Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-471/15-2/JF
z 28 sierpnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2015 r. (data wpływu 5 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku dla usługi zabudowy meblowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 czerwca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania stawki podatku dla usługi zabudowy meblowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

„Spółka” lub „Wnioskodawca” jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „podatek VAT”). W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca świadczy kompleksową usługę (dalej: „Kompleksowa usługa”) kończącą się montażem elementów mebli do zabudowy kuchennej, wnękowej, łazienkowej itp. z przygotowanych na konkretny wymiar materiałów, które są wbudowywane w sposób trwały w lokalach mieszkalnych lub budynkach mieszkalnych. Zabudowa meblowa jest wykonana z materiałów drewnopochodnych, drewnianych, szkła, płyt kamiennych, konglomeratów, profili stalowych i aluminiowych oraz innych materiałów użytkowych.

Kompleksowa usługa wykonania trwałej zabudowy meblowej obejmuje zaprojektowanie zabudowy, dopasowanie i trwałe zainstalowanie elementów mebli tak, że staje się ona integralną częścią danego lokalu lub budynku. Montaż komponentów meblowych następuje z bezpośrednim wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego, tj. np. ścian konstrukcyjnych, stropów, dachów, schodów. W wyniku konstrukcyjnego połączenia komponentów meblowych z elementami obiektu budowlanego, powstaje trwała zabudowa spełniająca jako całość określoną funkcję użytkową. Wykonanie zabudowy polega nie tylko na zwykłym zaprojektowaniu, dopasowaniu i zainstalowaniu elementów meblowych, ale przede wszystkim na takim dopasowaniu, które uwzględni indywidualne i niepowtarzalne cechy elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego.

Ponadto, zainstalowanie komponentów meblowych nie polega na zwykłym powieszeniu mebli, ale na trwałym złączeniu z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego, poprzez trwałe ich przytwierdzenie (przykładowo przy pomocy kołków montażowych, kotew, śrub, profili stalowych). Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż wykonywanej przez niego – indywidualnie zaprojektowanej, dopasowanej i zamontowanej zabudowy meblowej – nie da się przenieść w inne miejsce bez ponownego procesu projektowania, dopasowywania i montowania. Co prawda, elementy zabudowy meblowej, tak jak każdy inny element budynku, mogą być zdemontowane, rozebrane czy zburzone, ale spowoduje to uszkodzenie zarówno zabudowy meblowej, jak i elementów konstrukcyjnych budynku.

Montaż komponentów meblowych nie ma na celu wzmocnienia konstrukcji obiektu budowlanego. Celem ich montażu jest uzyskanie przez obiekt budowlany określonych funkcji użytkowych z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych budynku (dopasowanie zabudowy meblowej do kształtu pomieszczenia, wpasowaniu zabudowy we wnęki stworzone przez ściany).

Oferowane świadczenie jest kompleksowe i można je nabyć wyłącznie jako całość. Spółka nie oferuje możliwości nabycia zabudowy meblowej bez wykonania Kompleksowej usługi obejmującej przede wszystkim (ale i nie tylko) montaż.

Cena należna od klientów za wykonanie Kompleksowej usługi jest określana jedną kwotą i obejmuje w szczególności ponoszone po stronie Wnioskodawcy koszty robocizny oraz materiałów zużytych na etapie przygotowania komponentów do zabudowy oraz na etapie samej czynności montażu. Powyższe kompleksowe świadczenia są wykonywane w obiektach budowlanych lub ich części, które zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 12a-12c ustawy o VAT – mieszczą się w definicji budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku wykonania Kompleksowej usługi, którą Wnioskodawca wykonuje w obiektach budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym powinien on stosować preferencyjną stawkę VAT zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT, która na dzień złożenia przedmiotowego wniosku wynosi 8%?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wykonania Kompleksowej usługi, którą Wnioskodawca wykonuje w obiektach budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym powinien on stosować preferencyjną stawkę VAT zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy o VAT, która na dzień złożenia przedmiotowego wniosku wynosi 8%.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 12 ustawy o VAT obniżoną stawkę podatku VAT (obecnie w wysokości 8%), o której mowa w art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o VAT, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym należy rozumieć obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (dalej: „PKOB”) w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w PKOB w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Jednocześnie przepis art. 41 ust. 12b ustawy o VAT stanowi, że do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, określonego w ust. 12a, nie zalicza się: budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m² oraz lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m².

