INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 1103/11 (data wpływu 19 kwietnia 2012 r.) – stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 21 marca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe jednak z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę w jego uzasadnieniu.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej . W dniu 3 czerwca 2008 r. poprzednik prawny spółki zawarł z osobą fizyczną , prowadzącą działalność gospodarczą, umowę pośrednictwa, na mocy której spółka powierzyła kontrahentowi pośrednictwo w zawarciu umowy sprzedaży nieruchomości. Z umowy wynikało, że w przypadku gdy dojdzie do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości, spółka będzie zobowiązana do zapłaty wynagrodzenia w określonej kwocie. Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 6 maja 2010 r. spółka nabyła powyższą nieruchomość, po licznych negocjacjach cenowych, przy czym kontrahent nie wspierał spółki aktywnie w tych negocjacjach. Umowa została podpisana na określoną kwotę, stanowiącą procent wartości nieruchomości, ale spółka kwestionowała zasadność jej uiszczania oraz adekwatność względem faktycznie wykonywanych czynności. Po konsultacjach z prawnikiem, spółka uzyskała informację, że praktyka rynku nieruchomości, potwierdzona zapisami umowy o pośrednictwo, jest taka, że w przypadku podpisania umowy na pośrednictwo w zakupie lub sprzedaży i wskazania nabywanej i nieruchomości, pośrednik ma prawo do wynagrodzenia wskazanego w umowie dotyczącego konkretnej nieruchomości, bez względu na to, czy wykonuje jakiekolwiek czynności, a jeżeli strony dokonają transakcji i bez jego udziału, wynagrodzenie i tak jest mu należne. Strony po licznych spotkaniach oraz negocjacjach ustaliły, że chcą uniknąć długotrwałego sporu sądowego oraz związanych z tym potencjalnych kosztów (które w razie przegranej obciążyłby spółkę), ustaliły wynagrodzenie dla kontrahenta, znacznie niższe niż wskazane w umowie o pośrednictwo. Strony nie określiły, jaki jest charakter tego wynagrodzenia, gdyż zostało ono ustalone w związku z istniejącą poprzednią umową oraz jej niewykonaniem przez spółkę, w zakresie zapłaty wynagrodzenia. W konsekwencji ostateczna kwota do zapłaty stała się należna dopiero na podstawie porozumienia z dnia 4 stycznia 2011 r. . Strony w § 3 porozumienia oświadczyły, że zapłacona przez spółkę kwota wyczerpuje wszystkie wzajemne roszczenia stron z tytułu umowy pośrednictwa. Jednocześnie strony oświadczyły, że nie przysługują im żadne inne roszczenia wzajemne, a w przypadku, gdyby okazało się że roszczenia takie istnieją, strony zrzekają się wzajemnie tych roszczeń. Tym samym, porozumienie zakończyło ostatecznie kwestię wzajemnych roszczeń wynikających z niewykonania umowy pośrednictwa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone przez spółkę wynagrodzenie na podstawie porozumienia z tytułu ostatecznego rozliczenia roszczeń wynikających z niewykonania umowy pośrednictwa w zakupie nieruchomości podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami tj. w dacie jego poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Interpretacja pojęcia „koszty uzyskania przychodów" zawartego w art. 22 ust. 1 ustawy prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

• są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
• są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

Nie są wydatkami wymienionymi w art. 23 ustawy. Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. Jak wynika z powołanego wyżej przepisu, w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe nie uwzględniono wszelkich odszkodowań i kar umownych związanych z umowami dostawy towarów lub wykonania robót bądź usług, a wyłącznie kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów,
• wad wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad, zwłoki w usunięciu wad towarów,
• zwłoki w usunięciu wad wykonywanych robót i usług.

