Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB6/4510-79/15-2/AZ
z 8 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2015 r. (data nadania 30 kwietnia 2015 r., data wpływu 4 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty z tytułu opłat podwyższonych za korzystanie ze środowiska stanowią nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy koszty z tytułu opłat podwyższonych za korzystanie ze środowiska stanowią nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

M. S.A. realizuje IV Fazę Projektu „Zaopatrzenie w wodę...” na podstawie Umowy o dofinansowanie nr x z dnia 30 grudnia 2009 r. Na podstawie Kontraktu nr y z dnia 14 listopada 2013 r. Spółka realizuje obecnie inwestycję „Budowa Kolektora...”. Budowany „Kolektor” będzie kluczowym elementem sieci tranzytowej ścieków z lewobrzeżnej W. do oczyszczalni ścieków „Cz.”, a jego realizacja stanowi główne zadanie zmierzające do poprawy funkcjonowania systemu kanalizacji tej części miasta, będąc jednocześnie kontynuacją wcześniej podjętych przez Spółkę działań w tym zakresie. Istniejący „Kolektor”, wybudowany w 1961 roku, prowadzi tranzytem ścieki z centralnych i północnych dzielnic lewobrzeżnej W., poprzez syfon pod dnem Wisły, na prawy brzeg miasta do Oczyszczalni Ścieków „Cz.”. Nie posiada on wystarczających zdolności retencyjnych, a ze względu na to, że jest jedynym kolektorem odbierającym ścieki ze znacznego obszaru W., nie ma możliwości przeprowadzenia jego modernizacji. Obecnie, z uwagi na ciągły napływ dużej ilości ścieków, kolektor ulega systematycznej degradacji, ponieważ nie może być remontowany na całym odcinku. W związku, z tym niezbędnym jest wykonanie kolektora, który umożliwi przeprowadzenie ewentualnych remontów, odciążenie a także zwiększenie retencji. W tych celach podjęto decyzję o budowie „Kolektor”. Uruchomienie równoległego kolektora o podobnych parametrach eksploatacyjnych zwiększy bezpieczeństwo pracy sieci, redukując występowanie niekorzystnego zjawiska ciśnieniowego przepływu ścieków istniejącym kolektorem grawitacyjnym. Ponadto inwestycja zapewni retencję nadmiaru ścieków, przyczyniając się do ograniczenia liczby zrzutów burzowych do Wisły, a także umożliwi czasowe wyłączenie działającego od lat sześćdziesiątych „Kolektora”, w celu wykonania niezbędnych prac konserwacyjnych i naprawczych. Spółka dokłada wszelkich starań, aby zminimalizować uciążliwości powodowane przez prowadzone prace budowlane. „Kolektor” budowany jest nowoczesną metodą mikrotunelingu, której wykorzystanie znacznie ogranicza konieczność wykonywania wykopów otwartych i pozwala na zminimalizowanie ograniczeń w ruchu lokalnym. Dzięki temu możliwe jest prowadzenie prac w intensywnie zurbanizowanym terenie, a realizacja inwestycji staje się mniej uciążliwa dla mieszkańców. Obecnie prowadzone są prace mające na celu wykonanie komory połączeniowo- sterującej (K6.1), która zlokalizowana jest na Kolektorach B. i B. Bis.

Wykonanie przedmiotowej komory wiąże się z koniecznością wcześniejszego dokonania przełączenia ścieków, powodującego zrzuty bezpośrednio do Wisły poprzez wyloty przelewów burzowych kanalizacji ogólnospławnej, wykorzystywanych podczas deszczy nawalnych. Takie rozwiązanie stanowi jedyny sposób na zapewnienie ciągłości pracy systemu kanalizacyjnego oraz uniknięcie niekontrolowanego wypływu ścieków w rejonie prowadzonej inwestycji. Rozpoczęcie zrzutów planowane jest na połowę kwietnia i trwać będzie przez około 6 tygodni. Zrzuty prowadzone będą w sposób ciągły bądź okresowy. Jednocześnie ilość i jakość odprowadzanych ścieków będzie monitorowana przez odpowiednie służby Spółki. Ponownie należy podkreślić, że budowa „Kolektora-Bis” jest zadaniem kluczowym, którego realizacja zdecydowanie przyczyni się do poprawy funkcjonowania systemu kanalizacji lewobrzeżnej W. oraz ograniczenia liczby obecnie występujących zrzutów burzowych.

Zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony środowiska wprowadzanie ścieków do wód stanowi szczególne korzystanie z wód, na które wymagane jest pozwolenie wodno-prawne (art. 37 pkt 2 oraz art. 122 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo wodne). Dodatkowo, art. 273 ustawy Prawo ochrony środowiska wskazuje, że podmiot korzystający ze środowiska zobowiązany jest do naliczania i uiszczania opłat środowiskowych, które obejmują m. in. wprowadzanie ścieków do wód. MPWiK posiada pozwolenie wodno-prawne na wprowadzanie ścieków z eksploatowanych przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej lewobrzeżnej W. do rzeki Wisły (decyzja z dnia 16 maja 2013 r.), nie obejmuje ono jednak ciągłego odprowadzania nieoczyszczonych ścieków komunalnych. W toku prowadzonej inwestycji Spółka odprowadzi nieoczyszczone ścieki do środowiska co spowoduje obowiązek uiszczenia opłat podwyższonych o 500% za korzystanie ze środowiska (art. 276 ust. 1 i art. 292 pkt 2 ustawy Prawo ochrony środowiska). W związku z jednorazowym charakterem prowadzonej inwestycji Spółka nie planuje występowania o pozwolenie wodnoprawne na wprowadzenie nieoczyszczonych ścieków do środowiska.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy można uznać koszty z tytułu opłat podwyższonych za korzystanie ze środowiska za stanowiące nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych wytworzonych w toku inwestycji realizowanej w ramach IV Fazy Projektu „Zaopatrzenie w wodę...”?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Podwyższone opłaty za korzystanie ze środowiska stanowią koszty wytworzenia zwiększające wartość początkową środków trwałych powstałych w toku inwestycji.

