Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-679/16-2/PP
z 10 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2016 r. (data wpływu 9 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystaniem przez użytkowników samochodów służbowych do przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z wykorzystaniem przez użytkowników samochodów służbowych do przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) prowadzi działalność w zakresie dystrybucji naturalnych leków OTC i suplementów diety. W ramach prowadzonej działalności Spółka zatrudnia osoby, które ze względu na charakter wykonywanych obowiązków mogą być zobowiązane do wykonywania swoich funkcji także poza siedzibą Spółki. W celu umożliwienia tym osobom wykonywania obowiązków służbowych poza siedzibą Spółki, udostępnia ona pracownikom służbowe samochody osobowe.

Zasady udostępnienia samochodów służbowych określone zostały w „Regulaminie korzystania z samochodów służbowych” (dalej: Regulamin). Regulamin wskazuje, że dotyczy osób zaangażowanych przez Spółkę na podstawie:

• umowy o pracę,
• umowy cywilnoprawnej (np. zlecenia, o dzieło),

- którym Spółka przekazała pojazd służbowy do użytkowania w celu wykonywania określonych w tej umowie obowiązków (dalej: Użytkownicy). Spółka w analogiczny sposób udostępnia samochody służbowe osobom zaangażowanym w ramach umowy o współpracy prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą. Tym niemniej, udostępnienie samochodów tym osobom nie jest przedmiotem niniejszego wniosku.

Celem regulaminu jest określenie jednolitych zasad przyznawania samochodów służbowych w Spółce, zasad zarządzania samochodami oraz w szczególności zasad dbałości przez użytkowników o powierzone mienie, a także określenie zasad bezpieczeństwa obowiązujących podczas jazdy samochodami służbowymi.

W związku z wykorzystywaniem pojazdów do celów służbowych na użytkownikach spoczywa szereg obowiązków związanych z dbaniem o powierzone im przez Spółkę mienie. Użytkownik zobowiązany jest m.in.:

1. przestrzegania terminów przeglądów gwarancyjnych oraz innych dat i zaleceń wynikających z instrukcji użytkowania pojazdu, przestrzegania terminów badań technicznych,
2. współpracy ze stacjami obsługi w ramach programu współpracy firmowej jeśli pojazd objęty jest programem,
3. dokonywania napraw pojazdu służbowego każdorazowo w porozumieniu z administratorem floty lub na stacjach obsługi samochodów wskazanych przez administratora floty,
4. zapoznania się z warunkami ogólnymi ubezpieczenia OC i AC oraz do bezwzględnego przestrzegania tych warunków, w szczególności do: zamykania pojazdu, włączania alarmu oraz stosowania innych urządzeń zainstalowanych w pojeździe, zabezpieczających przed kradzieżą,
5. sprawdzenia ważności posiadanego ubezpieczenia OC i AC, natychmiastowego zaprzestania korzystania z pojazdu w przypadku utraty ważności niezbędnych dokumentów m.in. polisy ubezpieczeniowej (OC lub/i AC), dowodu rejestracyjnego,
6. dbałości o czystość i estetykę pojazdu służbowego oraz niepalenia tytoniu w pojeździe, dbałości o bezpieczeństwo pojazdu służbowego,
7. niewprowadzania jakichkolwiek zmian i modyfikacji technicznych w samochodzie służbowym bez zgody Spółki,
   
   

Jednocześnie, jednym z obowiązków użytkownika jest dbanie o powierzone mienie, w szczególności poprzez właściwe i bezpieczne parkowanie samochodów służbowych oraz bezpieczne garażowanie w miejscu zamieszkania poza godzinami wykonywania obowiązków służbowych, gwarantujące w najwyższym możliwym stopniu ich bezpieczeństwo i gotowość do użytkowania.

W związku z powyższym, regulamin nakłada na użytkowników obowiązek parkowania lub garażowania samochodów w miejscu zamieszkania poza godzinami pełnienia obowiązków służbowych w celu zagwarantowania bezpieczeństwa samochodów oraz ich gotowości do użycia.

Zgodnie z regulaminem samochody wykorzystywane do celów służbowych mogą być również wykorzystywane przez użytkowników do celów prywatnych. W takiej sytuacji Spółka potrąca z wynagrodzenia pracowników zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie społeczne w wysokości właściwej dla otrzymanego świadczenia.

