Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-543/15/WM
z 25 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2015 r. (data wpływu 13 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług poligraficznych opodatkowaną podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych (księga przychodów i rozchodów), będąc czynnym podatnikiem podatku VAT. W roku 2014 uzyskała przychody z tytułu prowadzonej działalności w wysokości 5.161.587 zł 94 gr, z czego:

• z tytułu sprzedaży usług osiągnęła przychód - 3.897.799 zł 34 gr;
• z tytułu pozostałych przychodów – 1.263.788 zł 60 gr, w wykazanej kwocie pozostałych przychodów kwota 1.223.500 zł, na którą składają się kwoty uzyskane ze sprzedaży środków trwałych.

Przychody z tego tytułu wykazane zostały w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w pozycji pozostałe przychody, ponieważ w ramach prowadzonej działalności nie zgłaszano handlu używanymi towarami.

Po zapoznaniu się z przepisami określającymi limit przychodu, powyżej którego istnieje obowiązek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych, Wnioskodawczyni doszła do wniosku, że istnieje dysproporcja, co do określenia przychodu, który uwzględnia się porównując z obowiązującym limitem 1.200.000 euro.

Przychody w myśl definicji zawartej w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają szerszy zakres, od sumy przychodów netto, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości. Ustawa o rachunkowości wymienia jedynie przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok (bez zysków nadzwyczajnych, czy też nieodpłatnych świadczeń).

Z kolei w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia rzeczy wykorzystanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Uwzględniając fakt różnicy w ustalaniu przychodów do określenia limitu w wysokości 1.200.000 euro pomiędzy cytowanymi ustawami, Wnioskodawczyni wnosi o wyjaśnienie, który przychód należy uwzględnić jako graniczny. Czy jest to przychód uwzględniający przychód uzyskany z incydentalnej sprzedaży środków trwałych, czy też bez jego uwzględnienia?

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając fakt, że zagadnienie o którym mowa w pytaniu odnosi się do obowiązku prowadzenia ksiąg handlowych, które prowadzone są zgodnie z zasadami określonymi w cytowanej ustawie o rachunkowości, do oceny tego zagadnienia należy przyjąć zasady określane w art. 2 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy.

Na podkreślenie zasługuje ponadto zdaniem Wnioskodawczyni, że:

• przedmiotem jej działalności gospodarczej nie jest handel towarami używanymi;
• dokonana sprzedaż była incydentalna i należy ją traktować jako sprzedaż zbędnych środków trwałych;
• księga przychodów i rozchodów różnicuje sprzedaż z tytułu działalności podstawowej oraz pozostałą sprzedaż.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 24a ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361), obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330 ze zm.) przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz spółdzielni socjalnych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro.

Należy dodać, że na podstawie art. 24a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyrażone w euro wielkości, o których mowa w ust. 4 i 5, przelicza się na walutę polską według średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, obowiązującego w dniu 30 września roku poprzedzającego rok podatkowy.

Przychody w myśl definicji zawartej w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mają szerszy zakres od sumy przychodów netto, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości. Ustawa o rachunkowości wymienia jedynie przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy. Nie bierze się pod uwagę m.in. zysków nadzwyczajnych czy też nieodpłatnych świadczeń.

W rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z kolei w myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

• ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika, że przychód ze sprzedaży środków trwałych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) jest przychodem z działalności gospodarczej. Każdy zaś przychód z działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 14 ustawy) winien być uwzględniony przy obliczaniu limitu przychodu decydującego o obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych. Przychód ze sprzedaży środków trwałych, o których mowa we wniosku niewątpliwie – na podstawie wskazanych przepisów – stanowi przychód o którym mowa w art. 14 i art. 24a ust. 4 ustawy. Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni w 2014 r. osiągnęła przychód, w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiący co najmniej równowartość 1.200.000 euro, zobowiązana była do prowadzenia ksiąg rachunkowych począwszy od 1 stycznia 2015 r.

Podkreślić należy, że osoby prowadzące podatkową księgę przychodów i rozchodów obowiązane są stosować przepisy zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy ustawy o rachunkowości stosuje się tylko, jak wskazuje art. 24a ww. ustawy do określenia limitu.

Reasumując, w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym w świetle wyżej przytoczonych przepisów, przychód ze sprzedaży środków trwałych (o ile nie są to nieruchomości mieszkalne, o których mowa w art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), stanowi przychód z działalności gospodarczej brany pod uwagę przy ustalaniu limitu 1.200.000 euro. Zatem Wnioskodawczyni w przypadku przekroczenia w 2014 r. tego limitu wskutek sprzedaży środków trwałych była zobligowana do prowadzenia w 2015 r. ksiąg rachunkowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.