Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-547/15-5/KR
z 18 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2015 r. (data wpływu 7 września 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.), oraz pismem nadesłanym w dniu 27 listopada 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 10 listopada 2015 r., Nr IPTPB2/4511-547/15-2/KR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 10 listopada 2015 r. (skutecznie doręczono dnia 17 listopada 2015 r.), zaś w dniu 27 listopada 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 24 listopada 2015 r.).

Ponadto, w piśmie nadesłanym w dniu 27 listopada 2015 r. Wnioskodawca doprecyzował własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

W dniu 4 lutego 2013 r. około godz. 19:10 Wnioskodawca został zaatakowany przez psa będącego pod opieką właściciela. Było to pod drzwiami mieszkania Wnioskodawcy na czwartym piętrze, po wyjściu z windy. Atak nastąpił nagle od tyłu, bez ostrzeżenia i nie był niczym sprowokowany. Po prostu, sąsiad schodził z piątego piętra i na luźnej smyczy prowadził psa. Winda zatrzymała się, Wnioskodawca wysiadł, wtedy nastąpił atak. Pies rasy „Ca de bou” należy do rasy psów agresywnych i jest wymieniony w wykazie psów szczególnie groźnych (na drugim miejscu) w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. (Dz. U. Nr 77, poz. 687). W stosunku do takiego psa sformułowano szczególne wymagania, środki ostrożności i zasady wyprowadzania, przy pomocy krótkiej smyczy 40-60 cm od ciała, dorosła osoba i na pysku kaganiec. W pierwszym momencie ataku ból nie był duży. Pies złapał Wnioskodawcę zębami i ciągnął Wnioskodawcę w stronę windy. Jak się okazało zostały zranione 3 palce. Wnioskodawca myślał, że to przejdzie, rany się zagoją, ale krew leciała coraz mocniej, palce puchły, a ból się nasilał. W nocy Wnioskodawca nie mógł spać. Krew udało się zatamować o godz. 4:00 rano. Rano Wnioskodawca powiadomił właściciela. Potem zgłosił to na policję do komisariatu i zgłosił się do Przychodni Lekarskiej. Skierowali Wnioskodawcę do najbliższego szpitala. W wyniku badań w ambulatorium przyszpitalnym, po prześwietleniu RTG i w wyniku konsultacji ortopedycznych, a także chirurgicznych, stwierdzono zastarzałe rany – 12 godzin – szarpane, uszkodzenie ścięgien, złamanie palca piątego lewej ręki, rany palców lewej ręki (w szczególności czwartego i piątego lewej ręki). Nazwiska lekarzy, stopień uszkodzenia, zabiegi i skierowanie do chirurga są na kartach konsultacji w wypisu z ambulatorium. Kolejne badania i zabiegi wykonywane w Przychodni chirurgicznej u doktora … odbywały się około miesiąca. Doktor … w opinii w ramach konsultacji na policję i do prokuratury stwierdził, że jest to średni uszczerbek zdrowia. W toku dalszych badań i leczenia stwierdził, że nastąpiło zmiażdżenie dwóch palców lewej ręki, w tym zmiażdżenie mięśni, naczyń krwionośnych, włókien nerwowych, uszkodzenie skóry, dwie rany kłute palców, w tym jedna głęboka, ściągnięta okostna na czwartym palcu, okostna ściągnięta od głębokiej rany kłutej w środku palca czwartego do ostatniego stawu w postaci stożkowego zgrubienia bardzo bolesnego, pęknięta kość ostatniego segmentu palca piątego, brak ruchomości uszkodzonych palców. Dla usztywnienia uszkodzonych palców, szczególnie stawów i zabezpieczenia przed dalszymi urazami założono szynę Zimmera. Opatrunki na początku wymieniano co dzień, stosowano leki. Leczenie zakończono po miesiącu i zdjęto szynę Zimmera. Na tym zakończono leczenie chirurgiczne. Główny ciężar przejął ortopeda w Przychodni Przyszpitalnej i fizykoterapeuci w innych Przychodniach. Leczenie ortopedyczne uszkodzonych palców lewej dłoni w tej Przychodni trwało 3 miesiące i wynikało ze złego stanu lewej dłoni. Po doprowadzeniu skóry, mięśni, naczyń krwionośnych i okostnej do względnej poprawy, po zdjęciu szyny Zimmera można było prowadzić dalsze leczenie ortopedyczne i badania przez ortopedę doktora …, a także kolejne badania i zabiegi w przychodniach rehabilitacyjnych. Najpierw przez 21 dni w Przychodni Rehabilitacyjnej. Rehabilitacja w Przychodni Rehabilitacyjnej przyszpitalnej - 14 dni. Dwa razy po 14 dni w Przychodni Rehabilitacyjnej. Ze względu na brak sprawności palców wykryty w Przychodniach Rehabilitacyjnych – w szczególności brak siły i ograniczona ruchomość palców – Wnioskodawca powtarzał rehabilitację. Aby uzyskać właściwą diagnozę i dalsze leczenie na podstawie otrzymanego skierowania, Wnioskodawca zgłosił się do Przychodni Neurologicznej do doktora …. Doktor przeprowadził wstępnie badania, a następnie skierował Wnioskodawcę na dokładne badania w pracowni EMG do Szpitala Kolejowego. Na tej podstawie neurolog – doktor … stwierdził, że włókna nerwowe są uszkodzone, przewodnictwo w uszkodzonej dłoni jest zaniżone. Wymaga to dalszej rehabilitacji. Obecnie w zakresie zdrowia, a szczególnie uszkodzonych palców lewej dłoni Wnioskodawca może stwierdzić, że ból palców istnieje nadal o zmiennym nasileniu. Sprawność dłoni jest ograniczona. Kolejne rehabilitacje poprawiają sprawność lewej ręki, ale nie rokują całkowitego wyleczenia, takie są opinie specjalistów, między innymi ortopedy ze Szpitala Doktora … i neurologa. Bieg działań prawnych rozpoczął się 5 lutego 2013 r. od zgłoszenia na policję (Komisariat). Po dokładnym złożeniu zeznań, sprawę przekazano do dalszego rozpoznania w Prokuraturze, a Wnioskodawcę pouczono o Jego prawach. Między innymi możliwości otrzymania zadośćuczynienia. Prokuratura Rejonowa, w swoim piśmie do Wnioskodawcy zgodziła się z kwestią, że było to przestępstwo. W swoim piśmie poinformowała, że przesłała wniosek o ukaranie sprawców przestępstwa – do Sądu Rejonowego. Oskarżonych obwiniono z art. 157 § 3 K.K. W pouczeniu Wnioskodawcy (w pkt 3) wskazano, że na podstawie art. 107 Wnioskodawca może domagać się na rozprawie zadośćuczynienia i nawiązki, jeżeli nie złoży wniosku, to może to zrobić prokurator. Rozprawa sądowa: pierwsze posiedzenie odbyło się w dniu 10 października 2013 r. Na rozprawie sędzia zapytała o stan zdrowia poszkodowanych i zakres wniosków procesu karnego. Ponieważ wnioski były różne, a w szczególności sprawcy nie przyznali się do winy – bo to pies pogryzł – sędzia przeanalizowała stanowiska, także i to, że jedno ze sprawców było policjantem i zaproponowała ugodę. Mimo pewnego oporu sprawców przekonała ich do ugody sądowej. Wnioskodawca nadmienił, ze gdyby sprawcy nie zgodzili się na ugodę, mógł im grozić wyrok karny i zwolnienie oskarżonego policjanta ze służby. Do ugody doszło po wyznaczeniu przez Sąd mediatora, miejsca mediacji i powiadomieniu Wnioskodawcy.