1. Wykonanie zabudowy meblowej jako świadczenie kompleksowe
   
   

Co do zasady, każde świadczenie dla celów podatku VAT powinno być traktowane odrębnie. Jednocześnie przyjmuje się, że w przypadku, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, wówczas usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatku VAT. Jeżeli świadczenia tworzą usługę kompleksową, wówczas również tworzą całość dla celów opodatkowania podatkiem VAT takiej usługi. Decydująca jest ocena, czy w przypadku wydzielenia poszczególnych świadczeń z tej usługi podstawowej, będą one miały dla nabywcy jakąś istotną wartość. Powyższe znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE” lub „Trybunał”); m.in. sprawa pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise, sygn. C-349/96), a także w orzecznictwie polskim (np. w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2002 r., sygn. akt III RN 66/01).

W wyroku TSUE w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96) Trybunał orzekł: „(...) Z art. 2(1) VI Dyrektywy wynika, iż każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne i, po drugie, świadczenie obejmujące jedną usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta który jest typowym klientem kilka odrębnych usług zasadniczych, czy też jedną usługę. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

W przedstawionym stanie faktycznym poszczególne świadczenia – dostarczenie materiałów niezbędnych do wykonania zabudowy meblowej oraz sam montaż, są składnikami jednej usługi, odrębnie bowiem nie stanowią dla klienta celu samego w sobie, ale są środkiem do prawidłowego wykonania usługi zasadniczej – wykonania zabudowy. Samo dostarczenie materiałów niezbędnych do zmontowania zabudowy meblowej nie będzie miało wartości dla klientów, jeśli nie zostanie wykonana cała usługa podstawowa jaką jest zabudowa. Montaż ma charakter dominujący, bowiem to dzięki niemu klient może korzystać z zakupionego świadczenia. Z punktu widzenia klienta usługi montażowe mają wartość użytkową zakupionego świadczenia, a nie przeniesienie prawa do rozporządzania towarem – materiałem niezbędnym do dokonania zabudowy – jak właściciel. Klient bowiem nie jest zainteresowany zakupem samych materiałów. W ocenie Wnioskodawcy to montaż stanowi dla klienta usługę podstawową, a zatem całe świadczenie powinno być obecnie opodatkowane stawką obniżoną 8%, z zastrzeżeniem limitów wskazanych dla budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w art. 41 ust. 12c ustawy o VAT.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 274/08, w którym po skardze kasacyjnej podatnika sąd uznał: „Z punktu widzenia klienta odbiorcy czynności wykonywanych przez podatnika – istotne było przy tym zamontowanie okien i drzwi, czyli przeprowadzenie odpowiednich robót budowlanych, a nie przeniesienie na niego prawa do rozporządzania wyprodukowanymi przez podatnika towarami (art. 7 ust. 1, podobnie: wyrok NSA z 5 lipca 2006 r. sygn. akt I FSK 945/05). Przeciwko stanowisku organów podatkowych w przedmiotowej sprawie przemawiają dwa ważne argumenty. Po pierwsze, kierowanie się zastosowaną przez nie interpretacją prowadziłoby do wniosku, że świadczenia wykonywane przez producentów okien są inaczej opodatkowane, aniżeli takie same świadczenia dokonywane przez nie producentów, co naruszałoby mającą pierwszorzędne znaczenie zasadę równości opodatkowania. (…)

Dodatkowo należy zgodzić się ze Skarżącą, że za taką jak wyżej przedstawioną na wstępie wykładnią czynności określonych w art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy o VAT przemawia sposób interpretowania przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości pojęcia „świadczenie usługi” zawartego w art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy Rady nr 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku. Przykładowo wskazać należy, iż w wyroku z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Trybunał zajął stanowisko, że wymieniony przepis należy m.in. interpretować w ten sposób, że jeżeli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (czynności) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jednolite świadczenie dla celów podatku od wartości dodanej. W kontekście przytoczonego orzeczenia ETS, Sąd przyznał rację Spółce, że ze względu na to, iż ustawa o podatku od towarów i usług stanowi wdrożenie na grunt prawa polskiego unormowań, zawartych w VI Dyrektywie Rady, przy dokonywaniu wykładni zawartych w niej przepisów należy uwzględniać wskazówki wynikające z orzecznictwa wspólnotowego”.

