Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-660/15/AP
z 7 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.), uzupełnionym w dniach 10 lipca i 18 sierpnia 2015 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntów ustalonego na nieruchomościach należących do Skarbu Państwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniach 10 lipca i 18 sierpnia 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego gruntów ustalonego na nieruchomościach należących do Skarbu Państwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Decyzją Nr …z dnia 7 października 2009 r. znak …Wojewoda, działając zgodnie z ustawą z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (w dacie wydania decyzji publ.: Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 700 - dalej u.i.z.t.r.):

• przekazał z mocy prawa na własność Skarbu Państwa m.in. działki 4/2, 5/3, 64/4, 31, 28, 146/7, 150/4, 20/4, 29, 24, 52, 15/2, 17/2,
• ustalił prawo użytkowania wieczystego gruntów m.in. w odniesieniu do wszystkich ww. nieruchomości na rzecz P.

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2010 r. znak … Prezydent Miasta, działając jako organ reprezentujący Skarb Państwa, ustalił dla P. pierwszą opłatę z tytułu użytkowania wieczystego ustanowionego na nieruchomości Skarbu Państwa oraz ustalił dla ww. podmiotu opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, o której mowa wyżej. Przedmiotowe nieruchomości zostały oddane w wieczyste użytkowanie na podstawie wspomnianej na wstępie specjalnej regulacji prawnej, tj. u.i.z.t.r.

W uzupełnieniu z dnia 10 lipca 2015 r. wskazano, że wniosek dotyczy opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego, pobieranych w 2015 r. oraz w latach następnych. Pobierane opłaty z tytułu użytkowania wieczystego stanowią dochód Skarbu Państwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy opłaty za użytkowanie wieczyste gruntów, o których mowa, stanowią dla Gminy Miasto obrót podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym we wniosku oraz uzupełnieniu, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - dalej u.p.t.u., przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również: oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, zbycie prawa użytkowania wieczystego.

W myśl art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów u.p.t.u., bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak precyzuje natomiast art. 15 ust. 6 u.p.t.u., nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm. - dalej k.c.), grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 u.i.z.t.r., decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminala, na wniosek inwestora, wydaje właściwy miejscowo wojewoda. Wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu może odnosić się do całości lub części zadania inwestycyjnego. Przepisy art. 20 ust. 3, ust. 6 i ust. 8 u.i.z.t.r. stanowią zaś, że nieruchomości znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, za odszkodowaniem. Inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego tych nieruchomości gruntowych, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach. Nabycie prawa użytkowania wieczystego, prawa własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali oraz ustanowienie trwałego zarządu stwierdza wojewoda w drodze decyzji. Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 34 u.i.z.t.r., powyższe decyzje administracyjne, o których mowa w ustawie, podlegają natychmiastowemu wykonaniu. Według art. 20 ust. 9 u.i.z.t.r., opłaty z tytułu ustanowienia użytkowania wieczystego oraz opłaty z tytułu trwałego zarządu są naliczane i nakładane zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (wówczas: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 - dalej u.g.n.). Wskazać tu również należy, że zgodnie z art. 11 ust. 1 u.g.n., z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze. W myśl art. 92 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2013 r. poz. 595), funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje prezydent miasta.

Jak wynika z przepisów u.p.t.u. czynnością podlegającą opodatkowaniu jest oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Czynność ta traktowana jest na gruncie VAT jak dostawa tych gruntów. Czynnością taką nie jest ani ustalenie opłat, ani pobieranie tych opłat. Opłaty stanowią bowiem tylko skwantyfikowanie świadczenia polegającego na oddaniu gruntów w użytkowanie wieczyste. Istotą świadczenia podlegającego opodatkowaniu jest więc oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, ustanowienie na tym gruncie takiego prawa. Niewątpliwie rozporządzić gruntem w ten sposób może tylko i wyłącznie jego właściciel (podmiot działający w imieniu i na rzecz właściciela). Nie ulega wątpliwości, że w użytkowanie wieczyste oddany został grunt stanowiący własność Skarbu Państwa. Wynika to zarówno z powoływanych przepisów u.i.z.t.r., jak i z sentencji przywoływanych wcześniej decyzji. Użytkowanie wieczyste zostało ustanowione na gruncie stanowiącym własność Skarbu Państwa. Nastąpiło to wskutek decyzji Wojewody.

