Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-1-2.4510.1123.2016.1.MS
z 16 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 25 listopada 2016 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia wierzytelności w drodze konfuzji w wyniku likwidacji Spółki (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2016 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia wierzytelności w drodze konfuzji w wyniku likwidacji Spółki.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową, podlegającą w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich uzyskania. Wnioskodawca nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów.

Wnioskodawca jest udziałowcem spółki kapitałowej (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) z siedzibą w Polsce (zwanej dalej: „Spółką”), w której posiada bezpośrednio 100% udziałów w kapitale zakładowym. Posiadanie tych udziałów wynika z tytułu własności. Wnioskodawca posiada przedmiotowe udziały w kapitale zakładowym Spółki nieprzerwanie przez okres dłuższy niż dwa lata.

Wnioskodawca oraz Spółka wchodzą w skład grupy kapitałowej prowadzącej działalność deweloperską. Spółka funkcjonowała jako spółka celowa do realizacji inwestycji budowlanej. Obecnie jednak Spółka nie realizuje już zadań inwestycyjnych. Ze względu na to, że grupa dąży do uproszczenia struktury własnościowej, poprawienia poziomu zarządzania oraz ograniczenia kosztów funkcjonowania grupy, planowana jest m.in. likwidacja spółek, które nie realizują już żadnej inwestycji. Z uwagi na powyższe planowane jest podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki. Podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki spowoduje, że Spółka rozpocznie proces likwidacji zmierzający do jej wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego (KRS).

W związku z likwidacją, cały majątek Spółki pozostały po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli zostanie przekazany Wnioskodawcy.

Na przedmiotowy majątek będą składać się w szczególności:

• przysługujące Spółce wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych na rzecz Wnioskodawcy oraz pożyczek udzielonych na rzecz innych podmiotów (tj. wierzytelności o spłatę kwoty głównej pożyczek oraz naliczonych odsetek od pożyczek),
• akcje w spółce komandytowo-akcyjnej (zwane dalej: „akcjami w SKA”)

dalej łącznie zwane: „Majątkiem”.

Odnośnie wierzytelności z tytułu umów pożyczek udzielonych przez Spółkę ich przeniesienie na Wnioskodawcę nastąpi na podstawie umowy cesji (przelewu) wierzytelności. Instytucja cesji (przelewu) wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 Kodeksu cywilnego (KC). Zgodnie z art. 509 § 1 i 2 KC wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przekazanie Wnioskodawcy wierzytelności pożyczkowej Spółki przysługującej jej wobec Wnioskodawcy spowoduje, że wierzytelność ta oraz związane z nią zobowiązanie wygasną z mocy prawa. Nastąpi bowiem tzw. konfuzja (łac. confusio), czyli sytuacja w której następuje połączenie w rękach tej samej osoby praw przysługujących wierzycielowi oraz skorelowanych z tym obowiązków dłużnika. Na dzień otrzymania przez Wnioskodawcę w wyniku likwidacji Spółki Majątku będzie on posiadał bezpośrednio i nieprzerwanie przez okres dwóch lat w jej kapitale zakładowym udziały w wysokości nie mniejszej niż 10%.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy konfuzja zobowiązań i wierzytelności z tytułu umów pożyczek, wynikająca z likwidacji Spółki i przeniesienia przysługujących jej wierzytelności wobec Wnioskodawcy na Wnioskodawcę, będzie się wiązała z powstaniem u Wnioskodawcy przychodu podatkowego? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w zdarzeniu przyszłym wygaśnięcie wierzytelności pożyczkowych na skutek konfuzji nie będzie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa CIT nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Wymienia jedynie listę przykładowych przysporzeń, które z punktu widzenia tej ustawy należy uznać za przychód podatkowy. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny jego charakter, co oznacza, że przysporzenie to w sposób ostateczny powiększa majątek podatnika. O przysporzeniu można mówić nie tylko wtedy gdy u podatnika następuje przyrost po stronie aktywów, ale także wówczas gdy nastąpi trwałe zmniejszenie jego zobowiązań (pasywów). Wśród przykładowych przysporzeń zaliczanych do kategorii przychodów podatkowych Ustawa CIT wymienia zatem m. in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, a także wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że sam efekt w postaci konfuzji wierzytelności i zobowiązania nie wiąże się z uzyskaniem jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, które mogłoby stanowić przychód podatkowy na gruncie Ustawy CIT. W przypadku konfuzji, do której dojdzie w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca nie będzie już wprawdzie zobowiązany do uregulowania długu wynikającego z zaciągniętej pożyczki (do spłaty kwoty głównej pożyczki oraz naliczonych odsetek), ale jednocześnie przestanie istnieć składnik jego majątku w postaci wierzytelności pożyczkowej. W konsekwencji, w wyniku wzajemnego zniesienia się skorelowanych ze sobą praw i obowiązków wynikających z pożyczki, Wnioskodawca nie uzyska żadnej korzyści, żadnego realnego przysporzenia. Brak przysporzenia skutkuje zaś brakiem obowiązku rozpoznania przychodu na gruncie Ustawy CIT.