Podsumowując, przedmiotem transakcji dokonywanych przez Wnioskodawcę, w jego ocenie, jest kompleksowa usługa, której dominującym świadczeniem jest wykonanie montażu, instalacja materiałów koniecznych do wykonania zlecenia. Zamawiający nie jest bowiem zainteresowany zakupem poszczególnych materiałów, z których wykonuje się zabudowę, ale efektem finalnym w postaci trwałej, nieprzenoszalnej zabudowy. Nadto Spółka zauważa, że najbardziej pracochłonnym i wymagającym precyzyjnej pracy elementem jest sama usługa rozumiana jako projektowanie i następnie montaż, instalacja elementów, trwale przytwierdzające je do ściany, podłogi i/lub sufitu budynku.

2. Wykonanie zabudowy meblowej, jako modernizacja w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT obniżoną stawkę podatku od towarów i usług (obecnie w wysokości 8%), o której mowa w art. 41 ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W zakresie wymienionych w tym przepisie usług nazwanych między innymi usługami modernizacji lub remontu mieszczą się, w ocenie Wnioskodawcy, usługi będące przedmiotem zapytania. Na taki zakres wskazuje m.in. rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r. w sprawie określenia wydatków na remont i modernizację budynku lub lokalu mieszkalnego, o które zmniejsza się podatek dochodowy (Dz. U. z 1996 r. Nr 156, poz. 788) – wprawdzie dziś nie obowiązujące (obecnie ustawa z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym – Dz. U. z 2005 r. Nr 177, poz. 1468 ze zm.). Z załącznika nr 2 do powyżej wskazanego rozporządzenia wynika, że zakresem robót zaliczanych do modernizacji i remontu objęte zostały między innymi remont, modernizacja lub wykonanie nowych elementów w lokalu mieszkalnym, w tym pozostałych elementów (np. pawlaczy, trwale umiejscowionych szaf wnękowych, obudowy wanien, zlewozmywaków, grzejników). Przy czym należy mieć na uwadze, iż wymienione przykładowo czynności stanowią katalog otwarty, w związku z czym modernizację i remont będą stanowiły również inne czynności, które będą prowadziły do wykonania trwałej zabudowy, nie pozwalającej na jej przemieszczenie w inne miejsce w związku z trwałym ich przytwierdzeniem do elementów konstrukcyjnych budynku, jak również w związku ze ścisłym ich dopasowaniem do indywidualnych wymiarów danej wnęki czy powierzchni.

W związku z licznymi rozbieżnościami interpretacyjnymi, zakres rozumienia terminu „modernizacja” w kontekście możliwości zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT był przedmiotem uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. (sygn. I FPS 2/13). We wspomnianej uchwale NSA jednoznacznie stwierdził, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. świadczenie kompleksowe polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz montażu komponentów w sposób tworzący wraz z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części trwałą zabudowę meblową, wykonywane w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, stanowi usługę modernizacji opodatkowaną stawką obniżoną podatku od towarów i usług, na podstawie art. 41 ust. 12 w związku z art. 2 ustawy o VAT.

Uznając te czynności za mające charakter usługi, NSA wyjaśnił że „elementem dominującym jest w takim przypadku ulepszenie lub unowocześnienie obiektu budowlanego lub jego części (lokalu mieszkalnego), wydanie zaś towaru w postaci elementów mebli wykonanych i dopasowanych do konkretnego obiektu, które następnie zostaną trwale związane z tym obiektem, ma charakter pomocniczy, niezbędny do wykonania usługi, tak jak zamontowanie okien lub drzwi w obiekcie budowlanym lub jego części. Wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami konstrukcyjnymi komponenty meblowe nie funkcjonują w obrocie tak, jak ma to miejsce w przypadku mebli wolnostojących. Z tego względu do celów podatkowych nie można ich utożsamiać z dostawą towarów w postaci gotowych mebli, które nie mają żadnego trwałego związku z obiektem budowlanym lub jego częścią. Obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu)”.

W dalszej części cytowanej uchwały NSA wskazał, że „(...) nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przy wykonywaniu zabudowy meblowej, przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu), stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o PTU. (...) Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu”.

