Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/4512-425/15/EK
z 18 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku (sprawa Km xxx) z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 21 sierpnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 6 listopada 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dokonywanej w trybie egzekucji komorniczej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 6 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dokonywanej w trybie egzekucji komorniczej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

W toku postępowania egzekucyjnego o sygnaturze Km xxx Wnioskodawca - Komornik Sądowy Kancelaria Komornicza w xxx - pismem z dnia 22 sierpnia 2014 r. dokonał zajęcia nieruchomości położonej pod adresem xxx, dla której Sąd Rejonowy w xxx, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą xxx. Nieruchomość stanowi własność dłużnika - A. K. Przedmiotowa nieruchomość to działka nr xxx o powierzchni 900 m². Działka uzbrojona jest w sieć wodociągową, kanalizacyjną - własne szambo wybieralne oraz elektryczną. Nieruchomość zabudowana jest wolnostojącym budynkiem mieszkalnym, jednorodzinnym oraz wolnostojącym budynkiem gospodarczym. Budynek mieszkalny to budynek o powierzchni zabudowy 108 m², powierzchni użytkowej 129,35 m². Budynek wznoszony był etapami, jest niskoposadowiony, piętrowy, częściowo podpiwniczony, wzniesiony w technologii tradycyjnej. Ściany murowane a stropy nad piwnicą, parterem i piętrem masywne. Schody betonowe, dach jednospadowy z pokryciem papowym. Stolarka okienna na parterze z PCV, a na piętrze drewniana pierwotna. Stolarka drzwiowa częściowo pierwotna drewniana i wymieniona. Wykończenie wnętrz skromne z zachowaniem elementów pierwotnych. Ogrzewanie centralne, na paliwo stałe a grzejniki starego typu, rurowe. Instalacja wod-kan zasilana z sieci miejskiej i odprowadzona do własnego szamba wybieralnego. Niska ciepłochronność ścian i stropodachu. Budynek gospodarczy parterowy, murowany z dachem jednospadowym pokryty eternitem. Powierzchnia zabudowy 25 m². Na działce znajduje się utwardzony plac i ogrodzenie. Budynki są budynkami w rozumieniu ustawy prawo budowlane. Dłużnik wykorzystywał część nieruchomości - pomieszczenie biurowe, do prowadzenia działalności gospodarczej.

W toku czynności ustalono, że przy nabyciu nie powstało prawo odliczenia podatku, gdyż dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy darowizny z dnia 25 listopada 2011 r. w formie aktu notarialnego, która została darowana mu przez matkę B. K., gdzie strony ustaliły wartość nieruchomości na kwotę 250.000,00 zł (dwieście pięćdziesiąt tysięcy złotych).

Zgodnie z odpowiedzią Urzędu Skarbowego dłużnik posiadał zarejestrowaną pozarolniczą działalność gospodarczą w ww. Urzędzie Skarbowym w okresie do dnia 4 marca 2015 r. (regon xxx) i był zarejestrowany jako podatnik podatku od towarów i usług VAT czynny w okresie od 30 listopada 2009 r. do 4 marca 2015 r. Dłużnik złożył oświadczenie do Urzędu Skarbowego o przeprowadzeniu spisu z natury z art. 14 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług, podając wartości zerowe tego spisu.

Zgodnie z wydrukiem z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej dłużnik rozpoczął działalność od 1 marca 2009 r., a zaprzestał wykonywanie działalności gospodarczej 4 marca 2015 r., wykreślenie nastąpiło 5 marca 2015 r. W toku postępowania ustalono, zgodnie z odpowiedzią Urzędu Skarbowego, że dłużnik w momencie zajęcia prowadził działalność gospodarczą pod adresem xxx oraz xxy pod nazwą xxx.

Pomimo faktu, że dłużnik nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny oraz wykreślono działalność gospodarczą, w przedmiotowej nieruchomości zamieszkuje P. P. od lipca 2014 r., zajmuje jeden pokój w zamian za pomoc matce dłużnika oraz sprzątanie, palenie w piecu, drobne naprawy, przygotowywanie posiłków. Nie sporządzono umowy w formie pisemnej, jednakże w ocenie organu egzekucyjnego umowa w formie ustnej także obowiązuje.

Jeden z pokoi jest zajmowany przez C. P., który oświadczył, że zajmuje pokój od lutego 2012 r., również nie sporządził z dłużnikiem umowy w formie pisemnej, ale zajmuje pokój w zamian za pomoc w domu, sprzątanie, rąbanie drewna i pomoc matce dłużnika.

Według odpowiedzi Urzędu Skarbowego dłużnik nie złożył oświadczenia o dzierżawie lub najmie.

Obie ww. osoby zajmujące ww. pokoje nie określiły w pieniądzu zapłaty za zajmowanie tych pokoi, nie sporządziły umowy w formie pisemnej, ale w zamian za zamieszkiwanie świadczą ww. usługi, nie oszacowane kwotowo przez strony umowy.

W nieruchomości zamieszkują jeszcze matka dłużnika i jego brat, którym dłużnik użycza bezpłatnie parter budynku, w tym pomieszczenie biurowe, które obecnie zostało zaadaptowane na spiżarnię, wykorzystywaną przez matkę dłużnika.

