Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-395/15/EB
z 6 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko − przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2015 r. (data wpływu 8 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2015 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku kursów z zakresu pomocy przedmedycznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku kursów z zakresu pomocy przedmedycznej.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu, przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 2002 r. prowadzi Pan pozarolniczą działalność gospodarczą, która polega głównie na świadczeniu usług ratownictwa medycznego (PKD 86.90.B, RKD 86,90.D) dla Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej. Dokumentując sprzedaż usług dla ww. firmy wystawia Pan fakturę VAT stosując stawkę „zwolnioną”. Poza tym świadczy Pan również usługi szkolenia z zakresu udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej (PKD 85.59.B) dla:

- członków Ochotniczej Straży Pożarnej,

- Miejskich Ośrodków Pomocy Społecznej oraz

- klientów indywidualnych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Wystawiając fakturę sprzedaży dla powyższych klientów stosuje Pan stawkę 23% podatku od towarów i usług. W przypadku ww. usług świadczonych dla MOPS będą świadczone dla osób korzystających z pomocy ośrodka. Natomiast ww. szkolenia dla osób nieprowadzących działalności gospodarczej przeznaczone są dla osób, które chcą być przeszkolone z zakresu pierwszej pomocy dla własnych potrzeb.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Jaką stawkę podatku powinien Pan zastosować przy świadczeniu usług szkolenia z zakresu pierwszej pomocy przedmedycznej dla klientów takich jak: klienci indywidualni nieprowadzący działalności gospodarczej, Urząd Gminy, Straż Pożarna, itp.?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy świadczeniu usług szkolenia z zakresu pierwszej pomocy przedmedycznej dla klientów indywidualnych, Urzędów Gmin oraz Straży Pożarnych powinien stosować stawkę „zwolnioną”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2–12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku, jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ww. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 powołanej ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z ust. 1 pkt 26 lit. a tego artykułu, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania, oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

W świetle ust. 1 pkt 29 ww. artykułu, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

– oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Powyższe uregulowania stanowią odzwierciedlenie prawa unijnego, gdyż w świetle art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 ze zm.), zwolnione jest kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

Cytowany przepis umiejscowiony został w tytule IX, rozdziale 2 tego aktu, zatytułowanym „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wykonywanych w interesie publicznym”, co oznacza, że usługi kształcenia na gruncie Dyrektywy VAT podlegają zwolnieniu od podatku wyłącznie, gdy są wykonywane w interesie publicznym, tzn. wypełniają obowiązki, jakie ciążą na danym państwie wobec jego obywateli.

Wskazać należy – co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Szóstej Dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika” (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Ponadto należy zaznaczyć, że od dnia 1 lipca 2011 r. obowiązuje rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77, str. 1), które wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, iż jego przepisy z dniem 1 lipca 2011 r. stały się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy. Rozporządzenie Rady nr 282/2011 przyjęte zostało w celu jednolitego stosowania przez wszystkie państwa członkowskie systemu podatku od wartości dodanej, opartego na postanowieniach ww. Dyrektywy 2006/112/WE Rady. W myśl postanowień art. 44 tego rozporządzenia, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady, obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, tak samo jak nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma znaczenia do tego celu.

W wyniku analizy przywołanych uregulowań art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług należy zauważyć, że warunkiem zwolnienia od podatku usług w zakresie kształcenia, zawartym w ust. 1 pkt 26 lit. a tego artykułu, jest spełnienie przesłanki o charakterze podmiotowym odnoszącej się do usługodawcy, który musi być jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty. Z kolei, aby móc skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie ust. 1 pkt 29 powyższego artykułu, szkolenia muszą obejmować nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z konkretną branżą, czy zawodem i muszą mieć na celu uzyskanie, czy uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Dodatkowo należy spełnić jeden ze wskazanych poniżej warunków, tj.:

− formy i zasady tych szkoleń muszą wynikać z odrębnych od podatkowych aktów prawnych,

− na świadczone szkolenia uzyskano akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,

− szkolenia muszą być finansowane w całości ze środków publicznych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2013 r., poz. 757, z późn. zm.), ustawa określa zasady organizacji, funkcjonowania i finansowania systemu oraz zasady zapewnienia edukacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, podstawa programowa, o której mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), uwzględnia edukację w zakresie udzielania pierwszej pomocy.