Powyższe stanowisko potwierdził także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 882/12, stwierdzając, że „(...) spory i rozbieżność interpretacyjna przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u. bierze się z braku w ustawie podatkowej definicji legalnych pojęć zawartych w tym przepisie, w tym definicji legalnej pojęcia »modernizacja«. Racjonalność ustawodawcy nakazuje przyjąć, że gdyby ustawodawca zamierzał nadać inne znaczenie pojęciu »modernizacja« niż ono funkcjonuje w potocznym rozumieniu tego pojęcia, to zawarłby w akcie prawnym definicję legalną. Bez wątpienia definicje legalne eliminują wieloznaczność pojęcia, jak również nadają taki sens pojęciu, jaki przyświeca prawodawcy, aby osiągnąć dany cel. Skoro w ustawie brak definicji legalnej pojęcia »modemizacja«, to należy pojęcie to rozumieć w znaczeniu, w jakim używa się go w języku potocznym. Wielokrotnie w orzecznictwie wskazano, że w sytuacji braku definicji legalnej pojęcia użytego w akcie prawnym, należy przy wykładni przepisu posługiwać się znaczeniem potocznym danego pojęcia, o ile otrzymamy normę spójną systemowo i logiczną w obwiązującym porządku prawnym”.

W powołanym wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w sposób jednoznaczny potwierdził także możliwość zastosowania preferencyjnej stawki VAT „(...) w ocenie Sądu, dokonując wykładni językowej przepisu art. 41 ust. 12 u.p.t.u., na tle przedstawionego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego, należy uznać, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy przestrzeni wnękowej mieści się w pojęciu »modernizacji« i w związku z tym usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%”.

Co więcej, prawidłowość powyższej tezy potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 849/13. Naczelny Sąd Administracyjny, dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie – powołując się na cytowaną powyżej uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 czerwca 2013 r. – zwrócił uwagę, że we wskazanej uchwale wyjaśniono, w jakim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT i tym samym w jakim przypadku znajdzie zastosowanie obniżona stawka podatku VAT. Zgodnie z cytowanym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 czerwca 2014 r., „Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu. Dlatego też należy uznać, że czynności, polegające na zaprojektowaniu, dopasowaniu oraz trwałym montażu takich komponentów w obiekcie budowlanym lub jego części, mieszczą się w pojęciu modernizacji obiektów budowlanych lub ich części. W przypadku zaś gdy modernizacja dotyczy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym, to wymienione wyżej czynności są objęte hipotezą normy wyprowadzonej z art. 41 ust. 12 ustawy. Oznacza to, że do takich czynności ma zastosowanie preferencyjna stawka podatku, o której mowa w ust. 2 tego artykułu”.

W związku z powyższym NSA – tak samo jak WSA w Poznaniu – wskazał, że wykonanie na zamówienie klienta stałej zabudowy meblowej, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową mieści się w pojęciu „modernizacji”. W związku z tym, usługa wykonania trwałej zabudowy w budownictwie objętym społecznym programem mieszkaniowym podlega opodatkowaniu wg stawki 8%.

Ponadto, potwierdzenie możliwości zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w odniesieniu do usług wykonania trwałej zabudowy meblowej stanowi późniejsze orzecznictwo sądów administracyjnych, przede wszystkim:

• wyrok WSA w Olsztynie z 25 września 2014 r. – sygn. I SA/Ol 530/14;
  

• wyrok WSA w Poznaniu z 15 października 2014 r. – sygn. I SA/Po 314/14;
  

• wyrok WSA w Białymstoku z 3 grudnia 2014 r. – sygn. I SA/Bk 492/14;
  

• wyrok WSA w Opolu z 10 grudnia 2014 r. – sygn. I SA/Op 543/14;
  

• wyrok WSA w Szczecinie z 17 grudnia 2014 r. – sygn. I SA/Sz 1101/14;
  

• wyrok WSA w Warszawie z 30 stycznia 2015 r. – sygn. III SA/Wa 1557/14;
  

• wyrok WSA w Rzeszowie z 3 marca 2015 r. – sygn. I SA/Rz 119/15;
  

• wyrok WSA w Gdańsku z 24 marca 2015 r. – sygn. I SA/Gd 9/15;
  

• wyrok WSA w Warszawie z 27 marca 2015 r. – sygn. III SA/Wa 2385/14.
  
  
  

Dla pełni obrazu, Spółka wskazuje na wydawane przez Ministra Finansów w ostatnim czasie interpretacje indywidualne (przykładowo interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 27 listopada 2014 r., sygn. ILPP4/443-297/12-14-S1/JKa).

3. Element trwałości zabudowy meblowej
   
   

Na zakończenie, Spółka pragnie odnieść się do kwestii elementu trwałości wykonanej zabudowy meblowej. Spółka wskazuje, iż zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym przez WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 15 października 2015 r. (sygn. I SA/Po 314/14) nie do zaakceptowania jest stanowisko „(...) zmierzające do uznania zabudowy meblowej za trwałą jedynie w przypadku, gdy usunięcie takiej zabudowy doprowadzi do uszkodzenia konstrukcji budynku”.