Powołany przepis określa więc katalog zamknięty, który odnosi się jedynie do zdarzeń spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej podatnika. Jednak, co istotne, przedmiotowy przepis potwierdza, a contrario, że kary umowne oraz odszkodowania co do zasady mogą być kosztem uzyskania przychodu, pod warunkiem spełnienia ogólnych warunków wskazanych w art. 22 ust. 1 ustawy. Dodatkowo Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, że mimo, iż w porozumieniu strony nie wskazały, że wypłacone wynagrodzenie jest odszkodowaniem, czy też karą umowną z tytułu niewywiązania się z umowy pośrednictwa, to jednak zgodny zamiar stron porozumienia, tj. Wnioskodawcy i kontrahenta, wskazuje że wynagrodzenie miało taki charakter. Spółka na podstawie porozumienia wypłaciła kontrahentowi wynagrodzenie (którego charakter wskazuje na odszkodowanie lub karę umowną) w związku z niewypłaconym wynagrodzeniem (z tytułu umowy pośrednictwa).

W świetle powyższego Wnioskodawca podkreśla, że przedmiotowe wynagrodzenie, uiszczone przez spółkę na rzecz kontrahenta w związku z brakiem uiszczenia należności za wykonaną usługę, nie spełnia przesłanek określonych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy i jest związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Opłata nie ma związku ani z wadą dostarczonych towarów/usług, ani ze zwłoką w ich dostarczeniu lub w usunięciu ewentualnych wad. Należy podkreślić, że okoliczności poniesienia opłaty wskazują, że działania kontrahenta polegające na wskazaniu nieruchomości, która jest do sprzedania, przysłużyły się ostatecznie zakupowi nieruchomości przez spółkę, a w konsekwencji osiąganiu przychodów z tytułu tej nieruchomości (np. z tytułu najmu). Jednak spółka kwestionowała adekwatność ustalonego wynagrodzenia, co spowodowało niewykonanie umowy pośrednictwa, a konsekwencji zapłatę wynagrodzenia na podstawie porozumienia.

Tym samym, ponieważ analizowany wydatek nie podlega wyłączeniu na podstawie art. 23 ustawy, zasadność zaliczenia go do kosztów uzyskania przychodów wnioskodawcy należy rozważyć w oparciu o ogólną zasadę wynikającą z art. 22 ust. 1 ustawy. Na podstawie zasady ogólnej wynikającej z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawca podkreśla, że nabyta przy współudziale kontrahenta nieruchomość jest jednym ze składników wykorzystywanych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Jego zdaniem, opłata z tytułu niewykonania umowy pośrednictwa jest związana zarówno z osiąganiem przychodów z tytułu nabytej i nieruchomości, jak również zachowanie (ochrona) źródła przychodów, jakim jest działalność związana z nieruchomościami, która polega zarówno na uniknięciu sporu sądowego z kontrahentem i związanymi z tym kosztami, ale również uniknięciu zapłaty znacznie wyższej kwoty wynikającej z umowy pośrednictwa oraz odsetek za zwłokę. Zatem polubowne rozwiązanie sprawy spowodowało, że źródło przychodów zostało ochronione, poprzez zminimalizowanie poniesionych kosztów, w szczególności w okresie bezpośrednio po nabyciu, kiedy dopiero spółka jest w trakcie organizowania tego elementu działalności gospodarczej w zakresie udostępniania nieruchomości osobom trzecim. Wnioskodawca zwraca uwagę, że praktyka ministra finansów szeroko definiuje pojęcie ochrony lub zabezpieczenia źródła przychodów. Przykładowo, w interpretacji z dnia 9 października 2009 r. nr ILPB3/423-533/09-6/EK Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że „(...) Zgodnie ze słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie „zachować" („zachowywać") należy rozumieć „dochować coś w stanie nie zmienionym, nie naruszonym, utrzymać". Natomiast „zabezpieczyć" („zabezpieczać") oznacza „uczynić bezpiecznym — nie zagrożonym; dać ochronę, ochronić". Można zatem przyjąć, iż koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości". Poniesienie opłaty jest więc decyzją racjonalną, stanowiącą element całokształtu działań podejmowanych przez spółkę w celu zapewnienia płynności i efektywności prowadzonej działalności gospodarczej warunkującej zarówno uzyskiwanie przychodów po stronie spółki/Wnioskodawcy, jak i spełniającej przesłanki uznania jej za działania w zakresie zachowania (ochrony) lub zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnia to uznanie opłaty za wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu jak również zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Ponadto, Wnioskodawca zaznacza, że obowiązek uiszczenia przedmiotowego wynagrodzenia nie wynika bezpośrednio z zawartej między stronami umowy (tam było przewidziane wynagrodzenie za doprowadzenie do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości), lecz z dodatkowego porozumienia między stronami. Jednocześnie zaznacza, że zasadność przedstawionego we wniosku stanowiska, zgodnie z którym opłata o charakterze odszkodowawczym lub kary umownej może stanowić koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów skarbowych. Powołane poniżej interpretacje dotyczą analogicznych regulacji dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych.

