Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-351/15-2/JO/IZ
z 21 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 17 kwietnia 2015 r. (data wpływu 22 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostawy prawa własności udziału w niezabudowanym gruncie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dostawy prawa własności udziału w niezabudowanym gruncie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością wpisaną do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. l ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług. Spółka jest współwłaścicielem nieruchomości (dalej: „Nieruchomość”) w udziale 2/4. Pozostali współwłaściciele to osoby fizyczne (ich łączny udział to 2/4) nieprowadzący działalności gospodarczej i nie będący płatnikami VAT.

Nieruchomość zawiera obszar 0,3032 ha i według opisu użytków stanowi grunty orne oznaczone symbolem R IIIa.

Dla terenu, na którym znajduje się Nieruchomość brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz nie podjęto uchwały w sprawie przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tego terenu.

Spółka oraz pozostali sprzedający nabyli tytuł prawny do Nieruchomości, od osób fizycznych w dniu 29 stycznia 1998 roku. Przy nabyciu udziału w Nieruchomości Spółka nie odliczyła podatku naliczonego, albowiem nabycie nie podlegało podatkowi VAT.

Nieruchomość jest niezabudowana. Nieruchomość nigdy nie była przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Nie była również wynajmowana, wydzierżawiana ani użyczana. Nie podlegała amortyzacji. Znajduje się w ewidencji środków trwałych.

W dniu 31 marca 2015 roku Spółka oraz pozostali współwłaściciele zawarli z kupującym umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości, na mocy której w terminie w umowie, po spełnieniu się warunków określonych w umowie zobowiązali się sprzedać kupującemu Nieruchomość za określoną cenę, która zostanie powiększona o podatek od towarów i usług VAT należny od sprzedaży udziału w Nieruchomości przysługującego Spółce chyba, że z treści interpretacji, której dotyczy niniejszy wniosek będzie wynikało stanowisko, że cena należna od sprzedaży udziału w Nieruchomości przysługująca Spółce nie powinna być powiększona o podatek od towarów i usług VAT.

Po uzyskaniu ostatecznej i prawomocnej decyzji o ustaleniu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu (dalej: „Decyzja WZ”) dla Nieruchomości oraz po zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu prawomocnego i ostatecznego pozwolenia na budowę (dalej: „Pozwolenie na Budowę”), kupujący zamierza wybudować na Nieruchomości zespół budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażem podziemnym (dalej: „Inwestycja”).

W umowie ustalono, że cena zostanie zapłacona w następujący sposób:

1. 10% ustalonej ceny powiększone o ewentualną kwotę podatku od towarów i usług VAT należnego od sprzedaży udziału przysługującego Spółce tytułem zadatku zostanie zapłacona Spółce i pozostałym Sprzedającym w terminie 7 dni od spełnienia się warunków określonych w przedwstępnej umowie sprzedaży, w tym m.in. decyzja WZ stanie się ostateczna i prawomocna,
2. pozostała część ceny (90%) powiększona o ewentualną kwotę podatku od towarów i usług VAT należnego od sprzedaży udziału przysługującego Spółce zostanie wpłacona przez kupującego do depozytu notarialnego przed dniem zawarcia przyrzeczonej Umowy sprzedaży.
   
   

Warunkiem zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży jest m.in.:

1. uzyskanie przez kupującego w imieniu i na rzecz sprzedających, bądź też we własnym imieniu, o ile to będzie możliwe z punktu widzenia prawnego, prawomocną i ostateczną decyzję o wyłączeniu z produkcji rolnej terenu Nieruchomości (dalej: „Decyzja o Odrolnieniu”),
2. uzyskanie przez kupującego prawomocnego i ostatecznego Pozwolenia na Budowę Inwestycji.
   
   

Wypłata zadatku nastąpi po uzyskaniu warunków zabudowy, natomiast pozostała część ceny po uzyskaniu Pozwolenia na budowę oraz po wyłączeniu Nieruchomości z produkcji rolnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zapłata zadatku w związku z transakcją dostawy prawa własności udziału w niezabudowanym gruncie stanowiącym na dzień zawarcia umowy przedwstępnej użytek rolny, a na moment wypłaty zadatku po wydaniu dla tego gruntu Decyzji WZ będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zważywszy, że przedmiotem dostawy w przyszłości ma być Nieruchomość „odrolniona”, dla której uzyskano pozwolenie na budowę?
2. Czy zapłaty pozostałej części ceny w związku z transakcją dostawy prawa własności udziału w niezabudowanym gruncie, stanowiącym użytek rolny na dzień zawarcia umowy przedwstępnej, zaś na moment dostawy w gruncie „odrolnionym”, dla którego wydano Pozwolenie na budowę oraz Decyzję o Odrolnieniu, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja dostawy prawa własności gruntu niezabudowanego w obu wskazanych w pytaniach przypadkach, będzie podlegała opodatkowaniu stawką podatku VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: „Ustawa”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej „Podatkiem”), podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów na terytorium kraju,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przepis art. 2 pkt 6 Ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, nie ma przeszkód, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom, zgodnie z instytucją współwłasności w świetle art. 195 k.c. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów odrębnych - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Jak stanowi art. 196 § 1 k.c, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy k.c.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Definicja terenów budowlanych została zawarta w art. 2 pkt 33 Ustawy. Zgodnie z nim, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powyższe oznacza, iż generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę są zwolnione od podatku VAT.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), dalej „Ustawa o planowaniu”, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Ustawy o planowaniu ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ustęp 2 tego artykułu stanowi, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy, oznacza to, że dany teren nie jest terenem budowlanym w rozumieniu obecnie obowiązujących przepisów ustawy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego. Decyzja o warunkach zabudowy jest aktem planistycznym, którego przedmiotem jest określenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, jest to akt odnoszący się do przyszłego stanu danego terenu. W wydawanej decyzji określa się uwarunkowania prawne realizacji zmian zabudowy i zagospodarowania terenu. Decyzja o warunkach zabudowy sankcjonuje możliwe bądź nie zagospodarowania terenu i sposób jego zabudowy. Zaś pozwolenie na budowę determinuje rozpoczęcie i prowadzenie budowy lub wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu budowlanego (art. 3 pkt 12 Prawa budowlanego, Dz. U. z 2013 r., poz. 1409).

