Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4515-24/15/DSZ
z 19 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2015 r. (data wpływu 25 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiony został następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest synem Bożeny W. i pasierbem Andrzeja W. W dniu 18 stycznia 2013 r. umową darowizny w formie aktu notarialnego sporządzoną przez notariusza Bożena i Andrzej W. przenieśli na Wnioskodawcę własność nieruchomości - działki numer 35/3 o powierzchni 1,20 ha. Darowana nieruchomość stanowiła część nieruchomości o powierzchni 7,6519 ha, dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, której współwłaścicielami na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej są Bożena i Andrzej W. Dla ww. darowanej nieruchomości - działki numer 35/3 o powierzchni 1,20 ha, stanowiącej obecnie własność Wnioskodawcy, Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Na podstawie ww. umowy darowizny w formie aktu notarialnego z dnia 18 stycznia 2013 r., z dniem wydania Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości przeszły na niego wszelkie korzyści i ciężary związane z tą nieruchomością, powstałe po dniu wydania nieruchomości. Wydanie nieruchomości nastąpiło w dniu 18 stycznia 2013 r. Powyższa umowa darowizny nie obejmowała wierzytelności przysługujących Bożenie i Andrzejowi W. względem osób trzecich wynikających z prawa własności darowanej nieruchomości, które powstały i przysługiwały im do dnia wydania nieruchomości. Tymi wierzytelnościami są m.in. roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez przedsiębiorstwo przesyłowe, do którego należy posadowiony na nieruchomości gazociąg. Na podstawie umowy darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. zawartej pomiędzy Bożeną i Andrzejem W. jako darczyńcami a Wnioskodawcą jako obdarowanym, Bożena i Andrzej W. darowali Wnioskodawcy wszystkie przysługujące im wierzytelności względem osób trzecich wynikające z prawa własności ww. darowanej nieruchomości, które powstały i przysługiwały im do dnia wydania nieruchomości Wnioskodawcy, w tym wierzytelności (roszczenia) wynikające z posadowienia na nieruchomości urządzeń przesyłowych. W umowie darowizny znajduje się postanowienie, iż powyższa umowa darowizny przenosi na Wnioskodawcę ww. wierzytelności. Wnioskodawca darowiznę przyjął. Umowa darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. została zawarta w zwykłej formie pisemnej - ani Andrzej W., ani Bożena W. nie złożyli swych oświadczeń w formie aktu notarialnego. Na podstawie tej umowy darowizny doszło do przelania wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy.

Po zawarciu w dniu 28 listopada 2014 r. umowy darowizny Wnioskodawca zamierzał złożyć w Urzędzie Skarbowym formularz SD-Z2 w celu zgłoszenia nabycia praw majątkowych tytułem darowizny. Szacunkowa wartość darowanych praw majątkowych została określona na kwotę 100.000 zł, tj. 50.000 zł od Andrzeja W. i 50.000 zł od Bożeny W. Wnioskodawca zamierzał złożyć dwa formularze SD-Z2: na jednym jako darczyńca został wpisany Andrzej W., zaś wartość darowanych praw majątkowych określono na 50.000 zł; na drugim jako darczyńca została wpisana Bożena W., zaś wartość darowanych praw majątkowych określono na 50.000 zł. W Urzędzie Skarbowym odmówiono przyjęcia zgłoszeń SD-Z2. Ustnie przekazano Wnioskodawcy informację, iż przedmiotowego zgłoszenia może dokonać dopiero w chwili otrzymania od dłużnika darowanych wierzytelności dotyczących przedmiotowej nieruchomości środków pieniężnych, tj. np. w chwili otrzymania przez Wnioskodawcę od przedsiębiorstwa przesyłowego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości w zakresie posadowionego na nieruchomości gazociągu. Nadto, Wnioskodawcę poinformowano, iż do chwili wypłaty takich środków pieniężnych nie będzie znał wartości darowanych praw majątkowych, co więcej – do chwili wypłaty takich środków pieniężnych nie będzie wiedział czy określone wierzytelności w ogóle mu przysługują, a więc nie może określić ich wartości. Wnioskodawca nie dysponuje opinią biegłego, w której określona zostałaby wartość darowanych praw. Ich wartość została określona szacunkowo przez samego Wnioskodawcę. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie zgłosił dotychczas Naczelnikowi Urzędu Skarbowego nabycia praw majątkowych w drodze darowizny z dnia 28 listopada 2014 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kiedy w opisanej sytuacji dotyczącej darowania wierzytelności na podstawie umowy darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. powstał lub kiedy powstanie obowiązek podatkowy i wobec tego od jakiej chwili należy liczyć 6-miesięczny termin do zgłoszenia nabycia własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, o którym to zgłoszeniu mowa w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku, o którym to zwolnieniu mowa w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn?