Jak wskazuje WSA w Poznaniu: „Zdaniem Sądu, z zabudową meblową (szafy wnękowe, zabudowa kuchenna) o charakterze trwałym mamy do czynienia także wówczas, gdy demontaż takiej zabudowy powoduje uszkodzenie elementów tej zabudowy, a także uszkodzenia trwałych elementów budynku (lokalu), wynikające z usunięcia mocowania elementów meblowych. Natomiast sama konstrukcja budynku rozumiana jako fundament, nadproża, stropy, ściany, dach nie doznaje uszczerbku poprzez fakt demontażu mebli. Wnioski organu o konieczności uszkodzenia konstrukcji budynku, w ocenie Sądu, są zbyt daleko idące i niczym nieuzasadnione, nie wynikają też ani z sentencji ani z uzasadnienia uchwały, na którą organ również się powołuje.

We wniosku o wydanie interpretacji skarżący wskazał, że demontaż zabudowy meblowej oraz kuchennej wykonanej i dostosowanej pod konkretny wymiar będzie skutkować uszkodzeniem elementów meblowych oraz uszkodzeniem elementów budynków np. podłoga (panele, terakota) są podziurawione, uszkodzone klejami i silikonami, elementy ścian i sufitu wymagają szpachlowania i malowania. Cała zabudowa nie jest konstrukcją samonośną i nie jest także praktycznie możliwe przeniesienia zdemontowanej zabudowy do innego pomieszczenia. Uwzględniając treść powołanej uchwały oraz opisany we wniosku stan faktyczny, nie sposób wyprowadzić wniosku, że wykonywana orzez skarżącego zabudowa meblowa (szafy wnękowe i zabudowa kuchenna) nie jest połączona w sposób trwały z elementami budynku (lokalu), a tym samym, że zabudowa ta nie może być uznana za modernizację budynku (lokalu)”.

W dalszej części wyroku WSA wyraźnie wskazuje, iż trwałość zabudowy powinna być rozumiana bardzo szeroko. Zgodnie z WSA w Poznaniu „Organ pojęcie „trwałości zabudowy” wiąże z „nierozerwalnością” łączenia, wskazując, że z trwałą zabudową będziemy mieć do czynienia wyłącznie wówczas, gdy demontaż spowoduje istotne uszkodzenie elementów konstrukcyjnych budynku. Trafnie zwraca uwagę strona skarżąca, że sposób montażu przygotowanej „na wymiar” zabudowy meblowej oraz kuchennej, z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych budynku (ścian, stropów – ich górnej bądź dolnej części) jest zasadniczo taki sam, jak w przypadku montażu i demontażu drzwi, okien, terakoty, czy paneli podłogowych. We wszystkich przypadkach montaż następuje przy użyciu kołków, śrub, wkrętów, kotew, klejów i tym podobnych łączników. Zaprojektowana przez skarżącego zabudowa może być, inaczej niż w przypadku mebli wolnostojących, zamontowana jedynie w konkretnym pomieszczeniu i w ściśle określonej konfiguracji. Po zespoleniu z elementami konstrukcyjnymi budynku (ścianami, stropami) zabudowa ta nie może być przemieszczana, a po demontażu wykorzystana w innym lokalu. „Trwałość” zabudowy meblowej jest oderwana od faktycznego okresu wykorzystywania, lecz wynika, tak jak to wskazano, z jej zindywidualizowanego charakterem (dopasowania do konkretnego pomieszczenia) oraz odpowiedniego połączenia z elementami konstrukcyjnymi budynku, uniemożliwiającego przemieszczanie elementów zabudowy bez ich uprzedniego demontażu (rozłączenia z elementami obiektu budowlanego)”.

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Opolu w wyroku z 10 grudnia 2014 r. (sygn. I SA/Op 432/14), wskazując, iż „trwałość” zabudowy meblowej jest oderwana od faktycznego okresu wykorzystywania, lecz wynika, tak jak to wskazano, z jej zindywidualizowanego charakteru (dopasowania do konkretnego pomieszczenia) oraz odpowiedniego połączenia z elementami konstrukcyjnymi budynku, uniemożliwiającego przemieszczanie elementów zabudowy bez ich uprzedniego demontażu (rozłączenia z elementami obiektu budowlanego)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi natomiast, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto art. 8 ust. 1 ustawy określa, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Podstawowa stawka podatku, na postawie art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do przepisu art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
   
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Obiektami budownictwa mieszkaniowego są budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11 (art. 2 pkt 12 ustawy).

