Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-513/15/MS
z 17 września 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 maja 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.), uzupełnionym pismem z 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2015 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 20 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu nr IBPP1/4512-513/15/MS z 14 sierpnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji pieców, palenisk i palników piecowych i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. W dniu 29 grudnia 2009 r., będąc stanu cywilnego wolnego, nabył on w trybie przetargowym od Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego prawo własności ½ części nieruchomości położonej w P., obręb G., stanowiącej zabudowaną działkę 1/9 o powierzchni 9,2183 ha oraz niezabudowane działki 1/12 i 3/2 o powierzchni odpowiednio 0,3842 ha i 0,2332 ha. Działki 1/9 oraz 1/12 zostały przy tym wpisane do rejestru zabytków Miasta P. jako "F.", a działka 1/9 stanowi fragment specjalnego obszaru siedlisk ... . Dla ww. nieruchomości nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta P. nieruchomość ta jest oznaczona jako UF - usługi w f. Przy sprzedaży nieruchomości udzielono bonifikaty w wysokości 50% jej ceny w zamian za zobowiązanie się do przeprowadzenia niezbędnych prac konserwatorskich w terminie do dnia 29 grudnia 2014 r., przy czym pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. Miejski Konserwator Zabytków przedłużył ten termin do dnia 31 grudnia 2016 r. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w celu bezpiecznego ulokowania posiadanych środków pieniężnych. Nieruchomość ta nie jest przy tym ani nigdy nie była składnikiem jego przedsiębiorstwa.

Obecnie Wnioskodawca otrzymał ofertę sprzedaży swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości. Zaznaczenia wymaga, iż nie podejmował on żadnych działań zmierzających do podniesienia jej atrakcyjności, nie umieszczał w mediach ogłoszeń ojej sprzedaży ani nie angażował w tym celu jakichkolwiek środków.

1.Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od 20 maja 1993 r.

2a.Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca nabył udział w przedmiotowych nieruchomościach w celu bezpiecznego ulokowania środków pieniężnych. Dlatego też, nie zamierzał wykorzystywać ich w jakikolwiek sposób.

2b.Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca zobowiązał się do wykonania „niezbędnych prac konserwatorskich” - zobowiązanie o dokładnie takim brzmieniu znalazło się w treści umowy sprzedaży przedmiotowych nieruchomości Wnioskodawcy. Tym samym, Wnioskodawca nie ma możliwości wskazania konkretnych prac, do których wykonania się zobowiązał. Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, niezbędne prace konserwatorskie polegają na przeprowadzeniu takich napraw i remontów, których zaniechanie spowodowałoby znaczne pogorszenie stanu technicznego budynku. Jako że strony umowy sprzedaży przedmiotowej nieruchomości i Wielkopolski Wojewódzki Konserwator Zabytków nie określili innej definicji ww. pojęcia, uznać należy, iż właśnie do przeprowadzenia tego typu prac zobowiązał się Wnioskodawca. Prace te miały dotyczyć terenu „F.”, obejmującego działki 1/9 i 1/12, wpisanego do rejestru zabytków Miasta P. pod numerem rejestru A 245 na podstawie decyzji Wielkopolskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w P. z dnia 25 maja 1983 r. Działka 1/12 pozostaje przy tym niezabudowana - na jej powierzchni znajduje się zieleń nieurządzona: drzewa, krzewy i roślinność trawiasta. Działka 1/9 zabudowana jest natomiast następującymi obiektami „F.”:

1. budynkiem głównym f. nr 1;
2. budynkiem w. nr 2;
3. sześcioma s.

2c.Wnioskodawca nie podjął żadnych prac konserwatorskich w odniesieniu do przedmiotowego zabytku, ponieważ jego stan techniczny nie wymagał podjęcia tego typu prac.

2d.Na pytanie nr 2d tut. organu „Czy to Wnioskodawca wystąpił do Miejskiego Konserwatora Zabytków o przedłużenie terminu do wykonania ww. prac, jeśli tak to kiedy i w jakim celu? Wnioskodawca wskazał, że z wnioskiem o przedłużenie terminu do wykonania ww. prac wystąpił drugi ze współwłaścicieli przedmiotowych nieruchomości. Wobec tego nie zachodzi konieczność udzielania odpowiedzi na dalszą część pytania, zawartego w niniejszym punkcie.