Dodatkowo, wygaśnięcie z mocy prawa zobowiązania w wyniku konfuzji nie zostało wymienione w przykładowym katalogu przychodów podatkowych zawartym w art. 12 Ustawy CIT. Wśród przychodów podatkowych Ustawa CIT wymienia m.in. wartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a. Ustawy CIT), jednakże zdaniem Wnioskodawcy wygaśnięcie zobowiązania pożyczkowego w wyniku konfuzji nie stanowi umorzenia zobowiązania, o którym mowa w tym przepisie. Ustawa CIT nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem „umorzenie” zobowiązań. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się jednak, że w celu ustalenia zakresu znaczeniowego tego terminu na gruncie Ustawy CIT należy posłużyć się odpowiednimi przepisami Kodeku cywilnego w zakresie prawa zobowiązań. Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego (art. 498 - 508), wierzytelność może zostać umorzona w drodze następujących czynności prawnych: potrącenia, odnowienia lub zwolnienia z długu. Z punktu widzenia podatku dochodowego najistotniejsze jest jednak to, czy w efekcie zastosowania któregokolwiek z powyższych sposobów umorzenia zobowiązań po stronie dłużnika powstanie przysporzenie, które mogłoby zostać zakwalifikowane jako przychód podatkowy. Ewentualne przysporzenie majątkowe może powstać jedynie w sytuacji nieefektywnego umorzenia zobowiązania tj. sytuacji w której zobowiązanie dłużnika wygaśnie, mimo że dłużnik nie spełni żadnego świadczenia na rzecz wierzyciela, a tym samym dłużnik osiągnie korzyść kosztem wierzyciela. Z uwagi na powyższe, wśród czynności prawnych przewidzianych w Kodeksie cywilnym jedyna instytucja prawa cywilnego, która może wiązać się z ewentualnym przychodem podatkowym z tytułu umorzenia zobowiązań to zwolnienie z długu uregulowane w art. 508 Kodeksu cywilnego. Zwolnienie z długu zachodzi wtedy, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje w wyniku czego zobowiązanie dłużnika wygasa. Zdaniem Wnioskodawcy, konfuzja nie jest zwolnieniem z długu, o którym mowa w art. 508 Kodeksu cywilnego. Z brzmienia art. 508 Kodeksu cywilnego wynika bowiem wyraźnie, że do zwolnienia z długu dochodzi do skutku w wyniku umowy stron. Jeżeli więc którakolwiek ze stron tj. dłużnik lub wierzyciel, nie wyraża woli zwolnienia dłużnika ze zobowiązania, do umorzenia tego zobowiązania nie dojdzie. W przypadku konfuzji nie są natomiast składane żadne oświadczenia woli w przedmiocie zwolnienia z długu. Konfuzja następuje automatycznie. Jak wskazano powyżej konfuzja nie powoduje też przysporzenia po stronie dłużnika kosztem wierzyciela. Dłużnik i wierzyciel w przypadku konfuzji jest bowiem tym samym podmiotem. W konsekwencji, wartość zobowiązania, na którą składa się kwota główna pożyczki oraz naliczone odsetki, która wygaśnie w wyniku konfuzji, nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego z tytułu umorzenia zobowiązań.

Przedstawiona w niniejszym wniosku konfuzja wierzytelności i zobowiązań z tytułu pożyczek nie spowoduje również powstania przychodu z tytułu odsetek. W podatku dochodowym przychód z tytułu odsetek powstaje jedynie w przypadku ich otrzymania. Wskazuje na to art. 12 ust. 4 pkt 2 Ustawy CIT, zgodnie z którym do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nieotrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). W związku z konfuzją Wnioskodawca nie otrzyma kwoty naliczonych odsetek. Wierzytelność odsetkowa nie zostanie uregulowana.

