Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1667/14/AW
z 30 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniach 27 lutego 2015 r. oraz 24 marca 2015 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania dostawy, w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego, budynku socjalno-biurowego oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym jest on posadowiony – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania dostawy, w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego, budynku socjalno-biurowego oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu, na którym jest on posadowiony.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Prowadzi Pan, jako komornik sądowy, egzekucję z prawa wieczystego użytkowania nieruchomości położonej w miejscowości W. gm. S., dla której Sąd Rejonowy w M. Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (…). Nieruchomość geodezyjnie oznaczona jest jako działka nr 28/8 o łącznej powierzchni 7.500 m². W dniu 4 października 2012 r., tj. w momencie dokonania opisu i oszacowania, stan nieruchomości przedstawiał się następująco: nieruchomość była własnością Skarbu Państwa, a prawo użytkowania wieczystego do dnia 7 grudnia 2097 r. i budynki, stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności, były w posiadaniu Pana E. F. oraz jego żony Pani E. F. w ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej. Przedmiotowa nieruchomość gruntowa zabudowana była dwoma budynkami magazynowymi o funkcji magazynów zbożowych (jeden o powierzchni użytkowej 2.836,0 m², drugi o powierzchni użytkowej 428 m²) oraz budynkiem biurowo-socjalnym z pomieszczeniem wagi samochodowej o powierzchni użytkowej 105 m². Teren nieruchomości płaski, nieogrodzony, częściowo utwardzony brukiem.

Budynek magazynowy (1) - o powierzchni użytkowej 2.836 m², wybudowany został w pierwszej dekadzie ubiegłego wieku, jako budynek magazynowo-gospodarczy. Budynek przez ostatnie dziesięciolecia funkcjonował jako magazyn zbożowy, nie był podpiwniczony, posiadał dwie kondygnacje oraz zadaszoną rampę wyładunkową z 4 koszami zsypowymi. Wykonany był w technologii tradycyjnej murowanej - parter murowany z cegły pełnej, a piętro ściany murowane z pustaków w latach 70-tych ubiegłego stulecia. Dach był dwuspadowy o konstrukcji drewnianej, deskowany i kryty papą, wrota i drzwi były drewniane, stolarka okienna drewniana, przemysłowa. Budynek posiadał instalację elektryczną, wodną, nie posiadał ogrzewania. Stan techniczny określony przez rzeczoznawcę majątkowego jako przeciętny oraz znaczny stan zużycia funkcjonalnego.

Budynek magazynowy (2) - o powierzchni użytkowej 428 m², wybudowany został w pierwszej dekadzie ubiegłego wieku, jako budynek magazynowo gospodarczy. Budynek przez ostatnie dziesięciolecia funkcjonował jako magazyn zbożowy, nie był podpiwniczony, posiadał dwie kondygnacje. Wykonany był w technologii tradycyjnej murowanej z cegły pełnej. Dach był dwuspadowy o konstrukcji drewnianej, deskowany i kryty papą. Wrota i drzwi były drewniane, stolarka okienna drewniana przemysłowa. Budynek posiadał instalację elektryczną oraz wodną, nie posiadał ogrzewania. Stan techniczny określony przez rzeczoznawcę majątkowego jako przeciętny oraz znaczny stan zużycia funkcjonalnego.

Budynek biurowo-socjalny (3) o powierzchni użytkowej 105 m² wybudowany został w latach 70-tych ubiegłego wieku, jako budynek biurowy „z zapleczem socjalnym magazynowo gospodarczy”. Budynek jest parterowy, niepodpiwniczony, posiada stropodach monolityczny, prefabrykowany, kryty papą. Wykonany został w technologii tradycyjnej, murowanej z cegły pełnej i pustaków, tynki wewnętrzne cementowo-wapienne, malowane podłogi, stolarka drzwiowa drewniana i płycinowa, stolarka okienna drewniana skrzynkowa. Budynek posiada instalację elektryczną oraz wodną, instalację centralnego ogrzewania zasilaną z kotła na węgiel oraz elektryczny zasobnik ciepłej wody użytkowej. Urządzenie wagowe było kompletne. Stan techniczny określony przez rzeczoznawcę majątkowego jako przeciętny oraz znaczny stan zużycia funkcjonalnego.

