2015.12.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-914/15-2/JŻ
z 22 grudnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2015 r. (data wpływu 4 listopada 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia i dokumentowania świadczonych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia i dokumentowania świadczonych usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Zdarzenie zaistniałe – stan faktyczny

Podatnik Anna P., osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą zwana dalej Wnioskodawczynią, świadczy usługi księgowe, kadrowe, płacowe oraz pomoc w niniejszym zakresie.

Jednym z klientów Wnioskodawczyni jest firma zagraniczna z siedzibą w Austrii, mająca Przedstawicielstwo w Polsce. Zgodnie z ustawą o swobodzie działalności gospodarczej Przedstawicielstwo wpisane jest do rejestru Przedstawicielstw zagranicznych, zwanych dalej „rejestrem przedstawicielstw”, prowadzonym przez ministra właściwego do spraw gospodarki.

Przedstawicielstwo nie jest zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym. Przedstawicielstwo nie jest podatnikiem podatku VAT zgodnie z ustawą z 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług. Przedstawicielstwo nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych.

Przedstawicielstwo prowadzi oddzielną rachunkowość w języku polskim zgodnie z przepisami obowiązującymi w Polsce. Przedstawicielstwo nie prowadzi działalności zgodnie z ustawą o swobodzie działalności gospodarczej pełni jedynie funkcję promocji i reklamy towarów firmy zagranicznej z Austrii.

Umowa na usługi została podpisana z właścicielem firmy z firmą zagraniczną mającą siedzibę w Austrii i Przedstawicielstwo w Polsce. Usługi świadczone przez Wnioskodawczynię są na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce.

Zakres świadczonych usług na rzecz przedstawicielstwa:

Księgowanie dokumentów,
Księgowanie wyciągów bankowych i raportów kasowych,
Prowadzenie ewidencji środków trwałych i WNIP,
Sporządzanie sprawozdań finansowych,
Reprezentacja w Urzędzie Skarbowym i ZUS,
Prowadzenie spraw kadrowo-płacowych pracowników,
Kontaktowanie się z Przedstawicielstwem w ramach innych czynności niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania, w ramach usług księgowych.

W związku z powyższym, iż Wnioskodawczyni podpisała umowę z firmą zagraniczną mającą siedzibę w Austrii, w myśl art. 28b Ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni zastosowała procedurę odwrotnego obciążenia.

Zgodnie z umową, firma Anna P. Biuro Rachunkowe, wystawia co miesiąc, fakturę ze stawką VAT- niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Zdarzenie przyszłe

Wnioskodawczyni i powyżej opisana firma zagraniczna mająca siedzibę w Austrii w przyszłym roku planują rozszerzyć współpracę o następujące czynności:

Przygotowywanie raportów związanych z Przedstawicielstwem,
Przesyłanie niniejszych raportów bezpośrednio do siedziby spółki w Austrii,
Praca na oprogramowaniu spółki zagranicznej,
Kontaktowanie się bezpośrednio ze spółką zagraniczną.

W związku z powyższym, iż Wnioskodawczyni podpisze również aneks do umowy z firmą zagraniczną mającą siedzibę w Austrii, w myśl art. 28b Ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług Wnioskodawczyni zastosuje procedurę odwrotnego obciążenia.

Zgodnie z umową, firma Anna P. Biuro Rachunkowe, będzie wystawiała, co miesiąc, fakturę ze stawką VAT niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy biuro rachunkowe, z prawidłową stawką VAT wystawia faktury dla firmy zagranicznej z siedzibą w Austrii, gdzie usługi fizycznie świadczone są na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce?
Czy biuro rachunkowe, będzie z prawidłową stawką VAT wystawiało faktury dla firmy zagranicznej z siedzibą w Austrii, gdzie usługi będą świadczone na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce i spółki zagranicznej mającej siedzibę w Austrii?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdarzenie zistniałe.

Wnioskodawczyni uważa, że wystawianie faktur za usługi księgowe na firmę zagraniczną jest prawidłowe, ponieważ zgodnie z Ustawą z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług, art. 28b, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika będącego usługobiorcą jest miejsce, gdzie posiada siedzibę działalności.

Art. 28b ust. 1 miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Art. 15 ust. 2 działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Przedstawicielstwo w Polsce nie jest podatnikiem zgodnie z Ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie prowadzi działalności gospodarczej zgodnie z Ustawą dnia 2 lipiec 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej oraz z Ustawą z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zakres działań Przedstawicielstwa w Polsce obejmuje wyłącznie promocję i reklamę towarów firmy właściciela towarów mającego siedzibę w Austrii.

Podatnikiem w rozumieniu powyższych ustaw, w transakcji świadczenia usług jest podatnik firma zagraniczna z siedzibą w Austrii, posługujący się identyfikatorem podatkowym do celów rozliczeń wewnątrzwspólnotowych podatku od wartości dodanej.

Zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni uważa, że wystawianie faktur za usługi, o których mowa w aneksie do umowy na firmę zagraniczną z siedzibą w Austrii będzie prawidłowe, ponieważ zgodnie z Ustawą z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług art. 28b, miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika będącego usługobiorcą jest miejsce gdzie posiada siedzibę działalności.

Art. 28b ust. 1 miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust 2-4 oraz art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Przedstawicielstwo w Polsce nie jest podatnikiem zgodnie z Ustawą z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, nie prowadzi działalności gospodarczej zgodnie z Ustawą z dnia 2 lipca 2004 o swobodzie działalności gospodarczej oraz z Ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zakres działań Przedstawicielstwa w Polsce obejmuje wyłącznie promocję i reklamę towarów firmy właściciela towarów mającego siedzibę w Austrii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, (…).

Z opis sprawy wynika, że Wnioskodawczyni świadczy usługi księgowe, kadrowe, płacowe oraz pomoc w niniejszym zakresie na rzecz firmy zagranicznej z siedzibą w Austrii, mającą Przedstawicielstwo w Polsce. Przedstawicielstwo wpisane jest do rejestru Przedstawicielstw zagranicznych, prowadzonym przez ministra właściwego do spraw gospodarki. Przedstawicielstwo nie jest zarejestrowane w Krajowym Rejestrze Sądowym. Przedstawicielstwo nie jest podatnikiem podatku VAT. Przedstawicielstwo nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Przedstawicielstwo prowadzi oddzielną rachunkowość w języku polskim zgodnie z przepisami obowiązującymi w Polsce. Przedstawicielstwo nie prowadzi działalności gospodarczej, pełni jedynie funkcję promocji i reklamy towarów firmy zagranicznej z Austrii.

Zakres świadczonych usług na rzecz Przedstawicielstwa obejmuje księgowanie dokumentów, księgowanie wyciągów bankowych i raportów kasowych, prowadzenie ewidencji środków trwałych i WNIP, sporządzanie sprawozdań finansowych, reprezentacja w Urzędzie Skarbowym i ZUS, prowadzenie spraw kadrowo-płacowych pracowników, kontaktowanie się z Przedstawicielstwem w ramach innych czynności niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania, w ramach usług księgowych. Zgodnie z umową Wnioskodawczyni wystawia co miesiąc, fakturę ze stawką VAT - niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Wnioskodawczyni i firma zagraniczna mająca siedzibę w Austrii w przyszłym roku planują rozszerzyć współpracę o następujące czynności: przygotowywanie raportów związanych z Przedstawicielstwem, przesyłanie niniejszych raportów bezpośrednio do siedziby spółki w Austrii, praca na oprogramowaniu spółki zagranicznej, kontaktowanie się bezpośrednio ze spółką zagraniczną. Zgodnie z umową Wnioskodawczyni będzie wystawiała, co miesiąc, fakturę ze stawką VAT niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy prawidłowe jest wystawianie faktur za opisane usługi z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Jak wynika z art. 93 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584 ze zm.) przedsiębiorcy zagraniczni mogą tworzyć przedstawicielstwo z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polski, zwane dalej „przedstawicielstwami”.

Przepis ten zawiera ogólne uprawnienie dla przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, do otwierania oraz prowadzenia w Polsce przedstawicielstw.

Art. 94 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, że zakres działania przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie prowadzenie działalności w zakresie reklamy i promocji przedsiębiorcy zagranicznego.

Z kolei art. 95 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że przedstawicielstwo mogą utworzyć również osoby zagraniczne, powołane aktem właściwego organu kraju ich siedziby, do promocji gospodarki tego kraju, z tym że zakres działania takiego przedstawicielstwa może obejmować wyłącznie promocję i reklamę gospodarki tego kraju.

Treść art. 94 oraz art. 95 ust. 1 powołanej ustawy daje odpowiedź, jaki rodzaj działalności jest zastrzeżony dla przedstawicielstw zagranicznych osób utworzonych w Polsce. Działalność takiego przedstawicielstwa może dotyczyć wyłącznie promocji i reklamy przedsiębiorcy zagranicznego lub reklamy i reprezentacji gospodarki kraju osoby zagranicznej, a zatem nie jest działalnością gospodarczą i wobec tego przedstawicielstwo nie może zostać uznane za przedsiębiorcę. Co do zasady, przedstawicielstwa nie są tworzone do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski przez zagranicznych przedsiębiorców w zakresie, w jakim ci przedsiębiorcy prowadzą działalność gospodarczą w państwie macierzystym. Tworzenie przedstawicielstw przez przedsiębiorców zagranicznych ma na celu zwrócenie uwagi klientów innego państwa na działalność gospodarczą przedsiębiorców zagranicznych. Taka promocja oraz reklama może jednak dotyczyć jedynie zakresu działalności gospodarczej prowadzonej przez macierzystego przedsiębiorcę. Natomiast w żadnym przypadku zakres działalności przedstawicielstwa nie może być szerszy niż reklama i promocja przedsiębiorcy zagranicznego, ponieważ gdyby przedstawicielstwo zamierzało prowadzić działalność wykraczającą poza te dziedziny, minister właściwy do spraw gospodarki ma obowiązek wydania decyzji administracyjnej odmawiającej wpisania go do rejestru przedstawicielstw.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporzadzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