Bezspornym faktem pozostaje zatem, że świadczenie polegające na ustanowieniu użytkowania wieczystego było świadczeniem Skarbu Państwa. To Skarb Państwa ustanowił - działając poprzez uprawniony organ (tj. Wojewodę) na gruntach będących jego własnością użytkowanie wieczyste na rzecz użytkownika wieczystego. Nie było to świadczenie Miasta (ani jako gminy, ani jako miasta na prawach powiatu), gdyż rzeczone grunty (na których ustanowiono użytkowanie wieczyste) nie były własnością tej jednostki. Nie mogła ona zatem wykonać tego rodzaju świadczenia. To nie ona ustanowiła to prawo. Nie jej organ wydał decyzję w tym przedmiocie. Nie ona oddała grunt w użytkowanie wieczyste.

Owszem, późniejszą decyzję w sprawie ustalenia opłat z tytułu użytkowania wieczystego wydał Prezydent Miasta. Podkreślić wszakże należy, że po pierwsze - świadczeniem, czynnością opodatkowaną jest oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, a nie pobieranie z tego tytułu opłat. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nastąpiło zaś wskutek decyzji Wojewody. Była to więc czynność Wojewody. Po drugie natomiast - zauważyć należy, że Prezydent Miasta wydając decyzję w przedmiocie opłat za użytkowanie wieczyste działał nie jako organ jednostki samorządu terytorialnego, tylko jako organ reprezentujący Skarb Państwa, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. Świadczy o tym chociażby pouczenie zawarte w decyzji wskazujące na Wojewodę jako właściwy organ odwoławczy.

Reasumując - oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa (oznaczonej numerami działek: 4/2, 5/3, 15/2, 17/2, 20/4, 24, 28, 29, 31, 52, 64/4, 146/7, 150/4) nie było świadczeniem dokonanym przez Miasto. Oddanie gruntu nastąpiło bowiem na mocy decyzji Wojewody. Prezydent Miasta, w zakresie ustalenia opłat z tego tytułu (choć już nie w zakresie samego oddania gruntów w użytkowanie wieczyste) nie działał tutaj jako organ wykonawczy powiatu, czy też gminy, tylko jako organ reprezentujący Skarb Państwa, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. W związku z powyższym, opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, o którym mowa, nie stanowią obrotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u podatnika VAT, jakim jest Miasto. Nie bez znaczenia jest również fakt, że wieczyste użytkowanie zostało ustanowione na mocy decyzji Wojewody, zaś opłaty za wieczyste użytkowanie zostały ustalone również w drodze decyzji Prezydenta Miasta.

Podmioty wydające decyzje działały w charakterze organów władzy publicznej, posługując się przy ich wydawaniu kompetencjami zastrzeżonymi dla władzy publicznej. Nie działały one, co oczywiste, w charakterze przedsiębiorców (podmiotów działających w ramach cywilnoprawnego dominium). Ustanowienie użytkowania wieczystego nie nastąpiło na mocy umowy wzajemnej, ani czynności cywilnoprawnej. Co więcej, za prawidłowością klasyfikacji działań Miasta jako czynności podejmowanych w charakterze organu władzy publicznej i poddaniu czynności związanych z przedmiotową inwestycją szczególnemu reżimowi prawnemu, świadczą zapisy u.i.z.t.r. przewidujące m.in. walor natychmiastowej wykonalności decyzji wydawanych na podstawie tej ustawy (art. 34), poparcie egzekucji obowiązków wynikających z ww. decyzji przymusem państwowym (art. 21). Nie można zatem uznać, że w przedmiotowej sprawie Miasto podejmuje czynności działając w okolicznościach prawnych właściwych dla sfery działania podmiotów prywatnych.

Działania Miasta w tym zakresie porównać można choćby do sprzedaży egzekucyjnej prowadzonej w imieniu Skarbu Państwa przez naczelnika urzędu skarbowego jako organu egzekucyjnego. Chociaż generalnie sprzedaż tego rodzaju stanowi dostawę towarów, to jednak pozostaje ona nieopodatkowana, przede wszystkim z tego powodu, że podmiot jej dokonujący działa właśnie jako organ administracji publicznej w wykonaniu swoich ustawowych kompetencji. W ocenie Miasta, gmina jako jednostka samorządu terytorialnego realizuje w tym zakresie usługi administracji publicznej, obowiązek pobierania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego pozostaje bowiem w związku z prowadzeniem określonej działalności pozostającej w sferze władztwa publicznego oraz wynika z przepisów ustawy. Obowiązek ustalenia opłaty za powyższe czynności wynika z przepisów o charakterze publicznoprawnym, tj. u.z.i.t.r.

Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 5 sierpnia 2005 r. PPB1-443/627/2005: „decyzje stwierdzające nabycie użytkowania wieczystego wydaje wojewoda (co do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa) bądź wójt, burmistrz lub prezydent miasta (w stosunku do gruntów należących do jednostek samorządu terytorialnego). Zatem wojewoda wydający wyżej wym. decyzję dotyczącą nabycia użytkowania wieczystego gruntów Skarbu Państwa wykonuje władztwo publiczne wynikające z pełnionej przez niego funkcji i na mocy art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania wyżej wymienionych czynności”.

