Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-673/15-4/MP
z 11 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 11 czerwca 2015 r.) uzupełniony pismem z dnia 23 lipca 2015 r. (data nadania 27 lipca 2015 r., data wpływu 30 lipca 2015 r.) na wezwanie z dnia 16 lipca 2015 r. Nr IPPB4/4511-673/15-2/MP (data nadania 17 lipca 2015 r., data doręczenia 20 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 czerwca 2015 r. do tutejszego biura został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 lipca 2015 r. Nr IPPB4/4511-673/15-2/MP (data nadania 17 lipca 2015 r., data doręczenia 20 lipca 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania oraz przedstawienie własnego stanowiska.

Pismem z dnia 23 lipca 2015 r. (data nadania 27 lipca 2015 r., data wpływu 30 lipca 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił braki formalne wniosku w terminie.

We wniosku oraz uzupełnieniu do wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na początku grudnia 2013 r. Wnioskodawca wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) i podjął tam pracę w pełnym wymiarze godzin. Wnioskodawca ma tam wynajęte mieszkanie, założone konto bankowe oraz samochód służbowy. Od 13 stycznia 2014 roku żona Wnioskodawcy wzięła bezpłatny urlop wychowawczy i w lutym wraz z dwu letnią córką dołączyła do Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że wszyscy posiadają wizy rezydenckie ZEA na 3 lata.

W całym 2014 roku w Polsce Wnioskodawca spędził 3 tygodnie podczas urlopu (podobnie żona z dzieckiem), a całość dochodu uzyskał w ZEA. Żona Wnioskodawcy jako, że w styczniu 2014 r. jeszcze pracowała to dochód uzyskała, oraz w ustawowym czasie się z niego rozliczyła.

Wnioskodawca dodał, że w związku małżeńskim jest od października 2013 r. W rozliczeniu za rok poprzedni (2013) podał zmianę miejsca zamieszkania na ZEA. W Polsce wraz z żoną posiada nieruchomość, na którą ma zaciągnięty kredyt hipoteczny oraz opłaca za nią rachunki za prąd, internet oraz czynsz z opłatami administracyjnymi do zarządcy nieruchomości. Poza tym posiada zarejestrowany na żonę samochód osobowy, który w tej chwili jest pod opieką rodziców (zrobiony przegląd rejestracyjny, itp). W związku z kredytem mieszkaniowym Wnioskodawca posiada również konto bankowe w Polsce.

Wnioskodawca wskazał, że wyjazd do ZEA podyktowany był poprawą warunków pracy, a co za tym idzie również zmianą miejsca zamieszkania. Na chwilę obecną pobyt Wnioskodawcy w ZEA ma charakter stały. Wnioskodawca doprecyzował, że był zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony. Umowa ta została rozwiązana z 3 miesięcznym okresem wypowiedzenia dnia 30 listopada 2013 r. Obecna umowa o pracę w ZEA jest na czas nieokreślony. Wiza pracownicza w ZEA wymaga, aby być zatrudnionym, zatem dopóki dopóty Wnioskodawca będzie zatrudniony w ZEA nie zamierza wracać do Polski. Nie planuje również rezygnować bądź zmieniać pracy. Dodatkowo Wnioskodawca poinformował, że jest traktowany jako rezydent podatkowy ZEA. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że opisany we wniosku stan faktyczny dotyczy tylko 2014 r., ponieważ tylko w 2014 r. Wnioskodawca nie otrzymywał żadnych dochodów w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w tym przypadku Wnioskodawca powinien się rozliczyć w US za okres 2014 r. w którym nie uzyskał żadnych dochodów w Polsce, oraz na jakich zasadach?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania art. 4 pkt 3 podpunkt 1 ośrodek interesów życiowych znajduje się w ZEA ponieważ:

1. przebywa wraz z rodziną w ZEA praktycznie przez cały rok;
2. posiada pracę na pełen etat w ZEA;
3. nie osiąga dochodu w Polsce.
   