art . 45 dyrektywy 2006/112/WE;
począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art . 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
do 31 grudnia 2014 r. - art . 58 dyrektywy 2006/112/WE;
art . 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease (powołanym również przez Wnioskodawcę) „przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać – na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności – porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

W przedmiotowej sprawie kontrahentem Wnioskodawczyni jest firma z siedzibą w Austrii, mająca równocześnie Przedstawicielstwo w Polsce. Usługi świadczone są przez Wnioskodawczynię na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce. Natomiast, w przyszłym roku Wnioskodawczyni i firma zagraniczna mająca siedzibę w Austrii planują rozszerzyć współpracę. Przedstawicielstwo nie prowadzi działalności gospodarczej, pełni jedynie funkcję promocji i reklamy towarów firmy zagranicznej z Austrii.

Z uwagi na treść opisu sprawy, należy stwierdzić, że Przedstawicielstwo w Polsce przedsiębiorstwa zagranicznego z Austrii, nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa zagranicznego na terytorium kraju. Pomimo, że umowa podpisana pomiedzy Wnioskodawczynią, a firmą zagraniczną mającą siedzibę w Austrii dotyczy usług księgowych, kadrowych, płacowych świadczonych na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce, to Przedstawicielstwo to nie prowadzi działalności gospodarczej w Polsce, a tym samym nie dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które zostały wymienione w art. 5 ustawy. Zatem, w związku z zajmowaniem się jedynie reklamą i promocją towarów firmy zagranicznej z Austrii Przedstawicielstwo nie może być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa zagranicznego na terytorium kraju.

W konsekwencji, zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w zakresie księgowania dokumentów, księgowania wyciągów bankowych i raportów kasowych, prowadzenia ewidencji środków trwałych i WNIP, sporządzania sprawozdań finansowych, reprezentacji w Urzędzie Skarbowym i ZUS, prowadzenia spraw kadrowo-płacowych pracowników, kontaktowania się z Przedstawicielstwem w ramach innych czynności niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania, w ramach usług księgowych, świadczonych na rzecz Przedstawicielstwa w Polsce, w związku z tym, że Przedstawicielstwo nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej przedsiębiorstwa zagranicznego, jest terytorium państwa, w którym przedsiębiorstwo zagraniczne z Unii Europejskiej ma siedzibę, tj. Austria. Natomiast, na fakturach dokumentujących usługi księgowe świadczone przez Wnioskodawczynię na rzecz Przedstawicielstwa, powinny zostać umieszczone dane przedsiębiorstwa zagranicznego.

Ponadto, należy stwierdzić, że również dla opisanych w zdarzeniu przyszłym sprawy usług świadczonych przez Wnioskodawczynię znajdzie zastosowanie powyższa zasada ogólna. Tym samym, usługi, które Wnioskodawczyni będzie świadczyć na rzecz Spółki, jak i Przedstawicielstwa Spółki będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, w miejscu, w którym zagraniczny przedsiębiorca posiada siedzibę działalności. Zatem, przedmiotwe usługi będą podlegały opodatkowaniu na terytorium państwa, w którym kontrahent Wnioskodawczyni posiada siedzibę działalności, tj. Austria.

W myśl art. 106a pkt 2 lit. a ustawy - przepisy rozdziału 1 „Faktury” stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 ustawy - faktura powinna zawierać:

kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
(...)
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
(...)
w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”;
(…).

Z kolei w świetle art. 106e ust. 5 pkt 1 ustawy - faktura może nie zawierać w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14.

Z uwagi na treść ww. przepisów, Wnioskodawczyni za świadczone przez siebie usługi powinna wystawiać faktury bez stawki podatku, z adnotacją „odwrotne obciążenie”.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że wskazanie we własnym stanowisku dotyczącym pytania nr 2, że „Wnioskodawczyni uważa, że wystawianie faktur za wynajem samochodów (...)”, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz zadane do niego pytanie, uznano za oczywistą omyłkę. Tym samym, uznano, że niniejsze zdanie winno brzmieć „Wnioskodawczyni uważa, że wystawianie faktur za usługi, o których mowa w anaksie do umowy (...)”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z poźn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin