Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/4512-756/15/AB
z 2 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 sierpnia 2015 r. (data wpływu 24 sierpnia 2015 r.) uzupełnionym pismem z 2 listopada 2015 r. (data wpływu 5 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przekazania węzła betoniarskiego wspólnikowi Spółki oraz obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług opodatkowania przekazania węzła betoniarskiego wspólnikowi Spółki oraz obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 2 listopada 2015 r. (data wpływu 5 listopada 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 22 października 2015 r. znak: IBPP2/4512-756/15/AB.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca T Spółka jawna ma miejsce siedziby oraz miejsce zarządu na terenie Polski. Spółka (jej wspólnicy) podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku PIT. W poprzednich latach wspólnicy nie dokonywali wypłat z wypracowanego przez spółkę zysku, od którego płacili podatek dochodowy. Końcem 2014 r. wspólnicy rozliczyli niewypłaconą im należność od spółki. Wypłata zysku nastąpiła w formie niepieniężnej, ponieważ na jednego ze wspólników została przeniesiona własność węzła betoniarskiego oraz nieruchomość w postaci budynku administracyjnego wraz z gruntem należących do spółki. Węzeł został wytworzony w 2006 r., a jego amortyzacja zakończyła się w 2009 r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Ad. 1.

Do przekazania dojdzie na podstawie art. 52 § 1 KSH.

Ad. 2.

Węzeł betoniarski znajduje się na jednej ewidencyjnej działce.

Ad. 3.

Węzeł betoniarski jest budowlą trwale z gruntem związaną w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane.

Ad. 4.

1. węzeł betoniarski został wytworzony w 2006 r., w tym roku wprowadzony do ewidencji środków trwałych i amortyzowany do 2009 r.
   
2. węzeł betoniarski został wytworzony, a nie nabyty.
   
3. przy wytworzeniu węzła betoniarskiego Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
   
4. przekazanie węzła betoniarskiego nie było dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia.
   
5. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a przekazaniem węzła betoniarskiego upłynął
   okres dłuższy niż 2 lata.
   
6. wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie i modernizację węzła
   betoniarskiego.
   
7. -
   
8. węzeł betoniarski nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub o podobnym
   charakterze.
   
   

Ad. 5.

Węzeł betoniarski nie był wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Ad. 6.

Wartość początkowa węzła początkowa wyniosła powyżej 15.000,00 zł.

Ad. 7.

Węzeł betoniarski stanowi budowlę trwale z gruntem związaną.

Ad. 8.

Przedmiotem przekazania był wyłącznie węzeł betoniarski, w pytaniu wkradł się błąd wskazując również na nieruchomość, gdzie w opisanym stanie faktycznym wskazany jest tylko węzeł betoniarski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przekazanie węzła oraz nieruchomości tytułem wynagrodzenia stanowi czynność opodatkowaną w rozumieniu ustawy o podatku VAT i nie ma obowiązku dokonywania korekty w podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy (uzupełnione pismem z 2 listopada 2015 r.).

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Towarami w świetle art. 2 pkt 6 ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której umowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stosownie do ust. 2 powołanego wyżej przepisu, przez dostawę towarów rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23.03.2009 r., sygn. akt I FPS 6/08 stwierdził, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 01.06.2005 r. nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Wypłata z tytułu zysku nie jest związana z celem osobistym. Celem zasadniczym działalności gospodarczej jest osiąganie zysku, a w konsekwencji wypłata wspólnikom udziałów w zysku. Analogiczne stanowiska zajmowały sądy administracyjne w sprawach I SA/Gd 733/09, I SA/Wr 508/09. W wyroku z dnia 25.01.2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 3068/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że wypłata dywidendy w formie rzeczowej nie jest opodatkowana VAT, gdyż nie można jej uznać za jedną z czynności wymienionych w przepisach o podatku VAT.

W sprawie C-16/93 (Tolmsa) ETS stwierdził, że warunkiem opodatkowania świadczenia za wynagrodzeniem jest istnienie stosunku prawnego, w ramach którego dochodzi do wymiany wzajemnych świadczeń pomiędzy świadczącym usługę a usługobiorcą. Przy wypłacie dywidendy, czy udziału w zysku nie istnieje taki stosunek prawny, w wyniku którego dochodzi do wzajemnych świadczeń.

