Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4515-187/15/DP
z 22 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 23 listopada 2015 r. (data wpływu do Biura – 26 listopada 2015 r.), uzupełnionym 29 grudnia 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych solidarnej spłaty kredytu:

• w części dotyczącej spłaty kredytu w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r. – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 listopada 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych solidarnej spłaty kredytu.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 14 grudnia 2015 r. znak: IBPB-2-1/4515-187/15/DP wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono 29 grudnia 2015 r .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę o kredyt mieszkaniowy nr X z Bankiem Z. na kwotę 51.000,00 zł, na częściowe finansowanie zakupu lokalu mieszkalnego. Wartość kredytu spłacana będzie przez 10 lat. Z uwagi na brak zdolności kredytowej u Wnioskodawczyni, stronami umowy kredytowej – kredytobiorcami zostali jednocześnie rodzice Wnioskodawczyni B.Ż. i A.Ż. Zgodnie z zapisami umowy – umowa o kredyt mieszkaniowy zawarta została pomiędzy Bankiem Z. a B.Ż. O.Ż. A.Ż. zwanymi dalej kredytobiorcą.

Zgodnie z zapisami umowy kredytowej kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami, czyli wszystkie trzy osoby wskazane w umowie są zobowiązane solidarnie. W celu zabezpieczenia kredytu na nieruchomości została ustanowiona hipoteka oraz dokonana została cesja z ubezpieczenia lokalu na Bank Z. Właścicielem mieszkania na mocy aktu notarialnego Repertorium A nr X/2015 z 21 stycznia 2015 r. jest Wnioskodawczyni.

Podstawowa wartość mieszkania sfinansowana była ze środków pochodzących z otrzymanej od rodziców Wnioskodawczyni kwoty – darowizny, o której otrzymaniu Wnioskodawczyni powiadomiła urząd skarbowy składając deklarację SD-Z2.

Zgodnie z umową kredytową kredytobiorca zobowiązany został do otwarcia rachunku bankowego, z którego Bank Z. pobiera comiesięcznie należne mu kwoty, tytułem spłaty kolejnych rat kredytu. W tym celu Wnioskodawczyni otworzyła w Banku Z. rachunek bankowy, na który co miesiąc rodzice (matka lub/i ojciec) Wnioskodawczyni przelewają kwoty dotyczące spłat kolejnych rat kredytowych i pokrycia ewentualnych kosztów prowadzenia tego rachunku. Pierwsza wpłata dokonana przez rodziców (matkę lub/i ojca) na konto Wnioskodawczyni na pokrycie spłaty pierwszej raty kredytowej nastąpiła 3 lutego 2015 r., kolejne przelewy przekazywane są cyklicznie przez rodziców Wnioskodawczyni (matkę lub/i ojca) co miesiąc, tak aby wypełnić zobowiązania wobec Banku Z. W związku z rozbieżnymi interpretacjami podatkowymi otrzymane od współkredytobiorców – rodziców (matkę lub/i ojca) kwoty na poczet spłat kolejnych rat kredytowych w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r. Wnioskodawczyni wykazała w urzędzie skarbowym i złożyła deklaracje SD-Z2.

W uzupełnieniu z 29 grudnia 2015 r. (data wpływu do Biura) Wnioskodawczyni wskazała, że:

