Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-672/15-4/TR
z 30 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 16 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 28 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 16 października 2015 r. nr ILPB2/4511-1-672/15-2/TR Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 16 października 2015 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 19 października 2015 r.), zaś w dniu 28 października 2015 r. (data nadania 26 października 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 11 marca 2015 r. przed sądem rejonowym została zawarta ugoda w sprawie z powództwa pracownika przeciwko Wnioskodawcy o przywrócenie do pracy. Zgodnie z postanowieniami ugody sądowej z dnia 11 marca 2015 r. pozwany – Zainteresowany zobowiązany był zapłacić na rzecz powoda – pracownika odszkodowanie w wysokości brutto 35 000,00 zł w terminie 7 dni od zawarcia ugody sądowej na rachunek bankowy powoda, na który było przekazywane wynagrodzenie za pracę. W pozostałym zakresie powód cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia.

Ugoda sądowa została wykonana przez pozwanego – Wnioskodawcę w następujący sposób:

1. w dniu 18 marca 2015 r. została zapłacona przez Wnioskodawcę na rachunek pracownika kwota netto 29 969,00 zł,
2. w dniu 13 kwietnia 2015 r. na rachunek bankowy urzędu skarbowego została zapłacona kwota 5 031,00 zł tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych od odszkodowania zasądzonego ugodą sądową z dnia 11 marca 2015 r. Podstawę opodatkowania pozwany – Wnioskodawca wyliczył odejmując od zasądzonej kwoty 35 000 zł brutto równowartość 3-miesłęczngo wynagrodzenia powoda – pracownika, tj. kwotę 7 050 zł, którą pozwany uznał za wolną od podatku. W związku z czym podatek dochodowy od osób fizycznych został naliczony od kwoty 27 950 zł.
   
   

Pismem z dnia 23 marca 2015 r. powód – pracownik wezwał pozwanego – Zainteresowanego do zapłaty kwoty 5 031,00 zł podnosząc, że zasądzona w ugodzie sądowej z dnia 11 marca 2015 r. kwota odszkodowania 35 000 zł brutto w całości jest zwolniona z podatku PIT.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany (…) podniósł, że:

1. w ocenie Wnioskodawcy zasądzona kwota odszkodowania korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 3 miesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 zdanie pierwsze ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa o „PIT”) (jednolity tekst Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), w związku z art. 58 Kodeksu pracy. W pozostałym zakresie kwota odszkodowania jest opodatkowana na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ppkt b ustawy o PIT;
2. w związku z czym od kwoty 35 000 zł brutto, pomniejszonej o kwotę 7 050 zł stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia została potrącona zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 5 031,00 zł, która została przekazana do urzędu skarbowego w dniu 13 kwietnia 2015 r.
   
   

W dniu 9 czerwca 2015 r. pozwany – Wnioskodawca otrzymał zawiadomienie o wszczęciu egzekucji przez komornika sądowego z wniosku wierzyciela – pracownika przeciwko dłużnikowi – Wnioskodawcy, na podstawie tytułu wykonawczego ugody sądu rejonowego z dnia 11 marca 2015 r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 14 maja 2015 r. w celu wyegzekwowania od dłużnika – Wnioskodawcy należności głównej w kwocie 5 031,00 zł.

Dłużnik (Zainteresowany) pismem z dnia 29 czerwca 2015 r. skierował do komornika sądowego wniosek o wstrzymanie się z dokonaniem dalszych czynności egzekucyjnych powołując się na zarzut wykonania zobowiązania z ugody sądowej z dnia 11 marca 2015 r. w sprawie, poprzez zapłatę kwoty 29 969,00 zł do rąk wierzyciela oraz zapłatę kwoty 5 031,00 zł na rachunek urzędu skarbowego tytułem podatku dochodowego od osób fizycznych, naliczonego od zasądzonej ugodą sądową z dnia 11 marca 2015 r. kwoty odszkodowania w wysokości 35 000 zł brutto, pomniejszonej o kwotę wolną od podatku stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia pracownika, tj. kwotę 7 050 zł.

