Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-99/14/MK
z 26 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie powstania przychodu podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w 1998 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu, wniesione w formie aportu do Spółki przez jedynego wspólnika Spółki – Gminę Miejską. Wniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu aportem do Spółki nie było opodatkowane VAT, i co za tym idzie, Spółce nie przysługiwało w żadnym zakresie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia. Spółka zamierza przekazać nieodpłatnie na rzecz Gminy prawo użytkowania wieczystego gruntu w trybie art. 902¹ Kodeksu cywilnego z powodu całkowitej nieprzydatności posiadanego prawa użytkowania wieczystego gruntu dla potrzeb działalności Spółki.

Wnioskodawca zaznaczył, że w świetle wskazanego przepisu Kodeksu cywilnego w kwestii dopuszczalności wyzbycia użytkowania wieczystego w drodze umowy o bezpłatne przekazanie prawa do nieruchomości pomiędzy uprawnionym a Gminą, stosownie do art. 902¹ Kodeksu cywilnego, wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 grudnia 2013 r. sygn. akt III CZP 81/13, wskazując że tryb wyzbycia się tego prawa poprzez umowę

z Gminą lub Skarbem Państwa o wiele lepiej nadaje się do uregulowania złożonej sytuacji prawnej, jaka wiąże się z wyzbyciem użytkowania wieczystego.

Umowa z Gminą Miejską została zawarta w wymaganej prawem formie aktu notarialnego i skutkiem zawarcia umowy będzie wygaśnięcie przysługującego Spółce prawa użytkowania wieczystego gruntu w związku z konfuzją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy planowane nieodpłatne przekazanie prawa wieczystego użytkowania gruntu przez Spółkę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego - Gminy będącej udziałowcem Spółki - w trybie art. 902¹ i 902² Kodeksu cywilnego będzie stanowiło podlegającą opodatkowaniu dostawę towaru?
2. Czy planowane nieodpłatne przekazanie prawa wieczystego użytkowania gruntu przez Spółkę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego - Gminy będącej udziałowcem Spółki - w trybie art. 902¹ i 902² Kodeksu cywilnego będzie skutkować powstaniem przychodu podatkowego dla Spółki na mocy art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Wniosek Spółki w zakresie pytania pierwszego został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem znak xxxxx/xxx-xx/xx/xx.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, katalog przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób prawnych został określony w przepisach art. 12 i n. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Umowa przekazania uregulowana w art. 902¹ i 902² Kodeksu cywilnego jest umową nieodpłatną.

W ocenie Spółki po jej stronie - jako stronie przekazującej - w efekcie przekazania prawa wieczystego użytkowania gruntu nie powstanie żaden przychód podlegający opodatkowaniu na podstawie wskazanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Podkreślić również należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie określone skutki prawne.

Co istotne, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 września 2013 r. sygn. Akt II FSK 334/12 zwrócił uwagę na charakter indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, które nie są aktami stosowania prawa. Tym samym pojęcie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, którym posługują się przepisy Ordynacji podatkowej, nie jest tożsame z pojęciem wykładni prawa ani też nawet interpretacji rozumianej jako wynik przeprowadzonej wykładni. Postępowanie, które jest prowadzone w sprawie wydania pisemnej interpretacji prawa podatkowego jest postępowaniem, w którym organ uprawiony do jej wydania ma udzielić podatnikowi informacji w zakresie zastosowania i wykładni prawa podatkowego w przedstawionym przez podatnika stanie faktycznym sprawy. To, że przedstawiony stan faktyczny może odnosić się do przyszłości i zdarzeń przyszłych powoduje, że każdorazowo jest stanem hipotetycznym. Podatnik zadaje pytanie, jakie konsekwencje podatkowe miałoby jego działanie, gdyby takowego się podjął. W związku z powyższym organy podatkowe w istocie nie stosują przepisów prawa podatkowego, których wyjaśnienia treści domaga się wnioskodawca, a jedynie wskazują czy dany przepis znajduje lub nie zastosowanie w opisanych we wniosku okolicznościach. Prócz tego orzeczenie takie ma charakter informacyjny także dlatego, że nie jest ono wiążące dla podatnika i zawiera jedynie ocenę jego stanowiska (art. 14c § 1 zdanie pierwsze Ordynacji podatkowej). Tym samym musi być ono osadzone w ściśle określonym stanie faktycznym lub równie kategorycznie przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Podkreślenia wymaga, że w postępowaniu tym organ nie dokonuje żadnych własnych ustaleń faktycznych. W sprawach dotyczących indywidualnych interpretacji stan faktyczny wynika z wniosku podmiotu, który o jej udzielenie się ubiega, a organy podatkowe nie są uprawnione do jego modyfikacji, rekonstrukcji, czy też jakichkolwiek domniemań tak w zakresie stanu faktycznego, jak i zdarzenia przyszłego. Jest to postępowanie autonomiczne, do którego stosuje się jedynie niektóre przepisy Ordynacji podatkowej i to odpowiednio. Jego celem jest ocena stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i proponowanego we wniosku rozstrzygnięcia, a nie rozstrzyganie sytuacji prawnopodatkowej strony składającej wniosek”.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Co do zasady bowiem przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego. Niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.