Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1066/15/AK
z 14 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2015 r. (data wpływu 19 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (przedsiębiorca) zajmuje się międzynarodowymi usługami transportowymi. Zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę.

Wnioskodawca wskazuje, że w ostatnim czasie pojawiło się szereg interpretacji dotyczących wydatków i kosztów związanych z podróżami służbowymi pracowników, którzy są pracownikami danego przedsiębiorcy (kierowcy). Sądy orzekające w sprawach pracowniczych uznają, że ryczałt pracownikowi się należy, nawet jeśli pojazd jest wyposażony w specjalne miejsce do spania.

Wnioskodawca – wspólnik Spółki jawnej – ma obawy, iż wypłacony ryczałt w takiej sytuacji może być nie uznany jako koszt uzyskania przychodu.

Wnioskodawca nadmienia, że uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt II PZP 1/14) wskazuje, że zapewnienie kierowcy noclegu w kabinie nie stanowi zapewnienia bezpłatnego noclegu w rozumieniu § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) co powoduje, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów noclegu na warunkach i w wysokości określonych w § 9 ust. 1-3 tego rozporządzenia albo na korzystniejszych warunkach i wysokości określonych w umowie o pracę, układzie zbiorowym pracy lub innych przepisach prawa pracy. Jednak w samym uzasadnieniu znaleźć można następującą tezę: istota „ryczałtu” jako świadczenia kompensacyjnego polega na tym, że świadczenie wypłacone w takiej formie z założenia jest oderwane od rzeczywistego poniesienia kosztów i nie pokrywa w całości wszystkich wydatków z określonego tytułu, ponieważ nie są one udokumentowane; w zależności od okoliczności konkretnego przypadku – kwota ryczałtu – która jako uśredniona i ujednolicona ustalona jest przez pracodawcę – faktycznie przez niego poniesione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 r., I PKN 392/98, OSNAPiUS 1999, nr 3, poz. 745).

Ponadto Wnioskodawca nadmienia, że Sąd wskazał jednoznacznie, że ryczałt za nocleg, jako świadczenie kompensacyjne wypłacane jest na pokrycie faktycznych uśrednionych kosztów. Skoro w sposób oczywisty, kierowca śpiąc w pojeździe kosztów nie ponosi, trudno uznać wypłatę ryczałtu noclegowego za zasadną. Niejasności w cytowanej uchwale – jak podaje Wnioskodawca – nie tylko narażają przedsiębiorstwa na straty finansowe związane z wyrokami sądów przychylających się do roszczeń kierowców o zaległe ryczałty. Istnieje bowiem obawa, iż w przypadku, gdy podczas kontroli skarbowej urzędnik udowodni, iż wypłacony był ryczałt, pomimo nie ponoszenia realnych kosztów przez kierowcę, będzie on uznany za niezasadny i opodatkowany (oraz oskładkowany) zgodnie z obowiązującymi przepisami jako dodatkowe wynagrodzenie.

Powyższe stanowisko SN zostało potwierdzone również w późniejszej uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2014 r. (sygn. akt I PZP 3/14).

W związku z powyższym opisem zadano m. in. następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 3):

Czy należy uznać za koszty uzyskania przychodu pracodawcy wydatki poniesione przez zakład pracy na ryczałt za nocleg w podróży służbowej kierowcy odbywającemu zagraniczną podróż służbową, korzystającemu z noclegu w odpowiednio przystosowanej do tego kabinie samochodu?

Zdaniem Wnioskodawcy (w zakresie pytania oznaczonego nr 3) wydatki związane z należnym pracownikowi ryczałtem za nocleg w podróży służbowej wypłacane kierowcy odbywającemu zagraniczną podróż służbową, korzystającemu z noclegu w odpowiednio przygotowanej do tego kabinie samochodu, będą stanowiły dla pracodawcy koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

W katalogu ujętym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie zawarto ani zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez pracodawcę tytułem diet, ryczałtów za noclegi, bądź innych należności wypłacanych pracownikom w związku z odbywaniem podróży służbowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca – w ramach spółki jawnej – zajmuje się międzynarodowymi usługami transportowymi. Zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę. Z tytułu wykonywania podróży służbowych kierowcom wypłacany jest przysługujący im ryczałty za nocleg.

Mając na względzie powyższe przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć będące przedmiotem pytania ryczałty za noclegi wypłacone pracownikom (kierowcom), do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli oczywiście wydatki te będą spełniały przesłanki zawarte w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów, bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz zostaną prawidłowo udokumentowane. Na możliwość zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków z ww. tytułu nie będzie miała przy tym wpływu okoliczność, czy wskazane we wniosku ryczałty za noclegi, będą stanowić wydatki z tytułu podróży służbowych pracowników, a tym samym, bez znaczenia w tej mierze będzie kwestia, czy kierowcom, którzy będą mogli nocować w kabinie samochodu będzie przysługiwał ryczałt za noclegi.

Jak już bowiem wskazano, niezależnie od tego czy wydatki z ww. tytułu stanowić będą należności z tytułu podróży służbowych pracowników, czy też element ich wynagrodzenia, będą mogły stanowić dla pracodawcy koszt podatkowy. Wskazać przy tym należy, że ww. kwestie dotyczące ustalania należności z tytułu podróży służbowych pracowników, nie są uregulowane przepisami prawa podatkowego, co oznacza, że nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie, w związku z tym, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki jawnej ww. wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów dla Wnioskodawcy, w wielkości proporcjonalnej do Jego udziału w zyskach Spółki, stosownie do treści art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić przy tym należy, iż obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Przedmiotem interpretacji jest kwestia kosztów uzyskania przychodów, poruszona w pytaniu oznaczonym we wniosku nr 3. W pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawcy i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników. Chcąc uzyskać interpretację każda z tych osób winna osobiście lub za pomocą ustanowionego pełnomocnika zwrócić się do tut. organu o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie i uiścić związaną z tym opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.