Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1112/15/AK
z 15 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2015 r. (data wpływu 30 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług konfekcjonowania oraz sposobu ich dokumentowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia i opodatkowania usług konfekcjonowania oraz sposobu ich dokumentowania.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również jest zarejestrowana w Rzeczypospolitej Polskiej jako podatnik VAT czynny.

Spółka współpracuje z kontrahentem francuskim (dalej: „ Kontrahent"), który produkuje karty ... do telefonów komórkowych. Kontrahent jest podmiotem zarejestrowanym na terytorium Francji, jako podatnik podatku od wartości dodanej. Wyprodukowane przez siebie karty Kontrahent dostarcza Spółce w celu ich konfekcjonowania. Usługa konfekcjonowania polega na umieszczeniu pojedynczej karty w osobnym opakowaniu, do którego dokłada się: drukowaną instrukcję, materiały reklamowe i informacyjne oraz inne elementy wskazane przez Kontrahenta. Celem konfekcjonowania kart jest ich przygotowanie do sprzedaży dla odbiorcy końcowego.

W interpretacji w sprawie o sygn. ITPP2/443-326/14/AK wydanej w dniu 30 maja 2014 r. na wniosek Spółki, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził, iż wykonywane przez Spółkę czynności związane z konfekcjonowaniem kart ... stanowią świadczenie przez Spółkę na rzecz Kontrahenta jednej niepodzielnej usługi w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. 2011, nr 177, poz. 1054 ze zm. ), dalej: „Ustawa o VAT". W związku zaś z faktem, iż Kontrahent jest podatnikiem VAT zarejestrowanym we Francji, zgodnie z przepisem art. 28b Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usługi konfekcjonowania będzie siedziba działalności gospodarczej spółki francuskiej, tj. terytorium Francji. Podsumowując Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy potwierdził, iż Spółka będzie postępowała prawidłowo dokumentując wykonanie usługi konfekcjonowania fakturą zawierającą adnotację „odwrotne obciążenie", zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT.

Kontrahent poinformował ostatnio Spółkę, iż planuje zarejestrować się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jako podatnik VAT czynny. W tym stanie rzeczy współpraca wyglądałaby następująco. Kontrahent dokonywałby przemieszczania własnych towarów z Francji na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie Spółka wykonywałby na tych towarach usługę konfekcjonowania. Zaznaczyć należy, iż w momencie przemieszczenia towarów własnych przez Kontrahenta do Spółki, w celu wykonania usługi konfekcjonowania, towar ten będzie już przeznaczony dla określonego nabywcy znajdującego się we Francji lub w innym państwie na terenie Unii Europejskiej, w tym Polski, jak i w państwach znajdujących się poza Unią Europejską. W celu zaoszczędzenia kosztów oraz czasu Kontrahent zamierza transportować towary, na których została wykonana usługa konfekcjonowania, bezpośrednio po odbiorze tych towarów od Spółki do odbiorców końcowych znajdujących się w Polsce, innych państwach członkowskich Unii Europejskiej lub poza Unią Europejską. Spółka nie będzie ponosić odpowiedzialności za organizację transportu do odbiorcy końcowego. Odpowiedzialność Spółki za powierzony jej przez Kontrahenta towar kończyć się będzie w momencie odbioru towaru przez przewoźnika wybranego przez Kontrahenta.

Zgodnie z najlepszą wiedzą Spółki, siedziba Kontrahenta oraz miejsce jego faktycznego zarządu znajdują się na terytorium Francji. Dostawa gotowych towarów w postaci Kart ..., na których wykonano usługę konfekcjonowania, realizowana będzie bezpośrednio z magazynu Spółki zlokalizowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polski do odbiorców końcowych z Polski, państw członkowskich Unii Europejskiej, jak i spoza Unii Europejskiej. Podkreślenia wymaga fakt, że Kontrahent nie posiada na terytorium Polski własnego magazynu.

W Polsce Kontrahent nie zatrudnia żadnych pracowników. Wszelkie prace wykonywane są w Polsce na rzecz Kontrahenta przez usługodawców w ramach usług świadczonych na rzecz Kontrahenta. Kontrahent nie będzie posiadał w Polsce przedstawiciela, o którym mowa w art. 18a-18d ustawy o VAT. Wszystkie strategiczne decyzje związane z procesem produkcji oraz sprzedaży dokonywane są przez zarząd i uprawnionych pracowników Kontrahenta we Francji, gdzie Kontrahent posiada siedzibę i miejsce zarządu.