3.Wnioskodawca sfinansował zakup udziału w przedmiotowych nieruchomościach z własnych oszczędności.

4.Wnioskodawca nie podjął ostatecznej decyzji w kwestii sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Jak wskazano wprost we wniosku, otrzymał on ofertę sprzedaży, która obecnie pozostaje przedmiotem jego analizy, w tym analizy skutków podatkowych takiej transakcji.

5.Działka 1/9 pozostaje zabudowana obiektami wskazanymi w pkt 2b. I-III niniejszego pisma, natomiast działki 1/12 i 3/2 są niezabudowane.

6.Na pytanie tut. organu „Czy w stosunku do ww. działek, których udział w prawie własności ma być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca podejmował takie działania jak: wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (zagospodarowania) terenu, działania zmierzające do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej lub jakiekolwiek inne działania, jeśli tak to kiedy i w jakim celu?” Wnioskodawca stwierdził, że nie podejmował w stosunku do ww. nieruchomości żadnych działań, będących przedmiotem pytania nr 6.

7.Na pytanie tut. organu „Jeżeli Wnioskodawca wystąpił o wydanie dla działek decyzji o warunkach zabudowy to należy wskazać jakich konkretnie obiektów dotyczą? Wnioskodawca stwierdził, że wobec udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie nr 6, nie zachodzi konieczność odpowiadania na pytanie nr 7.

8.Jak wskazano wprost wie wniosku, Wnioskodawca nie podejmował w stosunku do ww. nieruchomości żadnych działań, mających na celu ich uatrakcyjnienie.

9.Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał w żaden sposób przedmiotowych nieruchomości. Stanowiły one wyłącznie lokatę kapitału. Wobec udzielenia na pytanie nr 9 odpowiedzi o powyższej treści, nie zachodzi konieczność wskazywania sposobu wykorzystywania przez Wnioskodawcę odrębnie każdej działki i obiektu.

10.Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 9, Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowych nieruchomości w żaden sposób. Tym samym, nie wykorzystywał on ich także do prowadzenia działalności gospodarczej.

11.Na pytanie tut. organu „Czy ww. działki (i ewentualne budynki, budowle lub ich części na nich posadowione) są (były) przedmiotem najmu, dzierżawy (tj. Wnioskodawca jest lub był stroną umowy), jeśli tak to w jakim okresie, co konkretnie jest (było) przedmiotem tego najmu, dzierżawy, jakie pożytki Wnioskodawca czerpie/czerpał z tego tytułu i czy czynność najmu/dzierżawy stanowi/stanowiła czynność opodatkowaną podatkiem VAT? (proszę podać odrębnie dla każdej działki, odrębnie dla ewentualnych budynków, budowli lub ich części posadowionych na działce nr 1/9)” Wnioskodawca stwierdził, że przedmiotowe nieruchomości nie są przedmiotem żadnych umów, wskazanych w pytaniu nr 11. Tym samym, Wnioskodawca nie czerpie z nich żadnych pożytków.

12.Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

13.Wnioskodawca nie pozyskał nabywcy dla udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Potencjalny nabywca skontaktował się z Wnioskodawcą i drugim ze współwłaścicieli nieruchomości w celu zweryfikowania możliwości sprzedaży tych nieruchomości.

14.Wnioskodawca nie stosował żadnych form ogłoszeń o sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

15.Wnioskodawca jest właścicielem także poniższych nieruchomości, które aktualnie wynajmuje, przy czym nie ma zamiaru ich sprzedaży:

1. lokal mieszkalny w W., przy Pl. K. 3/72, nabyty 7 grudnia 1993 r.,
2. lokal mieszkalny w W., przy ul. S. 50/49, nabyty w 9 grudnia 1990 r.

Powyższe lokale zostały nabyte w celu lokaty kapitału.

16.Wnioskodawca sprzedał w przeszłości następujące nieruchomości:

1. lokal mieszkalny w D. G., ul. K. 20/12, sprzedany 2 września1997 r.,
2. lokal mieszkalny w L., ul. P. 35 kl. B, sprzedany w dniu 9 stycznia 2008 r.,
3. lokal mieszkalny w K., ul. H. 30E, sprzedany w dniu 5 czerwca 2009 r.

