie można porównywać wartości pierwotnego udziału we współwłasności z wartością nieruchomości, która powstanie na skutek zniesienia współwłasności. Zwiększenie wartości rzeczy przez jej właściciela lub współwłaściciela nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, a nałożenie podatku w niniejszym stanie faktycznym nastąpi bez podstawy prawnej.

Wnioskodawczyni wskazała, że w wypadku współwłasności należy odróżnić prawo własności całej rzeczy od udziałów współwłaścicieli. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej i jest określony odpowiednim ułamkiem (z reguły zwykłym). Zestawiając udział właściciela z własnością całej rzeczy należy stwierdzić, że prawo własności całej rzeczy przysługuje wszystkim współwłaścicielom niepodzielnie, udział natomiast jest prawem, które należy wyłącznie do współwłaściciela (a co za tym idzie w przypadku dokonania podziału do korzystania nieruchomości wspólnej oraz czynienia nakładów na ten użytkowany tylko i wyłącznie przez jednych współwłaścicieli przedmiot współwłasności poprzez czynienie nań nakładów trudno tu mówić by było o zwiększeniu wartości udziału w wyniku zniesienia współwłasności), współwłaściciel ma tu więc względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. W związku z tym, iż współwłaściciel przed zniesieniem współwłasności jest już właścicielem przedmiotu współwłasności w części odpowiadającej wielkości jego udziału, opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega tylko nieodpłatne nabycie ponad udział we współwłasności.

A zatem, w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn, ciążący na nabywcy powstanie tylko w przypadku nabycia nieruchomości większej od wartości udziału we współwłasności. Podstawę opodatkowania stanowić będzie wtedy wartość rynkowa części nieruchomości nabytej ponad udział w tej nieruchomości przysługujący nabywcy przed zniesieniem współwłasności.

Wnioskodawczyni uważa, że przez wartość udziału we współwłasności, o której mowa w art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn należy rozumieć wielkość udziału wyrażoną odpowiednim ułamkiem. W przypadku współwłasności nieruchomości wartości udziału będzie odpowiadała odpowiednia wielkość tej nieruchomości wyrażona w metrach, czy też innych jednostkach określających powierzchnię nieruchomości.

Wnioskodawczyni w stanowisku podparła się tezą sformułowaną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 lutego 2007 r. sygn. akt III SA/WA 2980/06 w sprawie ze skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 17 lipca 2006 r. w przedmiocie podatku od spadków i darowizn.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Stosownie do art. 1a pkt 1 ww. ustawy przepisy ustawy o nieodpłatnym zniesieniu współwłasności stosuje się odpowiednio do nieodpłatnego nabycia własności rzeczy wspólnej (wspólnego prawa majątkowego) albo jej części przez niektórych dotychczasowych współwłaścicieli na dalszą współwłasność.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

W myśl art. 210 ww. ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. W świetle przepisów art. 211 i 212 ustawy Kodeks cywilny zniesienie współwłasności może nastąpić przez:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Podstawa opodatkowania w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności określona została w art. 7 ust. 6 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi ją wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć na względzie przepis art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy, w myśl którego podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi (współwłaścicielom) i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości (nie wielkości) udziału.

Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych zgodnie z art. 8 ust. 3 wskazanej ustawy, określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Z treści wniosku wynika, że rodzice Wnioskodawczyni nabyli w 1977 r. udział wynoszący 1/2 części w nieruchomości, która składa się z dwóch geodezyjnie wydzielonych działek nr 69/1 i 69/2. Współwłaścicielką udziału wynoszącego 1/2 części tejże nieruchomości była wówczas T. D. Na nieruchomości w granicy obu działek posadowiony jest dom bliźniak, tzn. jedna równa połowa domu na działce nr 69/1 i druga połowa domu na działce nr 69/2. Po nabyciu nieruchomości ojciec Wnioskodawczyni wybudował własnym kosztem i staraniem na działce nr 69/1 dom jednorodzinny. Matka Wnioskodawczyni zmarła w 2010 roku, a spadek po niej nabyli: mąż, syn oraz córka (Wnioskodawczyni). Zmarła również druga współwłaścicielka T. D, a spadek po niej nabyła jej córka. Obecni współwłaściciele opisanej nieruchomości zamierzają zgodnie znieść jej współwłasność bez żadnych spłat, dopłat ani jakichkolwiek innych rozliczeń finansowych.

Zniesienie współwłasności przez obecnych współwłaścicieli, którym łącznie (rodzinami) przysługują udziały wynoszące po 1/2 części w nieruchomości ma nastąpić w ten sposób, że:

1. działka nr 69/1 o pow. 0,0391 ha zabudowana obecnie dwoma domami w tym jednym jednorodzinnym wolnostojącym, a drugim jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej ma zostać przyznana na wyłączną własność ojca, Wnioskodawczyni i brata Wnioskodawczyni (w odpowiednich do dziedziczenia po zmarłej matce udziałach);
2. działka nr 69/2 o pow. 0,0390 ha zabudowana obecnie jedynie domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej ma zostać przyznana na wyłączną własność spadkobierczyni po zmarłej T. D.
   
   

Znoszący współwłasność podadzą wartości przedmiotów umowy na kwoty:

• działki nr 69/2 zabudowanej domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej na kwotę 200.000,00 PLN,
• działki nr 69/1 zabudowanej domem jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej w kwocie 200.000,00 PLN oraz domu jednorodzinnego wolnostojącego wybudowanego własnym kosztem i staraniem rodziny S. (bez jakiegokolwiek udziału w finansowaniu jego budowy przez właścicieli działki nr 69/1) – na kwotę 300.000,00 PLN.
  