Tym niemniej, określony powyżej obowiązek parkowania i garażowania jest dla użytkowników obowiązkiem służbowym wynikającym z zasad korzystania z samochodów służbowych (regulaminu) i jednocześnie jest bezpośrednio związany z wykonywaniem przez użytkowników obowiązków wynikających z umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej (np. zlecenia lub o dzieło).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przedstawionym stanem faktycznym, wykorzystywanie przez użytkowników samochodów służbowych do przejazdów z miejsca zamieszkania (garażowania lub parkowania samochodu) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, powoduje po stronie użytkowników powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Spółka jako płatnik jest zobowiązania do pobrania i odprowadzenia podatku we właściwej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, wykorzystywanie przez użytkowników samochodów służbowych do przejazdów z miejsca zamieszkania (garażowania lub parkowania samochodu) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem, nie powoduje po stronie użytkowników powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Spółka jako płatnik nie jest zobowiązania do pobrania i odprowadzenia podatku we właściwej wysokości.

Brak przychodu po stronie użytkowników zaangażowanych na podstawie umowy o pracę.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W przypadku gdy podstawą otrzymywanych świadczeń jest stosunek pracy zastosowanie znajduje art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednocześnie, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

• 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
• 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.
  
  

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 powyższych kwot. Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w art. 12 ust. 2a albo ust. 2b ustawy o PIT i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Jednocześnie, stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, zdaniem Spółki powyższe przepisy znajdą zastosowanie w przedmiotowej sprawie jedynie w odniesieniu do sytuacji, gdy samochody wykorzystywane są przez pracowników do przejazdów w celach prywatnych. Spółka potrąca wówczas z wynagrodzenia pracowników zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie społeczne w wysokości właściwej dla otrzymanego przez pracownika świadczenia.

Niemniej jednak, w ocenie Spółki powyższe regulacje nie znajdą zastosowania w przypadku przejazdów realizowanych w ramach pełnienia obowiązków służbowych, do których należy zaliczyć przejazdy pracowników z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, ponieważ miejsce zamieszkania pracownika jest równocześnie miejscem, w którym zobowiązany jest on do garażowania lub parkowania samochodu poza godzinami wykonywania pracy.

W ocenie Spółki, interpretacja powyższych przepisów ustawy o PIT powinna zostać dokonana z uwzględnieniem przepisów obowiązujących pracowników i określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak wynika bowiem z art. 124 § 2 Kodeksu Pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

W związku z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym należy zatem uznać, że jeżeli parkowanie oraz garażowanie samochodu w miejscu zamieszkania jest obowiązkiem pracownika mającym na celu zapewnienie bezpieczeństwa samochodu, to przejazdy z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania oraz z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy stanowić będą realizację obowiązków służbowych. W konsekwencji uzasadniony jest zdaniem Spółki pogląd, zgodnie z którym tego rodzaju przejazdy nie powodują po stronie pracowników powstania jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego lecz stanowią realizację zadań służbowych. W konsekwencji, realizacja przez pracowników obowiązków służbowych nie może generować dla nich dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Powyższe konkluzje potwierdza jednolite stanowisko organów podatkowych przedstawione m.in. w:

Interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2016 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/4511-65/16-2/MS1:

„W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przejazdy pracowników - Użytkowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem garażowania lub parkowania samochodów służbowych, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą celom osobistym pracowników, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia. W związku z powyższym Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie jest zobowiązany do obliczenia, pobrania i wpłacenia zaliczek na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

„Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i zobowiązanie do przechowywania samochodów poza godzinami pracy poprzez ich parkowanie lub garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o ile samochody te są wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji jazdy samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca parkowania - garażowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania (miejsca parkowania) nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, w celu dojazdów z miejsca wykonywania pracy i do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą celom osobistym pracowników, lecz są wykorzystywane w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia. W związku z powyższym Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika z tego tytułu.”

Interpretacji indywidualnej z dnia 14 października 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB2/4511-736/15/RS:

„Pracownicy będą też zobowiązani m. in. do należytego zabezpieczenia samochodu służbowego przed kradzieżą i uszkodzeniem, a także do utrzymywania pojazdu w należytym stanie technicznym i estetycznym.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania (parkowania) w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowiło przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca świadczenia pracy nie będą generowały również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie (parkowanie) stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy i umożliwiają sprawne i efektywne wypełnianie powierzonych zadań.