1. Na okoliczność współkredytowania, finansowania z kredytu zakupu mieszkania stanowiącego wyłącznie własność Wnioskodawczyni, tj. przeznaczenia środków z zaciągniętego wspólnie kredytu na zakup lokalu mieszkalnego, a następnie spłatę tego kredytu tylko przez rodziców nie została podpisana żadna umowa darowizny pomiędzy Wnioskodawczynią a rodzicami – tym samym zdaniem Wnioskodawczyni – przeznaczenie środków z zaciągniętego wspólnie kredytu na zakup lokalu mieszkalnego, a następnie spłata tego kredytu tylko przez rodziców (z zastrzeżeniem wyjaśnień zawartych w następnym punkcie) nie stanowi w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, darowizny środków pieniężnych w rozumieniu art. 888 ustawy Kodeks cywilny.
2. Opisane we wniosku spłacanie przez rodziców ww. kredytu jest tylko wywiązaniem się przez nich ze zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu i tak będzie do końca trwania umowy kredytowej. Jednakże, w związku z rozbieżnymi interpretacjami podatkowymi wydawanymi przez Izby Skarbowe w zakresie uznawania (bądź nie) spłaty kredytu w podobnych sytuacjach jako darowizny, na okoliczność przekazanych Wnioskodawczyni przez współkredytobiorców – rodziców (matkę lub/i ojca) kwot na poczet spłat kolejnych rat kredytowych, wyłącznie w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r., w łącznej kwocie 5.510,00 zł, rodzice i Wnioskodawczyni na wszelki wypadek podpisali umowę darowizny i Wnioskodawczyni wykazała ten fakt w urzędzie skarbowym, składając odpowiednie deklaracje SD-Z2. Nie istnieje żadna inna umowa darowizny, którą Wnioskodawczyni podpisałaby z rodzicami w związku z zaciągnięciem kredytu, finansowaniem zakupu mieszkania z kredytu oraz spłatą rat kredytu.
3. Pomiędzy rodzicami i Wnioskodawczynią nie planowane jest żadne rozliczenie w związku z faktem, iż tylko rodzice spłacają kredyt. Spłacanie przez rodziców ww. kredytu (z zastrzeżeniem wyjaśnień zawartych w pkt 2) jest tylko wywiązaniem się przez nich ze zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu i nie stanowi darowizny. Zgodnie z zapisami umowy kredytowej kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami, czyli wszystkie trzy osoby wskazane w umowie są zobowiązane solidarnie. Wnioskodawczyni i rodzice – jako trzej współkredytobiorcy traktują zobowiązanie wynikające z zaciągniętego kredytu jako solidarną odpowiedzialność dłużników, w związku z tym aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarnie pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców (matkę lub/i ojca) Wnioskodawczyni) wiąże się z powstaniem po stronie Wnioskodawczyni, czyli po stronie trzeciego kredytobiorcy obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn, i w związku z tym podlega obowiązkowi zgłoszenia nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2?

Zdaniem Wnioskodawczyni, fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców (matkę lub/i ojca) Wnioskodawczyni) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn definiuje przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zgodnie z brzmieniem ust. 1 powyższego artykułu, opodatkowaniu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Wnioskodawczyni podkreśliła, że należy zauważyć, iż art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn definiuje w sposób precyzyjny i enumeratywny przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wnioskodawczyni zaznaczyła, że przedmiotowy kredyt mieszkaniowy hipoteczny stanowi zobowiązanie solidarne, które zgodnie z brzmieniem art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego oznacza sytuację, w której kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Natomiast art. 366 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi, iż aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Spłata długu przez dwóch współkredytobiorców (rodziców (matkę lub/i ojca) Wnioskodawczyni) stanowi zatem spłatę ich własnego długu, do którego zdecydowali się przystąpić.

W myśl art. 367 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników.

W opinii Wnioskodawczyni, jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Oznacza to, iż fakt spłaty zobowiązania przez jednego z dłużników oznacza, iż może on stać się wierzycielem wobec pozostałych współdłużników.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

Wnioskodawczyni wskazała, że w sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wobec powyższego należy stwierdzić, iż fakt solidarnej spłaty kredytu mieszkaniowego hipotecznego przez dwóch pozostałych kredytobiorców (rodziców (matkę lub/i ojca) Wnioskodawczyni) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy – Wnioskodawczyni, nie mają tu zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, w szczególności art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 6 ust. 1 pkt 4. W konsekwencji, w przypadku braku wystąpienia obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż składanie zgłoszenia nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2 jest bezprzedmiotowe.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawczyni powołała kilka interpretacji indywidualnych dotyczących poruszonego we wniosku zagadnienia.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2015 r., poz. 86, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

1. dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
2. darowizny, polecenia darczyńcy;
3. zasiedzenia;
4. nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
5. zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
6. nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.
   
   

Stosownie do art. 5 ww. ustawy obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Natomiast w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy przy nabyciu w drodze darowizny obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie odwołać się należy do odpowiednich przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego bez ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego i polega najczęściej na przesunięciu jakiegoś dobra majątkowego z majątku darczyńcy do majątku obdarowanego. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za uczynioną darowiznę.