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem darowizny. Zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zwalnia się od podatku od spadków i darowizn nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2 tej ustawy.

Zgodnie z art. 4a ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jeżeli nabywca dowiedział się o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych po upływie terminów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, gdy nabywca zgłosi te rzeczy lub prawa majątkowe naczelnikowi urzędu skarbowego nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu, oraz uprawdopodobni fakt późniejszego powzięcia wiadomości o ich nabyciu. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Zgodnie z art. 890 § 1 Kodeksu, oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Zgodnie z art. 510 § 1 Kodeksu umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Odnosząc powyższe przepisy na grunt niniejszej sprawy należy w ocenie Wnioskodawcy stwierdzić, że umowa darowizny jest umową podwójnego skutku, co oznacza, iż umową darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. Andrzej i Bożena W. nie tylko zobowiązali się do przeniesienia wszystkich przysługujących im wierzytelności względem osób trzecich wynikających z prawa własności darowanej nieruchomości, które powstały i przysługiwały im do dnia wydania nieruchomości Wnioskodawcy, w tym wierzytelności (praw majątkowych) wynikających z posadowienia na nieruchomości urządzeń przesyłowych, ale tą samą czynnością prawną (umową darowizny) przenieśli na Wnioskodawcę własność tych wierzytelności (praw majątkowych). Co więcej, strony wyraźnie postanowiły w umowie darowizny, iż umowa ta przenosi na Wnioskodawcę ww. wierzytelności. Trzeba przy tym zauważyć, iż dla dokonania przelewu tych wierzytelności nie było konieczne zachowanie żadnej szczególnej formy dla oświadczeń woli stron umowy darowizny, w szczególności darczyńcy nie musieli złożyć swych oświadczeń w formie aktu notarialnego. Umowa darowizny, na podstawie której dokonuje się przelewu wierzytelności, jest zatem wykonana z chwilą zawarcia tej umowy - o ile przepis szczególny nie stanowi inaczej lub o ile strony inaczej nie postanowiły. Innymi słowy, spełnienie przyrzeczonego świadczenia darczyńcy następuje z chwilą zawarcia umowy darowizny. W tym wypadku nie dochodzi do „widocznego fizycznie” spełnienia świadczenia, jak to miałoby miejsce np. w przypadku darowizny rzeczy. Żaden przepis ani umowa stron nie stanowi, aby umowa darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. nie miała skutku zobowiązująco-rozporządzającego. Nie jest zatem prawidłowym stanowisko, aby spełnienie świadczenia darczyńców na podstawie umowy darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. miało nastąpić dopiero w chwili otrzymania przez obdarowanego Wnioskodawcę środków pieniężnych od dłużników darowanych wierzytelności. Wnioskodawca jest już bowiem od chwili zawarcia umowy darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. wierzycielem względem dłużników tych wierzytelności, a nie osobą trzecią, która dopiero niejako za pośrednictwem darczyńców otrzyma określone kwoty pieniężne od tych dłużników. Nie byłoby zatem prawidłowym stanowisko, iż Wnioskodawca, w celu skorzystania ze zwolnienia z art. 4 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn mógłby zgłosić nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych w oparciu o art. 4a ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdzie otrzymanie środków pieniężnych od dłużnika (dłużników) darowanych wierzytelności miałoby być traktowane jako „dowiedzenie się o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych”. Nie ma przy tym znaczenia, iż wnioskodawca nie zna jeszcze dokładnej wartości tych wierzytelności (praw majątkowych), bowiem zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, co pozwala na szacunkowe określenie wartości darowanych praw majątkowych. Gdyby okazało się w przyszłości, po zgłoszeniu nabycia własności; praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w przepisanym terminie, iż wartość tych praw jest mniejsza albo większa, wnioskodawca może złożyć korektę zgłoszenia w zakresie wartości prawa majątkowego, nie tracąc uprawnienia do zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, bowiem sam fakt nabycia praw majątkowych zostanie zgłoszony w przepisanym terminie, zaś ustawodawca dopuszcza korygowanie zgłoszenia ZD-Z2.