W ramach ugody sprawcy zgodzili się na wypłatę zadośćuczynienia dla Wnioskodawcy i dla Jego żony po 1 000 zł na osobę – razem 2 000 zł na konto bankowe do 30 stycznia 2014 r. Już w dniu 22 stycznia 2014 r. na konto bankowe Wnioskodawcy wpłynęła kwota zadośćuczynienia. Po uprawomocnieniu orzeczenia sądu Wnioskodawca z żoną otrzymali z sekretariatu sądu orzeczenie, które uprawomocniło się w dniu 25 grudnia 2014 r., a sprawa jest zamknięta. Wnioskodawca nadmienił, że uszkodzenie ciała jakie poniósł z małżonką (doznał) nie tylko spowodowało skutki bieżące, ale i dalsze. Oni jako poszkodowani podpisali ugodę, oraz że nie będą wnosić skarg ani roszczeń w przyszłości. Wnioskodawca wraz małżonką domyślali się, że stany chorobowe i niesprawność nie znikną nagle. Tak też było, nie tylko odczuwali dalej bóle i niesprawność, ale także stany zapalne. Uszkodzenia ciała wpływają na zmniejszenie odporności i inne choroby przez ostanie 3 lata. Między innymi dlatego Wnioskodawca nie mógł kontynuować sprawy podatkowej dotyczącej zadośćuczynienia i wniosku o zwolnienie przedmiotowe. Odczuwali Oni bóle, ale także często były przeziębienia, chorowali na grypę i zapalenie oskrzeli.

