INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1795/11 z dnia 06.03.2012 r. (data wpływu 01.06.2012 r.) – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31.12.2010 r. (data wpływu 03.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku dochodowego należności zagranicznej wypłacanej żołnierzowi zawodowemu pełniącemu służbę poza granicami kraju – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.01.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od podatku dochodowego należności zagranicznej wypłacanej żołnierzowi zawodowemu pełniącemu służbę poza granicami kraju.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest żołnierzem zawodowym. Rozkazem Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia 23 listopada 2004 r. Wnioskodawca został zwolniony ze stanowiska zajmowanego poprzednio w Polsce i wyznaczony do służby poza granicami kraju w strukturach NATO na stanowisko służbowe w Dowództwie Sił Połączonych Północ JFC HQ NORTH w Brunssum, Holandia (aktualnie Sojusznicze Dowództwo Sił Połączonych – JFC HQ Brunssum). Kadencja na tym stanowisku trwała od 01 grudnia 2004 r. do 31 lipca 2007 r. Dowództwo w Brunssum jest organizacją o strukturze międzynarodowej. Służą w nim żołnierze państw członkowskich NATO. W trakcie służby w Holandii, JFC HQ Brunssum poprzez przedsięwzięcia szkoleniowe, planistyczne oraz kierowanie personelu do służby w strukturach dowodzenia International Security Assistance Force (ISAF) pełniło rolę zwierzchnika nad misją w Afganistanie. Uczestniczyło także w systemie Sił Odpowiedzi NATO (NATO Reaction Forces – NRF), co oznaczało, ciągłą gotowość do użycia w dowolnym rejonie globu. Służba Wnioskodawcy na stanowisku specjalisty Wydziału Meteorologiczno – Oceanograficznego polegała na planowaniu, organizowaniu, koordynowaniu i realizacji zadań zabezpieczenia Meteorologiczno – Oceanograficznego JFC HQ Brunssum oraz podległych mu dowództw i sił (w tym ISAF). Wymagała także ciągłej gotowości do wsparcia państw sojuszniczych (misja ISAF, Siły Odpowiedzi NATO). W ramach tych zobowiązań w okresie od 18 października do 11 grudnia 2005 r. Wnioskodawca brał udział w misji ISAF wykonując obowiązki na stanowisku szefa Biura Meteorologicznego Międzynarodowego Portu Lotniczego w Kabulu (CHIEF METEO KAIA).

W trakcie służby poza granicami kraju Wnioskodawca otrzymywał uposażenie, nagrodę roczną, gratyfikację urlopową w polskich złotych (przelewane na konto w Polsce) oraz należność zagraniczną w euro (przelewana na konto w Holandii). Należności te Wnioskodawca otrzymywał na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 05 grudnia 2000 r. w sprawie uposażenia i innych należności pieniężnych otrzymywanych przez żołnierzy wyznaczonych do pełnienia służby poza granicami państwa (Dz. U. Nr 115, poz. 1198 ze zm.).

Zarówno wynagrodzenie w polskich złotych jak i należność zagraniczna w euro wypłacane były przez płatnika – Centralę Wojskowe Misje Pokojowe z siedzibą w Warszawie. Od wynagrodzenia w polskich złotych i od należności zagranicznej jak i od pozostałych należności finansowych (nagroda roczna, nagrody uznaniowe) pobierano zaliczkę na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z obowiązującymi stawkami i progami podatkowymi. Płatnik nie dokonał odliczeń diet zagranicznych zwolnionych od opodatkowania, a w formularzach PIT-11/B „Informacja o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy” uwzględnił należność zagraniczną przeliczoną z euro na walutę polską. Ponadto nie zastosowano wobec Wnioskodawcy zwolnienia z obowiązku płacenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacana Wnioskodawcy w trakcie pełnienia służby w JFC HQ Brunssum należność zagraniczna winna być wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.)...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ze zm., opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. wolne od podatku dochodowego są należności pieniężne wypłacane policjantom, żołnierzom, celnikom i pracownikom jednostek wojskowych i jednostek policyjnych użytych poza granicami państwa w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, albo dla zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także należności pieniężne wypłacone żołnierzom, celnikom, policjantom i pracownikom, pełniącym funkcje obserwatorów w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych; zwolnienie nie ma zastosowania do wynagrodzeń za pracę oraz uposażeń i innych należności pieniężnych przysługujących z tytułu pełnienia służby na ostatnio zajmowanym w kraju stanowisku służbowym.

W trakcie służby w JFC HQ Brunssum należności pieniężne Wnioskodawca otrzymywał za to, że służąc w międzynarodowym dowództwie był użyty poza granicami państwa dla wzmocnienia sił państw sojuszniczych wchodzących w skład NATO. Utrzymywanie gotowości do udziału zarówno w konflikcie zbrojnym jak również w misji pokojowej czy akcji humanitarnej oraz udział w misji ISAF potwierdza przeznaczenie organizacji, w której Wnioskodawca pełnił służbę.

Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia niezbędne jest spełnienie dwóch warunków:

• wypłacane należności pieniężne muszą pozostawać w bezpośrednim związku z użyciem wymienionym w art. 21 ust. 1 pkt 83 osób poza granicami państwa,

• należności te muszą wynikać z celów określonych w zwolnieniu.
  
  

W przepisach § 3 Rozporządzenia MON w sprawie należności pieniężnych przysługujących żołnierzom zawodowym pełniącym służbę poza granicami państwa określone zostały rodzaje należności pieniężnych. Są nimi:

• jednorazowa należność pieniężna,

• należność zagraniczna,

• dodatek wojenny,

• należność z tytułu podróży służbowej odbywanej poza miejscowością pełnienia służby.
  
  

Jeżeli zatem na podstawie Rozkazu Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Wnioskodawca pełnił służbę poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej w strukturach dowodzenia NATO i służba ta miała na celu wzmocnienie sił państw sojuszniczych, to należność zagraniczna wypłacana w związku z powyższym winna korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Potwierdza to wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 kwietnia 2009 roku (sygn. akt II FSK 1505/08).

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów wydał na podstawie ww. wniosku interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Nr IPPB4/415-6/11-2/JK z dnia 23 marca 2011 r., w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji stwierdzono, iż przepis art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania do otrzymywanej przez Wnioskodawcę należności zagranicznej. Tym samym świadczenia pieniężne otrzymywane przez Wnioskodawcę nie korzystają ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu.

Interpretacja została doręczona w dniu 30 marca 2011 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Wnioskodawca pismem z dnia 11 kwietnia 2011 r. (data wpływu 12 kwietnia 2011 r. ) wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 15 kwietnia 2011 r. Nr IPPB4/415-6/W/11-4/JK (skutecznie doręczonym w dniu 21 kwietnia 2011 r.) stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

W dniu 20 maja 2011 r. (data wpływu 23 maja 2011 r.) złożono za pośrednictwem tut. Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na wydaną interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-6/11-2/JK z dnia 23 marca 2011 r.

Wyrokiem z dnia 06 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 1795/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Pana D. R. na interpretację Ministra Finansów z dnia 23 marca 2011 r. Nr IPPB4/415-6/11-2/JK w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W wyroku, skład orzekający w niniejszej sprawie nie podzielił stanowiska Ministra Finansów wyrażonego w zaskarżonej interpretacji.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy Skarżący był uprawniony do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. Organ w niniejszej sprawie stanął na stanowisku, że ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. może korzystać żołnierz zawodowy skierowany do pełnienia służby wojskowej poza granicami państwa.

Ponieważ kwestia ta ma istotne znaczenie, w pierwszej kolejności Sąd rozważył, czy rzeczywiście z treści art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. wynika warunek wyjazdu żołnierza poza granice kraju w celach określonych ww. przepisem w ramach jednostki wojskowej. Zdaniem organu tylko żołnierze skierowani do służby za granicą w ramach jednostek wojskowych spełniają przesłanki do objęcia ich zwolnieniem na podstawie powołanego przepisu.

W tym miejscu Sąd wspomniał, że w niniejszej sprawie niesporne jest, że Skarżący w latach 2004 – 2007 pełnił zawodową służbę wojskową poza granicami państwa w międzynarodowych strukturach dowodzenia NATO w m. Brunssum w Holandii, do której to służby został wyznaczony przez uprawniony organ wojskowy.

W omawianym zakresie art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. brzmi: „wolne od podatku dochodowego są należności pieniężne wypłacone policjantom, żołnierzom, funkcjonariuszom celnym, Straży Granicznej, pracownikom jednostek wojskowych, jednostek policyjnych i jednostek organizacyjnych Straży Granicznej użytych poza granicami państwa”. Przepis ten kolejno wymienia grupy zawodowe, które są zwolnione od podatku, oddzielając każdą z tych grup przecinkiem. I tak, zgodnie z literalnym brzmieniem omawianego przepisu zwolnione są należności osób, które są albo policjantami, albo żołnierzami, albo funkcjonariuszami celnymi lub Straży Granicznej, albo pracownikami jednostek wojskowych, policyjnych oraz jednostek organizacyjnych Straży Granicznej. Przy tym najpierw wskazani zostali policjanci, żołnierze, funkcjonariusze celni i Straży Granicznej, a następnie pracownicy jednostek wojskowych, policyjnych oraz jednostek organizacyjnych Straży Granicznej. Nie ma żadnego łącznika pomiędzy żołnierzami a jednostkami wojskowymi, którego istnienie jest niezbędne, aby można stwierdzić, iż w przepisie tym mowa jest o żołnierzach przynależnych do jednostek. Jedynie osoby nie będące policjantami, żołnierzami itd. muszą być pracownikami jednostek wymienionych w omawianym przepisie, aby mogli skorzystać ze zwolnienia. Natomiast policjanci, żołnierze, funkcjonariusze celni i Straży Granicznej nie muszą wyjeżdżać poza granice państwa w ramach jednostki.