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych. Zatem dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.

Zgodnie z tym rozporządzeniem w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.

W myśl przepisu art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przypadku preferencyjnego rozwiązania, o którym mowa w art. 41 ust. 12 ustawy, istotne jest zatem określenie, czy i w jakim zakresie ustawodawca odwołuje się w nim do klasyfikacji statystycznych, a w przypadku braku takiego odwołania, jakie znaczenie należy przypisać normie tam zawartej.

W przepisie tym ustawodawca wymienił czynności oraz wskazał, że muszą one dotyczyć określonych obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

W przypadku czynności wymienionych w art. 41 ust. 12 ustawy ustawodawca nie powołał symboli statystycznych, a zatem dla celów stosowania tego przepisu czynności te nie powinny być identyfikowane za pomocą klasyfikacji statystycznych. Natomiast, jak już zaznaczono, przy definiowaniu ww. obiektów ustawodawca, co do zasady, odwołuje się do klasyfikacji statystycznych, jednakże kwestia ta w kontekście pytania Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy stawki podatku dla realizacji kompleksowej usługi trwałej zabudowy przestrzeni w obiektach budowlanych zaliczanych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zauważyć należy, że w obowiązującym stanie prawnym jedynym przepisem, który może dawać podstawę do zastosowania preferencyjnej stawki podatku od towarów i usług do usług polegających na wykonaniu trwałej zabudowy meblowej z uprzednio nabytych materiałów w obiektach budowlanych zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym jest art. 41 ust. 12 ustawy.

Przepis ten stanowi, że stawkę podatku w wysokości 8% stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Należy zatem zbadać, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi montażu mebli z zakupionych materiałów stanowią modernizację w rozumieniu przepisu art. 41 ust. 12 ustawy.

Należy wskazać, że w tej kwestii w uchwale z dnia 24 czerwca 2013 r. sygn. akt I FPS 2/13 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził że: „czynności wymienione w art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, w tym pojęcie modernizacji, zostały wprowadzone do tej ustawy w rozumieniu przyjętym w języku powszechnym. W takim znaczeniu modernizacja oznacza unowocześnienie, ulepszenie, udoskonalenie, podniesienie standardu obiektu budowlanego lub jego części”.

Zgodnie z powołaną wyżej uchwałą NSA z dnia 24 czerwca 2013 r.: „obniżona stawka podatku od towarów i usług znajduje zatem zastosowanie wtedy, gdy montaż komponentów meblowych następuje z wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu). W omawianym wypadku nie chodzi o jakiekolwiek wykorzystanie elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego (lokalu) przy wykonywaniu zabudowy meblowej, lecz jedynie takie, które przez konstrukcyjne połączenie komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego (lokalu) stworzy trwałą zabudowę spełniającą jako całość określoną funkcję użytkową. Tylko bowiem w takim zakresie można mówić o modernizacji obiektu budowlanego w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT. Innymi słowy montaż komponentów meblowych niezależnie od stopnia ich przetworzenia, do którego nie zostaną wykorzystane w sposób istotny elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) nie korzysta z obniżonej stawki przewidzianej w tym przepisie. Po trwałym połączeniu komponentów meblowych z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lub jego części komponenty te podnoszą standard takiego obiektu”.

Tut. Organ wskazuje na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 kwietnia 2014 r. sygn. akt I FSK 778/13, w którym Sąd stwierdził, że „(...) o tym, czy jest to usługa modernizacji budynku w rozumieniu art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, decyduje charakter tych czynności. Modernizacja zachodzić będzie w sytuacji, gdy przedmiotem montażu są takie elementy, które nie tylko zwiększają użyteczność, czy funkcjonalność, ale również są tak zamontowane na stałe, że tworzą wraz z konstrukcją budynku jedną całość. Oznacza to, że ich demontaż jest faktycznie niemożliwy bez znaczącego zniszczenia montowanej części oraz budynku”. 