Ponadto dłużnik (Zainteresowany) poinformował komornika o zamiarze wystąpienia z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej z zapytaniem czy od odszkodowania zasądzonego ugodą sądu rejonowego z dnia 11 marca 2015 r. w wysokości 35 000 zł brutto, został zasadnie odprowadzony podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 5 031 zł, naliczony od kwoty 35 000 zł brutto pomniejszonej o kwotę stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia pracownika, tj. kwotę 7 050 zł, czy też zasądzona ugodą sądu rejonowego z dnia 11 marca 2015 r. kwota odszkodowania w wysokości 35 000 zł brutto korzysta w całości ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych i w związku z czym powstała nadpłata podatku.

Ponadto w uzupełnieniu stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał, że wysokość oraz zasady odszkodowania przyznanego pracownikowi w ugodzie sądowej z dnia 11 marca 2015 r. w kwocie 35 000 zł wynikają z art. 58 w zw. z art. 56 Kodeksu pracy. Zgodnie z art. 58 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Pracownik był zatrudniony u Wnioskodawcy od dnia 11 lutego 2008 r. początkowo na podstawie umów o pracę na czas określony: od dnia 11 lutego 2008 r. do dnia 30 listopada 2010 r. i od dnia 1 grudnia 2010 r. do dnia 30 czerwca 2011 r., a od dnia 30 czerwca 2011 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Z uwagi na okres zatrudnienia przekraczający 3 lata, okres wypowiedzenia umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 30 czerwca 2011 r. pracownika, zgodnie z art. 36 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy, wynosiłby 3 miesiące.

W związku z tym kwotę 35 000 zł brutto, zasądzoną ugodą sądową z dnia 11 marca 2015 r., Wnioskodawca pomniejszył o kwotę 7 050 zł stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia pracownika, którą Wnioskodawca uznał za wolną od podatku dochodowego od osób fizycznych i od pozostałej części odszkodowania, przewyższającej kwotę 7 050 zł, Wnioskodawca potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 5 031,00 zł, i przekazał do urzędu skarbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od odszkodowania zasądzonego ugodą sądu rejonowego z dnia 11 marca 2015 r. w wysokości 35 000 zł brutto, został zasadnie odprowadzony podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 5 031 zł, naliczony od kwoty 35 000 zł brutto pomniejszonej o kwotę stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia pracownika, tj. kwotę 7 050 zł, czy też zasądzona ugodą sądu rejonowego z dnia 11 marca 2015 r. kwota odszkodowania w wysokości 35 000 zł brutto korzysta w całości ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z czym powstała nadpłata podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzona w ugodzie sądowej z dnia 11 marca 2015 r. zawartej przed sądem rejonowym w sprawie z powództwa pracownika przeciwko Wnioskodawcy o przywrócenie do pracy, kwota odszkodowania korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty 3-miesięcznego wynagrodzenia, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 zdanie pierwsze ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej „ustawa o PIT”) (jednolity tekst Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), w związku z art. 58 Kodeksu pracy. W pozostałym zakresie kwota odszkodowania jest opodatkowana na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ppkt b ustawy o PIT.

W związku z tym, od kwoty 35 000 zł brutto, pomniejszonej o kwotę 7 050 zł stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia, Wnioskodawca prawidłowo potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 5 031,00 zł i przekazał do urzędu skarbowego w dniu 13 kwietnia 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowe odszkodowanie wynikające z wyroku sądowego.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na mocy aktualnie obowiązującej treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2015 r., poz. 1240).

Przepis art. 52 § 1 Kodeksu pracy stanowi, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:

1. ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;
2. popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;
3. zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku.
   
   

Zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Na mocy natomiast art. 58 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Stosownie zaś do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Nadmienić należy – jeśli chodzi o pkt 3b artykułu 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie „inne” rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, a także, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy; jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem, czy też nie.

Z przywołanego wyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie wszystkie odszkodowania zasądzone przez sąd i otrzymywane przez osoby fizyczne są wolne od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę; nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłaty w zakresie utraconych korzyści podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie jest racjonalne. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści powinno być opodatkowane; w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął.

Natomiast stratą jest niewątpliwie pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów albo na przybyciu pasywów. Odszkodowanie za stratę ma na celu wyrównanie uszczerbku w majątku na skutek zdarzeń, za które inna osoba ponosi odpowiedzialność.

