Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4511-472/15/DP
z 11 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 17 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1271/14, wniosku z 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 18 kwietnia 2014 r.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania.

W dniu 17 lipca 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-342/14/JP w zakresie opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa i otrzymaniu odpowiedzi odmawiającej zmiany ww. indywidualnej interpretacji pismem z 30 września 2014 r. (data wpływu do Biura – 14 października 2014 r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, w wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z 17 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1271/14 uchylił zaskarżoną interpretację jako wydaną z naruszeniem prawa.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 17 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1271/14 wpłynął do Biura 6 października 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wskazał, że postanowieniem z 22 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w G. Wydział III Cywilny – Odwoławczy stwierdził przewlekłość postępowania w sprawie cywilnej z powództwa Wnioskodawcy i jego małżonki, prowadzonego przed Sądem Rejonowym w G. i zasądził na ich rzecz kwotę 8.000 zł z tytułu stwierdzonego naruszenia. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 12 ust. 2 i 4 w związku z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowienie doręczono Wnioskodawcy 19 lutego 2013 r. Zasądzona kwota została następnie wypłacona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie wypłacone Wnioskodawcy na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego z 22 stycznia 2013 r. objęte jest zwolnieniem podatkowym, jako odszkodowanie bądź zadośćuczynienie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, albo dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zdaniem Wnioskodawcy powołany powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy stanowi podstawę zwolnienia od podatku dochodowego świadczenia otrzymanego przez Wnioskodawcę z tytułu zwłoki postępowania sądowego, ponieważ istotą zwolnienia podatkowego odszkodowań (w tym zadośćuczynienia) jest fakt, że świadczenie takie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę – w tym także w sferze niematerialnej. W konsekwencji uznania, że kwota otrzymana przez Wnioskodawcę stanowi zadośćuczynienie, jej wysokość została określona w orzeczeniu sądu i nie dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej ani korzyści (lucrum cessans) oznacza, że spełnione są warunki zwolnienia.

Oceny takiej nie zmienia okoliczność, że należność zasądzona jest postanowieniem, a nie wyrokiem sądowym, ponieważ przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy trzeba stosując wykładnię systemową uwzględnić argumentację zawartą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie SK 51/06. Trybunał podkreślił w nim, że oczywiste jest uzasadnienie ograniczenia zwolnienia podatkowego odszkodowań tylko do tych uzyskanych w drodze sądowej. W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny wypowiadał się w kwestii rozszerzenia katalogu sposobów zakończenia sporu sądowego w kontekście możliwości skorzystania z przedmiotowej ulgi podkreślając, że postępowanie sądowe zakończone wyrokiem lub ugodą gwarantują ochronę braku nadużyć przy korzystaniu z ulgi przyznanej zgodnie z ww. artykułem. Zgodne z takim stanowiskiem pozostaje wnioskowanie, że taki sam status na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy jak wyrok sądowy ma postanowienie sądu.

Wnioskodawca wskazał, że powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w szeregu orzeczeń sądów administracyjnych, wydanych na gruncie identycznych stanów faktycznych, w których przyznano świadczenie w związku z przewlekłością postępowania sądowego (przykładowo: wyrok WSA w Gliwicach z 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 168/12; wyrok WSA w Bydgoszczy z 17 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Bd 680/09).

Dodać należy, że również część Izb Skarbowych prezentuje stanowisko zgodne z przedstawionym w niniejszym wniosku (interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 17 października 2013 r., znak: IPTPB2/415-653 /12-4/13-S/KO; interpretacja indywidualna Ministra Finansów – Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 września 2013 r., znak: IPPB4/415-547/11/13-10/S/SP).