W ocenie Sądu treść omawianego fragmentu przepisu nie może być odczytywana inaczej tylko dlatego, że po ciągu rzeczowników występuje imiesłów „użytych”, który w takiej formie odnosi się wyłącznie do jednostek, co z kolei wypacza sens dalszej części przepisu. Niedopuszczalne jest bowiem „naprawianie” błędów redakcyjnych poprzez interpretację, która zmienia treść przepisu, a owo „naprawianie” prowadzi do ograniczenia kręgu podmiotów objętych działaniem przepisu, czyli ograniczenia praw podmiotów.

Sąd podziela utrwalone już w orzecznictwie stanowisko, iż przepisy dotyczące zwolnień powinny być interpretowane ściśle (zgodnie z ich dosłownym brzmieniem), a nie w sposób rozszerzający zakres ustanowionego zwolnienie, tyle że niezbędne jest, ażeby przepis mógł być poddany takiej interpretacji. W przypadku przepisu art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., ze względu na jego redakcję, zastosowanie takiej interpretacji jest niemożliwe.

W związku z tym rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd wziął pod uwagę również inne aspekty. Przede wszystkim dokonana przez organ podatkowy interpretacja omawianego fragmentu art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. wskazuje na nieracjonalność ustawodawcy, podczas gdy przystępując do wykładni przepisu zawsze należy mieć na względzie, iż ustawodawca jest racjonalny i kierując się tym założeniem należy przepis interpretować. Przyjmując bowiem, że wszystkie podmioty wymienione kolejno w ww. przepisie muszą przynależeć do jednostek (a chodzi tylko o jednostki w nim wymienione) wyklucza się spod działania tego przepisu np. funkcjonariuszy celnych. Funkcjonariusz celny nigdy nie wyjeżdża poza granice państwa, ażeby realizować cele określone w dalszej części omawianego przepisu, w ramach jakiejkolwiek jednostki. Dotychczas nie ma przepisów prawa, które odrębnie regulują wyjazdy funkcjonariuszy celnych w celach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., tak jak np. unormowane są takie wyjazdy żołnierzy. Niemniej jednak funkcjonariusze celni wyjeżdżają poza granice państwa w celu realizacji niektórych celów określonych w ww. przepisie. Dlatego ustawodawca przewidział możliwość zwolnienia od podatku należności otrzymywanych przez funkcjonariuszy celnych wykonujących takie zadania.

Tymczasem Sąd zauważył, iż według stanowiska organu podatkowego, pomimo uwzględnienia w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. funkcjonariuszy celnych jako osób uprawnionych do skorzystania ze zwolnienia od podatku, nie będą oni zwolnieni, ponieważ nie wyjeżdżają w ramach jednostki. Takie rozumienie przepisu przeczy racjonalizmowi ustawodawcy. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż omawiany przepis dotyczy polskich jednostek wojskowych, policyjnych oraz organizacyjnych Straży Granicznej. Wskazuje na to sformułowanie „użytych poza granicami państwa”. W rozumieniu u.p.d.o.f. wyraz „państwo” oznacza Rzeczpospolitą Polską (art. 3 i art. 5 u.p.d.o.f.). Nie chodzi zatem o jednostkę utworzoną poza granicami państwa, np. jednostkę sił sojuszniczych, w ramach której funkcjonariusz celny, żołnierz, czy inna osoba wskazana w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. wykonuje określone cele, lecz o jednostkę polską.

Poza tym, zdaniem Sądu, dokonana przez organ podatkowy interpretacja omawianego fragmentu art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. różnicuje sytuację osób należących do tej samej kategorii zawodowej. Żołnierz, który wyjedzie poza granice państwa w ramach jednostki (jak już powiedziano, musi być to polska jednostka) i żołnierz, który wyjedzie poza granice państwa na podstawie indywidualnego rozkazu będą w odmiennej sytuacji podatkowej, pomimo iż każdy z nich będzie realizował cele wskazane w ww. przepisie. Pierwszy z nich skorzysta ze zwolnienia od podatku, drugi nie skorzysta z tego przywileju.

W tym miejscu, Sąd wskazuje, na wyroki Trybunału Konstytucyjnego (z dnia 9 marca 1988 r. U. 7/87, z dnia 24 kwietnia 2006 r., P 9/2005, z dnia 28 maja 2002 r., P 10/2001), w których podkreślano, że z zasady równości, wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa, charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną), powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez różnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. Podmioty różniące się mogą być natomiast traktowane odmiennie. Ów nakaz równego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej kategorii dotyczy nie tylko prawodawcy, a więc ustanawiającego przepisy prawa, ale także każdego kto dokonuje wykładni przepisów prawa. Interpretacja przepisu naruszająca konstytucyjną zasadę równości musi zostać uznana za niedopuszczalną, szczególnie w sytuacji, gdy tak jak w omawianym fragmencie art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. przepis ten, przy jego literalnym czytaniu zasady tej nie narusza.

Reasumując, Sąd stwierdza, iż organ podatkowy błędnie wywiódł z treści art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., iż jednym z warunków skorzystania przez żołnierza ze zwolnienia ustanowionego tym przepisem jest jego wyjazd poza granice państwa w ramach jednostki. Stanowisko takie zajął również Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 24 kwietnia 2009 r. sygn. akt II FSK 1505/08 oraz z dnia 19 marca 2010 r. sygn. akt II FSK 1732/08 (orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sąd podkreśla, że konsekwencją przyjęcia stanowiska, iż z omawianego zwolnienia może skorzystać zarówno żołnierz wyjeżdżający indywidualnie, jak żołnierz wyjeżdżający w ramach jednostki, jest konkluzja, iż przy ocenie kryteriów zwolnienia od podatku należności otrzymywanych przez żołnierza wyjeżdżającego indywidualnie nie powinno się uwzględniać przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia Sil Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, ze zm.). Ustawa ta dotyczy bowiem użycia lub pobytu poza granicami państwa jednostek wojskowych, co wynika wprost z art. 1 tej ustawy. Nie obejmuje więc ona zakresem działania żołnierzy indywidualnie wyjeżdżających poza granice państwa w celu wykonywania powierzonych im zadań. Kwestie dotyczące żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa, którzy wyjeżdżają indywidualnie regulują przepisy ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych i przepisy aktów wykonawczych wydane na podstawie przepisów tej ustawy.

Jeśli zatem organ podatkowy przyjął, że tylko żołnierz zawodowy wyjeżdżający w ramach jednostki może skorzystać ze zwolnienia ustanowionego w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., to zdaniem Sądu, zbędnie sięgnął do przepisów innych, niż regulujące materię dotyczącą wyjazdu żołnierzy w ramach jednostki. Ustawa o zasadach użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa i akty wykonawcze do tej ustawy określają którzy żołnierze mogą wyjechać poza granice państwa w ramach jednostki, cele wyjazdu oraz wynagrodzenie jakie ci żołnierze otrzymują.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o zasadach użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa, użycie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa oznacza obecność jednostek wojskowych poza granicami państwa w celu udziału w:

1. konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych,
2. misji pokojowej,
3. akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom.
   
   

Określone przytoczonym przepisem cele użycia polskich Sił Zbrojnych poza granicami państwa są tożsame z celami wskazanymi w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f.

Art. 6 ust. 1 ustawy o zasadach użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa stanowi, iż w skład jednostek wojskowych wykonujących zadania poza granicami państwa wchodzą żołnierze w czynnej służbie wojskowej oraz pracownicy wojska. Z art. 8 tej ustawy wynika, że żołnierzem, o którym mowa w art. 6 ust. 1 jest również żołnierz niezawodowy.

Z kolei z przepisów wykonawczych do ustawy o zasadach użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa wynika, iż w ramach jednostki wojskowej użytej poza granicami państwa może wyjechać również żołnierz wyznaczony. W wydanym na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 4 tej ustawy rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie należności pieniężnych i świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy wyznaczonych do pełnienia służby poza granicami państwa i pracowników wojska zatrudnionych w jednostkach wojskowych wykonujących zadania poza granicami państwa (Dz. U. Nr 110, poz. 1257 ze zm.), uregulowana została kwestia należności pieniężnych przysługujących żołnierzom wyznaczonym do pełnienia służby poza granicami państwa. W Rozdziale 2 tego rozporządzenia zostało określone uposażenie i inne należności pieniężne oraz świadczenia przysługujące żołnierzom wyznaczonym do pełnienia służby w składzie jednostek wojskowych użytych poza granicami państwa w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej lub akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom.

Sąd ponadto wskazuje na treść § 2 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 1999 r., który stanowi, iż żołnierze wyznaczeni do pełnienia służby poza granicami państwa w składzie jednostek wojskowych użytych poza granicami państwa, w celu udziału w:

1. konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych,
2. misji pokojowej,
3. akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom

- przez cały czas pełnienia służby poza granicami państwa otrzymują uposażenie i inne należności pieniężne, przysługujące im z tytułu pełnienia czynnej służby wojskowej w kraju, z uwzględnieniem powstałych w tym czasie zmian mających wpływ na ich wysokość.

Z przytoczonego przepisu wynika, że żołnierz wyznaczony do pełnienia służby poza granicami państwa w składzie jednostek wojskowych użytych poza granicami państwa otrzymuje uposażenie i inne należności przysługujące mu z tytułu pełnienia służby wojskowej w kraju, a więc należności wyłączone ze zwolnienia od podatku mocą art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. Sąd zauważa, iż gdyby interpretację art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. oprzeć wyłącznie na przepisach wykonawczych do ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, jak uczyniły to organy podatkowe, wówczas można by dojść do wniosku, iż owo wyłączenie dotyczy tylko żołnierzy skierowanych. Tylko bowiem ci żołnierze, w świetle przepisów wykonawczych do ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych pełniąc zawodową służbę wojskową poza granicami państwa pozostają na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym (§ 4 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa – Dz. U. Nr 140, poz. 1479 ze zm.).