Z powyższego wynika, że w przedstawionej sytuacji, a więc w przypadku zawarcia umowy darowizny mającej jednocześnie skutki przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 i n. Kodeksu cywilnego, obowiązek podatkowy zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn powstał w dniu 28 listopada 2014 r. W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego wnioskodawca nie ma wątpliwości, iż jest uprawniony do skorzystania ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, o którym mowa w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jest bowiem synem (zstępnym) Bożeny W. i pasierbem Andrzeja W. Zatem w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, o którym to zwolnieniu mowa w art. 4a ust. 1 in principio ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca winien zgłosić na formularzu SD-Z2 nabycie własności praw majątkowych Naczelnikowi właściwego Urzędu Skarbowego w terminie do 28 maja 2015 r.

Podsumowując zdaniem Wnioskodawcy w opisanej sytuacji obowiązek podatkowy powstał w chwili zawarcia umowy darowizny w zwykłej formie pisemnej w dniu 28 listopada 2014 r. i wobec tego 6-miesięczny termin do zgłoszenia nabycia własności praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, o którym to zgłoszeniu mowa w art. 4a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, w celu skorzystania ze zwolnienia od podatku, o którym to zwolnieniu mowa w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, należy liczyć od dnia zawarcia umowy darowizny w zwykłej formie pisemnej, tj. od dnia 28 listopada 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2015 r., poz. 86 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia „darowizna” czy „wierzytelność”, należy w tym, zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Na podstawie art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2015 r., poz. 121 z późn. zm.) przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.

Podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem jego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli złożone przez obie strony umowy. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Należy zaznaczyć, że ustawodawca nie wymaga żadnej szczególnej formy oświadczenia obdarowanego o przyjęciu darowizny.

Z treści art. 890 § 1 wynika, iż oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują zatem – co do zasady – szczególną formę dla umowy darowizny, umowa taka – pod rygorem nieważności powinna zostać sporządzona w formie aktu notarialnego. Niezachowanie tej formy nie powoduje nieważności umowy tylko wówczas, gdy darowizna została spełniona.

Zatem daną czynność można uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. gdy zostanie złożone oświadczenie darczyńcy o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu, a ponadto czynność ta musi polegać na nieodpłatnym świadczeniu darczyńcy (kosztem jego majątku) na rzecz obdarowanego, pod warunkiem, że czynność ta nie została wymieniona w treści art. 889 Kodeksu cywilnego.

Przedmiotem darowizny mogą być zarówno rzeczy, jak również prawa majątkowe. Pod pojęciem praw majątkowych, o których mowa w ustawie o podatku od spadków i darowizn ustawodawca rozumie natomiast m.in. prawa majątkowe wynikające ze stosunków zobowiązaniowych.

Natomiast wierzytelność jest to przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego. Wierzytelność stanowi więc podstawę roszczeń kierowanych wobec drugiej strony stosunku obligacyjnego. Jest to swego rodzaju prawo podmiotowe istniejące po stronie wierzyciela, składające się z szeregu uprawnień węższych, funkcjonalnie ze sobą powiązanych.