Na podstawie art. 8 ust. 2 tej ustawy, zajęcia edukacyjne w zakresie udzielania pierwszej pomocy są realizowane z udziałem:

1. lekarzy systemu,
2. pielęgniarek systemu,
3. ratowników medycznych

– którzy otrzymują wynagrodzenie według stawki godzinowej na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Według art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy, ratownikiem może być osoba:

1. posiadająca pełną zdolność do czynności prawnych;
2. zatrudniona lub pełniąca służbę w jednostkach współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15, lub będąca członkiem tych jednostek;
3. posiadająca ważne zaświadczenie o ukończeniu kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, zwanego dalej "kursem", i uzyskaniu tytułu ratownika;
4. której stan zdrowia pozwala na udzielanie kwalifikowanej pierwszej pomocy.

Ustęp 2 cytowanego artykułu stanowi, że podmiot prowadzący kurs, przed jego rozpoczęciem, jest obowiązany uzyskać zatwierdzenie programu kursu.

Program kursu zatwierdza wojewoda właściwy ze względu na siedzibę podmiotu prowadzącego kurs (art. 13 ust. 3 ustawy)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy, wojewoda zatwierdza program kursu po:

1. stwierdzeniu jego zgodności z ramowym programem, o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie ust. 8 pkt 1,
2. przeprowadzeniu weryfikacji kwalifikacji kadry dydaktycznej w zakresie ich zgodności z przepisami wydanymi na podstawie ust. 8 pkt 2.

Według art. 13 ust. 8 ww. ustawy, minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:

1. ramowy program kursu obejmujący założenia organizacyjno-programowe, plan nauczania zawierający rozkład zajęć, wykaz umiejętności wynikowych i treści nauczania, uwzględniając w szczególności zakres wiedzy i umiejętności niezbędnych do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy;
2. kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs, mając na celu zapewnienie odpowiedniego jej poziomu;
3. sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs, skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej, okres ważności oraz wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika, mając na celu uwzględnienie obiektywnych kryteriów weryfikacji wiedzy i umiejętności zdobytych podczas kursu.

Zgodnie z § 1 rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 60, poz. 408), rozporządzenie określa:

1. ramowy program kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, zwanego dalej "kursem";
2. kwalifikacje kadry dydaktycznej prowadzącej kurs;
3. sposób przeprowadzania egzaminu kończącego kurs;
4. skład, tryb powoływania i odwoływania komisji egzaminacyjnej;
5. okres ważności i wzór zaświadczenia o ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu ratownika, zwanego dalej "zaświadczeniem".

Stosownie do § 2 ww. rozporządzenia, ramowy program kursu stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia.

Załącznik nr 1 do ww. rozporządzenia Ministra Zdrowia, zawiera:

- założenia organizacyjno–programowe, w tym: cel główny kształcenia, szczegółowe cele kształcenia, czas trwania kursu, warunki realizacji kursu,

- plan nauczania,

- treści nauczania i umiejętności wynikowe,

- wskazówki metodyczne i metodologiczne.

Zgodnie z pkt I tego załącznika, celem kształcenia jest przygotowanie ratowników jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne do realizacji zadań z zakresu ratownictwa w czasie akcji ratowniczych, w tym w szczególności udzielania osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego kwalifikowanej pierwszej pomocy w miejscu zdarzenia do czasu przekazania ich personelowi zakładów opieki zdrowotnej.

Szczegółowymi celami kształcenia są:

1. utrwalenie podstawowej wiedzy z zakresu udzielania pierwszej pomocy;
2. zdobycie i utrwalenie wiedzy z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy;
3. kształtowanie poczucia odpowiedzialności za jakość udzielonej pomocy;
4. kształtowanie właściwej postawy etycznej osób podejmujących czynności ratunkowe.

Kurs powinien trwać co najmniej 66 godzin, w tym co najmniej 25 godzin zajęć teoretycznych oraz co najmniej 41 godzin zajęć praktycznych.

W zależności od jednostki współpracującej z systemem, w której uczestnik kursu jest zatrudniony, pełni służbę lub jest członkiem, można zwiększyć maksymalnie o 50% liczbę godzin tego modułu, który jest najbardziej przydatny przy wykonywaniu zadań ratowniczych właściwych dla danej jednostki współpracującej z systemem.

Podmiot prowadzący kurs zapewnia bazę dydaktyczną dostosowaną do liczby osób uczestniczących w kursie.

Realizacja programu kursu:

1. uwzględnia aktualną wiedzę, osiągnięcia teorii i praktyki kursu;
2. jest dokonywana w oparciu o nowoczesne metody dydaktyczne;
3. odbywa się na podstawie planu nauczania, zgodnie z opracowanym w formie pisemnej harmonogramem zajęć.

W myśl § 3 ust. 1 cytowanego rozporządzenia, zajęcia teoretyczne i praktyczne kursu prowadzi lekarz systemu, pielęgniarka systemu albo ratownik medyczny, posiadający aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego ramowym programem kursu oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w wykonywaniu medycznych czynności ratunkowych.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, kurs kończy się egzaminem z zakresu wiedzy i umiejętności objętych programem kursu.