Z tytułu sprzedaży ww. lokali Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7, ani zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

17.Wnioskodawca do tej pory nie zdecydował o przeznaczeniu środków pieniężnych, uzyskanych w wyniku ewentualnej sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Najprawdopodobniej w dalszym ciągu stanowiły one będą zabezpieczenie finansowe Wnioskodawcy na przyszłość.

18.Żaden udział w prawie własności przedmiotowych działek nie został dotychczas zbyty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy transakcja polegająca na sprzedaży udziału w prawie własności nieruchomości przez Wnioskodawcę będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy ewentualna transakcja, polegająca na sprzedaży stanowiącego jego własność udziału w wysokości 1/2 części prawa własności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż stanowi przejaw zarządu majątkiem prywatnym, pozostając bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1) ustawy o podatku od towarów i usług (dalej - "Ustawa"), opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 2 pkt 6) Ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Z art. 7 ust. 1 Ustawy wynika zaś, iż dostawa towarów obejmuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z całą pewnością uznać więc należy, iż przedmiotowa transakcja stanowić będzie odpłatną dostawę towarów.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z ust. 2 ww. regulacji wynika natomiast, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z cytowanych przepisów wynika, iż warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

1. Dana czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT;
2. Czynność musi zostać wykonana przez podmiot, działający w niej jako podatnik VAT w rozumieniu Ustawy.
   
   

W przedmiotowej sprawie została spełniona pierwsza z przesłanek, natomiast nie doszło do spełnienia drugiej z nich, co uzasadnia brak opodatkowania przedmiotowej transakcji podatkiem VAT.

Wskazania wymaga bowiem, iż przedmiotowa transakcja nie będzie dokonana w związku z działalnością gospodarczą, co uniemożliwia uznanie Wnioskodawcy za podatnika VAT w rozumieniu Ustawy dla celów tej transakcji. Stanowić będzie ona bowiem przejaw zarządu majątkiem prywatnym, a nie działania handlowe czy nawet podobne do handlowych, o czym najdobitniej świadczy brak podejmowania przez Wnioskodawcę jakichkolwiek starań zmierzających do podniesienia atrakcyjności nieruchomości czy upływ ponad pięcioletniego okresu pomiędzy zakupem nieruchomości i jej sprzedażą.

Z ugruntowanej linii orzeczniczej, przejawiającej się m.in. w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. (wyrok w sprawach połączonych C-180/10: Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów i C-181/10: Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie), wynika natomiast, że czynności o charakterze zarządu majątkiem prywatnym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Przywołane wyżej orzeczenie dotyczyło pytań prejudycjalnych Naczelnego Sądu Administracyjnego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w kwestii opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości, które pierwotnie miały charakter rolny, a wskutek zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego utraciły ten charakter, po czym zostały podzielone przez właścicieli i sprzedane osobom trzecim. Mimo różnic między ww. stanem faktycznym a okolicznościami niniejszej sprawy, główny przedmiot rozważań TSUE stanowiło istnienie w polskim porządku prawnym regulacji, pozwalających na opodatkowanie podatkiem VAT okazjonalnych transakcji sprzedaży nieruchomości. Dyrektywa Rady z dnia 26 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (nr 2006/112/WE) przewiduje bowiem możliwość opodatkowania takich transakcji, przy czym Państwo Członkowskie w celu skorzystania z niej zobligowane jest do wyraźnego wskazania w odpowiednim akcie prawnym, że będą one podlegały opodatkowaniu. Trybunał uznał, że Rzeczpospolita Polska nie skorzystała z ww. możliwości, wobec czego przedmiotowe transakcje muszą być rozpatrywane na zasadach ogólnych - jako związane bądź niezwiązane z działalnością gospodarczą. Wynikiem rozważań Trybunału było stwierdzenie, że jeśli dany podmiot w celu dokonania sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku VAT. Jeśli natomiast działanie sprzedającego pozbawione jest ww. aktywności, stanowi ono przejaw zarządu majątkiem prywatnym i nie pozwala na uznanie transakcji za związaną z działalnością gospodarczą. Podobne zdanie w przedmiotowej kwestii wyraził także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 października 2011 r. (sygn. akt l FSK 1554/10). W uzasadnieniu tego wyroku NSA uznał, iż przy ustalaniu faktu opodatkowania danej transakcji podatkiem VAT istotne jest, czy strona w celu dokonania spornej sprzedaży nieruchomości podjęła aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. Fakt podjęcia, np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowi o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę profesjonalną i zorganizowaną, uzasadniającą uznanie sprzedającego za podatnika VAT na potrzeby przedmiotowej transakcji sprzedaży. Przenosząc więc rozważania zawarte w powyższych orzeczeniach na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż Wnioskodawca nie wykazywał żadnej aktywności zmierzającej do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Zaznaczenia wymaga, że nie prowadził on poszukiwań ewentualnego innego nabywcy, lecz wyłącznie negocjuje z kontrahentem, który de facto sam się do niego zgłosił. Planowana przez niego czynność sprzedaży nieruchomości miała więc będzie z całą pewnością charakter zarządu majątkiem prywatnym.

