Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-2/4510-50/16/AK
z 26 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 4 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie należne Faktorowi z tytułu zawartej umowy sprzedaży wierzytelności w postaci odsetek i prowizji podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wynagrodzenie należne Faktorowi z tytułu zawartej umowy sprzedaży wierzytelności w postaci odsetek i prowizji podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej spółek działających na terenie Polski, których właścicielem jest spółka niemiecka. Wnioskodawca jest jedną ze spółek operacyjnych w grupie. Podstawową działalnością Spółki jest świadczenie usług z działu 38 PKWiU czyli usług związanych ze zbieraniem, przetwarzaniem i unieszkodliwianiem odpadów oraz odzyskiem surowców. Spółka zajmuje się również działalnością handlową polegającą na sprzedaży odzyskanych surowców.

Zaplanowana dynamika rozwojowa spółek z grupy, w tym Wnioskodawcy, skłoniła wszystkie spółki z grupy do pozyskania nowych źródeł finansowania wspomagających działania związane z bieżącą i inwestycyjną działalnością. Spółka od ponad roku prowadzi dużą inwestycję polegającą na rozbudowie posiadanej sortowni przetwarzania odpadów. Nowe źródła finansowania grupa znalazła w postaci zawartej umowy cash poolingu oraz umowy faktoringowej.

Spółka z tytułu prowadzonej działalności posiada wierzytelności handlowe między innymi z tytułu świadczonych usług. W celu polepszenia płynności finansowej Spółka zawarła Umowę sprzedaży wierzytelności z Faktorem - B GmbH z siedzibą w Niemczech za pośrednictwem niemieckiej Spółki A.

Spółka A reprezentuje wszystkie polskie spółki z grupy przed Faktorem.

B - Faktor jest niemieckim rezydentem podatkowym (Spółka posiada certyfikat rezydencji) i nie posiada oddziału (zakładu) w Polsce. Przedmiotem sprzedaży umowy są nieprzeterminowane wierzytelności Spółki, zarówno ubezpieczone, jak i nieubezpieczone, które były uprzednio rozpoznane przez Spółkę jako przychód należny. Cena sprzedaży wierzytelności została ustalona jako wartość nominalna wierzytelności zdyskontowana o kwotę opłat faktoringowych.

Opłaty faktoringowe uwzględniają:

1. opłaty audytorskie przyznanego limitu kredytowego i koszty windykacyjne - ogólnie nazwane prowizją dla Faktora,
2. odsetki, liczone według 1-miesięcznego WIBOR + narzut wynikający z różnicy kursu (obrót z tytułu rozliczeń Umowy faktoringowej odbywa się w PLN).
   
   

Faktor wystawia co miesiąc faktury na wyżej wymienione opłaty, z tym, że opłaty z punktu drugiego potrąca sam przy każdym zakupie wierzytelności (jeszcze przed wystawieniem faktury) a prowizje są opłacane przez Spółkę przelewem bankowym na konto Faktora na podstawie otrzymanej faktury.

Dokonując analizy skutków podpisania takiej umowy zarówno na gruncie rachunkowym, kosztowym oraz podatkowym, czytając różne opinie oraz interpretacje podatkowe dotyczące umów o podobnym charakterze wątpliwość Wnioskodawcy wzbudził fakt, czy pobierane przez faktora wynagrodzenie w postaci dyskonta czyli odsetki oraz pozostałe opłaty w postaci prowizji podlegają w momencie zapłaty przez Spółkę opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie należne Faktorowi z tytułu zawartej umowy sprzedaży wierzytelności w postaci odsetek i prowizji, podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła na terenie Polski na podstawie art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o pdop”) oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec z dnia 14 maja 2003 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 12, poz. 90 ze zm.)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1, w nawiązaniu do art. 26 ust. 1 ustawy o pdop oraz na podstawie art. 11 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec, dyskonto w postaci odsetek oraz prowizji które płaci Wnioskodawca z tytułu sprzedaży wierzytelności nie powinny generować obowiązku zapłaty podatku u źródła.

Zgodnie bowiem z art. 26 ust. 1 ustawy o pdop, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, natomiast w art. 21 ust. 1 wymienione zostały z kolei płatności z następujących tytułów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw,
• z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
• z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników,
• pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze,
• z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych.
  
  

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, użyte we wskazanym artykule określenie „odsetki” - oznacza dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych hipoteką lub prawem do uczestniczenia w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek rządowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami związanymi z takimi pożyczkami obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu niniejszego artykułu.

Należy zatem uznać, że dyskonto należne Faktorowi z tytułu sprzedaży wierzytelności (umowa faktoringowa), nie powinno być traktowane jako płatność odsetek z uwagi na fakt, że tego typu finansowanie nie posiada charakteru pożyczki lub kredytu. Nie zostają zatem spełnione przesłanki wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy o pdop, a co za tym idzie, u Faktoranta nie powstaje obowiązek poboru podatku u źródła.

Dodatkowo powołując się na art. 26 ust. 1 ustawy o pdop, który mówi, że podatek u źródła należy pobierać zgodnie z postanowieniami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, trzeba zauważyć, że kwotę dyskonta z tytułu umowy o charakterze faktoringu nie można zakwalifikować jako płatności z tytułu odsetek, o których mowa w art. 11 ust. 4 przywołanej umowy.

Jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, że umowę factoringu zalicza się do tzw. umów nienazwanych, która łączy w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy zlecenia, należy przy jej definiowaniu przyjąć, że faktoring polega na nabywaniu przez faktora określonych wierzytelności przysługujących przedsiębiorcy z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określoną kwotę odpowiadającą wierzytelności pomniejszoną o prowizję faktora.

Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy, wymienione we wniosku opłaty z tytułu faktoringu nie są dochodem z tytułu wierzytelności o którym mowa w art. 11 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, w związku z czym nie należy od nich pobierać podatku u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.