Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPP2.4512.808.2016.1.PS
z 20 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2016 r. (data wpływu 24 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego w związku z użytkowaniem samochodów osobowych; braku opodatkowania czynności nieodpłatnego korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów osobistych oraz braku obowiązku ewidencjonowania tych czynności przy zastosowaniu kasy rejestrującej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego w związku z użytkowaniem samochodów osobowych; braku opodatkowania czynności nieodpłatnego korzystania przez pracowników z samochodów służbowych do celów osobistych oraz braku obowiązku ewidencjonowania tych czynności przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą w Polsce i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji elementów kompozytowych wykorzystywanych między innymi w produkcji wiatraków prądotwórczych. Jedynym udziałowcem Spółki jest spółka z kapitałem duńskim.

Wnioskodawca w celu realizacji działalności produkcyjnej zatrudnia pracowników bezpośrednio produkcyjnych, a także pracowników pośrednio z nią związanych, wspierających działalność produkcyjną oraz kadrę menadżerską. Ze względu na swoją lokalizację (Spółka prowadzi działalność w małej miejscowości, około 20 km od centrum S.) Wnioskodawca często napotyka problemy ze znalezieniem wyspecjalizowanych i doświadczonych pracowników na wyższe stanowiska. Problem wynika z faktu, że S. nie stanowi zbyt dużej aglomeracji i Spółka pozyskiwać musi pracowników z terenu całej Polski. Aby być konkurencyjną dla innych firm, a także zwiększyć swoje szanse by przyciągnąć specjalistów z różnych regionów kraju, próbuje dopasować swój system wynagradzania do oczekiwań rynku pracy i zmian które na nim występują. System wynagradzania w Spółce składa się z wynagrodzenia zasadniczego oraz premii uznaniowej. Obecnie, aby zwiększyć motywację obecnych kierowników oraz przyciągnąć ewentualnie nowych specjalistów, Spółka zamiast standardowej podwyżki płacy zasadniczej, czyli bodźców materialnych, planuje wprowadzić nowy rodzaj bodźca motywującego w postaci niematerialnej - przekazanie pracownikom samochodów służbowych dla celów prywatnych. Z jej rozmów z pracownikami i kandydatami bowiem wynika, że taka „dodatkowa forma wynagrodzenia” cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem i co raz większa liczba firm na rynku oferuje tego rodzaju dodatki dla swoich pracowników. Aby wyjść naprzeciw oczekiwaniom, które są wyraźnie zauważalne na rynku pracy, Wnioskodawca planuje podpisać kilka umów leasingu na samochody osobowe. Pracownicy wykorzystywać je będą zarówno do celów służbowych (spotkania służbowe, delegacje), ale przede wszystkim (w przeważającej mierze) do celów prywatnych. Spółka ponosić będzie również w całości wszelkiego rodzaju koszty związane z utrzymaniem tych samochodów: raty leasingowe, koszty ubezpieczeń, napraw oraz paliwa. Pracownik zatem nie będzie ponosił żadnych dodatkowych kosztów. Umowy leasingu najczęściej dla celów podatkowych będą stanowiły umowy leasingu operacyjnego, zaś dla celów bilansowych Wnioskodawca kwalifikować je będzie jako leasing finansowy. Wystąpić może sytuacja, że dla celów bilansowych i podatkowych będzie to leasing operacyjny lub leasing finansowy.

W jednym z przypadków Spółka dokona zawarcia umowy leasingu, w której jako finansujący widnieje firma niemiecka, działająca poprzez oddział w Polsce. Zapis w umowie brzmi następująco:

„Dnia... została zawarta umowa pomiędzy: xxx z siedzibą w xxx, wpisaną do Rejestru Handlowego B prowadzonego przez Sąd Rejonowy w xxx…, działającą poprzez xxx Oddział w Polsce z siedzibą w …, wpisany do rejestru przedsiębiorców prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla …., pod numerem KRS..., NIP..., zwaną dalej Finansującym. Na fakturach za raty leasingowe jako Sprzedawca widnieje: „xxx, NIP: tutaj podany jest polski NIP oddziału xxx oddział w Polsce”.

Płatność będzie dokonywana na konto należące do oddziału. W certyfikacie rezydencji podmiotu niemieckiego jest zapis, że jego siedziba jest w Niemczech i w Polsce posiada swój stały oddział, którego przychody zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania są przedmiotem polskiego podatku dochodowego. Oprócz tego Spółka otrzyma oświadczenie od polskiego oddziału, zgodne z art. 26 ust. 1d, że należności związane z umową leasingu związane są z działalnością Oddziału.