Z kolei, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 9.637 zł jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 cyt. ustawy wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.

W rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, do grupy I zalicza się małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów.

Zgodnie natomiast z art. 4a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli:

1. zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4, oraz
2. w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne, a wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, przekracza kwotę określoną w art. 9 ust. 1 pkt 1 – udokumentują ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek płatniczy nabywcy, na jego rachunek, inny niż płatniczy, w banku lub spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej lub przekazem pocztowym.
   
   

Zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy i praw majątkowych dokonać należy na formularzu SD-Z2, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych (Dz.U. Nr 243, poz. 1762, ze zm.).

W przypadku niespełnienia warunków, o których mowa w ust. 1-2, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej (art. 4a ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 4a ust. 4 cyt. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że 12 stycznia 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła umowę kredytową na kwotę 51.000,00 zł, na częściowe finansowanie zakupu lokalu mieszkalnego. Z uwagi na brak zdolności kredytowej u Wnioskodawczyni, stronami umowy kredytowej – kredytobiorcami zostali jednocześnie rodzice Wnioskodawczyni B.Ż. i A.Ż. (umowa o kredyt mieszkaniowy zawarta została pomiędzy Bankiem Z. a B.Ż. O.Ż. A.Ż. zwanymi dalej kredytobiorcą). Zgodnie z zapisami umowy kredytowej kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z odsetkami, czyli wszystkie trzy osoby wskazane w umowie są zobowiązane solidarnie. Właścicielem mieszkania na mocy aktu notarialnego Repertorium A nr X/2015 z 21 stycznia 2015 r. jest Wnioskodawczyni. Zgodnie z umową kredytową kredytobiorca zobowiązany został do otwarcia rachunku bankowego, z którego Bank Z. pobiera comiesięcznie należne mu kwoty, tytułem spłaty kolejnych rat kredytu. W tym celu Wnioskodawczyni otworzyła w Banku Z. rachunek bankowy, na który co miesiąc rodzice (matka lub/i ojciec) Wnioskodawczyni przelewają kwoty dotyczące spłat kolejnych rat kredytowych i pokrycia ewentualnych kosztów prowadzenia tego rachunku. Pierwsza wpłata dokonana przez rodziców (matkę lub/i ojca) na konto Wnioskodawczyni na pokrycie spłaty pierwszej raty kredytowej nastąpiła 3 lutego 2015 r., kolejne przelewy przekazywane są cyklicznie przez rodziców Wnioskodawczyni (matkę lub/i ojca) co miesiąc, tak aby wypełnić zobowiązania wobec Banku Z. Na okoliczność współkredytowania, finansowania z kredytu zakupu mieszkania stanowiącego wyłącznie własność Wnioskodawczyni, tj. przeznaczenia środków z zaciągniętego wspólnie kredytu na zakup lokalu mieszkalnego, a następnie spłatę tego kredytu tylko przez rodziców nie została podpisana żadna umowa darowizny pomiędzy Wnioskodawczynią a rodzicami – tym samym zdaniem Wnioskodawczyni – przeznaczenie środków z zaciągniętego wspólnie kredytu na zakup lokalu mieszkalnego, a następnie spłata tego kredytu tylko przez rodziców nie stanowi w świetle przepisów Kodeksu cywilnego, darowizny środków pieniężnych w rozumieniu art. 888 ustawy Kodeks cywilny. Opisane we wniosku spłacanie przez rodziców Wnioskodawczyni ww. kredytu jest tylko wywiązaniem się przez nich ze zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu i tak będzie do końca trwania umowy kredytowej. Na okoliczność przekazanych Wnioskodawczyni przez współkredytobiorców – rodziców (matkę lub/i ojca) kwot na poczet spłat kolejnych rat kredytowych, wyłącznie w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r., w łącznej kwocie 5.510,00 zł, rodzice i Wnioskodawczyni na wszelki wypadek podpisali umowę darowizny i Wnioskodawczyni wykazała ten fakt w urzędzie skarbowym, składając odpowiednie deklaracje SD-Z2. Nie istnieje żadna inna umowa darowizny, którą Wnioskodawczyni podpisałaby z rodzicami, w związku z zaciągnięciem kredytu, finansowaniem zakupu mieszkania z kredytu oraz spłatą rat kredytu. Pomiędzy rodzicami i Wnioskodawczynią nie planowane jest żadne rozliczenie w związku z faktem, iż tylko rodzice spłacają kredyt.