Reasumując: gdyby uznać, że wypłata udziału w zysku w formie rzeczowej jest nieodpłatnym świadczeniem usług opodatkowanym podatkiem od towarów i usług to w związku z tym, że wypłata ta pozostaje w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zasadne zatem jest stwierdzenie, iż wypłata udziału w zysku w komentowanej interpretacji nie może zostać uznana za czynność opodatkowaną VAT na podstawie art. 7 ustawy o VAT. W tym względzie jest już ugruntowane orzecznictwo sądów administracyjnych. Wypłata wynagrodzenia w postaci rzeczowej (niepieniężnej), dokonywana w ramach instytucji prawa handlowego, nie stanowi dostawy towarów i pozostaje poza zakresem zastosowania przepisów u.p.t.u. (wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2014 r., I FSK 1853/13).

Na marginesie należy wskazać, iż wprawdzie z art. 170 w zw. z art. 171 P.p.s.a., wynika iż prawomocne wyroki sądów administracyjnych wiążą strony danego postępowania, sąd który je wydał, inne sądy i organy, jedynie co do przedmiotu rozstrzygnięcia, w którym został on wydany, zatem, nie mają one charakteru wiążącego tak dla sądów administracyjnych jak i organów podatkowych w przypadku rozpoznawania innych spraw i to pomimo możliwego podobieństwa zaistniałych stanów faktycznych. To jednak art. 14e O.p. stanowi wskazówkę do dokonywania wykładni prawa z uwzględnieniem tego orzecznictwa także przy udzielaniu interpretacji. W szczególności istotnym dla realizacji zasady zaufania, określonej w art. 121 § 1 O.p. jest ustosunkowanie się przez organ w uzasadnieniu interpretacji do orzeczeń, na które strona powołała się we wniosku o interpretację. Nie oznacza to obowiązku uwzględnienia takich wyroków sądów administracyjnych, ale jedynie wymóg odniesienia się do ich argumentacji. W doktrynie wyrażano już bowiem pogląd (zob. B Gruszczyński [w:] S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgodka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. 4, Warszawa 2007, s. 495), że: „Pogłębianiu zaufania do organów podatkowych nie służy ograniczenie się w uzasadnieniu decyzji podatkowej do stwierdzenia, że orzeczenie sądu powołane przez stronę w piśmie procesowym na poparcie jej tezy, nie wiąże organu podatkowego w sprawie rozpatrywanej. Jakkolwiek orzeczenia sądowe rzeczywiście wiążą organ podatkowy tylko w sprawie, w której zostały wydane, to jednak powołanie ich w innej sprawie powoduje, że argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją samego podatnika właśnie w sprawie rozpatrywanej. Jeżeli więc organ podatkowy nie podziela wspomnianej argumentacji, powinien szczegółowo odnieść się do uzasadnienia wyroku sądowego i ustosunkować się do wyrażonych tam poglądów, wyjaśniając szczegółowo, dlaczego je odrzuca. Wiąże się to z regułą, która oznacza powinność wyczerpującego odniesienia się do wszystkich wysuniętych przez odwołujący się podmiot zarzutów i żądań (wyrok NSA z 30 października 2001 r., sygn. akt: III SA 1409/00, publ.: Lex Polonica)”.

Wnioskodawca uważa, iż nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku VAT. Stosownie do art. 91 ust. 2 ustawy o podatku VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Powyższy artykuł wprowadza obowiązek korekty podatku naliczonego dokonywanej z uwagi na zmianę struktury sprzedaży albo ze względu na zmianę pierwotnego przeznaczenia towaru lub usługi (zaliczonych do ST lub WNiP), z którą związany jest podatek naliczony. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty, gdyż obowiązek korekty dotyczy wyłącznie podatku naliczonego VAT przy nabyciu środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania wspólnikowi węzła betoniarskiego oraz obowiązku korekty podatku naliczonego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Stosownie do art. 7 ust. 2 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

-jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Wskazać należy, że opodatkowaniu, co do zasady, podlegają czynności odpłatne, przy czym odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług nie musi mieć postaci pieniężnej. Odpłatność, jako świadczenie wzajemne, może również przybrać postać rzeczową, np. zapłata w innym towarze lub usłudze, albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność. Czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub świadczącego usługę.