W okresie w którym dłużnik prowadził działalność gospodarczą ulepszył nieruchomość w ten sposób, że wyłożył plac przed budynkiem i podjazd kostką betonową, biegły określił wartość nakładów zawierających robociznę oraz wartość materiałów na kwotę 44.694 zł. Wobec czego nie stanowi to 30 % wartości początkowej, gdyż przy nabywaniu nieruchomości określono wartość darowizny na 250.000 zł. Dłużnik w toku czynności odmówił udzielenia szczegółowych wyjaśnień. Natomiast zgodnie z odpowiedzią z ZUS dłużnik nie jest zgłoszony do ubezpieczeń z żadnego tytułu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca (komornik sądowy) informuje, że:

• obiekty posadowione na działce nr xxx są budynkami w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane,
• dłużnik nie wykorzystywał budynku gospodarczego w działalności gospodarczej,
• dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie budynku gospodarczego,
• budynek gospodarczy nie jest i nie był przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przy sprzedaży w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym zajętej nieruchomości położonej pod adresem xxx, dla której Sąd Rejonowy, X Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą xxx, komornik sądowy jako płatnik podatku od towarów i usług będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego podatku od towarów i usług?

W przypadku odpowiedzi twierdzącej proszę o podanie w jakiej wysokości naliczyć podatek.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie organu egzekucyjnego przy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości w drodze licytacji w postępowaniu egzekucyjnym nie powstaje obowiązek naliczenia i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego podatku od towarów i usług, gdyż nawet jeżeli założyć, że zajmowanie pokoi przez osoby trzecie w zamian za prace związane z utrzymaniem domu i pomocą matce dłużnika, spełniają kryteria umowy wynajmu lokalu mieszkalnego, to dłużnik przy nabyciu nieruchomości nie uzyskał prawa do odliczenia podatku VAT, ponadto nie dokonał ulepszeń przekraczających 30% wartości początkowej budynku. Wobec czego w ocenie organu egzekucyjnego w sytuacji, gdy dłużnik nie jest zgłoszony jako podatnik VAT czynny, nie posiada zarejestrowanej działalności gospodarczej, sporządził spis z natury gdzie wykazał wartości zerowe, a zostanie uznane, że jest podatnikiem podatku VAT z uwagi na wynajmowanie osobom trzecim dwóch pokoi, to sprzedaż tej nieruchomości będzie korzystała ze zwolnienia zgodnie z treścią art. 43 ust 1 pkt 10a ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Na podstawie uregulowania zawartego w art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami - w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do treści art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym - jak wynika z § 2 tego samego artykułu - czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Zgodnie z art. 660 kodeksu cywilnego, umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony.

Z powyższego wynika, że najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca usługę w rozumieniu art. 8 powołanej wyżej ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze, czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi być dokonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1 s.1, z późn. zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie art. 12 ust.1 cyt. Dyrektywy stanowi, iż państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą, w rozumieniu art. 4 ust. 2 (art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE), w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Jednocześnie w świetle powołanych regulacji dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej dostawy terenów budowlanych, w warunkach wskazujących, że czynność ta nie była związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Stawka podatku - zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie - art. 2 pkt 14 ustawy - rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Jeżeli zatem podatnik (bądź podmiot trzeci) wybuduje obiekt, lub go zmodernizuje, przy czym nakłady na ulepszenie przekroczą 30% wartości początkowej, a następnie obiekt ten (lub ulepszenie) zostanie oddany do użytkowania (wprowadzony przez podatnika do ewidencji środków trwałych), nie oznacza to, że został on zasiedlony, ponieważ oddanie do użytkowania nie nastąpiło w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu. Pierwsze zasiedlenie będzie miało natomiast miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany obiekt zostanie sprzedany lub np. oddany w dzierżawę, najem, które to czynności będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zauważyć należy, że zarówno sprzedaż, jak i dzierżawa, czy najem, wykonywane przez podatników podatku VAT są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

W przypadku budynków, budowli lub ich części niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z powyżej cytowanych przepisów wynika, że aby sprzedaż nieruchomości lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule tj. sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu budynków i budowli, oraz sprzedający nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

W świetle art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy na tle powołanych przepisów, stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, iż planowana sprzedaż budynku mieszkalnego, w części będącej przedmiotem najmu, dokonywana będzie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zatem zbycie tej części nieruchomości nie stanowi sprzedaży majątku prywatnego. W konsekwencji dokonując dostawy części przedmiotowego budynku mieszkalnego, dłużnik występować będzie jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, wykonujący czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Jednocześnie stwierdzić należy, że w odniesieniu do planowanej dostawy budynku, w części będącej przedmiotem najmu, zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku od towarów i usług, na postawie art. 43 ust. 1 pkt 10a, gdyż - jak wynika z wniosku - przy nabyciu nieruchomości dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego (darowizna) oraz dłużnik nie ponosił wydatków na ulepszenie nieruchomości przekraczających 30% wartości początkowej.

Powyższe zwolnienie od podatku - przy uwzględnieniu treści art. 29a ust. 8 ustawy - będzie miało również zastosowanie do zbycia gruntu, na którym posadowiona jest część budynku mieszkalnego podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W pozostałej części sprzedaż opisanej nieruchomości dokonywana w drodze licytacji komorniczej nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, że dłużnik nie wykorzystywał, ani też nie wykorzystuje budynku gospodarczego oraz pozostałej części budynku mieszkalnego (nie będącej przedmiotem najmu) w prowadzonej działalności gospodarczej, zatem w tej sytuacji dłużnik nie wystąpi w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie dokonana w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem sprzedaż licytacyjna tej części nieruchomości będzie sprzedażą majątku osobistego dłużnika, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Reasumując Wnioskodawca (komornik sądowy), jako płatnik, nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego podatku od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, że w ocenie Wnioskodawcy planowana dostawa podlegać będzie w całości zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, oceniając stanowisko całościowo należy uznać je za nieprawidłowe.

Należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.