W toku postępowania dłużnicy (ww. osoby) sprzedali prawo użytkowania wieczystego oraz znajdujące się na gruncie budynki Panu K. P. zamieszkałemu w miejscowości J. Zgodnie z aktem notarialnym, sprzedaż nastąpiła w dniu 30 kwietnia 2014 r. W miesiącu lipcu 2014 r. stwierdzono, że:

• waga samochodowa została zdemontowana - brak wagi, pozostał jedynie otwór w ziemi;
• budynek socjalny (oznaczony powyżej nr 3) znajduje się na nieruchomości;
• budynek magazynowy (oznaczony powyżej nr 1) został rozebrany;
• budynek magazynowy (oznaczony powyżej numerem 2) został rozebrany.

Na nieruchomości pozostał jedynie budynek socjalny (oznaczony powyżej numerem 3).

Pozyskano informację, że organ architektoniczno-budowlany Starostwa Powiatowego przyjął jedynie zgłoszenie rozbiórki budynków magazynowo-warsztatowych oraz stanowiska wagowego wraz z budynkiem na działce nr 28/8, a zgłoszenia takowego dokonali dłużnicy w dniu 11 października 2013 r. Zgłaszający wskazali następujące dane techniczne budynków zgłoszonych do rozbiórki: budynek o powierzchni 245 m² i wysokości 6,5 m; budynek o powierzchni 1.653 m² i wysokości 7,4 m; budynek o pow. 115 m² i wysokości 3 m. Ponadto z informacji pozyskanej z Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego wynika, że organ ten nie wydał decyzji nakazującej rozbiórkę trzech budynków położonych na działce nr 28/8. Zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Urząd Miejski, ww. działka gruntu znajduje sie na terenach, dla których opracowany jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu.

Szczegółowe ustalenia planu miejscowego obejmują: Oznaczenie 3U, tj. przeznaczenie terenu - zabudowa usługowa; obowiązuje obsługa komunikacyjna z przyległych dróg powiatowej i wewnętrznej, zasilanie w energię elektryczną z projektowanej linii kablowej nn, którą należy wybudować ze stacji transformatorowej „W.” usytuowanej poza obszarem objętym planem. Obwód nn przewidziany dla zasilania projektowanych obiektów na działkach 41/1 i 41/2; dopuszcza się utrzymanie oraz zmianę istniejących form zabudowy, kształtów zadaszeń i dachów, rozbudowę oraz wymianę obiektu z zachowaniem warunków wynikających z ustaleń planu, składy i magazyny, boisko i świetlice, wtórny podział działki. Oznaczenie 2 MW (częściowo dla ww. działki): przeznaczenie terenu - zabudowa, mieszkaniowa wielorodzinna; obowiązuje zakaz wtórnego podziału terenu, obsługa komunikacyjna z przyległej drogi powiatowej i wewnętrznej, zasilanie w energię elektryczną z projektowanej linii kablowej nn, którą należy wybudować ze stacji transformatorowej „W.”, usytuowanej poza obszarem objętym planem. „Obwód ma przewidziany dla zasilania projektowanych obiektów na działkach 41/1 i 41/2”; dopuszcza się: utrzymanie oraz zmianę istniejących form zabudowy, kształtów zadaszeń i dachów, rozbudowę oraz wymianę obiektu z zachowaniem warunków wynikających z ustaleń planu; lokal użytkowy wbudowany w budynek mieszkalny lub do niego dobudowany na nieuciążliwe usługi typu bytowego, jak drobny handel, działalność biurowa, gabinet lekarski, itp. o powierzchni nieprzekraczającej norm określonych prawem budowlanym. Ponadto Urząd Miejski stwierdza, że działka nr 28/8 stanowi inne tereny budowlane. Zgodnie z odpowiedzią Urzędu Skarbowego, nabywca nieruchomości – Pan K. P. od dnia 3 lutego 2014 r. posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą (…) w miejscowości J. Ww. osoba oświadczyła, że jest „czynnym płatnikiem” podatku od towarów i usług, przy nabyciu nieruchomości od dłużników „nie powstało” prawo odliczenia podatku od towarów i usług, przy zakupie nieruchomości nie naliczono podatku od towarów i usług. Dłużnicy nie prowadzą działalności gospodarczej, utrzymują się ze świadczeń emerytalno-rentowych.