   

W związku z tym osiągnięty dochód nie powinien być opodatkowany w Polsce, a tym samym nie jest konieczne składanie PIT-u w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Abu Zabi w dniu 31 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373).

Na podstawie art. 4 ust. 1 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Zgodnie z art. 4 ust. 3 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisów, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na początku grudnia 2013 r. Wnioskodawca wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) i podjął tam pracę w pełnym wymiarze godzin. Umowa o pracę w ZEA jest na czas nieokreślony. Wnioskodawca wskazał, że wyjazd do ZEA podyktowany był poprawą warunków pracy, a co za tym idzie również zmianą miejsca zamieszkania. W rozliczeniu za rok poprzedni (2013) Wnioskodawca podał zmianę miejsca zamieszkania na ZEA. Na chwilę obecną pobyt Wnioskodawcy w ZEA ma charakter stały. Wnioskodawca ma tam wynajęte mieszkanie, założone konto bankowe oraz samochód służbowy. Od 13 stycznia 2014 roku żona Wnioskodawcy wzięła bezpłatny urlop wychowawczy i w lutym wraz z dwu letnią córką dołączyła do Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazał, że wszyscy posiadają wizy rezydenckie ZEA na 3 lata. Wiza pracownicza w ZEA wymaga, aby być zatrudnionym, zatem dopóki dopóty Wnioskodawca będzie zatrudniony w ZEA nie zamierza wracać do Polski. Nie planuje również rezygnować bądź zmieniać pracy. Dodatkowo Wnioskodawca poinformował, że jest traktowany jako rezydent podatkowy ZEA. W całym 2014 roku w Polsce Wnioskodawca spędził 3 tygodnie podczas urlopu (podobnie żona z dzieckiem), a całość dochodu uzyskał w ZEA.

W Polsce wraz z żoną posiada nieruchomość, na którą ma zaciągnięty kredyt hipoteczny oraz opłaca za nią rachunki za prąd, internet oraz czynsz z opłatami administracyjnymi. Poza tym posiada zarejestrowany na żonę samochód osobowy, który w tej chwili jest pod opieką rodziców. W związku z kredytem mieszkaniowym Wnioskodawca posiada również konto bankowe w Polsce. Wnioskodawca doprecyzował, że w Polsce był zatrudniony na umowę o pracę na czas nieokreślony. Umowa ta została rozwiązana z 3 miesięcznym okresem wypowiedzenia dnia 30 listopada 2013 r.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny i powołane przepisy prawa podatkowego, należy zauważyć, że do lutego 2014 r., tj. do czasu przyjazdu żony wraz z córką do ZEA, a więc do czasu przeniesienia ośrodka interesów życiowych do ZEA, Wnioskodawca posiadał ściślejsze powiązania osobiste w Polsce. W związku z powyższym, Wnioskodawca spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy w związku z art. 4 ust. 3 lit. a) umowy polsko - arabskiej, pozwalający uznać, że do lutego 2014 r. Wnioskodawca posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce w związku z posiadaniem centrum interesów życiowych w tym kraju, a zatem podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast od lutego 2014 r., biorąc pod uwagę fakt, że ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi łączą Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w ZEA. W tym bowiem państwie – jak wynika z wniosku – Wnioskodawca pozostaje z zamiarem stałego pobytu, uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę na czas nieokreślony, jest traktowany jako rezydent podatkowy ZEA, ponadto Wnioskodawca przebywał w 2014 r. w ZEA powyżej 183 dni. W tym państwie będzie pozostawał z zamiarem stałego pobytu, mieszkał będzie razem ze swoją rodziną na stałe i będzie wykonywał pracę zarobkową.