Kontrahent nie posiada na terytorium Polski oddziału w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r., o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2015, poz. 584), który zostałby zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym. Kontrahent nie posiada również zakładu w rozumieniu art. 5 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Republiki Francuskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. 1977, nr 1 poz. 5).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym miejscem opodatkowania usług konfekcjonowania świadczonych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta będzie na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejsce, w którym Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Francja, zaś faktura VAT dokumentująca wykonane usługi powinna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie"?
2. Czy w razie negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 1, w opisanym zdarzeniu przyszłym, miejscem opodatkowania usług konfekcjonowania świadczonych przez Spółkę na rzecz Kontrahenta będzie na podstawie art. 28b ust. 2 terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zaś faktura VAT dokumentująca wykonane usługi powinna zawierać kwotę należnego podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym miejscem opodatkowania usług konfekcjonowania świadczonych na rzecz Kontrahenta będzie na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejsce, w którym Kontrahent posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Francja, zaś faktura VAT dokumentująca wykonane usługi powinna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie".

W ocenie Spółki, za przyjęciem takiego stanowiska przemawiają następujące argumenty:

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Postanowienia zawarte w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT wskazują, że w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Przy czym należy wskazać, że przepis ten ma zastosowanie w sytuacji, gdy to usługobiorca posiadający siedzibę działalności gospodarczej w państwie innym niż Polska ma jednocześnie w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności.

Zdaniem Spółki, fakt, iż Kontrahent zarejestruje się w Rzeczypospolitej Polskiej, jako podatnik VAT czynny nie spowoduje, iż będzie posiadał na terenie Rzeczypospolitej Polskiej miejsce stałego prowadzenia działalności, dla określenia bowiem czy Kontrahent posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, kluczowe jest ustalenie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane zarówno w przepisach ustawy o VAT, jak i w przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 347, str. 1 z późn. zm., dalej: „Dyrektywa VAT"), ani poprzednio obowiązująca Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE L nr 145 str. 1 z późn. zm., dalej: „VI Dyrektywa").

Doprecyzowanie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności" wprowadziło dopiero Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L nr 77, str. 1, dalej: „Rozporządzenie Rady").

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia Rady, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Wskazać przy tym należy, że powyższa definicja stanowi usankcjonowanie stanowiska ugruntowanego przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE").

Zgodnie z linią orzeczniczą TSUE, stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać jedynie w związku ze ściśle określonymi działaniami podatnika. W szczególności ze stałym miejscem prowadzenia działalności mamy do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

• dane miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. podmiot posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny);
• działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez dany podmiot;
• w danym miejscu zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju.

Zaznaczyć należy, że aby mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej wskazane powyżej przesłanki muszą być spełnione łącznie. Oznacza to, że niespełnienie chociażby jednej z przesłanek determinuje, że dany podmiot nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższe stanowisko zaprezentowano m.in. w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadt (C-168/84), w której TSUE stwierdził, że: „(...) obiekt działalności gospodarczej, (...) tylko wtedy może być traktowany jako stałe miejsce prowadzenia działalności, kiedy miejsce to zakłada ciągłe współdziałanie środków rzeczowych i personalnych wymaganych przy świadczeniu tych usług".

Podobnie w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r., w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95) TSUE uznał, że: „W konsekwencji, aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny".

Analogiczne wnioski wynikają z orzeczenia z dnia 28 czerwca 2007 r., w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06), gdzie TSUE, powołując się na ww. wyroki (C-168/84 i C-190/95) wskazał, że „pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny".

Z kolei w wyroku z dnia 7 maja 1998 r., w sprawie Lease Plan Luksemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96), TSUE stwierdził, że: „jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie".

Sformułowane przez TSUE tezy znalazły także swoje odzwierciedlenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo w prawomocnym wyroku z dnia 26 czerwca 2009 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 110/09), stwierdził, że: „Dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie istotne znaczenia ma także rozumienie zwrotu „stałe miejsce prowadzenia działalności”. Sformułowanie to nie zostało wyjaśnione ani przez przepisy ustawy o VAT, ani przez przepisy omawianego rozporządzenia. Podobną problematyką zajmował się natomiast Europejski Trybunał Sprawiedliwości. (...) TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne, a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Ponadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny". Podobnie w prawomocnym wyroku z dnia 5 czerwca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA/Wa 3334/12) wskazał, że orzecznictwo europejskie „wypracowało trzy zasadnicze kryteria oceny zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Są to następujące cechy prowadzonej działalności: stałość; niezależność; istnienie wystarczających zasobów ludzkich i technicznych. Wszystkie one muszą wystąpić łącznie, zatem brak którejkolwiek z tych cech wyklucza istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności."