Prawo wieczystego użytkowania działki nr 28/8 i budynek biurowo-socjalny dłużnicy nabyli na podstawie umowy sprzedaży z dnia 23 czerwca 2000 r. w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z oświadczeniem Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29 listopada 2012 r., budynek był wykorzystywany przez dłużnika - Pana E. F. do celów prowadzenia działalności gospodarczej od momentu zakupu do dnia 1 sierpnia 2011 r. Dłużnik oświadczył, że nieruchomość nigdy nie była przedmiotem najmu i dzierżawy. Poniósł on wydatki na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, które stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej tego budynku. Budynek był wykorzystywany przez dłużnika w okresie prowadzenia działalności gospodarczej, tj. od dnia 23 czerwca 2000 r. do dnia 1 sierpnia 2011 r.

Budynek biurowo-socjalny nie jest obecnie wykorzystywany przez Pana K. P. na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych czynności o podobnym charakterze. Ponadto, osoba ta nie poniosła wydatków na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, przedmiotowego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano pytania sprowadzające się do kwestii.

Czy przy sprzedaży, w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym, zajętego wieczystego użytkowania nieruchomości, komornik sądowy, jako płatnik podatku od towarów i usług, będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego podatku od towarów i usług? W przypadku odpowiedzi twierdzącej - w jakiej wysokości naliczyć podatek oraz w czyim imieniu wystawić fakturę, tj. czy w imieniu dłużników, co do których prowadzone jest postępowanie egzekucyjne, czy w imieniu nabywcy nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym, nie powstaje obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl regulacji zawartej w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Wskazać należy, że przez zawarty w art. 7 ust. 1 ustawy zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy rozumieć czynność, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel, przy czym chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Istotny jest przede wszystkim aspekt ekonomiczny, a nie prawny transakcji, w ramach której podatnik przenosi na nabywcę prawo do rozporządzania towarami jak właściciel. Akcent sformułowanej definicji położony został głównie na podkreślenie przeniesienia ekonomicznego władztwa nad rzeczą w taki sposób, aby nabywca mógł nią dysponować podobnie jak właściciel.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 cyt. ustawy, podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Żeby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W myśl zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Aby dostawę towarów uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik zachowywał się jak profesjonalny handlowiec, a sprzedawane towary zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów – jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zatem należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży nieruchomości jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Stwierdzić zatem należy, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 930 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.), rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie. Nabywca może uczestniczyć w postępowaniu w charakterze dłużnika. W każdym razie czynności egzekucyjne są ważne tak w stosunku do dłużnika, jak i w stosunku do nabywcy.