Mając na uwadze powyższe podnieść trzeba, że ustanowienie użytkowania wieczystego na mocy decyzji Wojewody nie było czynnością wykonywaną przez podatnika VAT działającego w tym charakterze, a już na pewno nie było czynnością Miasta. W związku z tym nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług u podatnika, jakim jest Miasto.

Ponadto wskazać należy na treść uzyskanej przez Gminę interpretacji indywidualnej Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 30 grudnia 2004 r. znak…, w ramach której organ podatkowy, kwalifikując charakter działań Gminy wskazał: „…przypadki oddania nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste na podstawie decyzji administracyjnych w ramach tzw. „uwłaszczenia” przedsiębiorstw mieści się zatem w zakresie zadań publicznych wykonywanych we własnym imieniu i na własną odpowiedzialność przez jednostkę samorządu terytorialnego (jaką jest w tym przypadku Miasto na prawach powiatu). Organ podatkowy zgadza się zatem ze stanowiskiem Strony, zgodnie z którym opodatkowaniu podlega oddanie nieruchomości gruntowych w użytkowanie wieczyste, wyłącznie wówczas gdy nastąpiło to na mocy zawartych umów cywilnoprawnych.”

Wskazać należy, że powyższa argumentacja organu znajduje zastosowanie na gruncie stanu faktycznego będącego przedmiotem wniosku o interpretację. Ustanowienie użytkowania wieczystego nie nastąpiło na mocy umowy wzajemnej, ani czynności cywilnoprawnej. Jak już podkreślano, wieczyste użytkowanie zostało ustanowione na mocy decyzji Wojewody, zaś opłaty za wieczyste użytkowanie zostały ustalone również w drodze decyzji Prezydenta Miasta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

Stosownie do ust. 6 ww. artykułu, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W przypadku oddania gruntu w użytkowanie wieczyste obowiązek podatkowy powstaje a chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych z tego tytułu – art. 19 ust. 16b ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r.).

Stosownie do treści obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (art. 19a ust. 3 ustawy).

Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 (art. 19a ust. 4).

Podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej.

Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów3 dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku – art. 29 ust. 1 ustawy (obowiązujący do dnia 31 grudnia 2013 r.).

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Przez sprzedaż – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 232 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

Paragraf 2 ww. artykułu stanowi, że w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być także inne grunty Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków.

Na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 1501), decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu, na wniosek inwestora, wydaje właściwy miejscowo wojewoda.

Organem wyższego stopnia w stosunku do wojewody w sprawach lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu jest minister właściwy do spraw budownictwa, lokalnego planowania i zagospodarowania przestrzennego oraz mieszkalnictwa (ust. 3).

W myśl ust. 4 powołanego artykułu, wojewoda niezwłocznie zawiadamia organ wyższego stopnia o złożeniu wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu oraz o wydaniu takiej decyzji.

Artykuł 6 ust. 1 pkt 9 cytowanej ustawy stanowi, że wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu zawiera wskazanie nieruchomości, w stosunku do których decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu ma wywołać skutek, o którym mowa w art. 20 ust. 3.

Zgodnie z art. 20 ust. 3 tej ustawy, nieruchomości znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji w zakresie wskazanym w art. 10 ust. 1 pkt 7, stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, za odszkodowaniem.

Według ust. 6 ww. artykułu, z zastrzeżeniem ust. 7, inwestor nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych, określonych w ust. 3, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle przywołanych regulacji prawnych prowadzi do stwierdzenia, że ustalone przez Prezydenta Miasta, działającego jako organ reprezentujący Skarb Państwa, opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego działek gruntu, które zostały przekazane inwestorowi w użytkowanie wieczyste z mocy prawa – na podstawie decyzji o lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu wydanej przez Wojewodę – nie stanowią podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. W tym konkretnym bowiem przypadku, Miasto nie wykonało czynności, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem że ustalone przez Prezydenta Miasta opłaty roczne nie wiążą się z czynnością ustanowienia użytkowania wieczystego gruntów przez Miasto.

Należy jednak zaznaczyć, że w niniejszej interpretacji nie odniesiono się do kwestii podlegania opodatkowaniu czynności ustanowienia użytkowania wieczystego na przedmiotowych gruntach, a jedynie do kwestii, której dotyczyło zadane we wniosku pytanie, tj. obowiązków podatkowych Gminy Miasto.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.