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że w ramach jednostki wyjeżdża żołnierz wyznaczony, który realizuje cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. Tym samym, zdaniem Sądu, upada teza Ministra Finansów, że tylko żołnierz zawodowy skierowany wyjeżdżający poza granice państwa w ramach jednostki realizuje zadania określone w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. i tylko ten żołnierz może skorzystać ze zwolnienia ustanowionego w tym przepisie.

Nie dość więc, że Minister Finansów przyjął błędne założenie, iż mocą art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. zwolnione są należności otrzymywane tylko przez żołnierzy zawodowych skierowanych wyjeżdżających poza granice państwa w ramach jednostki, to, zdaniem Sądu, sięgnął do przepisów nie regulujących materii dotyczącej wyjazdu żołnierzy w ramach jednostki. Wybrał spośród wielu regulacji takie przepisy, które według niego „pasowały” do postawionej tezy. Tymczasem konsekwencją przyjętego założenia było sięgnięcie, jeśliby uznać w ogóle słuszność posiłkowania się tymi przepisami do przepisów regulujących zasady użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa. W szczególności niezrozumiałe jest dla Sądu posiłkowanie się wydanym na podstawie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych rozporządzeniem z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa, jeśli kwestię należności żołnierzy wyjeżdżających w ramach jednostki reguluje wydane na podstawie ustawy o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa rozporządzenie z dnia 21 grudnia 1999 r. w sprawie należności pieniężnych i świadczeń otrzymywanych przez żołnierzy wyznaczonych do pełnienia służby poza granicami państwa i pracowników wojska zatrudnionych w jednostkach wojskowych wykonujących zadania poza granicami państwa.

Wprawdzie art. 10 ust. 2 ustawy o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa odsyła do stosowania ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, ale tylko w sprawach nieuregulowanych w tej ustawie. Jednak, jak już wcześniej wykazano, kwestie uznane przez organ za potrzebne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy (który żołnierz wyjeżdża w ramach jednostki, cel wyjazdu, należności) zostały w całości uregulowane w ustawie o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa i przepisach wykonawczych do tej ustawy.

Sąd zauważa, iż z uwagi na fakt, że omówione zostały przepisy dotyczące wyjazdu poza granice żołnierzy w ramach jednostki, wypada wspomnieć o przepisach dotyczących żołnierzy zawodowych, do których również odwołują się organy podatkowe.

Minister Finansów powołując się (w odpowiedzi na skargę) na art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2004 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750 ze zm.), § 3 i § 4 rozporządzenia z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa oraz § 2 rozporządzenia z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa uznał, że zasadnicze znaczenie dla potrzeb zastosowania zwolnienia ustanowionego art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. ma, czy za granicę wyjechał żołnierz wyznaczony, czy skierowany.

Zdaniem Sądu, pojęcie „wyznaczony” nie odnosi się bezpośrednio do wyjazdu za granicę, lecz do stanowiska, które ma pełnić Skarżący za granicą. Z przepisów ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych wynika, że na stanowisko służbowe żołnierz zawsze jest wyznaczany. Dla przykładu, Sąd przytacza kilka przepisów tej ustawy, w których mowa jest o wyznaczeniu żołnierza na stanowisko służbowe. I tak:

• art. 25 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że dowódca jednostki wojskowej, w której żołnierz zawodowy jest wyznaczony na stanowisko służbowe, może dodatkowo powierzyć żołnierzowi czasowe pełnienie obowiązków służbowych w tej jednostce na stanowisku nieobsadzonym lub obsadzonym, na którym wyznaczony żołnierz czasowo nie wykonuje zadań służbowych;

• art. 31 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że żołnierza zawodowego mianuje się na stopień wojskowy, który odpowiada stopniowi etatowemu stanowiska służbowego, na jakie żołnierz ma być wyznaczony, z dniem objęcia stanowiska służbowego. ust. 2. Warunkiem wydania decyzji o wyznaczeniu żołnierza zawodowego na wyższe stanowisko służbowe oraz objęcia obowiązków na tym stanowisku jest uprzednie wydanie decyzji o mianowaniu tego żołnierza, przez uprawniony organ, na stopień wojskowy odpowiadający stopniowi etatowemu stanowiska służbowego, na jakie żołnierz ma być wyznaczony;

• art. 35 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że żołnierza zawodowego wyznacza się na stanowisko służbowe, w drodze decyzji, stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych, w zależności od wymaganych kwalifikacji zawodowych określonych w karcie opisu stanowiska służbowego oraz posiadanej oceny w opinii służbowej, a żołnierza zawodowego w służbie stałej również od ustalonej dla niego indywidualnej prognozy przebiegu zawodowej służby wojskowej;

• art. 40 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że wyznaczenie oficera zawodowego na wyższe stanowisko może nastąpić w zależności od wolnych stanowisk służbowych, a także od ogólnej oceny bardzo dobrej lub dobrej w opinii służbowej;

• art. 41 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że wyznaczenie podoficera zawodowego na wyższe stanowisko służbowe może nastąpić w zależności od wolnych stanowisk i od okresu zajmowania dotychczasowego stanowiska, a także od ogólnej oceny bardzo dobrej lub dobrej w opinii służbowej oraz od odbycia, w zależności od potrzeb, stosownego kursu, szkolenia lub specjalizacji;

• art. 42 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że wyznaczenie szeregowego zawodowego na wyższe stanowisko służbowe może nastąpić w zależności od wolnych stanowisk, a także od ogólnej oceny bardzo dobrej lub dobrej w opinii służbowej oraz od odbycia, w zależności od potrzeb, stosownego kursu lub szkolenia.
  