Jak wynika z uregulowań art. 7 ust. 2 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, w tym także wszelkie inne darowizny, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje poza zakresem opodatkowania (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania), bez względu na cel, na który zostały one przekazane.

Należy podkreślić, że w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek naliczony przy zakupie towarów, to ich nieodpłatne przekazanie, gdyby było nieopodatkowane, w rezultacie prowadziłoby do sytuacji, gdy żaden z uczestników obrotu gospodarczego nie poniósłby ekonomicznego ciężaru podatku VAT. Pozostawałoby to w sprzeczności z zasadą powszechności i neutralności opodatkowania.

Koniecznym jest zatem dokonanie analizy, czy w świetle art. 7 ust. 2 ustawy o VAT zostaną spełnione warunki do uznania przedmiotowej czynności za nieodpłatną dostawę towarów zrównaną z odpłatną dostawą, o której mowa w powołanym przepisie.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1030 ze zm.) użyte w ustawie określenia spółka osobowa oznaczają – spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo-akcyjną.

W myśl art. 8 § 1 i § 2 ww. ustawy ksh, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Z kolei art. 28 Kodeksu spółek handlowych precyzuje, że majątek spółki jawnej stanowi wszelkie mienie wniesione jako wkład lub nabyte przez spółkę w czasie jej istnienia.

W świetle powyższych regulacji majątek spółki jawnej jest prawnie wydzielony.

Zgodnie z art. 48 § 3 ww. ustawy ksh, prawa, które wspólnik zobowiązuje się wnieść do spółki, uważa się za przeniesione na spółkę.

W myśl art. 49 § 1 ww. ustawy, jeżeli wspólnik zobowiązał się wnieść tytułem wkładu do spółki rzeczy inne niż pieniądze na własność lub do używania, wówczas do jego obowiązku świadczenia i ryzyka przypadkowej utraty przedmiotu świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży lub o najmie.

Stosownie do art. 50 § 1 i § 2 ww. ustawy, udział kapitałowy wspólnika odpowiada wartości rzeczywiście wniesionego wkładu. Wspólnik nie jest uprawniony ani zobowiązany do podwyższenia umówionego wkładu.

Natomiast stosownie do art. 54 § 1 ww. Kodeksu, zmniejszenie udziału kapitałowego wymaga zgody pozostałych wspólników.

Zgodnie z art. 52 § 1 ksh wspólnik może żądać podziału i wypłaty całości zysku z końcem każdego roku obrotowego.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przekazaniem wspólnikowi w postaci wypłaty zysków nieruchomości zabudowanej węzłem betoniarskim. Wskazać należy, że określone transakcje podlegają podatkowi od towarów i usług niezależnie od formy, w jakiej zostały dokonane – również przekazanie towarów w wyniku rozliczenia spółki ze wspólnikiem – co jest zgodne z zasadą powszechności opodatkowania VAT. Jeżeli w ramach rozliczenia zamiast wypłaty dokonanej w formie pieniężnej spółka wydaje towary w postaci rzeczowej, w istocie mamy do czynienia z przeniesieniem prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

W ocenie Organu opisane przekazanie węzła betoniarskiego tytułem wynagrodzenia (wypłata zysku w formie niepieniężnej) stanowi przekazanie towarów na cele osobiste wspólnika, w sytuacji zatem gdy z nabyciem ww. towaru lub jego wytworzeniem wiąże się prawo do odliczenia podatku naliczonego, stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług z tytułu nieodpłatnego przekazania w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że przy wytworzeniu węzła betoniarskiego, który był przedmiotem przekazania, Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku naliczonego.

Odnosząc przedstawiony stan prawny do przedstawionych okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że czynność polegająca na przeniesieniu prawa do rozporządzania jak właściciel nieruchomością zabudowana węzłem betoniarskim, przy wytworzeniu którego Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, wypełnia zatem przesłanki określone w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, wypełnia tym samym definicję odpłatnej dostawy towarów. W konsekwencji wymieniona czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia z podatku VAT w przypadku przekazania ww. węzła betoniarskiego.

Podstawowa stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, w świetle art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie, w myśl art. 2 pkt 14 ustawy, rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż aby można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do oddania budynków, budowli lub ich części do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu.