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę. Przepis art. 2 pkt 33 ustawy, odpowiada treści wskazanego orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustala się na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

W 1998 r. Spółka zakupiła udział w Nieruchomości. Udział Spółki w Nieruchomości wynosi 50%. Podstawą zakupu był wyłącznie akt notarialny, ponieważ zakup został dokonany od osoby fizycznej niebędącej podatnikiem VAT. Spółka zamierza sprzedać Nieruchomość. W momencie zapłaty zadatku dla Nieruchomości będzie wydana prawomocna i ostateczna Decyzja WZ, a w momencie zapłaty reszty ceny będzie już wydane Pozwolenie na budowę, zaś Nieruchomość będzie wyłączona z produkcji rolnej.

W ocenie Spółki sprzedaż przedmiotowej nieruchomości niezabudowanej, która w momencie zawarcia umowy przedwstępnej stanowi nieruchomość rolną, jednakże w momencie sprzedaży będzie objęta Pozwoleniem na budowę, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%. Grunt ten bowiem w ocenie Spółki spełnia definicję terenu budowlanego opisaną w art. 2 pkt 33 Ustawy, tym samym dostawa tej Nieruchomości nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 Ustawy. W ocenie Spółki, również zadatek będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT, albowiem jego zapłata ma nastąpić po wydaniu Decyzji WZ, co przesądza o budowlanym charakterze Nieruchomości. 

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy  przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6, a jego sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.) prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 K.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Art. 45 K.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne. Zatem, w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały lub inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału w prawie własności nieruchomości gruntowych (działek), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Wskazać należy, że w myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka, która jest podatnikiem podatku VAT, jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Warszawie, w dzielnicy Włochy w udziale 2/4 o powierzchni 0,3032 ha. Spółka nabyła nieruchomość w 1998 r. od osób fizycznych, przy nabyciu nie odliczyła podatku naliczonego, albowiem nabycie nie podlegało podatkowi VAT. Nieruchomość jest niezabudowana. Nieruchomość nigdy nie była przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Nie była również wynajmowana, wydzierżawiana ani użyczana. Nie podlegała amortyzacji. Znajduje się w ewidencji środków trwałych. W dniu 31 marca 2015 roku Spółka oraz pozostali współwłaściciele zawarli z kupującym umowę przedwstępną sprzedaży Nieruchomości, na mocy której w terminie w umowie, po spełnieniu się warunków określonych w umowie zobowiązali się sprzedać kupującemu Nieruchomość za określoną cenę, która zostanie powiększona o podatek od towarów i usług VAT należny od sprzedaży udziału w Nieruchomości przysługującego Spółce.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca będący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, dokonując planowanej dostawy udziału niezabudowanej nieruchomości stanowiącej jego majątek, będzie działał w charakterze podatnika podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Z wniosku wynika bowiem, że nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę, a więc stanowi majątek Spółki (Wnioskodawcy) i jej dostawa będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż zostanie dokonana przez czynnego zarejestrowanego podatnika podatku VAT.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zatem oznacza to, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi – są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2015 r., poz. 199), reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

I tak, w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen, „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”. Tym samym również w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 w zgodny sposób odpowiada zatem treści ww. orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego. Z powyższych przepisów wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Spółki dotyczą kwestii opodatkowania dostawy udziału w gruncie niezabudowanym w przypadku, gdy zapłata zadatku (10% ceny transakcji) oraz pozostałej części ceny (90% ceny transakcji) w związku z transakcją dostawy ww. nieruchomości stanowiącej na dzień zawarcia umowy przedwstępnej użytek rolny, a na moment wypłaty zadatku oraz zapłaty pozostałej części ceny posiada wydaną dla tego gruntu decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, pozwolenie na budowę oraz decyzję o odrolnieniu gruntu.

W przedmiotowej sprawie wskazać należy, że skoro dla terenu, na którym znajduje się nieruchomość - na moment wypłaty zadatku Spółce – wydana zostanie prawomocna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, natomiast na moment dostawy ww. nieruchomości wydane zostanie również pozwolenie na budowę oraz wydana zostanie ostateczna decyzja o wyłączeniu z produkcji rolnej terenu przedmiotowej działki, to grunt ten stanowi tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z generalną zasadą wynikającą z art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Stosownie do art. 19a ust. 8 ustawy jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

W kontekście powyższych ustaleń, obowiązek podatkowy w odniesieniu do opisanej dostawy prawa własności udziału w nieruchomości powstanie z chwilą dostawy, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, przy czym w odniesieniu do otrzymania zadatku (10% ceny transakcji) obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z przepisem art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Otrzymanie zadatku będzie opodatkowane stawką podatku w wysokości 23% jako zaliczki dotyczącej dostawy terenu, który w momencie zawarcia umowy sprzedaży będzie objęty decyzją o warunkach zabudowy.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że planowana dostawa przez Spółkę udziału w gruncie nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji, na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, planowana dostawa, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 23%.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo tut. Organ wskazuje, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), a zatem niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie skutków prawnopodatkowych dla Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.