INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gminy, przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2012 r. (data wpływu 26 marca 2012 r.), uzupełnionym pismami z dnia 15 czerwca 2012 r. (data wpływu 21 czerwca 2012 r.) oraz z dnia 12 lipca 2012 r. (data wpływu 16 lipca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży koparko-ładowarki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży koparko-ładowarki na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wniosek został uzupełniony pismami z dnia 15 czerwca 2012 r. oraz z dnia 12 lipca 2012 r. o doprecyzowanie stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W dniu 28.02.2012 r. sprzedała w drodze przetargu ustnego nieograniczonego koparko-ładowarkę „” marki - składnik majątkowy stanowiący własność Gminy, na rzecz osoby trzeciej. Na tę okoliczność wystawiona została faktura VAT w stawce zwolnionej.

W związku z tym, że obecnie Gmina nie dysponuje dowodem zakupu ww. koparko-ładowarki (w związku z procedurą brakowania dokumentacji niearchiwalnej), na podstawie tabel amortyzacyjnych z lat 1989-1993 będących w posiadaniu Gminy, ustalono następujący stan faktyczny, pozwalający wypełnić warunki art. 43 ust.1 pkt 2 ustawy o ptu:

• wg tabeli amortyzacyjnej na dzień 31.12.1989 umorzenie wynosiło 31.872.204,-

• wartość po przeszacowaniu śr. trwałego na dzień 31.12.1990 wyniosła 106.240.680,-

• w roku 1990 wg współczynnika 3-krotności umorzenie zostało zaktualizowane i na dzień 31.12.1990 wynosiło 95.617.000,-

• za rok 1991 naliczone umorzenie wyniosło -10.623.680,-

• na dzień 31.12.1991 środek trwały został w całości umorzony.
  
  

Uchwałą zarządu miasta i gminy oddano koparko-ładowarkę „” w nieodpłatne użytkowanie na rzecz Gospodarstwa w, które w imieniu Gminy zaspokajało zbiorowe potrzeby wspólnoty gminnej w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

Następnie w związku z likwidacją G w na podstawie zarządzenia burmistrza i stosownie do postanowień art. 89 ust. 4 ustawy z dnia 27.08.2009 przepisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych, składniki majątkowe, należności i zobowiązania zlikwidowanego gospodarstwa pomocniczego przejął Urząd Miejski w, jako jednostka budżetowa przy której funkcjonowało gospodarstwo, wg stanu inwentaryzacji na dzień 30.11.2010.

Z dniem 1.12.2010 Gmina wydzierżawiła odpłatnie na podstawie umowy zawartej na czas określony, nowoutworzonej spółce z o.o. Zakład, wszystkie składniki majątkowe przejęte po uprzednio zlikwidowanym G w, w tym również koparko-ładowarkę „”.

Powołana przez burmistrza komisja do weryfikacji i oceny stanu technicznego mienia ruchomego przekazanego na stan Urzędu Miejskiego w drodze likwidacji G, posiłkując się oceną stanu technicznego i oszacowaną wartością koparko-ładowarki „” dokonaną przez biegłego rzeczoznawcę, podjęła decyzję o zaprzestaniu dzierżawy ww. środka trwałego ze względu na zły stan techniczny. Następnie środek został przeznaczony do sprzedaży.

Koparko-ładowarka znajdująca się od 1989 w zasobie majątkowym Gminy została sprzedana w drodze przetargu ustnego nieograniczonego w dniu 28.02.2012.

Koparko-ładowarka „” stanowiła własność Gminy od 1989 roku. Uchwałą Zarządu Miasta i Gminy przekazana została w nieodpłatne użytkowanie na rzecz Gospodarstwa przy Urzędzie Miejskim. W związku z tym jednak Gmina nie wyzbyła się własności koperko-ładowarki.

W wyniku przejęcia przez Urząd Miejski składników majątkowych, należności i zobowiązań likwidowanego G wg stanu inwentaryzacji na dzień 30.11.2010, z dniem 1.12.2010 Gmina wydzierżawiła na rzecz Zakładu sp. z o.o. przejęty majątek w tym koparko-ładowarkę „”.

Gmina nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie usług komunalnych, to jednak zgodnie z brzmieniem art. 7 ustawy z dnia 8 marca 1990r.o samorządzie gminnym - zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, w imieniu której zadania te do dnia 30.11.2010, wykonywało G utworzone przy Urzędzie Miejskim. Natomiast od 1 grudnia 2010 r. zadania te wykonuje Z będące spółką ze 100% udziałem Gminy.