Niezależnie od powyższego, w przypadku ewentualnego uznania przez Organ, że transakcja przeprowadzona przez wnioskodawcę miała jakikolwiek związek z działalnością gospodarczą, wskazania wymaga, iż prowadzi on działalność gospodarczą w zupełnie innym zakresie niż obrót nieruchomościami. Dlatego też, ww. związek mógłby być wyłącznie jednorazowy i okazjonalny. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na wspomnianą definicję działalności gospodarczej, ustanowioną w art. 15 ust. 2 Ustawy. Definicja ta nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi, czy działalność o charakterze okazjonalnym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. W celu określenia ww. faktu niezbędne jest więc odwołanie się do wcześniejszego brzmienia tej definicji i poczynienie wykładni systemowej dokonanych zmian. Ustawą z dnia 7 kwietnia 2012 roku o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw z ww. definicji usunięto bowiem fragment, zgodnie z którym działalność gospodarczą stanowi również czynność wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy. Usunięcie tego fragmentu nie pozwala przy tym na jednoznaczne stwierdzenie, czy zamiarem ustawodawcy było uproszczenie definicji poprzez usunięcie niepotrzebnego jej fragmentu, czy też ograniczenie czynności podpadających pod definicję działalności gospodarczej o czynności jednorazowe i okazjonalne. Wątpliwości te ostatecznie wyjaśnia treść uzasadnienia do projektu ww. ustawy nowelizującej. Już z ogólnych założeń nowelizacji wynika bowiem, iż jednym z jej głównych celów było uproszczenie definicji działalności gospodarczej poprzez jednoznaczne stwierdzenie, że nie obejmuje ona czynności okazjonalnych związanych z działalnością gospodarczą (Uzasadnienie projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, druk nr 805). Dodatkowo, w części uzasadnienia odnoszącej się wprost do zmiany art. 15 ust. 2 wspomnianej ustawy wskazano wprost, że w ustawie w nowym brzmieniu nie jest realizowana opcja uznania za podatnika każdego, kto dokonuje określonych transakcji związanych z działalnością gospodarczą w sposób okazjonalny. Mając na uwadze powyższe twierdzenia, należy podnieść z całą pewnością, że wykładnia systemowa zmiany dokonanej w definicji działalności gospodarczej prowadzi do usunięcia z jej zakresu czynności jednorazowych i okazjonalnych, związanych z działalnością gospodarczą. Tym samym, nawet w przypadku ewentualnego uznania, że planowana przez Wnioskodawcę transakcja związana będzie z działalnością gospodarczą, nie będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT jako czynność o charakterze jednorazowym i okazjonalnym.

