Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4511-625/15/WRz
z 12 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z 14 października 2015 r. (data wpływu do tut. Biura 16 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków dotyczących lokalu mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w tej działalności oraz możliwości uwzględnienia w wartości początkowej tego lokalu wydatków związanych z jego nabyciem - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2015 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków dotyczących lokalu mieszkalnego częściowo wykorzystywanego w tej działalności oraz możliwości uwzględnienia w wartości początkowej tego lokalu wydatków związanych z jego nabyciem.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą, w zakresie fotografii kulinarnej polegającej na oferowaniu swoim klientom wszystkich etapów sesji fotograficznej - od wykonania potraw, stylizację, aranżację, po wykonanie zdjęć i postprodukcję. Większość ujęć powinna być wykonywana w pomieszczeniu do tego przeznaczonym, gdyż wiele zleceń wymaga opracowania receptur kulinarnych, przygotowania potraw, a następnie sfotografowania ich. Atelier Wnioskodawczyni jest równocześnie miejscem przyjmowania klientów, a przestrzeń studia stanowi scenerię sesji (np. zdjęcia „backstage” wymagane przez niektórych zleceniodawców). Studio musi nie tylko prezentować odpowiedni poziom estetyczny, ale również należy je odpowiednio wyposażyć. Podatniczka mając na względzie rozwój firmy przeznaczyła część mieszkania na cele prowadzonej działalności, a ze względu na specyfikę swojej pracy jest to 75% powierzchni kuchni. W omawianym przypadku jest to niezbędne pomieszczenie do wykonywania czynności służbowych. 50% pomieszczenia zajmuje powierzchnia zdjęciowa (tj. studio), a 50% stanowi powierzchnia robocza (tj. blaty, urządzenia kuchenne itp. również stanowiące 50% pozostałej części, której nie zajmuje studio). Z uwagi na to, że właścicielka firmy częściowo musi przeznaczać kuchnię na cele prywatne (nie ma drugiej), to na cele związane z działalnością przeznacza 75%, a nie 100% jej powierzchni. Przy projektowaniu pomieszczenia wzięto pod uwagę odpowiedni dobór i rozkład mebli (np. wyspa kuchenna niezbędna do wykonywania zdjęć „z lotu ptaka”, oraz zdjęć typu „step by step”, instruktaże wykonania potraw, pojemne szafki, w których można przechowywać rekwizyty, odpowiedniej wielkości przestrzeń na rozłożenie sprzętu oświetleniowego). Kuchnia jest więc niezbędnym pomieszczeniem w tego typu profesji ze względu na jej osobliwy charakter. Właścicielka mieszkania, którego całkowita powierzchnia wynosi 66,3 m² przeznaczyła 8,17 m² pod część użytkową (w tym 75% powierzchni kuchni). Pozostała część (48,13 m²) stanowi część mieszkalną. Czynsz oraz media (energia elektryczna, woda, ścieki, gaz, wywóz nieczystości, itp.) dotyczące części mieszkania przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej, obliczane są i zaliczone w koszty przez przyjęcie procentowego udziału powierzchni mieszkania wykorzystywanej do działalności w stosunku do ogólnej jego powierzchni. Wartość początkowa mieszkania ustalona dla celów amortyzacji odpowiada cenie nabycia lokalu mieszkalnego powiększonej o koszty nabycia, tj. opłaty notarialne (w tym również umowa przedwstępna zakupu mieszkania), podatek od czynności cywilnoprawnych, faktura za zakup kafelek do kuchni, czy baterii zlewozmywakowej (która jest wyposażeniem stanowiącym nieodłączną i nierozerwalną część budynku) z uwzględnieniem ww. współczynnika. Zakupione meble kuchenne wprowadzone zostały do ewidencji środków trwałych po odliczeniu 50% kosztów na cele prywatne. Cena nabycia lodówki również została w 50% zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Stwierdzono, że meble oraz zakupiona lodówka w jednakowym stopniu będą wykorzystywane zarówno na cele działalności gospodarczej podczas wykonywania sesji, jak i pozostawione do użytku domowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy podatnik może zaliczyć 75% powierzchni kuchni na cele użytkowe wyliczając stosunek udziału powierzchni mieszkania przeznaczonego na działalność do ogólnej jego powierzchni (podkreślając charakter tej działalności) i tym samym przeliczać koszty czynszu i mediów z zastosowaniem wyliczonego na tej postawie współczynnika (w tym przypadku wynosi on 27,41%)?