Przykładowo, stanowisko takie zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 23 października 2008 r. (sygn. IBPB3/423-662/08/MS), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 22 września 2009 r. (sygn. ILPB3/423-476/09-2/ŁM), czy Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 15 kwietnia 2010 r. (sygn. ITPB3/423-33/10/MT).

Podsumowując, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W ocenie Wnioskodawcy, analizowane wynagrodzenie o charakterze kary umownej spełnia określone powyżej przesłanki. Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W opinii Wnioskodawcy, zapłata przedmiotowego wynagrodzenia nie jest związana z konkretnymi przychodami (np. ze sprzedaży usług), ale niewątpliwie jest związana z działalnością gospodarczą i przychodami wynikającymi z nabytej nieruchomości. Zatem, powinna ona stanowić pośredni koszt uzyskania przychodów. Ustalenie momentu ujęcia tych kosztów dla celów podatkowych powinno nastąpić na zasadach określonych w art. 22 ust. 5c ustawy. Zgodnie z jego treścią, koszty podatkowe inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia, a w sytuacji, gdy dotyczą one okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się przy tym dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 22 ust. 5d tej ustawy). W rozpatrywanym przypadku, kwota wynagrodzenia związana jest z niewykonaniem umowy o pośrednictwo w zakupie nieruchomości. Wydatku tego nie można przypisać do okresu przekraczającego rok podatkowy. Wobec tego, jest potrącalny w momencie jego poniesienia w rozumieniu przepisu art. 22 ust. 5d. Należy również zauważyć, że kwota poniesionego wynagrodzenia, była kosztem naliczonym i poniesionym po oddaniu nieruchomości do używania, jako środek trwały, również kwota ta została określona dopiero po oddaniu środka trwałego do używania, co oznacza, że nie było możliwe zaliczenie jej do wartości początkowej środka trwałego.

Reasumując, w opinii Wnioskodawcy: opłata uiszczona na rzecz kontrahenta jest kosztem uzyskania przychodu potrącalnym w dacie jego poniesienia.

W dniu 21 czerwca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną nr ITPB1/415-322/11/MR stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. jest nieprawidłowe gdyż zapłacona na podstawie zawartego porozumienia kwota, która w istocie nie stanowi wynagrodzenia za usługę pośrednictwa (Wnioskodawca podał w stanie faktycznym, iż strony nie określiły charakteru tego wynagrodzenia), nie została poniesiona w celu uzyskania przychodu, ani też w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu. W konsekwencji wydatek z tego tytułu nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu.

W związku z tym, kwestia określenia momentu poniesienia wydatku jest bezprzedmiotowa.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 15 lipca 2011 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 11 sierpnia 2011 r. znak ITPB1/415W-45/11. W dniu 23 września 2011 r. wpłynęła do tutejszego organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono m.in. o uchylenie interpretacji.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 1103/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną interpretację.