Zatem zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca będzie podlegać w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Natomiast dochody z tytułu pracy wykonywanej na terytorium ZEA będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj. w ZEA.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca na początku grudnia 2013 r. wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) i podjął tam pracę w pełnym wymiarze godzin. Zatem od grudnia 2013 r. – w okresie posiadania miejsca zamieszkania w Polsce – Wnioskodawca uzyskał dochody z tytułu pracy wykonywanej w Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Zjednoczonych Emiratów Arabskich, z uwzględnieniem postanowień artykułów 15, 20 i 21 płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z treści art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Umawiającym się Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko - arabskiej, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W takim przypadku, dochód ten może być opodatkowany zarówno w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast ust. 2 tego przepisu, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tych artykułach warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ust. 1 tego artykułu, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Zjednoczonych Emiratach Arabskich) oraz w państwie miejsca zamieszkania (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 lit. a) ww. umowy odbiorca winien przebywać w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku podatkowym.

Jak wynika z treści wniosku, Wnioskodawca na początku grudnia 2013 r. wyjechał do Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) i podjął tam pracę w pełnym wymiarze godzin. W całym 2014 roku w Polsce Wnioskodawca spędził 3 tygodnie podczas urlopu. Oznacza to, że w 2014 r. Wnioskodawca przebywał w ZEA przez okres przekraczający 183 dni w roku podatkowym. Zatem nie został spełniony pierwszy warunek określony w treści przepisu art. 15 ust. 2 umowy polsko – arabskiej.

Biorąc powyższe pod uwagę, wynagrodzenia Wnioskodawcy z tytułu pracy wykonywanej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, z uwagi na niespełnienie przesłanki określonej w art. 15 ust. 2 lit. a) umowy podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, tj. zarówno w Polsce, jak i w Zjednoczonych Emiratach Arabskich.

Jednocześnie w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania (metodę wyłączenia z progresją) określoną w art. 24 ust. 1 lit. a) umowy.

Zgodnie z brzmieniem tegoż przepisu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, to Polska zwolni, z uwzględnieniem postanowień punktu b), taki dochód lub majątek od opodatkowania, lecz może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód zwolnionych od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony od opodatkowania.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochody Wnioskodawcy za pracę wykonywaną na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich będą podlegać opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten stanowi, że jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej powołanym art. 27 ust. 8 ustawy stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego, np. łącznie z małżonkiem. W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

W sytuacji zatem, gdy Wnioskodawca w 2014 roku podatkowym nie osiągnął żadnych innych dochodów opodatkowanych na zasadach ogólnych – według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy, nie jest obowiązany do złożenia w Polsce zeznania podatkowego za 2014 r.

Reasumując, do dnia wyjazdu z polski rodziny Wnioskodawcy (do lutego 2014 r.), tj. do momentu przeniesienia centrum interesów życiowych za granicę, Wnioskodawca podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W tym okresie Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródła przychodu z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Tym samym dochody uzyskane do lutego 2014 r. z pracy wykonywanej na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich, podlegają opodatkowaniu zarówno w Polsce, jak i w ZEA. W celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania (metodę wyłączenia z progresją) określoną w art. 24 ust. 1 lit. a) umowy polsko – arabskiej w związku z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. dochód ten będzie w Polsce podlegał zwolnieniu z opodatkowania.

W przypadku, gdy oprócz dochodów zwolnionych Wnioskodawca nie osiągnął innych dochodów w Polsce w tym okresie, nie ma obowiązku rozliczania się z dochodów zagranicznych w Polsce i składania z tego tytułu zeznania podatkowego.

Od lutego 2014 r., tj. od dnia wyjazdu do ZEA rodziny Wnioskodawcy i przeniesienia ośrodka interesów życiowych i gospodarczych, Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegają opodatkowaniu w Polsce tylko dochody uzyskane na terytorium Polski. Tym samym, z dochodów uzyskanych w tym okresie na terytorium Zjednoczonych Emiratów Arabskich, jako nie podlegających opodatkowaniu w Polsce, Wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczania się w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.