Zatem pierwsze zasiedlenie będzie miało miejsce wówczas, gdy wybudowany lub zmodernizowany w stopniu nie niższym niż 30% wartości początkowej obiekt budowlany będzie przedmiotem dostawy w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy lub np. przedmiotem najmu, dzierżawy (przedmiotem świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy). Bowiem zarówno dostawa, jak i najem czy dzierżawa są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu.

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie od podatku od towarów i usług stosuje się w odniesieniu do sprzedaży całości budynków, budowli lub ich części, jeżeli w momencie ich dostawy są one już zasiedlone, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a ich dostawą jest dłuższy niż 2 lata.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że końcem 2014 r. wspólnicy rozliczyli niewypłaconą im należność od spółki. Wypłata zysku nastąpiła w formie niepieniężnej, ponieważ na jednego ze wspólników została przeniesiona własność węzła betoniarskiego wraz z gruntem należącego do spółki. Węzeł został wytworzony w 2006 r., a jego amortyzacja zakończyła się w 2009 r. Do przekazania doszło na podstawie art. 52 § 1 KSH. Węzeł betoniarski znajduje się na jednej ewidencyjnej działce. Węzeł betoniarski jest budowlą trwale z gruntem związaną w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Przy wytworzeniu węzła betoniarskiego Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca nie poniósł wydatków na ulepszenie i modernizację węzła betoniarskiego. Węzeł betoniarski nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Węzeł betoniarski nie był wykorzystywany wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że z okoliczności przedstawionych we wniosku wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, nie wynika, aby przekazanie węzła betoniarskiego nie było dokonywane w ramach pierwszego zasiedlenia a pomiędzy pierwszym zasiedleniem a przekazaniem węzła betoniarskiego upłynął okres dłuższy niż 2 lata. W ocenie Organu, opartej na analizie opisu stanu faktycznego, przed przekazaniem wspólnikowi nie doszło do pierwszego zasiedlenia węzła betoniarskiego w myśl art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Skoro Wnioskodawca wytworzył węzeł betoniarski oraz jak wskazał Wnioskodawca przedmiotowy węzeł nie był przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze to nie doszło do wydania przedmiotowego węzła betoniarskiego w ramach czynności podlegających opodatkowaniu po jego wybudowaniu, tym samym nie nastąpiło pierwsze zasiedlenia węzła betoniarskiego w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.

W związku z powyższym przeniesienie na rzecz wspólnika węzła betoniarskiego nie będzie mogło korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, gdyż nie doszło do pierwszego zasiedlenia, w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Przeniesienie węzła betoniarskiego nastąpiło w ramach pierwszego zasiedlenia.

W związku z powyższym należy przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT dla przeniesienia na rzecz wspólnika węzła betoniarskiego.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Ponadto – jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy – warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z powyżej cytowanych przepisów wynika, że aby sprzedaż nieruchomości lub ich części mogła korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ww. ustawy muszą być spełnione łącznie dwa warunki występujące w tym artykule tj. sprzedającemu nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu budynków i budowli, oraz sprzedający nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Analiza art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT wskazuje, iż dostawa budynków budowli lub ich części może korzystać ze zwolnienia od podatku w związku z art. 43 ust. 7a ww. ustawy w sytuacji gdy nie zostanie spełniony warunek przewidziany w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b dotyczący wydatków poniesionych na ulepszenie, w przypadku, gdy budynek był wykorzystywany w stanie ulepszonym przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione są budynki i budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, stosownie do którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntów.

Powyższe oznacza, że do zbycia gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale związanych z gruntem. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, ze zwolnienia takiego korzysta również zbycie gruntu, na którym obiekty te są posadowione.

W związku z powyższym przy przeniesieniu na rzecz wspólnika spółki węzła betoniarskiego wraz z gruntem Wnioskodawca nie może skorzystać również ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, gdyż Wnioskodawcy przy wytworzeniu węzła betoniarskiego przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zatem powyższe wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia od podatku wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT, bowiem podstawowym warunkiem do zwolnienia jest brak prawa do odliczenia podatku naliczonego. Ze zwolnienia w myśl art. 29a ust. 8 cyt. ustawy nie może korzystać grunt, z którym węzeł betoniarski jest trwale związany.