Wygaśnie ona w trybie konfuzji. Naliczone odsetki od pożyczki nie zwiększą realnie majątku Wnioskodawcy, w konsekwencji nie będą stanowiły przychodu podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, jedyne konsekwencje podatkowe jakie mogą ewentualnie powstać w związku z otrzymaniem przez Wnioskodawcę wierzytelności pożyczkowych w wyniku likwidacji Spółki i podziału jej majątku, to powstanie przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy CIT. Inne konsekwencje włączenia do majątku Wnioskodawcy składników majątku Spółki w postaci wierzytelności pożyczkowych wobec Wnioskodawcy (konfuzja) będą już neutralne podatkowo. Konfuzja zobowiązania, do której dojdzie po stronie Wnioskodawcy, nie doprowadzi zatem do powstania jakiegokolwiek przysporzenia, a w konsekwencji nie będzie skutkować powstaniem przychodu dla Wnioskodawcy.

Przedstawione przez Wnioskodawcę konsekwencji podatkowe konfuzji w wyniku przejęcia majątku likwidowanej Spółki potwierdzają także organy podatkowe. Przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 4 marca 2016 r. Znak: IPPB3/4510- 1086/15-2/JBB,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 11 marca 2015 r. Znak: ILPB4/423-571/14-2/ŁM,
• Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 9 lipca 2014 r. Znak: ITPB4/423-46b/14/AM.
  
  

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest jedynym udziałowcem spółki kapitałowej (Spółki) z siedzibą w Polsce. Planowane jest podjęcie uchwały o rozwiązaniu Spółki. W związku z likwidacją, cały majątek Spółki pozostały po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli zostanie przekazany Wnioskodawcy. Na przedmiotowy majątek będą składać się m.in. przysługujące Spółce wierzytelności z tytułu pożyczek udzielonych na rzecz Wnioskodawcy oraz pożyczek udzielonych na rzecz innych podmiotów (tj. wierzytelności o spłatę kwoty głównej pożyczek oraz naliczonych odsetek od pożyczek). Odnośnie wierzytelności z tytułu umów pożyczek udzielonych przez Spółkę ich przeniesienie na Wnioskodawcę nastąpi na podstawie umowy cesji (przelewu) wierzytelności.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”) nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (art. 12 ust. 1 pkt 1-3 updop). Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną.

Ustawodawca nie wymaga więc, aby przychodem były tylko wymienione w omawianym unormowaniu pożytki, które są wprost wynikiem realizacji celu działalności osoby prawnej. Wszelkie wpłaty pieniężne, o ile spełniają inne wymagania podane w rozdziale 2 updop, mogą być uznane za przychód osoby prawnej, zwłaszcza że listę pożytków – stanowiącą katalog zamknięty – które nie mogą być zaliczone do przychodów zawarto w ust. 4 cytowanego przepisu.

W związku z powyższym, stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 1 updop, przychodami, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14).

Użyte w cytowanym przepisie sformułowanie „otrzymane” oznacza, że przychód podatkowy powstaje w momencie otrzymania, czyli wpływu do majątku podatnika wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, którymi podatnik może rozporządzać jak właściciel.

Odmiennie natomiast updop traktuje przychody związane z działalnością gospodarczą, za które uznaje przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 updop).

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

W przedmiotowej sprawie dojdzie do wygaśnięcia długu (zobowiązania) Wnioskodawcy i wierzytelności Spółki w drodze konfuzji.

Przez instytucję konfuzji (łac. confusio) rozumie się instytucję prawa cywilnego, powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności Spółki wobec Wnioskodawcy) na skutek połączenia w rękach tej samej osoby prawa (wierzytelności Spółki wobec Wnioskodawcy) i związanego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec Spółki). Konfuzja praw wynikających z zobowiązań i należności nie została explicite wskazana w prawie cywilnym jako instytucja, określająca sposób wygasania zobowiązań, ale wynika z doktryny i orzecznictwa sądowego, na gruncie prawa cywilnego.