Zatem przejazdy pracowników, z miejsca garażowania (parkowania) samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy - o ile nie będą służyły osobistym celom pracownika lecz stanowiły realizację zadań służbowych - nie będą nieodpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można będzie uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.”

Analogiczny pogląd został również przedstawiony, zdaniem Wnioskodawcy, w następujących interpretacjach indywidualnych:

• Interpretacji indywidualnej z dnia 10 lutego 2016 r., wydanej przez Dyrektora a Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/4511-1544/15-2/MS1,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 14 października 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/4511-452/15-2/MM,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 14 października 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, IPTPB1/4511-454/15-2/MM,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 10 września 2015 r., wydanej przez Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB2/4511-696/15/MM,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 9 września 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/4511-1-872/15-2/AP,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 7 sierpnia 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/4511-1-684/15-3/TW,
• Interpretacji indywidualnej z dnia 4 sierpnia 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/4511-737/15-2/MS1.
  
  

Brak przychodu po stronie użytkowników zaangażowanych na podstawie umowy cywilnoprawnej (np. zlecenia, o dzieło).

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ustawy o PIT, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

• osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
• właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.
  
  

Z art. 41 ust. 1 ustawy o PIT wynika, że Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych wobec użytkowników samochodów zaangażowanych na podstawie umowy cywilnoprawnej (np. umowy zlecenia lub umowy o dzieło), którzy nie prowadzą działalności gospodarczej. Oznacza to, że właściwe ustalenie wysokości przychodu tych użytkowników jest również w interesie Spółki, ponieważ to Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych tych osób. W związku z tym Spółka jest zainteresowana uzyskaniem potwierdzenia, że także w stosunku do tych osób oblicza i pobiera podatek we właściwej wysokości lub też nie ma takiego obowiązku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy o PIT).

Zatem przychodem jest wartość nieodpłatnych świadczeń, które nie powodują powstania u beneficjenta danej usługi, czy otrzymującego daną rzecz, obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz ponoszącego wydatki z tego tytułu (bez ekwiwalentu świadczenia wzajemnego).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników wpływających na podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć pod tym pojęciem. Tym niemniej, wypracowane w praktyce organów podatkowych stanowisko wskazuje, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu (Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. ILPB1/4511-1-539/15-2/AP).

W świetle powyższych regulacji przyjąć należy, że w przypadku udostępnienia użytkownikom samochodów osobowych w celach służbowych, które parkowane są w wyznaczonych przez Spółkę miejscach, nie sposób uznać, że osoby te z tego tytułu uzyskują przychód z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Należy bowiem podkreślić, że w sytuacji, gdy składniki majątkowe wykorzystywane są jako narzędzie pracy - wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z ich udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu użytkowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Zatem w związku z tym, że parkowanie samochodu w wyznaczonych miejscach stanowi powierzenie mienia Spółki w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych umów, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w takiej sytuacji po stronie użytkowników powstanie przychód. W związku z powyższym na Spółce nie będzie ciążył obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Powyższe konkluzje potwierdza jednolite stanowisko organów podatkowych przedstawione m.in. w Interpretacji Indywidualnej z dnia 15 lutego 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/4511-1471/15-3/IM:

„Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, zamierza zawierać z osobami fizycznymi umowy cywilnoprawne. Będą to umowy zlecenie oraz umowy o dzieło. W ramach umów zlecenia ww. osoby będą wykonywać określone w nich czynności, a w ramach umów o dzieło zamówione dzieła. W związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z umów, o których mowa powyżej, Spółka zamierza nabyć i udostępnić tym osobom składniki majątkowe, które będą jej własnością, tj. samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy. To, że zlecone czynności oraz zamówione dzieła są wykonywane przy użyciu (za pomocą) wskazanych wyżej składników majątkowych, będzie literalnie wynikać z treści przedmiotowych umów. Innymi słowy, w każdej z umów będzie zawarty odrębny zapis, zgodnie z którym Spółka będzie zobowiązania do wydania ww. wskazanym osobom powyższych składników majątkowych w celu wykonania umów, a przyjmujący zlecenie (wykonawca dzieła) będzie miał prawo do ich używania. Należy zaznaczyć, że udostępniony przez Spółkę samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy będzie używany przez przyjmującego zlecenie (wykonawcę dzieła) w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych ze Spółką umów, tj. stanowią one narzędzia, za pomocą których będą wykonywane zlecenia lub zamówione dzieła przez przyjmującego zlecenie (wykonawcę dzieła). Osoby przyjmujące zlecenie oraz wykonawcy dzieł będą korzystać z samochodu osobowego, laptopa oraz telefonu komórkowego wyłącznie w celach służbowych. Zleceniobiorcy oraz wykonawcy dzieł nie będą świadczyć usług na rzecz Spółki w ramach działalności gospodarczej.

