Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1476/15-2/AN
z 5 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2015 r. (data wpływu 27 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada jednoosobową działalność gospodarczą. Wiodącym PKD tej działalności jest PKD 90.01.Z „Działalność związana z wystawianiem przedstawień artystycznych”. Usługi prowadzone przez Wnioskodawcę polegają na zapewnieniu oprawy muzycznej zarówno w restauracjach, galeriach oraz w klubach, jak i na różnego rodzaju iwentach.

Profil działalności wiąże się z występami publicznymi, a to wiąże się z adekwatnym do występów ubiorem. W przypadku Wnioskodawcy zawsze jest to garnitur oraz związane z nim dodatki, takie jak krawat czy koszula.

Bezpośredni kontakt z potencjalnymi przyszłymi klientami, stwarza dla Wnioskodawcy ogromne możliwości reklamy swojej działalności gospodarczej.

Należy wyjaśnić, iż reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich. Mają one na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów, do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu różnych środków przekazu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy garnitury, koszule i krawaty, opatrzone trwale charakterystycznymi cechami oraz logo firmy, Wnioskodawca może zaliczyć w koszty prowadzonej przez niego działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23”.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, które podatnik ponosi w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, w celu uzyskania przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów, o ile wydatek nie został zaliczony do kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku Wnioskodawcy reklama jest ściśle związana z prowadzoną przez niego działalnością oraz służy uzyskaniu przychodów, gdyż ma ona charakter publiczny. Dzięki opatrzeniu garniturów, koszul i krawatów cechami charakterystycznymi oraz logo reprezentowanej przez Wnioskodawcę firmy w sposób trwały, Wnioskodawca uzyska większą rozpoznawalność swojej firmy. Pozwoli to na pozyskanie nowych klientów oraz znacznie wpłynie na zwiększenie przychodów, spowodowanych wzrostem sprzedaży. Przyczyni się to również do zwiększenia popularności usług oferowanych przez Wnioskodawcę.

Zatem koszty poniesione na reklamę w przypadku tego Wnioskodawcy odgrywają bardzo istotną rolę, gdyż są one poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Jak wskazano uprzednio, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla kosztu podatkowego konieczny jest związek przyczynowy pomiędzy wydatkiem a przychodem z konkretnego źródła przychodów. Aby istniał związek przyczynowy ponoszone wydatki winny mieć cechę przemyślanego logicznego działania podatnika związanego z działalnością gospodarczą podporządkowanego osiągnięciu przychodu.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada jednoosobową działalność gospodarczą. Usługi prowadzone przez Wnioskodawcę polegają na zapewnieniu oprawy muzycznej zarówno w restauracjach, galeriach oraz w klubach, jak i na różnego rodzaju iwentach. Profil działalności wiąże się z występami publicznymi, a to wiąże się z adekwatnym do występów ubiorem. W przypadku Wnioskodawcy zawsze jest to garnitur oraz związane z nim dodatki, takie jak krawat czy koszula.

Wobec powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy garnitury, koszule i krawaty, opatrzone trwale charakterystycznymi cechami oraz logo firmy, Wnioskodawca może zaliczyć w koszty prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

Tut. Organ zauważa, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy wydatki poniesione na zakup odzieży opatrzone trwale charakterystycznymi cechami oraz logo firmy, stanowią wydatki związane z reklamą, czy też wydatki związane z reprezentacją i w związku z tym czy można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, reklamy oraz promocji, zatem rozpatrując niniejszą sprawę, należy odnieść się do ich wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu każdych działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

• stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i
• stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.
  
  

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, zachwalanie, mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego przedmiotu gospodarczego.

Istotne jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Jednocześnie wskazać należy, że za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych. Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Do reklamy można zatem zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowej firmy (reklama firmy), realizowane poprzez rozpowszechnianie jej logo.

Dokonując oceny charakteru danego wydatku o charakterze reklamowym kluczowe znaczenie ma ustalenie, że działanie reklamowe przeprowadzone przez podatnika dotyczy rozpowszechniania informacji (promowania) określonego towaru, usługi czy firmy, co w konsekwencji przyczynia się do nabywania danego towaru (usługi) przez klientów/ kontrahentów.

Zatem w takim stanie rzeczy, jeżeli opisana we wniosku odzież zostanie na stałe zaopatrzona w logo firmy, poprzez co utraci charakter odzieży osobistej, wówczas odzież ta spełniała będzie funkcję reklamową, gdyż zmierzać będzie – poprzez umieszczeniu na niej logo firmy – do identyfikacji firmy Wnioskodawcy, a co za tym idzie rozpoznawalności Wnioskodawcy na rynku, co w efekcie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów.

Reasumując powyższe, koszty poniesione na zakup odzieży, tj. zakup ubrania zewnętrznego (garnitury, koszule, krawaty), zaopatrzonych trwale charakterystycznymi cechami oraz logo firmy Wnioskodawcy, w którą ubrany będzie Wnioskodawca podczas wykonywania czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.