Ze względu na stan zdrowia po pogryzieniu przez psa nie byli Oni w stanie złożyć odpowiednich wniosków karnych ani skarbowych. Robili to przy pomocy policji, prokuratury i sądu a także w wyniku mediacji i ugody sądowej. Wnioskodawca zaakceptował wniosek o zadośćuczynienie i tą drogą poszedł sąd. Otrzymał to zadośćuczynienie za uszczerbek zdrowia, ból i cierpienie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy przedstawiony stan faktyczny z uwzględnieniem sprawy sądowej, ugody sądowej pozwala zwolnić z podatku otrzymane przez Wnioskodawcę zadośćuczynienie (1 000 zł)?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, okoliczności wypadku, a potem decyzja prokuratury o skierowaniu sprawy o przestępstwo związane z uszczerbkiem zdrowia, bólem i cierpieniem, oraz następnie skierowanie przez sąd sprawy do ugody sądowej w sprawie zadośćuczynienia i rezygnacja z dalszych kroków sądowych po orzeczeniu przez sąd zadośćuczynienia pozwala przyjąć, że nie tylko doszło do uszczerbku zdrowia, bólu i cierpienia, ale także ugody sądowej. Okoliczności te stanowią podstawę do zwolnienia przedmiotowego zadośćuczynienia w oparciu o podstawę prawną sformułowaną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca odwołując się we własnym stanowisku do okoliczności zawartych w stanie faktycznym, poprzedzających uzyskanie zadośćuczynienia wskazał, że zgodnie z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płaci podatki i wie, że każda osoba mieszkająca na terenie Polski musi płacić podatki od dochodu. Art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy podatku od osób fizycznych mówi, że płacić należy od każdego dochodu. Art. 21 ust. 1 pkt 3b pozwala skorzystać ze zwolnień przedmiotowych miedzy innymi od kwoty zadośćuczynienia, przy czym wymagane jest, aby w tej sprawie był wyrok sadu, lub ugoda sądowa. Wnioskodawca jest przekonany, że spełnia wymogi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przywołane powyżej i dlatego domaga się zwolnienia od podatku uzyskanego zadośćuczynienia w drodze ugody sądowej w kwocie 1 000 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2014 r., opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Katalog źródeł przychodów określony został w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednym z nich są określone w pkt 9 wskazanego artykułu inne źródła. Uszczegółowienie tego pojęcia zawarte zostało w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej – powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), dotyczący zasady powszechności opodatkowania; stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Zadośćuczynienie, analogicznie do odszkodowania, jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie przepisów powołanej ustawy, pojęcie odszkodowania jest tożsame z pojęciem zadośćuczynienia.

Zgodnie z treścią art. 431 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.) kto zwierzę chowa albo się nim posługuje, obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej przez nie szkody niezależnie od tego, czy było pod jego nadzorem, czy też zabłąkało się lub uciekło, chyba że ani on, ani osoba, za którą ponosi odpowiedzialność, nie ponoszą winy. Chociażby osoba, która zwierzę chowa lub się nim posługuje, nie była odpowiedzialna według przepisów paragrafu poprzedzającego, poszkodowany może od niej żądać całkowitego lub częściowego naprawienia szkody, jeżeli z okoliczności, a zwłaszcza z porównania stanu majątkowego poszkodowanego i tej osoby, wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego (art. 431 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny).

Stosownie do treści art. 444 § 1 ustawy Kodeks cywilny w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 ustawy Kodeks cywilny).

Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa (art. 444 § 3 ustawy Kodeks cywilny).

W myśl art. 445 § 1 ustawy Kodeks cywilny w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W odniesieniu do odszkodowań innych niż odszkodowania, których wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych, warunkiem zwolnienia z podatku dochodowego jest otrzymanie tego odszkodowania na podstawie wyroku lub ugody sądowej (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ponadto, w myśl art. 445 § 1 w związku z art. 444 ustawy Kodeks cywilny sąd może przyznać poszkodowanemu zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca otrzymał na podstawie ugody sądowej zadośćuczynienie.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że otrzymane na podstawie ugody sądowej przez Wnioskodawcę zadośćuczynienie będzie korzystało ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organ podatkowy nadmienia, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnić się od stanu faktycznego, występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.