Nadto, analiza indywidualnych interpretacji podatkowych z okresu zarówno sprzed nowelizacji art. 15 ww. ustawy, jak i po niej, prowadzi do wniosków, iż jednorazowe i okazjonalne transakcje sprzedaży nieruchomości nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż pozbawione są cechy ciągłości i zorganizowania, niezbędnych do uznania danego działania za działalność gospodarczą. W tym miejscu wskazać należy chociażby na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 marca 2012 r. (znak: ILPP2/443-28/12-4/SJ), w której stanięto na stanowisku, iż niezbędnym do uznania dostawy towarów za działalność gospodarczą jest, aby w momencie jej dokonania podatnik miał zamiar dokonywać czynności wielokrotnie. Jeżeli podmiot dokonuje sprzedaży np. gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a okoliczności nie wskazują, że czynności te wykonywane są z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, to nie można stwierdzić, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu powołanego wyżej art. 15 ust. 2 Ustawy. W interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 24 grudnia 2014 r. (znak: IBPP1/443-912/14/DK) podniesiono natomiast, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Nadmienienia wymaga, iż przywołane wyżej indywidualne interpretacje nie stanowią wyjątków w orzecznictwie Dyrektorów Izb Skarbowych, a przedstawione w nich poglądy wyrażają ogólną tendencję Organów Skarbowych do nieuznawania jednorazowych i okazjonalnych czynności sprzedaży nieruchomości za działalność gospodarczą. Dlatego też stwierdzić należy z całą rozciągłością, iż transakcja dokonana przez Wnioskodawcę nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na uwadze powyższe, wnoszę o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej, uznającej stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiuje pojęcie dostawy towarów. W myśl tego przepisu przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, zgodnie z którym przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Z kolei zgodnie z art. 196 K.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 K.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

W ujęciu cywilistycznym istotą umowy sprzedaży jest to, że sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Art. 45 K.c. definiuje rzeczy jako przedmioty materialne.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów, jako rzeczy oraz ich części, mieści się współwłasność jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest udział w prawie własności nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy udziały lub inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części - art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.).

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie udziału w prawie własności nieruchomości (tj. udziału w prawie własności: działek niezabudowanych nr 1/12 i 3/2, działki nr 1/9 oraz udziału w prawie własności budynku głównego fortu nr 1, budynku wartowni nr 2 i 6 schronów), dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazać należy, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 672 ze zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości gruntowej zabudowanej i niezabudowanej, jest ustalenie, czy majątek został nabyty lub wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej lub innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy, mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

W kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości istotne jest czy w świetle zaprezentowanego we wniosku stanu sprawy Wnioskodawca w celu dokonania dostawy nieruchomości podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, bądź też przedmiotem dostawy jest nieruchomość związana z prowadzoną działalnością gospodarczą, czy też dostawa nastąpiła w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Dokonując przedmiotowego rozstrzygnięcia, należy także wziąć pod uwagę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydane w sprawach C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji pieców, palenisk i palników piecowych i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym od 20 maja 1993 r.

W dniu 29 grudnia 2009 r., będąc stanu cywilnego wolnego, Wnioskodawca nabył w trybie przetargowym od Skarbu Państwa - Agencji Mienia Wojskowego prawo własności ½ części nieruchomości położonej w P., obręb G., stanowiącej zabudowaną działkę 1/9 o powierzchni 9,2183 ha oraz niezabudowane działki 1/12 i 3/2 o powierzchni odpowiednio 0,3842 ha i 0,2332 ha. Działki 1/9 oraz 1/12 zostały wpisane do rejestru zabytków Miasta P. jako "F.". Działka 1/9 zabudowana jest następującymi obiektami „F.”:

1. budynkiem głównym f. nr 1;
2. budynkiem w. nr 2;
3. sześcioma s.
   
   

Obecnie Wnioskodawca otrzymał ofertę sprzedaży swojego udziału w przedmiotowej nieruchomości, która obecnie pozostaje przedmiotem jego analizy, w tym analizy skutków podatkowych takiej transakcji.

Wnioskodawca nabył udział w przedmiotowych nieruchomościach w celu bezpiecznego ulokowania środków pieniężnych. Dlatego też, nie zamierzał wykorzystywać ich w jakikolwiek sposób. Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań zmierzających do podniesienia jej atrakcyjności, nie umieszczał w mediach ogłoszeń o jej sprzedaży ani nie angażował w tym celu jakichkolwiek środków.

Wnioskodawca nie podjął żadnych prac konserwatorskich w odniesieniu do przedmiotowego zabytku, ponieważ jego stan techniczny nie wymagał podjęcia tego typu prac.

Wnioskodawca sfinansował zakup udziału w przedmiotowych nieruchomościach z własnych oszczędności.