W myśl § 4 ust. 2 tego rozporządzenia, do egzaminu może przystąpić osoba, która spełnia co najmniej jeden z następujących warunków:

1. odbyła wszystkie zajęcia teoretyczne i praktyczne objęte programem kursu;
2. posiada zaświadczenie, które utraciło ważność, oraz jest zatrudniona w jednostkach współpracujących z systemem, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, zwanej dalej "ustawą", lub pełni w nich służbę, lub jest ich członkiem.

Na podstawie art. 16 ust. 2. ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, minister właściwy do spraw wewnętrznych oraz Minister Obrony Narodowej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia, określą, w drodze rozporządzenia, sposób i organizację przeprowadzenia szkoleń, o których mowa w ust. 1, mając na względzie potrzebę przeszkolenia osób wymienionych w tym przepisie w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy w liczbie niezbędnej do sprawnego funkcjonowania służb podległych lub nadzorowanych przez tych ministrów.

Zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 229, poz. 1537, z późn. zm.), rozporządzenie określa sposób i organizację przeprowadzenia szkolenia w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz aktualizację wiedzy w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy przez funkcjonariuszy, policjantów, strażaków.

Stosownie do § 2 pkt 9 powołanego rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o szkoleniu – rozumie się przez to szkolenie w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, mające na celu uzyskanie wiedzy, umiejętności praktycznych i uprawnień ratownika przez osoby, o których mowa w § 1, przeprowadzone zgodnie z planem nauczania określonym w ramowym programie kursu w zakresie kwalifikacji pierwszej pomocy określonym w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy (Dz. U. Nr 60, poz. 408).

W myśl § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, zajęcia teoretyczne i praktyczne szkolenia prowadzą lekarz systemu, pielęgniarka systemu albo ratownik medyczny, posiadający aktualną wiedzę i umiejętności z zakresu objętego planem nauczania oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe w wykonywaniu medycznych czynności ratunkowych lub co najmniej pięcioletni staż służby lub pracy w służbie podległej lub nadzorowanej przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz Ministra Obrony Narodowej.

Ustęp 2 cytowanego paragrafu mówi, że zajęcia teoretyczne i praktyczne w zakresie:

1. psychologicznych aspektów wsparcia poszkodowanego prowadzi psycholog posiadający co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe;
2. ratownictwa technicznego, chemicznego i ekologicznego prowadzi osoba posiadająca co najmniej trzyletnie doświadczenie w wykonywaniu czynności ratowniczych.

Na podstawie § 3 cytowanego rozporządzenia, szkolenie kończy się egzaminem przeprowadzanym zgodnie z § 5-7 rozporządzenia, o którym mowa w § 2 pkt 9.

Jednostki ochotniczych straży pożarnych działają na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r., Nr 178, poz. 1380, z późn. zm.).

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określił w drodze rozporządzenia z dnia 25 października 2005 r. w sprawie wymagań kwalifikacyjnych oraz szkoleń dla strażaków jednostek ochrony przeciwpożarowej i osób wykonujących czynności z zakresu ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 252) m.in. zakres szkoleń dla strażaków.

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 4 tego rozporządzenia, szkolenie podstawowe strażaka jednostki przeciwpożarowej obejmuje w szczególności ratownictwo medyczne.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że świadczone usługi w zakresie pierwszej pomocy przedmedycznej nie są zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, gdyż prowadzona przez Pana firma nie jest żadnym z podmiotów, o których mowa w tym przepisie. Jednakże prowadzone szkolenia z zakresu udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej dla członków Ochotniczych Straży Pożarnych należy uznać za usługi w zakresie kształcenia zawodowego w rozumieniu art. 44 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2001, gdyż mają na celu zdobycie odpowiednich uprawnień, które pozwolą na wykonywanie zawodu jakim jest ratownik. Zasady i formy przeprowadzania tych szkoleń są ściśle uregulowane w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy i w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 19 marca 2007 r. w sprawie kursu w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy. Oznacza to, że spełniona jest także druga przesłanka umożliwiająca zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c) ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast szkolenia te świadczone na zlecenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej dla osób korzystających z jego pomocy oraz świadczone dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jako nie związane z branżą, ani zawodem, nie spełniają definicji usług kształcenia, czy przekwalifikowania zawodowego określonej w art. 44 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2001. W związku z powyższym usługi te nie są zwolnione od podatku na podstawie art. 29 ustawy o podatku od towarów i usług. W konsekwencji ich świadczenie podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.