Wobec powyższego należy zauważyć, że aby wykonane na wymiar do konkretnego budynku lub lokalu i trwale powiązane z jego elementami komponenty meblowe stanowiły trwałą zabudowę meblową nie mogą one (na potrzeby uznania ich za „modernizację” w VAT) funkcjonować w obrocie tak, jak to ma miejsce w przypadku mebli „wolnostojących”. Obniżona stawka podatku nie może zatem znaleźć zastosowania w sytuacji gdy wykonana, nawet według indywidualnego projektu, zabudowa meblowa jest przytwierdzana do ściany lub podłogi jedynie w sposób, który może być również stosowany przy montażu mebli „wolnostojących” (np. „zakotwiczenie” za pomocą kołków lub listew montażowych), co skutkuje możliwością demontażu tej zabudowy bez uszkodzenia samej zabudowy, jak i konstrukcji budynku/lokalu (elementy mogą być bez uszkodzenia tego budynku/lokalu przeniesione, przy czym za uszkodzenie nie można uznać pozostawienia w ścianie lub podłodze np. otworów montażowych, bruzdy czy nacięcia). Dla całościowej oceny charakteru świadczenia nie ma natomiast znaczenia, czy elementy np. korpusów mebli są ze sobą zespolone i ewentualnie jak silne jest to zespolenie, gdyż istotne dla uznania za „modernizację” jest dopiero odpowiednio trwałe połączenie tych mebli z elementami obiektu budowlanego.

Określając zatem, czy do zabudowy meblowej montowanej w budynku może mieć zastosowanie obniżona stawka podatku od towarów i usług należy przede wszystkim badać stopień konstrukcyjnego połączenia komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego. Nie chodzi tutaj o badanie powiązania elementów zabudowy meblowej z konstrukcyjnymi (w rozumieniu techniki budowlanej) elementami obiektu budowlanego/lokalu, lecz o tak silne połączenie konstrukcyjne komponentów meblowych i elementów obiektu budowlanego, że powstaje trwała zabudowa spełniająca jako całość określoną funkcję użytkową. Przykładem takiej trwałej zabudowy meblowej może być zabudowa kuchenna wykonana z cegły klinkierowej zespolona zaprawą murarską ze ścianą i podłogą lokalu, gdzie demontaż powodowałby uszkodzenie samej zabudowy, jak i pomieszczenia, w którym została ona zamontowana. Innym przykładem trwałej zabudowy meblowej stanowiącej modernizację budynku/lokalu jest takie zespolenie wykonanych na wymiar do konkretnego budynku mebli z elementami tego budynku, które wykorzystuje dodatkowe materiały budowlane takie jak cegły czy płyty kartonowo–gipsowe, gdzie demontaż zabudowy powodowałby zarówno uszkodzenie pomieszczenia i komponentów meblowych, jak i trwałe uszkodzenie tych dodatkowych materiałów budowlanych, bez których to materiałów nie istniałaby możliwość wykorzystania tej zabudowy meblowej w innym miejscu.

Jak wynika z internetowego Słownika języka polskiego (www.sjp.pl) słowo „trwały” oznacza niezmienny, nieulegający zmianom, ponadczasowy.

Powyższe rozważania pozwalają uznać, że z zabudową meblową trwale połączoną z elementami konstrukcyjnymi budynku mamy do czynienia w przypadku, gdy przykładowo wnętrze i półki zabudowy wykonane zostaną z betonu połączonego z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego (np. ścianą) a dopasowane zostaną tylko fronty meblowe. W przypadku takiej właśnie zabudowy meblowej elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego (lokalu) zostaną wykorzystane w sposób istotny, co skutkować będzie brakiem możliwości demontażu tej zabudowy bez uszkodzenia konstrukcji budynku/lokalu – elementy nie będą mogły być przeniesione bez zniszczenia tego budynku lub lokalu.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca świadczy kompleksową usługę montażu elementów mebli do zabudowy kuchennej, wnękowej, łazienkowej itp. z przygotowanych na konkretny wymiar materiałów (drewnopochodnych, drewnianych, szkła, płyt kamiennych, konglomeratów, profili stalowych i aluminiowych oraz innych materiałów użytkowych). Usługa obejmuje zaprojektowanie zabudowy, dopasowanie i trwałe zainstalowanie elementów mebli. Jak Wnioskodawca wskazuje montaż komponentów meblowych nie ma na celu wzmocnienia konstrukcji obiektu budowlanego, a następuje z bezpośrednim wykorzystaniem elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego poprzez ich przytwierdzenie przy pomocy kołków montażowych, kotew, śrub, profili stalowych. W ocenie tut. Organu ingerencja Wnioskodawcy w elementy konstrukcyjne obiektu budowlanego polegająca na przytwierdzeniu zespolonych elementów zabudowy meblowej przy pomocy kołków montażowych, kotew, śrub, profili stalowych nie spełnia wymogu wykorzystania elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego w sposób istotny. Wnioskodawca sam wskazuje, że wykonana zabudowa nie jest elementem konstrukcyjnym budynku, a opisany montaż wskazuje na składanie mebli w sposób umożliwiający ich wymontowanie bez naruszenia w sposób istotny konstrukcji budynku. Taka zabudowa przytwierdzona do elementów konstrukcyjnych budynku w sposób umożliwiający łatwy demontaż nie jest zabudową trwale połączoną z elementami konstrukcyjnymi obiektu budowlanego lecz pozostaje elementem wyposażenia wnętrza o charakterze meblowym i taką spełnia funkcję użytkową. W ocenie tut. Organu przedstawiony we wniosku sposób montażu komponentów meblowych (przy pomocy kołków montażowych, kotew, śrub, profili stalowych) sprowadza się do prostego połączenia komponentów meblowych do ścian konstrukcyjnych, stropów, dachów, schodów budynku. Nie są to również zabiegi nadmiernie skomplikowane technicznie i przede wszystkim mają charakter odwracalny.