Wnioskodawca w stosunku do ww. działek, których udział w prawie własności ma być przedmiotem sprzedaży nie podejmował takich działań jak: wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy (zagospodarowania) terenu, działania zmierzające do zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej jak również jakichkolwiek innych działań w odniesieniu do tej nieruchomości. Wnioskodawca nie podejmował w stosunku do ww. nieruchomości żadnych działań, mających na celu ich uatrakcyjnienie. Wnioskodawca nigdy nie wykorzystywał w żaden sposób przedmiotowych nieruchomości. Stanowiły one wyłącznie lokatę kapitału. Tym samym, nie wykorzystywał on ich także do prowadzenia działalności gospodarczej. Ww. działki (ewentualne budynki, budowle lub ich części na nich posadowione) nie są nie były przedmiotem najmu, dzierżawy (tj. Wnioskodawca nie jest lub nie był stroną umowy), Wnioskodawca nie podejmował żadnych działań marketingowych w celu sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

Wnioskodawca nie pozyskał nabywcy dla udziału w przedmiotowych nieruchomościach. Potencjalny nabywca skontaktował się z Wnioskodawcą i drugim ze współwłaścicieli nieruchomości w celu zweryfikowania możliwości sprzedaży tych nieruchomości.

Wnioskodawca nie stosował żadnych form ogłoszeń o sprzedaży udziału w przedmiotowych nieruchomościach.

Ponadto Wnioskodawca jest właścicielem także poniższych nieruchomości, które aktualnie wynajmuje, przy czym nie ma zamiaru ich sprzedaży:

1. lokal mieszkalny w W., przy Pl. K. 3/72, nabyty 7 grudnia 1993 r.,
2. lokal mieszkalny w W., przy ul. S. 50/49, nabyty w 9 grudnia 1990 r.

Powyższe lokale zostały nabyte w celu lokaty kapitału.

Wnioskodawca sprzedał także w przeszłości następujące nieruchomości:

1. lokal mieszkalny w D. G., ul. K. 20/12, sprzedany 2 września1997 r.,
2. lokal mieszkalny w L., ul. P. 35 kl. B, sprzedany w dniu 9 stycznia 2008 r.,
3. lokal mieszkalny w K., ul. H. 30E, sprzedany w dniu 5 czerwca 2009 r.

Z tytułu sprzedaży ww. lokali Wnioskodawca nie odprowadzał podatku VAT, nie składał deklaracji VAT-7, ani zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R.

Wnioskodawca wprawdzie w celu sprzedaży nieruchomości nie podejmował żadnych aktywnych działań, o których mowa we wskazanych orzeczeniach TSUE C-180/10 i C-181/10 jednakże również stan faktyczny w przedmiotowej sprawie jest inny niż ten, na podstawie którego zapadły wskazanie orzeczenia.

Należy podkreślić, że niewątpliwie podstawową rolą dokonanego 29 grudnia 2009 r. zakupu udziału w prawie własności niezabudowanych działek nr 1/12 i 3/2 oraz działki nr 1/9 zabudowanej budynkiem głównym fortu nr 1, budynkiem warowni nr 2 oraz sześcioma schronami było ulokowanie środków należących do majątku Wnioskodawcy.

Z opisu sprawy nie wynika jednak, aby Wnioskodawca wykorzystywał te działki do zaspokojenia jakichkolwiek celów prywatnych.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht). Ww. orzeczenie dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych działek do celów osobistych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Wnioskodawca nie podjął jakiegokolwiek działania (np. wybudowanie domu dla siebie) wskazującego na wyłącznie prywatny zamiar wykorzystania nieruchomości. Przez termin „zamiar” należy bowiem pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Gdyby przyjąć, że do oceny sprawy wystarczy jedynie zadeklarowane przez Wnioskodawcę oświadczenie co do wykorzystana działek do celów własnych, dalsza analiza okoliczności rozstrzygających o kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług, byłaby bezcelowa.

Ponadto należy zauważyć, że nawet jeżeli pierwotnie ww. działki zostały nabyte, jak twierdzi Wnioskodawca do majątku prywatnego jako lokata kapitału, to w kontekście całokształtu stanu faktycznego jaki występuje u Wnioskodawcy należy uznać, że planowana sprzedaż nie ma charakteru jednorazowego ani okazjonalnego lecz charakter zaplanowany i zorganizowany.

