Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-458/15/MU
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 czerwca 2015 r. (data wpływu 17 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 16 czerwca 2015 r. (data wpływu 17 czerwca 2015 r.).

We wniosku tym oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmie, która zawarła z Nią umowę na czas określony od 1 czerwca 2009 r. do 30 czerwca 2019 r., na stanowisku agenta celnego. Wnioskodawczyni będąc bez pracy, w trudnej sytuacji materialnej przyjęła oferowane Jej warunki. Była to umowa dziesięcioletnia z możliwością dwutygodniowego jej rozwiązania. W dniu 27 września 2012 r. rozwiązano z Wnioskodawczynią umowę o pracę za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia, powołując się na art. 33 Kodeksu pracy - nie podając przyczyny wypowiedzenia. Niniejsze wypowiedzenie miało miejsce na 24 dni przed uzyskaniem przez Wnioskodawczynię wieku 56 lat i wejściem w okres ochronny.

W dniu 4 października 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła do Sądu Rejonowego IV Wydział Pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne. Pozew został doprecyzowany pismem Wnioskodawczyni z dnia 23 października 2012 r., gdzie podano naruszenie przepisów Kodeksu pracy:

• art. 25 – zawarcie 10-letniej umowy o prace z możliwością wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia stanowiło obejście przepisów prawa pracy,
• art. 8 - zawarcie ww. umowy o pracę było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno -gospodarczym przeznaczeniem prawa do pracy,
• art. 30 § 4 - nie podano przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę,
• art. 36 § 1 pkt 3 - poprzez niezastosowanie wskazanego artykułu w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, tj. że okres wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata,
• art. 45 § 1 - ustalenie, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, orzeczenie o bezskuteczności wypowiedzenia.

Zgodnie z orzecznictwem SN zawarcie takiej umowy należy uznać za niedopuszczalne, a powstały w ten sposób stosunek pracy podlega przepisom prawa pracy o umowie na czas nieokreślony: wyrok SN z 25 października 2007 r., sygn. akt II PK 49/07, wyrok SN z 25 lutego 2009 r., sygn. akt II PK 186/09.

Ponieważ umowa uległa już rozwiązaniu - Wnioskodawczyni wnioskowała o odszkodowanie. Sąd zdecydował o odszkodowaniu w wysokości 3 pensji brutto tj. w kwocie 12.000 zł.

Rezultatem trwającego 2 lata postępowania wyjaśniającego w Sądzie Pracy jest wyrok z dnia 28 listopada 2014 r. zasądzający od firmy pozwanej, na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowanie na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu pracy w wysokości 12.000 zł, określonej zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy.

Wnioskodawczyni wskazuje, że w dniu 5 grudnia 2014 r. pod rygorem natychmiastowej wykonalności otrzymała kwotę 4.000 zł, a w dniu 6 lutego 2015 r. kwotę 8.000 zł.

Wnioskodawczyni nadmienia, że nie otrzymała PIT-11, były pracodawca nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy od kwoty odszkodowania zasądzonej wyrokiem sądu z dnia 28 listopada 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni od kwoty odszkodowania 12.000 zł powinna odprowadzić podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Do odrębnych ustaw, do których odnosi się art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym należy m. in., ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Zgodnie z art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiedzeniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia i odszkodowaniu. Sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45§ 2 Kodeksu pracy). Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

Zdaniem Wnioskodawczyni odszkodowanie zasądzone wyrokiem sądu z dnia 28 listopada 2014 r. na rzecz pracownika na podstawie art. 45 Kodeksu pracy w wysokości określonej zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy jest zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i uważa, że nie ma obowiązku deklarowania i odprowadzenia podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z przedstawionego w wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmie, która zawarła z Nią umowę na czas określony od 1 czerwca 2009 r. do 30 czerwca 2019 r., na stanowisku agenta celnego. Wnioskodawczyni będąc bez pracy, w trudnej sytuacji materialnej przyjęła oferowane Jej warunki. Była to umowa dziesięcioletnia z możliwością dwutygodniowego jej rozwiązania. W dniu 27 września 2012 r. rozwiązano z Wnioskodawczynią umowę o pracę za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia, powołując się na art. 33 Kodeksu pracy - nie podając przyczyny wypowiedzenia. Niniejsze wypowiedzenie miało miejsce na 24 dni przed uzyskaniem przez Wnioskodawczynię wieku 56 lat i wejściem w okres ochronny.

W dniu 4 października 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła do Sądu Rejonowego IV Wydział Pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne. Pozew został doprecyzowany pismem Wnioskodawczyni z dnia 23 października 2012 r., gdzie podano naruszenie przepisów Kodeksu pracy:

• art. 25 – zawarcie 10-letniej umowy o prace z możliwością wcześniejszego jej rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia stanowiło obejście przepisów prawa pracy,
• art. 8 - zawarcie ww. umowy o pracę było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i ze społeczno -gospodarczym przeznaczeniem prawa do pracy,
• art. 30 § 4 - nie podano przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie umowy o pracę,
• art. 36 § 1 pkt 3 - poprzez niezastosowanie wskazanego artykułu w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem, tj. że okres wypowiedzenia umowy zawartej na czas nieokreślony wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata,
• art. 45 § 1 - ustalenie, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, orzeczenie o bezskuteczności wypowiedzenia.

Zgodnie z orzecznictwem SN zawarcie takiej umowy należy uznać za niedopuszczalne, a powstały w ten sposób stosunek pracy podlega przepisom prawa pracy o umowie na czas nieokreślony: wyrok SN z 25 października 2007 r., sygn. akt II PK 49/07, wyrok SN z 25 lutego 2009 r., sygn. akt II PK 186/09.

Ponieważ umowa uległa już rozwiązaniu - Wnioskodawczyni wnioskowała o odszkodowanie. Sąd zdecydował o odszkodowaniu w wysokości 3 pensji brutto tj. w kwocie 12.000 zł.

Rezultatem trwającego 2 lata postępowania wyjaśniającego w Sądzie Pracy jest wyrok z dnia 28 listopada 2014 r. zasądzający od firmy pozwanej, na rzecz Wnioskodawczyni odszkodowanie na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu pracy w wysokości 12.000 zł, określonej zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy.

Wnioskodawczyni wskazuje, że w dniu 5 grudnia 2014 r. pod rygorem natychmiastowej wykonalności otrzymała kwotę 4.000 zł, a w dniu 6 lutego 2015 r. kwotę 8.000 zł.

Wnioskodawczyni nadmienia, że nie otrzymała PIT-11, były pracodawca nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy od kwoty odszkodowania zasądzonej wyrokiem sądu z dnia 28 listopada 2014 r.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że na podstawie art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502 z późn. zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. Kodeksu pracy.

W konsekwencji, od kwoty wypłaconego odszkodowania Wnioskodawczyni nie powinna płacić podatku dochodowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.