  

We własnym stanowisku Wnioskodawczyni wskazała, że nie można uznać za słuszne interpretacji przepisów art. 7 ust. 6 ww. ustawy jakoby opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlegało zwiększenie wartości składnika majątkowego. Wnioskodawczyni uważa, że nie można porównywać wartości pierwotnego udziału we współwłasności z wartością nieruchomości, która powstanie na skutek zniesienia współwłasności. Według niej, przez wartość udziału we współwłasności, o której mowa w art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn należy rozumieć wielkość udziału wyrażoną odpowiednim ułamkiem.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. W świetle przywołanych przepisów należy wskazać, że w powołanym wyżej art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy (lub praw majątkowych), w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Obowiązek podatkowy powstaje wówczas, gdy w wyniku zniesienia współwłasności następuje nabycie rzeczy lub prawa o wartości wyższej niż wartość udziału przysługująca przed zniesieniem współwłasności. Pod tym pojęciem należy rozumieć wartość wyrażoną w środku pieniężnym a nie wartość wyrażoną w wielkości (części) udziału.

Z treści wniosku wynika, że dokonując zniesienia współwłasności dotychczasowi współwłaściciele („rodziny”) nabędą po 1/2 części wskazanej nieruchomości. Jednak nabyta przez Wnioskodawczynię (we współwłasności z jej rodziną) część będzie miała wyższą wartość (wartość wyrażoną w złotych). Wnioskodawczyni (wraz z rodziną: bratem i ojcem) nabędzie bowiem w efekcie nieruchomość o wyższej wartości niż druga współwłaścicielka. Wynika to wprost z opisu zdarzenia przyszłego gdzie Wnioskodawczyni wskazała w złotówkach jaka będzie wartość przedmiotów nabytych w wyniku zniesienia współwłasności. Zatem bezsprzecznie ma tutaj zastosowanie przepis art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdyż Wnioskodawczyni nabędzie na współwłasność rzecz (nieruchomość) o wartości wyższej niż wartość (w złotych) udziału w nieruchomości będącej przedmiotem zniesienia współwłasności.

Wobec powyższego, w analizowanej sprawie należy określić wartość nieruchomości, tj. działek o nr 69/1 i 69/2 powstałych w wyniku zniesienia współwłasności (wartość nieruchomości gruntowej wraz z budynkami na niej posadowionymi, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). Wartość rynkową nabywanych rzeczy określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego (art. 8 ust. 3 ustawy).

Wnioskodawczyni uważa, że podstawa opodatkowania powinna zostać ustalona jako różnica pomiędzy wartością udziału w nieruchomości sprzed zniesienia współwłasności, czyli sprzed zamierzonej daty dokonania czynności prawnej zawarcia umowy zniesienia współwłasności bez wliczania nakładów poczynionych jedynie przez Wnioskodawczynię, a wartością aktualną zabudowanej działki gruntu stanowiącej połowę pierwotnej nieruchomości.

Należy zwrócić uwagę, że ustawodawca przewidział obniżenie podstawy opodatkowania o wartość obciążenia, czyli o tzw. długi i ciężary. Do długów i ciężarów obniżających podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn nie można jednak zaliczyć wydatków poniesionych w tym przypadku na budowę budynku mieszkalnego posadowionego na nieruchomości będącej przedmiotem umowy zniesienia współwłasności. Pojęcia poniesionych nakładów nie można bowiem utożsamiać z pojęciem „długów i ciężarów” obniżających podstawę opodatkowania. Potwierdzeniem tego jest zapis zawarty w art. 7 ust. 4 ustawy. Z jego treści jasno wynika, iż jedynie przy nabyciu w drodze zasiedzenia wartość dokonanych nakładów podlega wyłączeniu z podstawy opodatkowania. Gdyby ustawodawca chciał taką zasadę zastosować również przy nabyciu innym tytułem, np. tytułem zniesienia współwłasności, niewątpliwie uczyniłby taki zapis. Gdyby natomiast wolą ustawodawcy było, aby nakłady poniesione przez nabywcę były wyłączane z podstawy opodatkowania jako ciężar lub dług (na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn) w przypadku nabycia na mocy wszystkich tytułów określonych w ustawie, to bezzasadnym byłoby zawieranie specjalnej regulacji w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Nie ma więc racji Wnioskodawczyni, że wartość poczynionych na działkę nr 69/1 nakładów (własnym kosztem i staraniem rodziny S.) w postaci wybudowania domu na tej działce nie spowoduje powiększenia się majątku Wnioskodawczyni w związku z zamierzonym dokonaniem zniesienia współwłasności. W opisanej sytuacji, gdy wartość udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności przekroczyła wartość udziału posiadanego przed zniesieniem współwłasności, wartość poczynionych na tej nieruchomości nakładów nie obniży podstawy opodatkowania.

Nie można też zgodzić się ze stwierdzeniem, że w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn ciążący na nabywcy powstanie tylko w przypadku nabycia nieruchomości większej od wartości udziału we współwłasności. Jak już wskazano, obowiązek podatkowy powstaje wówczas, gdy w wyniku zniesienia współwłasności następuje nabycie rzeczy lub prawa o wartości wyższej niż wartość udziału przysługująca przed zniesieniem współwłasności, co ma miejsce w sprawie.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawczynię zdarzenia przyszłego oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Końcowo, odnosząc się do powołanego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wskazać należy, że nie jest ono wiążące dla tutejszego organu. Interpretacja organu podatkowego, podobnie jak orzeczenia sądowe dotyczą tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.