2. Uwzględniając fakt, że przepisy nie precyzują w jaki sposób należy wydzielić koszty dotyczące firmy przy tego rodzaju działalności i biorąc pod uwagę jego specyfikę, czy istnieje możliwość zaliczenia do kosztów tej firmy wydatków ponoszonych w związku prowadzoną działalnością przy jednoczesnym założeniu wykorzystywania nabywanych elementów wyposażenia, dekoracji itp. do celów prywatnych z uwzględnieniem stałego rozdzielnika kosztów wynoszącego 50%?
3. Czy zakup mieszkania oraz wydatki związane z jego nabyciem (tj. opłata notarialna oraz ww. zakupy czyli np. koszt kafelek), do dnia przekazania środka trwałego do używania będą wchodziły w skład jego wartości początkowej z przyjęciem procentowego udziału powierzchni mieszkania wykorzystywanej do działalności w ogólnej jego powierzchni?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, szczególny rodzaj działalności pozwala właścicielce firmy przeznaczyć część kuchni na cele użytkowe, mimo że pomieszczenie nie jest wyłączone z funkcji typowo mieszkalnych. Większość kosztów firmowych zawsze będzie miała związek z kuchnią, która stanowi nieodzowny element w tego typu profesji. Pozbawianie Wnioskodawczyni możliwości zaliczania w koszty tych wydatków będzie w jej odczuciu krzywdzące i niezgodne z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wg którego, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy). Jeśli więc pomiędzy określonym wydatkiem a przychodem lub źródłem przychodu istnieje związek o charakterze przyczynowo-skutkowym lub gospodarczym, to stanowi on koszt uzyskania przychodów. Mając na uwadze fakt, że prowadzenie działalności gospodarczej w mieszkaniu wymaga od przedsiębiorcy zakupu różnego rodzaju sprzętów (w tym przypadku np. mebli kuchennych, dekoracji nawiązujących do tematyki poszczególnych sesji czy niezbędnego sprzętu AGD) wydatki te przedsiębiorca, powinien móc, co do zasady, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Ze względu na duże nakłady ponoszone na rozwój działalności Wnioskodawczyni nie jest w stanie ponieść dodatkowych kosztów związanych z wygospodarowaniem odrębnej kuchni przeznaczonej wyłącznie na cele mieszkalne. Ponadto, niewielki metraż mieszkania, które zostało zakupione przez właścicielkę firmy nie daje jej możliwości na podjęcie tego typu działania. Prawo powinno działać na korzyść podatnika, a w związku z tym sprzyjać rozwojowi firmy, który nieodłącznie wiąże się z ponoszeniem kosztów charakterystycznych dla takiego rodzaju działalności. Wnioskodawczyni uważa, że jeżeli przedsiębiorca racjonalnie przeznaczy (podzieli) oraz udokumentuje poszczególne koszty ponoszone na cele związane zarówno z wykonywaną działalnością, jak i na te prywatne, to mogą stanowić one wydatek firmowy w rozumieniu ww. ustawy (np. wspomniany 50% rozdzielnik kosztów). Mając świadomość wyłączeń na wydatki osobiste zaspakajające potrzeby mieszkaniowe, Wnioskodawczyni zaznacza, że ponoszone zakupy nie mają na celu podniesienia standardu jej życia. Pomimo, że pośrednio stanowią wydatki konsumpcyjne, to ich bezpośrednim celem jest osiąganie i zachowanie źródła przychodów w prowadzonej działalności (dla którego to rodzaju działalności koszty nie są w żaden sposób uregulowane ustawowo).