Powyższe oznacza, że zawierając umowę darowizny wierzytelności przysługującej darczyńcy wobec wierzyciela, obdarowany – na mocy tej umowy – nabywa prawo majątkowe, dające mu podstawę do wystąpienia z roszczeniem wobec wierzyciela o spełnienie określonego świadczenia.

Instytucję przeniesienia (cesji) wierzytelności regulują przepisy art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przeniesienie wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Umowę cesji można więc uznać za darowiznę, jeżeli posiada cechy darowizny, tzn. oświadczenie darczyńcy (darczyńców) o przekazaniu darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny oraz cesja dokonywana jest bezpłatnie – kosztem majątku cedenta (darczyńcy), a cesjonariusz (obdarowany) nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za dokonaną cesję.

Stosownie do art. 5 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny - z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej kwotę wolną w wysokości 9.637 zł, jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

W myśl art. 14 ust. 2 ww. ustawy zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy do I grupy podatkowej zalicza się: małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Natomiast stosownie do przepisu art. 4a ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 - udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2 zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie wzoru zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych (Dz. U. Nr 243, poz. 1762 ze zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1 i 2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 18 stycznia 2013 r. umową darowizny w formie aktu notarialnego sporządzoną przez notariusza Bożena i Andrzej W. przenieśli na Wnioskodawcę własność nieruchomości - działki numer 35/3 o powierzchni 1,20 ha. Darowana nieruchomość stanowiła część nieruchomości o powierzchni 7,6519 ha, której współwłaścicielami na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej byli Bożena i Andrzej W. Na podstawie ww. umowy darowizny w formie aktu notarialnego z dnia 18 stycznia 2013 r., z dniem wydania Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości przeszły na niego wszelkie korzyści i ciężary związane z tą nieruchomością, powstałe po dniu wydania nieruchomości. Wydanie nieruchomości nastąpiło w dniu 18 stycznia 2013 r.. Powyższa umowa darowizny nie obejmowała wierzytelności przysługujących Bożenie i Andrzejowi W. względem osób trzecich wynikających z prawa własności darowanej nieruchomości, które powstały i przysługiwały im do dnia wydania nieruchomości. Tymi wierzytelnościami są m.in. roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości przez przedsiębiorstwo przesyłowe, do którego należy posadowiony na nieruchomości gazociąg.

Na podstawie umowy darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. zawartej pomiędzy Bożeną i Andrzejem W. jako darczyńcami a Wnioskodawcą jako obdarowanym, Bożena i Andrzej W. darowali Wnioskodawcy wszystkie przysługujące im wierzytelności względem osób trzecich wynikające z prawa własności ww. darowanej nieruchomości, które powstały i przysługiwały im do dnia wydania nieruchomości Wnioskodawcy, w tym wierzytelności (roszczenia) wynikające z posadowienia na nieruchomości urządzeń przesyłowych. W umowie darowizny znajduje się postanowienie, iż powyższa umowa darowizny przenosi na Wnioskodawcę ww. wierzytelności. Wnioskodawca darowiznę przyjął. Umowa darowizny z dnia 28 listopada 2014 r. została zawarta w zwykłej formie pisemnej - ani Andrzej W., ani Bożena W. nie złożyli swych oświadczeń w formie aktu notarialnego. Na podstawie tej umowy darowizny doszło do przelania wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz omówionych przepisów stwierdzić należy, że na skutek zawartej przez Wnioskodawcę umowy darowizny obowiązek podatkowy powstał z chwilą zawarcia umowy z dnia 28 listopada 2014 r., a tym samym w tym dniu rozpoczął bieg termin 6 miesięcy do złożenia zgłoszenia o nabyciu praw majątkowych, o którym mowa w art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Z postanowień umowy wynikało bowiem, że będące przedmiotem darowizny prawa majątkowe w postaci wierzytelności przysługujących darczyńcom wobec osób trzecich, przechodzą na Wnioskodawcę, a Wnioskodawca tę darowiznę przyjął. Spełniony został zatem warunek ważności umowy darowizny zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego, wskazany w zacytowanym wyżej art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.