Wnioskodawca rozpozna i doliczy do przychodu pracowników dodatkowy przychód z tytułu nieodpłatnego użytkowania samochodów służbowych do celów prywatnych w kwocie 400 zł oraz przychód z tytułu nieodpłatnie uzyskanego paliwa (faktycznie zużytego przez pracownika).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia 50% VAT z faktur za raty leasingowe oraz z faktur za paliwo, naprawy, części zamienne itp. (zarówno w części wykorzystywanej do działalności gospodarczej jak i dla jazd prywatnych pracowników)?
• Czy nieodpłatne świadczenie w postaci udostępnienia pracownikowi samochodu wraz z paliwem należy uznać, za odpłatne świadczenie podlegające VAT i naliczyć od niego podatek należny?
• Czy przekazanie paliwa do służbowego samochodu pracownikowi stanowi czynność wymagającą rejestracji na kasie fiskalnej?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo odliczenia 50% VAT od wszystkich rat leasingowych oraz kosztów eksploatacji leasingowanych samochodów osobowych. 50% odliczenia VAT zakłada bowiem, że samochód nie jest używany tylko i wyłącznie do celów związanych z działalnością gospodarczą (wówczas Spółce przysługiwałoby 100% odliczenia). Co więcej, używanie samochodów służbowych przez pracowników Spółki na ich cele prywatne przyczyni się do zatrzymania wartościowych pracowników i zwiększy szansę na pozyskanie nowych, wykwalifikowanych specjalistów do zarządzania systemem produkcji i zakładem, co w sposób rzeczywisty przedkładać się będzie na lepsze wyniki produkcyjne, a to na zwiększenie obrotu. W związku z tym, w ocenie Spółki, udostępnienie samochodów pracownikom jest związane z wykonywaniem czynności opodatkowanych. W związku z faktem, że Spółce przysługuje ograniczone prawo do odliczania VAT od rat leasingowych i wydatków eksploatacyjnych to nie musi ona wykazywać VAT należnego z tytułu nieodpłatnego świadczenia zgodnie z art. 8 ustęp 5 ustawy o VAT.

Wnioskodawca uważa, że czynności przekazania paliwa pracownikom nie należy rejestrować na kasie fiskalnej. Zdaniem Spółki, udostępnienia aut pracownikom do celów prywatnych i przekazania do tych aut paliwa nie należy rozpatrywać jako dwóch niezależnych czynności. Spółka bowiem traktuje to jako jedną usługę, czyli udostępnienie pracownikowi samochodu na prywatne potrzeby razem z paliwem. Jest to, zdaniem Spółki, nierozerwalna całość usługi udostępnienia samochodu pracownikowi niewymagająca rejestracji na kasie fiskalnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych jest prawidłowe.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie ust. 2 cyt. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi (…).

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

1. wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
   
2. należnego z tytułu:





1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
   
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
   
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;





3. należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
   
4. wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Na podstawie art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W myśl ust. 3 pkt 1 lit a cyt. artykułu, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Z kolei – stosowanie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Jak wynika z art. 8 ust. 2 cyt. ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując przepis art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika (w tym w szczególności m. in. do celów osobistych podatnika lub jego pracowników – do ich celów bezpośrednio konsumpcyjnych, które nie mają żadnego związku z działalnością przedsiębiorstwa podatnika), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu, wytworzeniu lub imporcie tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia zastosowanie fikcji prawnej i objęcie zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony nie powinno się opodatkowywać takiego nieodpłatnego świadczenia usług.

Analizując natomiast treść art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności, jakie w danej sprawie występują.

Stosownie do art. 8 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, przepis ust. 2 pkt 1 nie ma zastosowania w przypadku użycia pojazdów samochodowych do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, obliczoną zgodnie z art. 86a ust. 1, z tytułu:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów lub
2. nabycia, importu lub wytworzenia części składowych do tych pojazdów, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie ust. 6 ww. artykułu, w przypadku o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i ust. 5, za nabycie towarów uznaje się również przyjęcie ich do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, Spółka będzie miała prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego od rat leasingowych oraz kosztów eksploatacji leasingowanych samochodów osobowych. Użycie samochodów służbowych przez pracowników Spółki do celów prywatnych nie będzie podlegało opodatkowaniu zgodnie z art. 8 ust. 5 (w zw. z art. 8 ust. 6 ustawy), który wyłącza opodatkowanie nieodpłatnego użycia pojazdu samochodowego do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, przy odliczeniu podatku zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy. Z uwagi na to, że czynności te nie będą zrównane z odpłatnym świadczeniem usług podlegającym opodatkowaniu, nie będą podlegały obowiązkowi ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.