Należy stwierdzić, że w przypadku udostępnienia przez Wnioskodawcę zleceniobiorcom oraz wykonawcom dzieł samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych wyłącznie w celach służbowych, nie sposób uznać, że osoby te uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoby te uzyskiwałyby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu, gdyby korzystały z tych przedmiotów dla celów prywatnych.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że zapewnienie (bezpośrednie przekazanie) samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych zleceniobiorcom oraz wykonawcom dzieł do korzystania wyłącznie w celach służbowych można traktować po stronie ich stronie jako narzędzi, które służą prawidłowemu wykonaniu przez te osoby obowiązków służbowych. W konsekwencji korzystanie z tych przedmiotów nie stanowi dla zleceniobiorców oraz wykonawców dzieł przychodu z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po stronie ww. osób nie występuje przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu.

Reasumując, jeśli istotnie jak stwierdza Wnioskodawca, samochód osobowy, laptop oraz telefon komórkowy, których właścicielem jest Wnioskodawca, wykorzystywane będą w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartą ze Spółką umowy, wyłącznie w celach służbowych, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w takiej sytuacji po stronie zleceniobiorców oraz twórców dzieł powstanie przychód. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.”

Interpretacji indywidualnej z dnia 22 czerwca 2015 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/4511-1-540/15-2/AP:

„Mając na uwadze powyższe tut. Organ wyjaśnia, że w sytuacji, gdy składniki majątkowe wykorzystywane są jako narzędzie wykonywania pracy/usług (służą tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z ich udostępnianiem i eksploatacją, nie stanowią przychodu po stronie osób przyjmujących zlecenie z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Zatem, jeżeli istotnie - jak stwierdza Wnioskodawca - samochody są i będą wykorzystywane przez zleceniobiorców w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych umów wyłącznie w celach służbowych, to brak jest podstaw do uznania, że w związku z przejazdami zleceniobiorców z miejsca parkowania do miejsca świadczenia pracy/usług i z powrotem po ich stronie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy.”

Interpretacji indywidualnej z dnia 14 marca 2014 r., wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-788/13-6/JK4:

„Należy stwierdzić, że w przypadku udostępnienia przez Wnioskodawcę osobom przyjmującym zlecenie oraz wykonawcom dzieł, samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych wyłącznie w celach służbowych, nie sposób uznać, że osoby te uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoby te uzyskiwałyby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu, gdyby korzystały z tych przedmiotów dla celów prywatnych, natomiast Wnioskodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy bowiem podkreślić, że w sytuacji:

• gdy składniki majątkowe wykorzystywane są jako narzędzie pracy (służą tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z ich udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu osób przyjmujących zlecenie oraz wykonawców dzieł z tytułu nieodpłatnych świadczeń,
• gdy składniki majątkowe służą osobistej korzyści osób przyjmujących zlecenie oraz wykonawców dzieł i realizacji ich prywatnych celów - wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, związane z ich udostępnieniem i eksploatacją, stanowią przychód osób przyjmujących zlecenie oraz wykonawców dzieł w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Organ wyjaśnia zatem, że jeśli istotnie jak stwierdza Wnioskodawca, samochód osobowy, laptop oraz telefon komórkowy, których właścicielem jest Wnioskodawca, wykorzystywane będą w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych umów, wyłącznie w celach służbowych, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w takiej sytuacji po stronie osób przyjmujących zlecenie oraz wykonawców dzieł powstanie przychód. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy."

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca wnosi jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wyjaśnić, że dotyczą one konkretnych spraw podatników osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.