W kwestii zbycia zajętej nieruchomości przez dłużników wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2008 r., sygn. akt V CSK 426/07, w którym stwierdził, że: „Artykuł 930 § 1 KPC stanowi, że rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie, a czynności egzekucyjne są ważne tak w stosunku do dłużnika, jak i w stosunku do nabywcy. Oznacza to, że wierzyciel, na rzecz którego nieruchomość została zajęta, może zaspokoić się ze sprzedanej nieruchomości tak, jakby nieruchomość ta należała w dalszym ciągu do majątku jego dłużnika, bez względu na zmianę właściciela. W wyroku z dnia 3 lutego 1998 r. (OSP rok 1998, nr 11, poz. 96) Sąd Najwyższy uznał, że w świetle art. 930 § 1 KPC umowa przeniesienia własności zajętej nieruchomości między zbywcą (dłużnikiem) a nabywcą jest ważna, ale całkowicie bezskuteczna w stosunku do wierzycieli, którzy wszczęli egzekucję i pozostaje bez wpływu na dalsze postępowanie egzekucyjne, co oznacza, że egzekucję prowadzi się tak, jak gdyby zbycie nieruchomości nie nastąpiło. Ratio legis tego przepisu stanowi ochrona wierzyciela przed nierzetelnymi działaniami dłużnika, podjętymi w celu udaremnienia zaspokojenia się wierzyciela z nieruchomości. Podobne stanowisko Sąd Najwyższy zajął w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 czerwca 2006 r.”.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnień od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z treści powyższego przepisu wynika, że aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków (budowli) lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik wybuduje obiekt, bądź go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie będą stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony. Oddanie do użytkowania nie nastąpiło bowiem w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę lub najem, bowiem zarówno sprzedaż, dzierżawa, czy najem są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30 % wartości początkowej tych obiektów.

W myśl ust. 7a tego artykułu, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b), nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

W myśl art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Na podstawie art. 106c ww. ustawy, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.

W świetle art. 106e ust. 1 pkt 20 ustawy, faktura powinna zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106c – nazwę i adres organu egzekucyjnego lub imię i nazwisko komornika sądowego oraz jego adres, a w miejscu określonym dla podatnika – imię i nazwisko lub nazwę dłużnika oraz jego adres.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku i jego uzupełnieniach oraz treść powołanych uregulowań prawnych w pierwszej kolejności należy wskazać, że w wyniku sprzedaży dokonanej przez dłużników w dniu 30 kwietnia 2014 r. nastąpiło przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności m. in. budynku biurowo-socjalnego na rzecz nabywcy – Pana K. P., a w konsekwencji zaczął on dysponować przedmiotową nieruchomością jak właściciel. Powyższe prowadzi do stwierdzenia, że w związku z planowaną dostawą, w trybie egzekucji komorniczej, przedmiotowej nieruchomości zabudowanej, jej nabywca będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, gdyż czynność ta będzie stanowiła działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Jak bowiem wynika z treści wniosku, od dnia 3 lutego 2014 r. prowadzi on działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Co prawda, w uzupełnieniu wniosku podano, że obecnie budynek socjalno-biurowy nie jest przez Pana K. P. wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności, ani nie jest przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych czynności o podobnym charakterze, jednakże charakter nieruchomości, w tym budynku, oraz fakt, że została ona nabyta w okresie prowadzenia działalności gospodarczej, wskazują, że nie stanowi ona jego majątku prywatnego.

A zatem transakcji sprzedaży licytacyjnej ww. budynku wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu, na którym jest on posadowiony, dokona Pan w imieniu nabywcy nieruchomości i w jego imieniu zobowiązany jest wystawić fakturę, zgodnie z art. 106c ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że dostawa budynku nie będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ zostanie dokonana w ramach pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 tej ustawy. Niemniej jednak, z uwagi na fakt, że w stosunku do ww. budynku nabywcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, jak również nie poniósł on wydatków na jego ulepszenie, zbycie tego obiektu będzie objęte zwolnieniem przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy. Mając na uwadze brzmienie art. 29a ust. 8 ustawy stwierdzić należy, że sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowiony jest ten budynek, również będzie zwolniona od podatku. Wobec powyższego nie będzie Pan zobowiązany do odprowadzenia podatku należnego do urzędu skarbowego.

Końcowo należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej został (zostanie) określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.