Wnioskodawca wskazał, że w tym przedmiocie swoje stanowisko wyraził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1218/10 uznając, że kwota, o której mowa w art. 12 ust. 4 ustawy o skardze za naruszenie prawa do rozpoznania strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, ma charakter de facto zbliżony do zadośćuczynienia, którego wysokość została określona w orzeczeniu sądu i stanowi sankcję dla państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz rekompensatę dla strony za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił także uwagę, że operowanie jedynie wykładnią językową przy analizie zwolnienia przewidzianego w art. 21 ustawy podatkowej – nie wytrzymuje krytyki wobec wniosków wypływających z wykładni systemowej, albowiem co prawda w prawie cywilnym obok ustawowego pojęcia „odszkodowania” lub „zadośćuczynienia” nie pojawia się określenie „suma pieniężna”. Występuje ono jedynie dla oznaczenia świadczenia wypłacanego w pieniądzu (art. 358 Kodeksu cywilnego, art. 3581 ww. Kodeksu, art. 8241 cyt. Kodeksu). Jednakże trzeba zwrócić uwagę na treść art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego, w którym jest mowa właśnie o „przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”. Wskazano też, że pojęcie „suma pieniężna” jest charakterystyczne dla ustawy o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Jednakże byłoby niezrozumiałe i niecelowe, aby tworzyć z niego odrębną kategorię różną od znanego prawu cywilnemu odszkodowania i zadośćuczynienia, skoro charakter wypłaconego świadczenia na mocy przedmiotowej ustawy zbliżony jest właśnie do zadośćuczynienia.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał również, że niemal każda ustawa podatkowa przewiduje zwolnienia od podatku, tzn. sytuacje, w których nie dochodzi do opodatkowania mimo, że spełnione są generalne przesłanki uzasadniające opodatkowanie. Określona kategoria stanów faktycznych lub prawnych (w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych jest to osiąganie dochodów) generalnie mieści się w ogólnych ramach przedmiotowo-podmiotowych danego podatku, ale przepis prawa wyłącza ją w sposób wyraźny od opodatkowania.

Zwolnienia te najczęściej wprowadzane są ze względów celowościowych – wówczas gdy ustawodawca uważa opodatkowanie danej sytuacji za niecelowe lub gdy przez udzielenie zwolnienia podatkowego chce stymulować pewnego rodzaju działalność, albo też ze względów sprawiedliwościowych – jeżeli opodatkowanie danej sytuacji byłoby niesprawiedliwe w sensie społecznym (A. Bartosiewicz i Kubacki, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, Komentarz 2010, wyd. III). W podsumowaniu orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że opodatkowanie przyznanej przez sąd sumy pieniężnej za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania byłoby sprzeczne z ideą humanitaryzmu i wysoce niesprawiedliwe.

Wnioskodawca dodał, że identyczność stanów faktycznych w tych sprawach wyraża się tym, że z punktu widzenia ustawy podatkowej z istoty postępowania, w którym stwierdza się przewlekłość postępowania i ukształtowanego na tym gruncie orzecznictwa, wynika jednolity charakter zasądzonej kwoty. Przyznanie jej następuje bowiem każdorazowo na podstawie przepisu art. 12 ust. 2 i 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

W opinii Wnioskodawcy podzielić należy także stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażone w wyroku z 14 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2145/11, w którym podkreślono, że skoro Państwo przyjęło na siebie obowiązek zrekompensowania swoim obywatelom niedogodności wynikających z przewlekłych postępowań sądowych, to niezrozumiałe byłoby roszczenie tego samego Państwa o opodatkowanie tak uzyskanego przysporzenia majątkowego. Akceptując taki punkt widzenia należałoby uznać, że Państwo oczekuje korzyści wynikających z własnego, bezprawnego zaniechania realizacji prawa obywatela do rozpoznania sprawy sądowej w rozsądnym terminie.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 17 lipca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-342/14/JP Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, prawomocnym wyrokiem z 17 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1271/14 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 17 lipca 2014 r. znak: IBPB II/1/415-342/14/JP, stwierdzając, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem prawa.

Sąd wskazał, że podstawą prawną zasądzenia na rzecz skarżącego i jego małżonki kwoty 8.000 zł był art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, który stanowi, że w przypadku uwzględnienia skargi, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2.000 zł do 20.000 zł. Przepis nie precyzuje charakteru przyznawanej sumy pieniężnej, mówiąc tylko o kwocie pieniężnej.

Zdaniem Sądu, należy zwrócić uwagę na treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2006 r., sygn. akt III SPP 154/05, w którym Sąd Najwyższy stwierdził, że przyznanie odpowiedniej sumy pieniężnej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki stanowi sankcję dla państwa za wadliwe zorganizowanie wymiaru sprawiedliwości oraz rekompensatę dla skarżącego za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania.