Ponadto zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z opisu sprawy wynika, że węzeł betoniarski nie był wykorzystywany przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT oraz z tytułu jego wytworzenia Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem warunek umożliwiający zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy nie został spełniony.

Reasumując przeniesienie na rzecz wspólnika spółki węzła betoniarskiego wraz z gruntem będzie podlegać opodatkowaniu stawką podatku VAT w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 w powiązaniu z art. 29a ust. 8 ustawy o VAT.

Odnosząc się natomiast do kwestii korekty podatku naliczonego, wskazać należy, że art. 86 ust. 1 ustawy stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług;
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi;
   
   

Art. 88 ust. 4 ustawy stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Stosownie do cytowanych wyżej przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego zostały określone w art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2−10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2−6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

W myśl art. 91 ust. 2 ustawy, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1 podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

W przypadku, gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty (art. 91 ust. 4). Natomiast, jak mowa w art. 91 ust. 5 ustawy VAT, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

W świetle art. 91 ust. 6 ustawy VAT, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi,
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.
   
   

Przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi (art. 91 ust. 7).

W przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3.

Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty (art. 91 ust. 7a).

Zatem z powołanych powyżej przepisów wynika, że obowiązek dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego powstaje w sytuacji zmiany przeznaczenia danego towaru lub usługi, z którym odliczony podatek jest związany.

Zatem, w zaistniałej sytuacji, gdy Wnioskodawcy przy wytworzeniu w 2006 r. węzła betoniarskiego, amortyzowanego do 2009 r. przysługiwało prawo od odliczenia podatku VAT, a przekazanie wspólnikowi węzła betoniarskiego w 2014 r. opodatkowane było 23% stawką VAT, to w przedmiotowym stanie faktycznym nie nastąpiła zmiana przeznaczenia przekazywanego węzła, a tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokonania korekty podatku w oparciu o art. 91 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy całościowo jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zmiana któregokolwiek elementu opisu zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku lub zmiana stanu prawnego powoduje, że interpretacja traci ważność.

Ponadto należy zauważyć, że Wnioskodawca w pkt 8 pisma z 2 listopada 2015 r. wskazał, że przedmiotem przekazania był wyłącznie węzeł betoniarski, w pytaniu wkradł się błąd wskazując również na nieruchomość, gdzie w opisanym stanie faktycznym wskazany jest tylko węzeł betoniarski, tym samym interpretacja w zakresie przekazania budynku administracyjnego wraz z gruntem oraz obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego staje się bezprzedmiotowa.

Odnosząc się do powołanego wyroku NSA o sygn. akt I FSK 1853/13 należy podkreślić, że dotyczy on innego od przedmiotu wniosku zagadnienia, a mianowicie dotyczy ustalenia, czy umorzenie udziałów dokonywane zgodnie z art. 199 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037 ze zm., dalej: k.s.h.) stanowi czynność opodatkowaną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy w wyniku tego umorzenia przekazanie zorganizowanej części przedsiębiorstwa tytułem wynagrodzenia za umorzenie udziałów w spółce dokonywane w ramach operacji umorzenia udziałów stosownie do art. 199 k.s.h. stanowi czynność opodatkowaną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Również powołana przez Wnioskodawcę uchwała o sygn. akt I FPS 6/08 dotyczy innego stanu faktycznego, bowiem stan faktyczny, na podstawie którego zapadła uchwała dotyczył opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania w ramach działań promocyjnych oraz obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących.

Podobnie jak powyżej wskazana uchwała, również powołany wyrok o sygn. akt I SA/Wr 508/09 dotyczył opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów na cele reklamowe (promocyjne) związane z prowadzoną działalnością.

Z kolei powołany przez Wnioskodawcę wyrok WSA w Gdańsku o sygn. akt I SA/Gd 733/09 dotyczy przepisów podatku dochodowego od osób prawnych.

Ustosunkowując się natomiast do orzeczenia WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3068/10, zauważyć należy, że przedmiotem analizy Sądu było opodatkowanie podatkiem od towarów i usług wypłaty dywidendy w formie prawa do znaku towarowego. Istotą sporu w przedmiotowej sprawie była kwestia utożsamienia wypłaty dywidendy z nieodpłatnym świadczeniem usług.

Zatem orzeczenie powyższe również osadzone jest w odmiennym stanie faktycznym i nie może stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.