W okresie zatem od 27.01.1994 r. koparko-ładowarka nie była używana przez Gminę (przekazanie w nieodpłatne użytkowanie dla G, od 1.12.2010 dzierżawa na rzecz Z sp. z o.o.). Natomiast od 1989 r. do momentu przekazania w nieodpłatne użytkowanie dla G dokumenty potwierdzają fakt posiadania w ewidencji środków trwałych, dokonywanie odpisów amortyzacyjnych z tytułu nabycia środka trwałego oraz jego własność. Brak natomiast dokumentów świadczących o wyzbyciu się przez Gminę (oddaniu) faktycznego władztwa nad rzeczą, choćby na podstawie umowy użyczenia, dzierżawy, najmu bądź innej).

Wnioskodawca wskazuje, iż analizując całokształt opisanego stanu faktycznego w zderzeniu z pojęciem używania wynikającym ze Słownika języka polskiego, na pytanie czy koparko-ładowarka „” była używana przez Gminę, udziela odpowiedzi twierdzącej.

Stanowisko swoje Wnioskodawca uzasadnił w następujący sposób:

Gmina jest jednostką posiadającą osobowość prawną, ustawowo zobowiązaną na mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1990r o samorządzie terytorialnym (obecnie o samorządzie gminnym j.t. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591) do zapewnienia ciągłości działalności w zakresie spraw publicznych o znaczeniu lokalnym. Stosownie do postanowień art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 5 stycznia 1991 r. prawo budżetowe - działalność gospodarcza podejmowana w celu realizacji zadań państwowych jednostek organizacyjnych mogła być prowadzona w formie gospodarki pozabudżetowej, tj. działalność uboczna lub część podstawowej działalności jednostki budżetowej, wyodrębniona organizacyjnie z tej jednostki (Gminy), prowadzona była i finansowana z dochodów własnych (Gminy), w formie gospodarstwa pomocniczego. Gospodarstwo utworzone zostało w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty gminnej, należących do zadań własnych gminy, w zakresie wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku coraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Gospodarstwo powstało na mocy uchwały Zarządu Miasta i Gminy, na bazie powołanego uchwałą Rady Miasta i Gminy Zakładu.

W okresie zatem od roku 1989 do momentu utworzenia Z, a następnie G, środek trwały (koparko-ładowarka) był używany przez Gminę. Od 1991 r. używany przez Gminę za pośrednictwem gospodarstwa pomocniczego powołanego do wykonywania działalności Gminy. W styczniu 1994 r. koparko-ładowarka została przekazana w nieodpłatne użytkowanie dla G, co oznacza, że Gmina część swoich uprawnień „zbyła” na rzecz swojej niewyodrębnionej jednostki.

Fakt używania koparko-ładowarki przez Gminę w rozumieniu Wnioskodawcy można zamknąć w dwóch okresach:

1. od 1989 r. do 30 listopada 1990 r.,
2. od 30 listopada 1990 r. do 27 stycznia 1994 r.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy oba ww. okresy wypełniają dyspozycję art. 43 ustawy o PTU zarówno w części dotyczącej faktu używania przedmiotu przez Gminę jak i dotyczącej okresu jego używania przez co najmniej 6 m-cy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego sprzedaż koparko-ładowarki przez Gminę na rzecz osoby trzeciej w drodze przetargu nieograniczonego podlega zwolnieniu w trybie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. środek trwały wypełnia dyspozycję art. 43 ust 1. pkt 2 ustawy o ptu, a zbywca korzysta z prawa zastosowania zwolnienia w podatku VAT z tytułu jego sprzedaży.

W związku z tym, że Gmina jako zarejestrowany podatnik podatku VAT nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego przy zakupie środka trwałego służącego działalności statutowej, a taką jest zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty gminnej, w związku z realizacją których środek został nabyty, bowiem działalność statutowa gminy jako organu władzy publicznej nie podlega podatkowi VAT (art 15 ust. 6 ustawy). Jednakowoż stosownie do art. 86 ust.1 i art. 88 ust. 4 ustawy o ptu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego i odliczenia podatku naliczonego przysługuje w zakresie, w jakim towary i usługi, z których nabyciem naliczono ten podatek, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wreszcie okolicznością wyłączającą prawo podatnika dokonującego dostawy, tj. Gminy, do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy zakupie jest nabycie koparko-ładowarki „” przed dniem wejścia w życie ustawy o ptu (środek trwały znajduje się w ewidencji środków trwałych i tabelach amortyzacyjnych prowadzonych przez gminę od roku 1989 do 31.12.1993 włącznie).