Określony w zacytowanym art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wskazuje, iż jest nim co do zasady nieodpłatne nabycie własności rzeczy i praw majątkowych, wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Istota ekonomiczna tego podatku tkwi więc w przyroście majątkowym podatnika, a konkretnie we wzbogaceniu podatnika na skutek przejęcia majątku pod tytułem darmym. Koncentruje się on nie tyle na prawnym akcie obrotu, co na będącym jego następstwem wzbogaceniu podatnika.

W związku z opisanym stanem faktycznym wskazać należy, że stosownie do art. 366 § 1 ustawy Kodeks cywilny, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).

W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

Dawni współdłużnicy są dalej dłużnikami – lecz wobec innego wierzyciela (dłużnika, który wierzyciela zaspokoił), w stosunku do którego odpowiadają każdy za przypadającą na niego część długu.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że fakt solidarnej spłaty kredytu mieszkaniowego hipotecznego przez dwóch pozostałych kredytobiorców (rodziców Wnioskodawczyni) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy – Wnioskodawczyni, gdyż nie mają tu zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Z powyższym sformułowaniem nie można się w pełni zgodzić.

Wnioskodawczyni wskazała, że na poczet spłat kolejnych rat kredytowych, wyłącznie w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r., w łącznej kwocie 5.510,00 zł, rodzice i Wnioskodawczyni podpisali umowę darowizny.

Z uwagi na fakt, że w powyższej sytuacji doszło – jak wskazała Wnioskodawczyni – do umowy darowizny czynność ta podlega regulacjom ustawy o podatku od spadków i darowizn. Umowa darowizny co do zasady podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy a obowiązek podatkowy ciąży na obdarowanym.

Jednakże w przypadku spełnienia przez Wnioskodawczynię wszystkich warunków określonych w art. 4a ust. 1 cyt. ustawy, czynność ta będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej skutków podatkowych spłaty kredytu w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r. należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do opisanej we wniosku spłaty pozostałych (innych niż tych objętych ww. umową darowizny) rat kredytu przez jednego lub kilku pozostałych współkredytobiorców, solidarnie zobowiązanych z tytułu umowy kredytowej do spłaty zadłużenia, wskazać należy, że nie powoduje ona powstania u Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Czynność taka nie jest bowiem wymieniona w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn określającym przedmiot opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, a zgodnie z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78, poz. 483, ze zm.) nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Oznacza to, że jeżeli określona czynność nie została wskazana w ustawie (w tym wypadku w ustawie o podatku od spadków i darowizn), to jej dokonanie nie może powodować powstania obowiązku podatkowego.

Z tego też względu zgodzić się należy z Wnioskodawczynią, że w opisanej przez nią sytuacji (poza spłatą rat w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r.) nie znajdą zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, w szczególności jej art. 1 ust. 1 – określający przedmiot opodatkowania. Jak bowiem wynika z treści wniosku – na tą okoliczność współkredytobiorcy nie zawarli umowy darowizny.

Tym samym po stronie Wnioskodawczyni – w związku ze spłatą kredytu przez innych kredytobiorców (poza spłatą rat w okresie od 3 lutego 2015 r. do 29 października 2015 r., tj. rat stanowiących darowiznę) – nie powstaną skutki w podatku od spadków i darowizn. Spłata ta, jak wynika z wniosku, nie nastąpi bowiem na podstawie żadnego z tytułów wskazanych enumeratywnie w cytowanym art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Dlatego na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek złożenia zgłoszenia SD-Z2.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w tej części należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy wskazać, że odrębnie pozostaje do oceny kwestia przysporzenia w majątku Wnioskodawczyni w postaci nabycia lokalu mieszkalnego, albo pochodzenia środków na jego nabycie; skoro nabywa go na własność tylko Wnioskodawczyni, a środki pozyskane są z kredytu spłacanego wspólnie z rodzicami. Jednakże z uwagi na fakt, że zakres wniosku został przez Wnioskodawczynię określony tylko do kwestii spłaty solidarnej kredytu – ww. okoliczność nie może być przedmiotem rozważań zawartych w niniejszej interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.