  

Sąd zauważa, że w żadnym przepisie ww. ustawy nie ma mowy o kierowaniu żołnierza na stanowisko służbowe. Zatem, jak już powiedziano, żołnierz na stanowisko służbowe zawsze jest wyznaczany. Wywodzenie więc z wyznaczenia na stanowisko służbowe Skarżącego, iż tym samym został on wyznaczony do pełnienia służby poza granicami państwa jest, zdaniem Sądu, nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, w brzmieniu obowiązującym w 2004 r., żołnierz zawodowy może być wyznaczony lub skierowany do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa. Natomiast ust. 2 ww. artykułu stanowi, iż do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa wyznacza:

1. Minister Obrony Narodowej – żołnierzy zawodowych na stanowiska służbowe o stopniach etatowych od stopnia pułkownika (komandora) do stopnia generała (admirała) oraz na które wyznacza na podstawie przepisów odrębnych ustaw;
2. dyrektor departamentu Ministerstwa Obrony Narodowej właściwego do spraw kadr – pozostałych żołnierzy zawodowych.
   
   

Z kolei według postanowień ust. 3 ww. artykułu do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa kieruje Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

Z przepisów tych wynika, że w zależności od tego kto decyduje o pełnieniu zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa, żołnierz jest do tej służby bądź to kierowany, bądź wyznaczany.

W niniejszej sprawie Skarżący pełnił służbę poza granicami kraju, do której był wyznaczony rozkazem Szefa Sztabu Generalnego z 23 listopada 2004 roku.

W tym miejscu Sąd wskazuje, że do 2008 r. art. 24 ust. 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych stanowił, że do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa wyznacza lub kieruje Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, z zastrzeżeniem ust. 3 (zastrzeżenie to pozostaje bez znaczenia w niniejszej sprawie). Zatem biorąc pod uwagę treść art. 24 ust. 2 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych Sąd przyjął, że Skarżący został wyznaczony do pełnienia służby poza granicami państwa.

Przydatnym dla oceny, czy Skarżący wyjechał pełnić służbę poza granice państwa jako żołnierz skierowany, czy jako żołnierz wyznaczony może być przepis § 5 ust. 2 rozporządzenia z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa. Wspomniany § 5 ust. 2 stanowi, iż skierowanie żołnierza do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa następuje w drodze indywidualnego lub zbiorowego rozkazu. Natomiast wyznaczenie żołnierza do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa następuje w drodze decyzji (§ 5 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Zdaniem Sądu, zupełnie niezrozumiałe jest przyjęcie przez Ministra Finansów, iż dla zastosowania zwolnienia od podatku w trybie ww. przepisu najistotniejsza jest różnica pomiędzy żołnierzem skierowanym a wyznaczonym polegająca na tym, że żołnierz skierowany w czasie pełnienia służby za granicą pozostaje na dotychczas zajmowanym stanowisku w kraju, podczas gdy żołnierz wyznaczony zostaje zwolniony z ostatnio zajmowanego stanowiska w kraju i obejmuje nowe stanowisko służbowe za granicą. Wcześniej już Sąd wskazał, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. zwolnienie ustanowione tym przepisem nie ma zastosowania do wynagrodzeń za pracę oraz uposażeń i innych należności pieniężnych przysługujących z tytułu pełnienia służby na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Wydaje się dość oczywiste, że ta część przepisu jest adresowana do żołnierzy, którzy zachowali dotychczas zajmowane stanowisko w kraju, ale regulacja ta nie wyklucza stosowania zwolnienia ustanowionego art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. do żołnierzy, którzy stanowiska w kraju nie zachowali. Należności tych ostatnich będą zwolnione od podatku w całości, zaś należności żołnierzy, którzy zachowali stanowisko w kraju nie będą zwolnione od podatku w tej części w jakiej są one wypłacane w związku ze stanowiskiem zajmowanym w kraju. Zatem przyjęte przez organ odwoławczy kryterium nie tylko nie jest najistotniejsze, ale w ogóle nie może wykluczyć zastosowania zwolnienia od podatku należności otrzymanych przez żołnierza wyznaczonego.

Sądowi trudno zrozumieć dlaczego organ zasadnicze znaczenie przywiązuje do rodzaju należności jakie otrzymują żołnierze wyznaczeni i żołnierze skierowani. W świetle art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. każda należność otrzymana przez żołnierza realizującego poza granicami państwa cele określone w tym przepisie jest zwolniona od podatku. Przepis ten nie różnicuje należności ze względu na podstawę prawną wypłacania należności lub rodzaj należności, jedynie ze zwolnienia wyklucza te należności, o których mowa była powyżej.