Jak już wyjaśniono, zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z postanowieniami ugody sądowej z dnia 11 marca 2015 r. Zainteresowany (pozwany) wypłacił na rzecz pracownika (powoda) odszkodowanie.

W odpowiedzi na wezwanie do doprecyzowania opisanego we wniosku stanu faktycznego przez jednoznaczne wskazanie, czy wysokość lub zasady ustalania przedmiotowego świadczenia wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw bądź czy wysokość lub zasady ustalania przedmiotowego świadczenia wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), Zainteresowany doprecyzował, że wysokość oraz zasady odszkodowania przyznanego pracownikowi w ugodzie sądowej z dnia 11 marca 2015 r. w kwocie 35 000 zł wynikają z art. 58 w zw. z art. 56 Kodeksu pracy. Jednakże Wnioskodawca zaznaczył przy tym, że kwotę 35 000 zł brutto, zasądzoną ugodą sądową z dnia 11 marca 2015 r., pomniejszył o kwotę 7 050 zł stanowiącą równowartość 3-miesięcznego wynagrodzenia pracownika, którą Wnioskodawca uznał za wolną od podatku dochodowego od osób fizycznych i od pozostałej części odszkodowania, przewyższającej kwotę 7 050 zł, Wnioskodawca potrącił zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 5 031,00 zł, i przekazał do urzędu skarbowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, skoro na gruncie opisanego stanu faktycznego – jak wskazał Wnioskodawca – wysokość oraz zasady ustalania przedmiotowego odszkodowania do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia pracownika za pracę wynikają z przepisów odrębnej ustawy, którą jest Kodeks pracy, to rzeczone świadczenie w tejże części wypełnia przesłanki zastosowania zwolnienia ukonstytuowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wobec czego w ww. części jest wolne od podatku dochodowego.

Jednocześnie należy stwierdzić, że przedmiotowe świadczenie w pozostałej – czyli przekraczającej trzymiesięczne wynagrodzenie pracownika za pracę – części nie korzysta ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy podatkowej, ponieważ w tejże części jego wysokość ani zasady ustalania nie wynikają z uregulowań wskazanych w tymże przepisie. Ponadto, w tej części analizowane świadczenie nie korzysta również ze zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy – a więc dotyczącego odszkodowań nieujętych w innych przepisach art. 21 ust. 1 ustawy, w tym w punkcie 3 – ponieważ w istocie dotyczy utraconych korzyści zwolnionego pracownika, a ta z kolei okoliczność wyłącza możliwość zastosowania zwolnienia uregulowanego w art. 21 ust. 1 pkt 3b, o czym stanowi jego lit. b). Tym samym, w tejże części rzeczone świadczenie stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, w analizowanej sprawie podatek dochodowy został odprowadzony zasadnie, wobec czego nie powstała nadpłata w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Podkreślenia jednak wymaga, że w niniejszej interpretacji oparto się na przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdyby opisany we wniosku i jego uzupełnieniu opis stanu faktycznego różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, to wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Zainteresowanego w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego, gdyż tut. Organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku bądź jego uzupełnieniu stanu faktycznego. To bowiem w gestii organów podatkowych dokonujących stosownej weryfikacji, względnie organów kontroli skarbowej, mieści się ocena i przeprowadzenie właściwego rzeczowo postępowania w celu stwierdzenia na podstawie środków dowodowych, czy dokonane przez stronę rozliczenia podatkowe są zasadne. Tego typu postępowania są postępowaniami autonomicznymi ww. organów i nie mogą być przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, gdyż ich ocena – jak już zaznaczono wcześniej – nie mieści się w obszarze właściwości rzeczowej tut. Organu. Należy też zauważyć, że stronie spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

W tym miejscu należy również zaznaczyć, że Organ interpretacyjny nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, nie podlegają urzędowej interpretacji zasady rachunkowego określania (wyliczenia) podstawy opodatkowania na podatek, gdyż wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego. Ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji tut. Organu.

Wydając interpretację uznającą za prawidłowe lub nieprawidłowe stanowisko w tak określonym zakresie, tut. Organ – przekraczając przyznane mu kompetencje – jednocześnie rozstrzygnąłby w zakresie zastrzeżonym dla innych organów, w odrębnych trybach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.