Zatem wykonywana przez Wnioskodawcę zabudowa kuchenna, wnękowa, łazienkowa nie wykorzystuje elementów konstrukcyjnych budynku w sposób uniemożliwiający łatwy demontaż. Nie istnieje w tym przypadku całkowite powiązanie zabudowy meblowej z elementami konstrukcyjnymi budynku. Wskazana przez Wnioskodawcę zabudowa nie jest montowana do ścian konstrukcyjnych, stropów, dachu, schodów w sposób trwały i nie można jej uznać za tworzenie elementów konstrukcyjnych budynku czy też wykorzystanie elementów konstrukcyjnych budynku w sposób istotny w świetle powołanej uchwały NSA z dnia 24 czerwca 2013 r. Tym samym przytwierdzenie zabudowy do istniejących w obiekcie budowlanym ścian konstrukcyjnych, stropów, dachów, schodów przy pomocy kołków montażowych, kotew, śrub, profili stalowych nie spowoduje zmiany parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu i w opinii tut. Organu nie może zostać uznane za modernizację tego obiektu, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

Poza tym wskazać należy, że o zastosowaniu stawki preferencyjnej nie przesądza jedynie uznanie świadczenia Wnioskodawcy za usługę. Należy podkreślić, że zastosowanie stawki 8% dla zabudowy meblowej wykonywanej przez Wnioskodawcę zdeterminowane może być wyłącznie uznaniem świadczonej usługi za budowę, remont, modernizację, termomodernizację lub przebudowę obiektu budowlanego, a w analizowanym przypadku tak nie jest.

Ze względu na powyższe okoliczności oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że do wykonywanej przez Wnioskodawcę usługi montażu zabudowy meblowej z materiałów przygotowanych na konkretny wymiar w obiektach budownictwa mieszkaniowego objętego społecznym programem mieszkaniowym zastosowanie znajdzie stawka 23% podatku od towarów i usług, bowiem czynności tych nie można uznać za modernizację, o której mowa w art. 41 ust. 12 ustawy.

Powyższe jest zgodne ze stanowiskiem Ministra Finansów wyrażonym w wydanej w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej interpretacji ogólnej z 31 marca 2014 r. znak: PT10/033/5/133/WLI/14/RD 20577.

Odnosząc się wskazanej ustawy z dnia 29 sierpnia 2005 r. o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym (Dz.U. z 2005 r. nr 177, poz. 1468 ze zm.) należy wskazać, że na podstawie art. 4 ustawy ulgi i zwolnienia podatkowe udzielone na podstawie odrębnych ustaw nie mają zastosowania do podatku od towarów i usług. Poza tym wnioskodawca wskazuje, że „z załącznika nr 2 do powyżej wskazanego rozporządzenia wynika, że zakresem robót zaliczanych do modernizacji i remontu objęte zostały między innymi remont, modernizacja lub wykonanie nowych elementów w lokalu mieszkalnym, w tym pozostałych elementów (np. pawlaczy, trwale umiejscowionych szaf wnękowych, obudowy wanien, zlewozmywaków, grzejników)”, podczas gdy powołana ustawa zawiera tylko jeden załącznik zawierający wykaz robót zaliczanych do remontu budynku lub lokalu mieszkalnego i z załącznika tego nie wynika zabudowa meblowa objęta była wskazaną ustawą, ponieważ zabudowa meblowa nie mieści się w ww. wykazie robót zaliczanych do remontu budynku/lokalu mieszkalnego.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.