Sąd zauważa, że zgodnie z przepisami rozporządzenia z 16 czerwca 2004 r. rodzaj świadczeń i ich wysokość zależy od charakteru (rodzaju) zadań jakie żołnierz wykonuje. W ocenie Sądu nie ma to jednak żadnego znaczenia przy stosowaniu omawianego zwolnienia. Sąd dodaje, że w niektórych wypadkach zarówno żołnierze skierowani jak i żołnierze wyznaczeni otrzymują należność zagraniczną i dodatek wojenny (§ 3, § 10, § 13 ww. rozporządzenia), a w niektórych „preferowani” przez organy podatkowe żołnierze skierowani nie otrzymują dodatku wojennego (§ 20 ww. rozporządzenia).

Natomiast, zgodnie z twierdzeniem organu zawartego w odpowiedzi na skargę przepisy § 3 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa określają przypadki w jakich następuje wyznaczenie żołnierza i w jakich następuje skierowanie żołnierza do pełnienia służby wojskowej poza granicami państwa. Dla potrzeb niniejszych rozważań, Sąd stwierdza, iż trzeba przepisy te przytoczyć.

Otóż, zgodnie z § 3 ust. 1 wyznaczenie żołnierza zawodowego do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa następuje w przypadkach pełnienia tej służby na stanowiskach służbowych:

1. w polskich przedstawicielstwach wojskowych przy:
   1. organizacjach międzynarodowych,
   2. międzynarodowych strukturach wojskowych;
2. bezpośrednio w strukturach organizacji międzynarodowych i międzynarodowych strukturach wojskowych;
3. w ataszatach obrony w przedstawicielstwach dyplomatycznych i w stałych przedstawicielstwach przy organizacjach międzynarodowych, podległych ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych, mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;
4. przy siłach zbrojnych albo przy innych strukturach obronnych państw obcych.
   
   

Z kolei § 4 ust. 1 stanowi, iż skierowanie żołnierza do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa następuje w przypadkach pełnienia tej służby:

1. w składzie jednostki wojskowej użytej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117) albo
2. w kwaterach głównych, dowództwach i sztabach misji organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, albo
3. jako obserwator wojskowy lub osoba posiadająca status obserwatora wojskowego w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych.
   
   

Z przytoczonych przepisów wynika, że zarówno żołnierz skierowany jak i żołnierz wyznaczony może wypełniać cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. W katalogu zadań przypisanych tym żołnierzom oboma przepisami znajdują się zadania, które polegają chociażby na wzmocnieniu sił państwa albo państw sojuszniczych, udziale w misji pokojowej, akcji zapobiegania aktom terroryzmu lub ich skutkom, organizowaniu ochrony granicy państwowej. Skoro zadania określone w ww. przepisie realizować może zarówno żołnierz wyznaczony, jak i żołnierz skierowany, to – jak słusznie podnosi pełnomocnik Skarżącego w skardze – niezgodne z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP jest różnicowanie na gruncie prawa podatkowego sytuacji podmiotów w obrębie tej samej kategorii.

Reasumując, Sąd stwierdza, że niezasadne jest, dla potrzeb zastosowania zwolnienia ustanowionego art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., różnicowanie żołnierzy na wyznaczonych i skierowanych, zaś podnoszone na tę okoliczność argumenty organów podatkowych nie mogą się ostać. Sąd zauważa jeszcze, że nie można ograniczać działania art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. wyłącznie do żołnierzy zawodowych, podczas gdy w przepisie tym mowa jest o żołnierzach. Chociażby z wielokrotnie już przytaczanej ustawy o zasadach użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa wynika, iż w jednostkach wojskowych wykonujących zadania poza granicami państwa mogą brać udział żołnierze niezawodowi (vide art. 8 ust. 1). Prawa i obowiązki żołnierzy niezawodowych pełniących służbę poza granicami państwa zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie szczegółowych uprawnień i obowiązków żołnierzy niezawodowych pełniących służbę poza granicami państwa (Dz. U. Nr 16, poz. 150 ze zm.). Sąd wskazuje na § 1 tego rozporządzenia, który stanowi, iż rozporządzenie określa szczegółowe uprawnienia i obowiązki żołnierzy niezawodowych pełniących służbę poza granicami państwa, zwanych dalej „żołnierzami”. Zatem w Polsce funkcjonują nie tylko żołnierze zawodowi, ale również żołnierze niezawodowi. Nie ma więc żadnych podstaw, by art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. interpretować tylko i wyłącznie w oparciu o przepisy dotyczące żołnierzy zawodowych, jak to uczyniły organy podatkowe.

Przepis ten swym działaniem obejmuje wszystkich żołnierzy, którzy poza granicami państwa realizują cele w nim określone. Ustawodawca nie ograniczył bowiem działania art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. do żołnierzy zawodowych, skierowanych, bądź otrzymujących konkretne świadczenia. Konsekwentnie nie dokonał takiego lub podobnego ograniczenia w stosunku do pozostałych grup zawodowych wskazanych w ww. przepisie, tj. policjantów, funkcjonariuszy celnych, Straży Granicznej. Nie odesłał też do odpowiedniego stosowania przepisów innych ustaw lub rozporządzeń jak czyni to w innych punktach art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. (np. pkt 84, 85, 87, 89, 90, 104,107,110).