Do sformułowanego przez TSUE pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności odwołały się także organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego. Dla przykładu, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 4 stycznia 2013 r. (sygn. IPPP3/443-1044/12-2/KT) potwierdził (odstępując od uzasadnienia) w całości stanowisko wnioskodawcy, co do braku stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, w stanie faktycznym, w którym wnioskodawca zamierza nabywać od jednego z podmiotów z grupy zlokalizowanego w Polsce kompleksową usługę produkcji wózków dziecięcych z materiałów powierzonych przez wnioskodawcę. W tym celu, wnioskodawca będzie kupować surowce i materiały konieczne do produkcji, zarówno od dostawców z krajów UE, w tym od dostawców krajowych, oraz od dostawców spoza UE. Przewidziano również możliwość składowania surowców oraz wyrobów gotowych w magazynie należącym do podmiotu polskiego. Jednakże, polski podmiot nie będzie dysponował żadnym tytułem prawnym do powierzonych mu surowców i wytworzonych z nich gotowych produktów. Ponadto wnioskodawca będzie nabywać od innego podmiotu z grupy, posiadającego siedzibę na terytorium Polski tzw. usługi back office. W skład tych usług wchodzić będą w szczególności usługi księgowości, finansowe, kadrowe, personalne, usługi z zakresu komunikacji (tzw. usługi IT), wsparcia marketingowego, logistyczne, przechowywania i pakowania. Z uwagi na to, że spółka „nie będzie posiadać na terytorium Polski żadnej infrastruktury technicznej służącej do wykonywania przez nią działalności gospodarczej” oraz „nie będzie zatrudniała w Polsce żadnych pracowników”, nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 16 września 2011 r. (sygn. IPPP3/443-842/11-4/MPe), w której stwierdził, iż „Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy".

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 13 października 2011 r. (sygn. IPPP3/443-984/11-2/MPe): „Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. korzysta jedynie z infrastruktury Firmy zewnętrznej. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników tej Firmy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki, również decyzje dotyczące zleceń sprzedaży towarów prowadzonej z terytorium Polski oraz zawierania umów są podejmowane przez Spółkę w jej miejscu siedziby we Włoszech. A zatem analizując powyższe w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski."

W podobny sposób Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2012 r. (sygn. IPPP3/443-33/12-4/KC) potwierdził stanowisko spółki co do braku stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski, w stanie faktycznym, w którym wnioskodawca kupuje kompleksowe usługi logistyczne związane min. z magazynowaniem, załadunkiem i wysyłką towaru do nabywców od podmiotu posiadającego siedzibę na terytorium Polski. Sam jednak ani nie zatrudnia pracowników do obsługi magazynu, ani nie posiada zaplecza technicznego, niezbędnego dla obsługi opisanej działalności. Wszelkie aktywa niezbędne do świadczenia tej obsługi, w tym zaplecze personalno-techniczne zapewnia polski kontrahent. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ brak jest stałej infrastruktury personalnej i technicznej, która umożliwia mu odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności. Tym samym, usługi nabywane przez Wnioskodawcę m.in. w zakresie zbierania i utylizacji zużytych baterii na terytorium Polski mają miejsce świadczenia określone na podstawie zasady ogólnej dotyczącej miejsca świadczenia, tj. miejsca siedziby usługobiorcy, co w przedmiotowej sprawie oznacza, że miejsce świadczenia dla nabywanych usług znajduje się w Belgii.

Przekładając powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że Kontrahent nie spełnia łącznie przesłanek niezbędnych do potwierdzenia kryterium prowadzonej działalności.