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podstawą zapisów niektórych kosztów m.in. opłat za czynsz, energię, wodę, gaz, centralne ogrzewanie w części przypadającej na działalność są dowody wewnętrzne sporządzane przez podatników. Podstawą sporządzenia dowodów jest dokument obejmujący całość opłat na te cele. Na podstawie art. 22f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym lokalu mieszkalnego jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej to odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej jego powierzchni. Ponadto, zgodnie z art. 22g ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy, wartość początkową mieszkania stanowi kwota należna zbywcy, powiększona o koszty związane z jego zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Jeśli do prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywana jest tylko część lokalu mieszkalnego, wówczas odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej mieszkania (budynku), odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia tej działalności, do ogólnej powierzchni użytkowej tego lokalu. Według analizy Wnioskodawczyni w świetle obowiązujących przepisów, właścicielka firmy może przeznaczyć omawianą część kuchni oraz inne niezbędne wydatki związane z tym pomieszczeniem w koszty, bo przyczyniają się one do zabezpieczenia źródła jej przychodów i bezpośrednio wpływają na ich wielkość.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ale również, czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków stwierdzić należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć pozyskania, funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie (kuchnia) służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z jego utrzymaniem i eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy określony lokal jest wykorzystywane przede wszystkim na cele prywatne podatnika, a jedynie sporadycznie (w razie istnienia takiej potrzeby) w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatki związane z pozyskaniem i posiadaniem takiego lokalu stanowią bez wątpienia wydatki o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku zatem, gdy mieszkanie (lokal) lub jego część, służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że część ta jest wyodrębniona.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą w części mieszkania, tj. (75% powierzchni kuchni). Z uwagi na to, że Wnioskodawczyni częściowo musi przeznaczać kuchnię na cele prywatne (nie ma drugiej), to na cele związane z działalnością przeznacza 75%, a nie 100% jej powierzchni.

Pomieszczenie to nie jest wyłączone z funkcji typowo mieszkalnych. Przy projektowaniu tego pomieszczenia wzięto pod uwagę odpowiedni dobór i rozkład mebli (np. wyspa kuchenna niezbędna do wykonywania zdjęć „z lotu ptaka”, oraz zdjęć typu „step by step”, instruktaże wykonania potraw, pojemne szafki, w których można przechowywać rekwizyty, odpowiedniej wielkości przestrzeń na rozłożenie sprzętu oświetleniowego). Kuchnia jest więc niezbędnym pomieszczeniem w tego typu profesji ze względu na jej osobliwy charakter. Do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nie wyodrębniła więc osobnego pomieszczenia.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawczyni wykorzystuje dla celów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej niewydzieloną część lokalu mieszkalnego (część kuchni), która nie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a wykorzystywana jest na własne cele mieszkaniowe to wskazane we wniosku wydatki dotyczące tego lokalu nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Wydatki te nie spełniają bowiem przesłanek, o których mowa w cyt. wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mają one bowiem charakter osobisty, niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą. Związane są głównie z zaspokojeniem własnych potrzeb Wnioskodawczyni. Ponadto nie jest możliwe wyodrębnienie, które wydatki (i w jakiej części) mogą mieć związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z wyżej wskazanych względów lokal, o którym mowa we wniosku nie może również stanowić środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W związku z powyższym skoro ww. lokal nie może stanowić środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej, to tym samym wydatki poniesione na jego nabycie nie mogą zostać uwzględnione w wartości początkowej tego lokalu, a Wnioskodawczyni nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego lokalu w sposób wskazany we wniosku.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni nie wydzieliła w lokalu mieszkalnym pomieszczenia przeznaczonego na scenerię kuchenną wykorzystywaną tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej, to wskazane we wniosku wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

W świetle powyższego ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie sposobu ujmowania w podatkowej w księdze przychodów i rozchodów wskazanych we wniosku wydatków, staje się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.