Na powyższe wskazuje fakt, iż Wnioskodawca jest właścicielem, oprócz ww. nieruchomości, również lokalu mieszkalnego w W., przy Pl. K. 3/72, nabytego 7 grudnia 1993 r., oraz lokalu mieszkalnego w W., przy ul. S. 50/49, nabytego w 9 grudnia 1990 r., które to lokale wynajmuje.

Wnioskodawca prowadzi zatem działalność w branży nieruchomości, tj. w zakresie wynajmu nieruchomości, co stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Ponadto Wnioskodawca sprzedał w przeszłości następujące nieruchomości:

• lokal mieszkalny w D. G., ul. K. 20/12, sprzedany 2 września 1997 r.,
• lokal mieszkalny w L., ul. P. 35 kl. B, sprzedany w dniu 9 stycznia 2008 r.,
• lokal mieszkalny w K., ul. H. 30E, sprzedany w dniu 5 czerwca 2009 r.
  
  

Powyższe wskazuje na to, że planowana sprzedaż nieruchomości nie będzie pierwszą dokonaną przez Wnioskodawcę sprzedażą, nie można więc uznać, że sprzedaż ta będzie miała charakter jednorazowy lub okazjonalny.

Nie sposób zatem uznać, że podjęte przez Wnioskodawcę czynności stanowią wykonywanie zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, wręcz przeciwnie, skala przedsięwzięcia wskazuje, że Wnioskodawca wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem. Czynności dokonane przez Wnioskodawcę w tym zakresie przybrały formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą i zorganizowaną.

Należy też zwrócić uwagę, że przy sprzedaży nieruchomości udzielono Wnioskodawcy bonifikaty w wysokości 50% jej ceny w zamian za zobowiązanie się do przeprowadzenia niezbędnych prac konserwatorskich w terminie do dnia 29 grudnia 2014 r. Przy czym fakt, iż Wnioskodawca nie podjął żadnych prac konserwatorskich w odniesieniu do przedmiotowego zabytku, nie świadczy w ocenie tut. organu, mimo takiego twierdzenia Wnioskodawcy, że prace takie nie były konieczne skoro pismem z dnia 9 stycznia 2015 r. Miejski Konserwator Zabytków przedłużył termin ich wykonania do dnia 31 grudnia 2016 r.

Wnioskodawca nabył zatem przedmiotową nieruchomość z konkretnym gospodarczym zobowiązaniem.

Powyżej przedstawione okoliczności w żaden sposób nie mogą świadczyć o wyłącznym działaniu Wnioskodawcy zmierzającym do wykonywania jedynie prawa własności majątku osobistego w celu wykorzystania go na potrzeby prywatne i dowodzą, że została wypełniona definicja prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca będzie działał w odniesieniu do zamierzonych czynności sprzedaży działek jako podatnik VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Jednocześnie wskazać należy, że działania Wnioskodawcy zmierzające do sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, oceniane pojedynczo nie decydowałyby jeszcze o handlowym charakterze podjętych przez Wnioskodawcę czynności, jednak brane pod uwagę łącznie z innymi działaniami podejmowanymi przez Wnioskodawcę w odniesieniu do innych nieruchomości dowodzą, że Wnioskodawca zamierza dokonać dostawy nieruchomości w warunkach, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

A zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Należy zatem stwierdzić, że dostawa przedmiotowej nieruchomości będzie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przez podatnika podatku od towarów i usług.

Skutkiem powyższego dokonana przez Wnioskodawcę sprzedaż nieruchomosci będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że ewentualna transakcja, polegająca na sprzedaży stanowiącego jego własność udziału w wysokości 1/2 części prawa własności nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż stanowi przejaw zarządu majątkiem prywatnym, pozostając bez jakiegokolwiek związku z działalnością gospodarczą, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Jednocześnie należy wskazać, że stosownie do art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w niniejszej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Na marginesie należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. Organ nie jest nimi związany.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, bowiem stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osądzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Należy także dodać, że orzeczenie to zapadło na tle zupełnie innego stanu faktycznego zatem nie można tego rozstrzygnięcia przenosić na grunt niniejszej sprawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.