W ocenie składu orzekającego w sprawie, z treści art. 15 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki nie wynika charakter prawny kwoty zasądzonej w następstwie uwzględnienia skargi na podstawie art. 12 ust. 4 tejże ustawy. Nie ma wątpliwości, że o charakterze danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa. Należność umowna, nazwana przez strony „odszkodowaniem” nie musi mieć rzeczywiście charakteru odszkodowawczego i odwrotnie – niesprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, nie determinuje braku takiego charakteru tegoż świadczenia.

Reasumując, Sąd stwierdził, że art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi podstawę zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych świadczenia otrzymanego przez skarżącego. Istotą zwolnienia podatkowego odszkodowań (w tym zadośćuczynienia) jest fakt, że świadczenie takie nie wzbogaca beneficjenta w żaden sposób, lecz jedynie rekompensuje poniesioną stratę – w tym także w sferze niematerialnej. W konsekwencji uznania, że kwota, o której mowa stanowi zadośćuczynienie dla skarżącego, jej wysokość została określona w orzeczeniu sądu i nie dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej ani korzyści (lucrum cessans) oznacza, że spełnione są warunki zwolnienia. Oceny takiej nie zmienia okoliczność, że należność zasądzona jest postanowieniem a nie wyrokiem sądowym. Interpretując treść art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można jedynie posługiwać sią wykładnią językową trzeba zastosować wykładnię systemową, uwzględnić argumentację zawartą w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r. w sprawie SK 51/06. Niemal każda ustawa podatkowa przewiduje zwolnienia od podatku, tzn. sytuacje, w których nie dochodzi do opodatkowania, mimo iż spełnione są generalne przesłanki uzasadniające opodatkowanie. Określona kategoria stanów faktycznych lub prawnych (w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych jest to osiąganie dochodów) generalnie mieści się w ogólnych ramach przedmiotowo-podmiotowych danego podatku, ale przepis prawa wyłącza ją w sposób wyraźny od opodatkowania. Zwolnienia te najczęściej wprowadzane są ze względów celowościowych – wówczas, gdy ustawodawca uważa opodatkowanie danej sytuacji za niecelowe lub gdy poprzez udzielenie zwolnienia podatkowego chce stymulować pewnego rodzaju działalność – albo też ze względów sprawiedliwościowych – jeżeli opodatkowanie danej sytuacji byłoby niesprawiedliwe w sensie społecznym (tak A. Bartosiewicz i R. Kubacki – Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych – Komentarz 2010, Wyd. II).

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.), który stanowi, iż „ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie”, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 11 kwietnia 2014 r., stwierdza, że w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania – jest prawidłowe.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawierają specyfikację źródeł przychodów, na podstawie których następuje przypisanie konkretnego przychodu do źródła przychodu.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2013 r.) źródłami przychodów są tzw. inne źródła.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Z kolei, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że postanowieniem z 22 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w G. Wydział III Cywilny – Odwoławczy stwierdził przewlekłość postępowania w sprawie cywilnej z powództwa Wnioskodawcy i jego małżonki, prowadzonego przed Sądem Rejonowym w G. i zasądził na ich rzecz kwotę 8.000 zł z tytułu stwierdzonego naruszenia. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 12 ust. 2 i 4 w związku z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowienie doręczono Wnioskodawcy 19 lutego 2013 r. Zasądzona kwota została następnie wypłacona.

Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U. 2004 r. Nr 179, poz. 1843, ze zm.) reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu.

Zgodnie z treścią art. 12 ust. 2 ww. ustawy uwzględniając skargę strony, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania. Uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2.000 złotych do 20.000 złotych. (art. 12 ust. 4 cyt. ustawy).

Mając na uwadze powyższe oraz wytyczne zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 17 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 1271/14 należy stwierdzić, że kwota otrzymana na podstawie postanowienia Sądu Okręgowego na mocy powołanej wyżej ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, stanowi dla Wnioskodawcy przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to korzysta jednak ze zwolnienia od podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy.

Wobec opisanego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego w dniu zaistnienia tego stanu – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 17 czerwca 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 1271/14 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania sumy pieniężnej przyznanej tytułem skargi na przewlekłość postępowania uznaje się za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.