Dnia 19 kwietnia 2012 r. tutejszy organ uzyskał odpis prawomocnego wyroku z dnia 7 grudnia 2011 r.

W uzasadnieniu orzeczenia stwierdzono m.in., że organ trafnie ocenił, że w okolicznościach faktycznych przedstawionych we wniosku nie sposób doszukać się takich elementów, które pozwalałyby przyjąć – jak niezasadnie twierdzi Wnioskodawca – że rozważane świadczenie dla pośrednika stanowi karę umowną. Trafny jest w szczególności argument wysunięty przez organ, że stosownie do treści art. 483 § 1 Kodeksu cywilnego kara umowna to określona w umowie suma, której zapłata stanowi naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego jasno wynika, że taka kwota w umowie z pośrednikiem nie została zastrzeżona.

W dalszej kolejności WSA podnosi, iż oceniając przedstawione we wniosku okoliczności faktyczne należy mieć na uwadze przede wszystkim to, że zawarte przez Skarżącego porozumienie miało swoje źródło w umowie pośrednictwa w zakupie nieruchomości. Wnioskodawca nie kwestionował, że umowa ta została wykonana; pośrednik wskazał nieruchomość, która przez spółkę została nabyta.

Mając na uwadze treść ww. orzeczenia, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe jednak z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę w jego uzasadnieniu.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Wydatki związane z wypłatą przez spółkę wynagrodzenia na podstawie porozumienia z tytułu ostatecznego rozliczenia roszczeń wynikających z niewykonania umowy pośrednictwa nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego jasno wynika, co wyeksponował WSA w Gdańsku, iż wynagrodzenie przysługiwało pośrednikowi, jeżeli dojdzie do zawarcia umowy. Spółka Wnioskodawcy podjęła działania, których celem było negocjonowanie umowy w tym zakresie, i w tym zakresie doszło do porozumienia, na mocy którego zapłacono pośrednikowi niższą kwotę. Wnioskodawca wskazał dodatkowo, że wedle opinii prawnych dotyczących zaistniałego sporu istniało prawdopodobieństwo, że w przypadku sporu sądowego zostanie uznane, że pośrednik wywiązał się z obowiązków wynikających z umowy.

W świetle powyższego zakup nieruchomości może służyć osiąganiu przychodów, a zawarcie umowy pośrednictwa ukierunkowanej na wspomożenie zakupu nieruchomości jest działaniem racjonalnie służącym osiągnięciu przychodu. W konsekwencji, wydatek, o którym mowa we wniosku stanowi koszt uzyskania przychodu.

Rozstrzygając kwestię momentu zaliczenia przedmiotowego wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów należy brać pod uwagę zasady przewidziane w art. 22 ust. 5 – 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jak stanowi ust. 5d art. 22 ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy, za cenę nabycia, będącą podstawą ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w razie odpłatnego nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Biorąc pod uwagę powyższe, rzeczone wynagrodzenie pośrednika – jeżeli zostało poniesione po dniu przekazania wymienionej we wniosku nieruchomości do używania - podlega zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu według zasad określonych w art. 22 ust. 5c i 5d ustawy, tj. w momencie ich poniesienia jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami.

Jednocześnie podkreślić trzeba, iż akcjonariusz spółki komandytowo-akcyjnej nie uczestniczy bezpośrednio w podziale przychodów i kosztów ich uzyskania wynikających z działalności tej spółki. Przychodem akcjonariusza z tytułu uczestnictwa w spółce komandytowo-akcyjnej jest wysokość przyznanej mu dywidendy. Dla celów obliczenia podstawy opodatkowania, przychodu tego (w wysokości otrzymanej dywidendy) nie pomniejsza się o koszty jego uzyskania, z uwagi na to, iż wszystkie koszty związane z działalnością gospodarczą spółki komandytowo-akcyjnej zostały już uwzględnione, przy obliczaniu dzielonego zysku tej spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.