Tak więc sam fakt zaistnienia konfuzji polegającej na zbiegu u tej samej osoby dłużnika i wierzyciela w wyniku którego dochodzi do wygaśnięcia tych praw (zobowiązania i wierzytelności) na gruncie prawa cywilnego, nie stanowi podstawy do stwierdzenia, że ze swej istoty nie powoduje ona powstania przychodu na gruncie prawa podatkowego.

Wobec braku w prawie podatkowym szczególnych regulacji dotyczących wygasania wierzytelności w wyniku konfuzji, kierując się autonomią prawa podatkowego, która pozwala na kwalifikowanie określonych zdarzeń prawnych inaczej niż kwalifikują je inne dziedziny prawa. W piśmiennictwie i judykaturze zgodnie podkreśla się, że zobowiązania podatkowe mogą być ukształtowane jedynie poprzez ustawy podatkowe. Oznacza to, że te same zdarzenia faktyczne i prawne mogą być inaczej kwalifikowane poprzez różne od podatkowego gałęzie prawa. Tut. Organ zgadza się z poglądem Wnioskodawcy, że na bazie prawa cywilnego, czy ustawy o rachunkowości konfuzja może prowadzić do wygaśnięcia zobowiązania pożyczkobiorcy który wobec siebie jest zarówno zobowiązanym jak i uprawnionym do zwrotu otrzymanej pożyczki. Rozpoznając sprawę na kanwie przedstawionego zdarzenia przyszłego należy jednak ustalić czy w tym przypadku nie dojdzie do powstania po stronie Wnioskodawcy przysporzenia o charakterze trwałym. Wystąpienie takiego przysporzenia – o czym pisano już wcześniej – wiąże się bowiem z powstaniem przychodu podatkowego o jakim mowa w art. 12 updop. Udzielenie pożyczki jest zdarzeniem neutralnym podatkowo (art. 12 ust. 4 pkt 1 updop). Otrzymanie pożyczki, ze swej istoty wiąże się z przeniesieniem na własność biorącego określonej ilości pieniędzy a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy (art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.).

Neutralność podatkowa jest więc następstwem przyjęcia kodeksowej definicji pożyczki zgodnie z którą równoważą się: kwota otrzymanej pożyczki i kwota pożyczki zwróconej. W takim przypadku nie dochodzi do żadnego przysporzenia. Należy jednak zwrócić uwagę, że przywołana za art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego definicja pożyczki przewiduje nie tylko jej otrzymanie, ale również zwrot tej samej ilości. W sytuacji opisanej w zdarzeniu przyszłym mamy co prawda do czynienia z otrzymaniem pożyczki, jednak nie dochodzi do jej zwrotu. Po stronie Wnioskodawcy powstaje zatem przysporzenie w wysokości różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej pożyczki a dokonaną spłatą. Taki przyrost majątku ma cechę trwałego, gdyż w związku z likwidacją Spółki po stronie Wnioskodawcy wygasa zobowiązanie do jej spłaty (brak pożyczkodawcy).

W konsekwencji konfuzja zobowiązań i wierzytelności z tytułu umów pożyczek, wynikająca z likwidacji Spółki i przeniesienia przysługujących jej wierzytelności na Wnioskodawcę, będzie się wiązała z powstaniem u Wnioskodawcy przychodu podatkowego.

Wobec powyższego przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko uznać należy za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych potwierdzających jego stanowisko, stwierdzić należy, że jednolitość orzecznictwa chociaż jest cechą pożądaną nie stanowi wartości samej w sobie. Organ wydający interpretację indywidualną jest nią związany tylko w skonkretyzowanej, indywidualnej sprawie, co oznacza, że jego poglądy mogą ewoluować np. pod wpływem orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zmiana stanowiska w konkretnych sprawach została przewidziana przez ustawodawcę, co znalazło wyraz w treści art. 14e Ordynacji podatkowej, a skorzystanie z tej instytucji służy w istocie realizacji zasady jednolitości interpretacji. Przyjęcie odmiennej koncepcji powodowałoby, że jednostkowe zajęcie stanowiska przez Organ podatkowy skutkowałoby zawsze obowiązkiem powielenia tego stanowiska przez wszystkie inne organy bez względu na to czy stanowisko to byłoby słuszne, czy nie.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań Nr 1 i 3 zostały/zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Świętego Mikołaja 78/79, 50-124 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.