Na wstępie zaznaczyć należy, iż działalność Kontrahenta w Polsce nie ma charakteru stałego, gdyż obecność Kontrahenta w Polsce związana jest przede wszystkim z realizacją usług konfekcjonowania wykonywanych przez Spółkę, na rzecz Kontrahenta, w ramach których Kontrahent pośrednio korzysta w powierzchni magazynowej Spółki. Pośredniość ta wynika z faktu, iż w momencie przesunięcia własnego towaru z Francji do Polski w celu wykonania na terenie Polski usługi konfekcjonowania Kontrahent ma już nabywcę końcowego na towar i po wykonaniu na towarze usługi konfekcjonowania towar dostarczany jest nabywcy końcowemu. Tym samym, nie można powiedzieć, że zamiarem Kontrahenta jest prowadzenie działalności w sposób permanentny z tego miejsca albowiem Kontrahent może w każdym czasie zmienić podmiot świadczący usługi konfekcjonowania i miejsce świadczenia tych usług Ponadto Kontrahent nie posiada w Polsce na stałe żadnych zasobów w postaci chociażby maszyn/urządzeń oraz pracowników, a tylko w niezbędnym zakresie korzysta z usług innych podmiotów.

W opinii Spółki, nie można uznać, że realizowana przez Kontrahenta na terytorium Polski działalność ma charakter niezależny. Kontrahent nie ma bowiem na terytorium Polski osób bądź organów, które byłyby uprawnione do podejmowania wiążących decyzji dotyczących działalności Kontrahenta. Jak bowiem wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, wszystkie decyzje strategiczne związane z procesem produkcji oraz sprzedaży dokonywane są przez zarząd i uprawnionych pracowników Kontrahenta we Francji.

W opinii Spółki, nie można również stwierdzić, że Kontrahent posiada na terytorium Polski zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności w Polsce. Wszelkie aktywa potrzebne do świadczenia usług konfekcjonowania stanowią bowiem własność Spółki a nie Kontrahenta. Fakt, że Kontrahent korzysta z zaplecza technicznego usługodawców nie determinuje u niego powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Co więcej, Kontrahent nie posiada również odpowiednich zasobów ludzkich, gdyż nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników. Wszelkie pace na rzecz Kontrahenta realizowane są przez usługodawców w ramach usług świadczonych zleconych przez Kontrahenta.

W ocenie Spółki, mając na uwadze powyższe uwagi nie można stwierdzić, iż Kontrahent posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Kwalifikacji tej nie zmienia w żadnym razie fakt, iż Kontrahent zostanie w Polsce zarejestrowany dla celów VAT jako podatnik VAT czynny. W konsekwencji miejscem opodatkowania usług konfekcjonowania świadczonych na rzecz Kontrahenta przez Spółkę będzie na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejsce, w którym usługobiorca (Kontrahent) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. Francja. Zgodnie zaś z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT, wykonanie usługi konfekcjonowania Spółka winna dokumentować fakturą zawierającą adnotację „odwrotne obciążenie".

Zdaniem Wnioskodawcy w razie negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone nr 1, w opisanym zdarzeniu przyszłym, miejscem opodatkowania usług konfekcjonowania świadczonych na rzecz Kontrahenta będzie na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy o VAT terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zaś faktura VAT dokumentująca wykonane usługi powinna zawierać kwotę należnego podatku VAT.

W ocenie Spółki, za przyjęciem takiego stanowiska przemawiają następujące argumenty.

W ocenie Spółki, w razie uznania przez organ podatkowy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym spełnione są łącznie następujące warunki, to jest:

• miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wykorzystywane przez Kontrahenta charakteryzuje się określonym poziomem stałości (tj. Kontrahent posiadający takie miejsce ma zamiar prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny);
• działalność prowadzona przez Kontrahenta w Rzeczypospolitej Polskiej jest działalnością niezależną w stosunku do głównej działalności prowadzonej przez ten podmiot;
• w Rzeczypospolitej Polskiej zgromadzono zaplecze techniczne i ludzkie niezbędne do prowadzenia działalności danego rodzaju przez Kontrahenta,

Kontrahent posiadać będzie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałe miejsce prowadzenia działalności.

W konsekwencji usługi konfekcjonowania świadczone przez Spółkę na rzecz Kontrahenta będą zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT świadczone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zaś faktura VAT dokumentująca wykonane usługi powinna zawierać kwotę należnego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ze względu na fakt, że tutejszy organ w wydanym rozstrzygnięciu ocenił stanowisko Spółki w zakresie pytania nr 1 jako prawidłowe, przy warunkowej formule pytania nr 2, ocena stanowiska korelującego z tym pytaniem stała się bezprzedmiotowa.

Końcowo zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionych we wniosku okoliczności, z których wynika m.in., że usługobiorca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Oznacza to, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.