Zgodnie z art. 16g ust. 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia;
2. w razie częściowo odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a;
3. w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia; (…).
   
   

Za art. 16g ust. 4 za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztów wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Opłaty za korzystanie ze środowiska nie mieszczą się w katalogu wyłączeń wymienionych w art. 16g, poniesione zostaną w związku z prowadzoną inwestycją, a więc w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, zgodnie z art. 15 ust.1.

Tym samym zdaniem Spółki koszty opłat spełniają warunki uznania ich za element kosztów wytworzenia, stanowiącego wartość początkową środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie ustalenia czy koszty z tytułu opłat podwyższonych za korzystanie ze środowiska stanowią nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych, jest nieprawidłowe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu muszą zostać spełnione następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,
  
• jest definitywny (rzeczywisty),
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Aby podatnik mógł określony wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać związek tego wydatku nie tylko z prowadzoną działalnością, ale przede wszystkim to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego w roku podatkowym przychodu. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wymienionych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Istotne jest, aby dany wydatek poniesiony został w związku z prowadzoną działalnością.

Wydatki inwestycyjne stanowią koszt uzyskania przychodów głównie w sposób pośredni, tj. przez możliwość zaliczenia w koszty odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (tzw. odpisy amortyzacyjne). Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia cenę nabycia;
2. w razie częściowego odpłatnego nabycia, cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu określonego w art. 12 ust. 5a;
3. w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia; (…).
   
   

Z kolei za koszt wytworzenia uważa się, w myśl art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka realizuje inwestycję, która wiąże się z koniecznością dokonania przełączenia ścieków, powodującego zrzuty bezpośrednio do Wisły poprzez wyloty przelewów burzowych kanalizacji ogólnospławnej, wykorzystywanych podczas deszczy nawalnych. Spółka posiada pozwolenie wodnoprawne na wprowadzanie ścieków z eksploatowanych przelewów burzowych komunalnej kanalizacji ogólnospławnej lewobrzeżnej W. do rzeki Wisły, nie obejmuje ono jednak ciągłego odprowadzania nieoczyszczonych ścieków komunalnych. W związku z jednorazowym charakterem prowadzonej inwestycji Spółka nie planuje występowania o pozwolenie wodnoprawne na wprowadzenie nieoczyszczonych ścieków do środowiska.

Wobec powyższego Wnioskodawca w toku prowadzonej inwestycji będzie zobowiązany do uiszczenia podwyższonej o 500% opłaty z tytułu korzystania ze środowiska, wynikającej z ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1232).

Zgodnie z art. 276 ust. 1 i ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska podmiot korzystający ze środowiska bez uzyskania wymaganego pozwolenia lub innej decyzji ponosi opłatę podwyższoną za korzystanie ze środowiska. W razie korzystania ze środowiska z przekroczeniem lub naruszeniem warunków określonych w pozwoleniu lub innej decyzji podmiot korzystający ze środowiska ponosi, oprócz opłaty, administracyjną karę pieniężną.

Natomiast na podstawie art. 292 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska Spółka uiszcza opłaty z tytułu korzystania ze środowiska podwyższone o 500% w przypadku braku wymaganego pozwolenia na pobór wód lub wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi.

Z powyższych przepisów wynika, że podwyższona opłata za korzystanie ze środowiska stanowi sankcję za naruszenie przez Spółkę korzystającą ze środowiska przepisów dotyczących ochrony środowiska, tj. brak wymaganego pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie ścieków. Tym samym, nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Spółki, że koszty opłat spełniają warunki uznania ich za elementy kosztów wytworzenia, stanowiącego wartość początkową środków trwałych. Zaakceptowanie takiego stanowiska sankcjonowałoby w istocie działania przedsiębiorców, którzy bez uzyskania stosownych pozwoleń (co stanowi zasadę) wprowadzają ścieki do wód i do ziemi.

Stwierdzić zatem należy, iż korzystanie ze środowiska bez wymaganego pozwolenia zagrożone sankcją w postaci podwyższonej opłaty za korzystanie ze środowiska, jest objęte zakresem przedmiotowym art. 16 ust. 1 pkt 19 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przepis ten stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar, opłat i odszkodowań oraz odsetek od tych zobowiązań z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska. A zatem z kosztów uzyskania przychodów wyłączone są należności uiszczane w związku z nieprzestrzeganiem przepisów dotyczących ochrony środowiska. Skoro zatem sankcyjny charakter podwyższenia opłaty nie budzi wątpliwości, wydatek ten nie stanowi kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tym samym nie może być uznany za nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe uregulowania, wskazać należy, że powołane przez Wnioskodawcę przepisy art. 16g ust. 1 i ust. 4 nie mają zastosowania w rozpatrywanej sprawie. Wbrew twierdzeniom Spółki koszty podwyższonej o 500 % opłaty za korzystanie ze środowiska nie spełniają warunków aby uznać je za element kosztów wytworzenia, stanowiącego wartość początkową środków trwałych. Tym samym w ocenie tutejszego Organu koszty z tytułu podwyższonych opłat za korzystanie ze środowiska nie mogą być uznane jako nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych wytworzonych w toku inwestycji realizowanej w ramach IV Fazy Projektu „Z.”

Zatem Stanowisko Spółki w zakresie ustalenia czy koszty z tytułu opłat podwyższonych za korzystanie ze środowiska stanowią nakłady inwestycyjne zwiększające wartość początkową środków trwałych należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.