W świetle powyższego, zdaniem Sądu, niezasadna jest interpretacja ww. przepisu przez pryzmat przepisów regulujących materię dotyczącą danych grup zawodowych. Takiej woli nie wyraził ustawodawca poprzez odesłanie do stosowania ww. przepisów, zaś wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. jest możliwa bez stosowania przepisów odrębnych.

Dla potrzeb zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. istotne jest tylko, czy dana osoba przynależy do grupy zawodowej wskazanej w tym przepisie oraz czy służąc poza granicami państwa realizowała cele w nim wskazane.

Odnosząc się natomiast do orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, które dotyczyło interpretowanych przepisów i zapadło na tle podobnych okoliczności faktycznych, Sąd wskazuje, że orzeczenia te można podzielić na dwie grupy, a mianowicie na takie, które:

1. reprezentowały pogląd, iż żołnierze wyznaczeni do pełnienia służby, którzy pozostawali poza strukturą jednostki wojskowej ale pełnili tę służbę poza granicami państwa polskiego i równocześnie realizowali cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. uprawnieni byli także do omawianego zwolnienia podatkowego (zob. wyroki z dnia 24 kwietnia 2009 roku, II FSK 1505/08 oraz z dnia 19 marca 2010 roku, II FSK 1732/08),
2. przyjmowały, że żołnierze określeni w punkcie 1, nie byli uprawnieni do zwolnienia podatkowego (zob. wyroki z dnia 16 września 2009 roku, II FSK 185/09, z dnia 18 maja 2010 roku, II FSK 24/09) albowiem sądy w tych sprawach stanęły na stanowisku, że uprawnionymi do zwolnienia podatkowego są tylko żołnierze zawodowi pełniący służbę za granicą państwa polskiego w strukturze jednostki wojskowej, gdyż tylko w niej mogą być realizowane cele, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. W tej grupie spraw sądy powołały się na wykładnię systemową art. 2 pkt 1 lit. a)-c) ustawy o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa jako, że w niej wprost ustawodawca zdefiniował pojęcie użycie tych sił poza granicami państwa. Wedle tego przepisu użycie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa oznacza obecność jednostek wojskowych poza granicami państwa w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom.
   
   

Ostatecznie kwestia ta została rozstrzygnięta przez siedmioosobowy skład Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny, w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 roku, sygn. akt II FPS 5/10, stwierdził, że zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., w brzmieniu dotyczącym lat 2005 – 2008, miało zastosowanie do żołnierzy pełniących wojskową służbę za granicą, jeżeli realizowali cele, o których mowa w tym przepisie, niezależnie od tego, czy wchodzili w skład jednostki użytej poza granicami RP.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela zarówno stanowisko, jak i argumentację zawartą w powołanym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stanowisko to jednak nie pozwala przyjąć koncepcji prawnej zaprezentowanej w zaskarżonej interpretacji indywidualnej Ministra Finansów. Skoro Skarżący, jak podał we wniosku, był żołnierzem wyznaczonym – rozkazem uprawnionego organu – do pełnienia służby wojskowej poza granicami państwa, i pełnił tę służbę w strukturach NATO w Dowództwie Sił Połączonych Północ JFC HQ NORTH w Brunssum w Holandii (aktualnie Sojusznicze Dowództwo Sił Połączonych – JFC HQ Brunssum) to, zdaniem Sądu oznacza, że pełnił ją w siłach sojuszniczych, w których Polska bierze udział jako członek tej organizacji. Pakt NATO jest paktem wojskowym, którego członkowie niewątpliwie są państwami sojuszniczymi, gdyż pakt ten ma charakter sojuszu wojskowego. Z tego względu służba w strukturach NATO powinna być traktowana, jako wspieranie państw sojuszniczych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f. Przepis ten posługuje się pojęciem „wzmocnienie sil państw sojuszniczych” jako jednym z celów służby poza granicami państwa, który uprawnia do zwolnienia z podatku bez wyraźnego sprecyzowania jaki charakter powinny mieć działania wspierające siły państw sojuszniczych. Przepis ten nie określa, czy mają to być tylko działania bojowe, czy też o charakterze zbliżonym do bojowych. Z tego względu, zdaniem Sądu każda służba żołnierza w strukturach zbrojnych tworzonych przez państwa sojusznicze, a więc także służba Skarżącego, objęta jest zakresem omawianego przepisu.

Uwzględniając powyższe, Sąd stwierdza, że stanowisko Skarżącego zawarte we wniosku o interpretację było prawidłowe, zaś interpretacja indywidualna naruszyła przepis art. 21 ust. 1 pkt 83 u.p.d.o.f., a tym samym zarzuty skargi były zasadne, co wynika z powyższego wywodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 06.03.2012 r. sygn. akt III SA/WA 1795/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w całości za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.