Poprawnym będzie zatem uznanie przedmiotowej koparko-ładowarki za towar używany w związku z faktycznym władztwem i posługiwaniem się rzeczą przed dniem przekazania jej w nieodpłatne użytkowanie dla G, a następnie w odpłatną dzierżawę dla Z Sp z o.o. Przez cały ten okres ww. środek trwały stanowił własność Gminy.

Zdaniem Wnioskodawcy warunek braku prawa Gminy do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie koparko-ładowarki oraz sześciomiesięczny okres używania w świetle art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy został spełniony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże, w świetle unormowań prawa wspólnotowego w przypadku, gdy organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań, lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, iż zwolnienie od podatku VAT jednostek samorządu terytorialnego jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji samorządowych (publicznych) i tylko w odniesieniu do tych czynności, które nie są wykonywane na podstawie zawartych przez gminę umów cywilnoprawnych.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel (art. 43 ust. 2 ustawy).

Wyrażony w cytowanym wyżej przepisie art. 43 ust. 2 ustawy, wymóg używania ruchomości odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, strona internetowa – www.sjp.pwn.pl), należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru, czy też prawa własności do towaru, przez wskazany przepisem czas, jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru.

Zatem, dokonującym sprzedaży towaru używanego, w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy, jest jedynie taki jego właściciel, który korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Rzecz ruchoma może być uznana za towar używany wyłącznie wówczas, gdy przed sprzedażą była używana przez zbywcę co najmniej przez pół roku. Przez „używanie”, o którym mowa w ustawie, należy rozumieć faktyczne posługiwanie się zbywaną rzeczą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, będący czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, w dniu 28.02.2012 r. sprzedał w drodze przetargu ustnego nieograniczonego koparko-ładowarkę „”, składnik majątkowy stanowiący własność Wnioskodawcy, na rzecz osoby trzeciej. Na tę okoliczność wystawiona została faktura VAT w stawce zwolnionej.

W związku z tym, że obecnie Wnioskodawca nie dysponuje dowodem zakupu ww. koparko-ładowarki (w związku z procedurą brakowania dokumentacji niearchiwalnej), na podstawie tabel amortyzacyjnych z lat 1989-1993 będących w posiadaniu Wnioskodawcy, ustalono następujący stan faktyczny, pozwalający wypełnić warunki art. 43 ust.1 pkt 2 ustawy o ptu:

• wg tabeli amortyzacyjnej na dzień 31.12.1989 umorzenie wynosiło 31.872.204,-

• wartość po przeszacowaniu śr. trwałego na dzień 31.12.1990 wyniosła 106.240.680,-

• w roku 1990 wg współczynnika 3-krotności umorzenie zostało zaktualizowane i na dzień 31.12.1990 wynosiło 95.617.000,-

• za rok 1991 naliczone umorzenie wyniosło -10.623.680,-

• na dzień 31.12.1991 środek trwały został w całości umorzony.
  
  

Uchwałą zarządu miasta i gminy oddano koparko-ładowarkę „” w nieodpłatne użytkowanie na rzecz Gospodarstwa. Następnie w związku z likwidacją G składniki majątkowe, należności i zobowiązania zlikwidowanego gospodarstwa pomocniczego przejął Urząd Miejski.

Z dniem 1.12.2010 Wnioskodawca wydzierżawił odpłatnie wszystkie składniki majątkowe przejęte po uprzednio zlikwidowanym G, w tym również koparko-ładowarkę „”.

Powołana przez burmistrza komisja do weryfikacji i oceny stanu technicznego mienia ruchomego przekazanego na stan Urzędu Miejskiego w drodze likwidacji G, posiłkując się oceną stanu technicznego i oszacowaną wartością koparko-ładowarki „” dokonaną przez biegłego rzeczoznawcę, podjęła decyzję o zaprzestaniu dzierżawy ww. środka trwałego ze względu na zły stan techniczny. Następnie środek został przeznaczony do sprzedaży i w dniu 28.02.2012 r. został sprzedany.

Wnioskodawca wskazał, iż w okresie od roku 1989 do momentu utworzenia Z w listopadzie 1990 r., a następnie G w styczniu 1991 roku, środek trwały (koparko-ładowarka) był używany przez Gminę.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy w związku ze sprzedażą koparko-ładowarki „”. Bowiem, z uwagi na nabycie ww. środka trwałego w 1989 r. tj. przed wejściem w życie ustawy o podatku od towarów i usług, Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z jej nabyciem, a koparko-ładowarka była wykorzystywana przez Wnioskodawcę przez okres przekraczający pół roku. Zatem transakcja sprzedaży ww. koparko-ładowarki korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.