Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-660/15-4/MH
z 3 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2015 r. (data wpływu 21 października 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 października 2015 r. (data wpływu 23 października 2015 r.) oraz pismem z dnia 8 stycznia 2016 r. (data wpływu 13 stycznia 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej znaków towarowych wykorzystywanych w jednoosobowej działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej znaków towarowych wykorzystywanych w jednoosobowej działalności gospodarczej, uzupełniony pismem z dnia 21 października 2015 r. (data wpływu 23 października 2015 r.).

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 28 grudnia 2015 r., Nr IPTPB1/4511-660/15-3/MH, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 28 grudnia 2015 r. (data doręczenia 4 stycznia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 8 stycznia 2016 r. (data wpływu 13 stycznia 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 11 stycznia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W drodze darowizny, Wnioskodawca otrzyma prawa majątkowe, w postaci praw ochronnych na znak towarowy (dalej: „Znak”). Znak chroniony jest prawem ochronnym na zasadach wynikających z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L z dnia 24 marca 2009 r., Nr 78, str. 1). Znak został zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Wartość Znaku zostanie wskazana w umowie darowizny i będzie odpowiadać wartości rynkowej. Znak będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej i zostanie wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Od wartości początkowej Znaku, Wnioskodawca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 8 stycznia 2016 r., Wnioskodawca dodał, że:

1. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej mięsa i wyrobów z mięsa, przetwarzania i konserwowania mięsa oraz świadczenia usług składowania mięsa,
2. przychody z działalności gospodarczej opodatkowuje na zasadach określonych w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”), czyli w formie podatku liniowego,
3. prowadzi dokumentację podatkową (w zakresie podatku dochodowego) w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów,
4. dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzi ewidencje środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
5. znak towarowy wyrażony jest w formie słownej. Znak towarowy na podstawie Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług (tzw. klasyfikacji nicejskiej) określa grupę towarów i usług znajdujących się:
   • w klasie 29 ww. Klasyfikacji, tj. mięso, wędliny, ryby, owoce morza, drób, dziczyzna; ekstrakty mięsne; konserwowane, mrożone, suszone i gotowane owoce i warzywa: galaretki, dżemy, kompoty; jaja, mleko, produkty mleczne; oleje i tłuszcze jadalne,
   • w klasie 35 ww. Klasyfikacji, tj. sprzedaż detaliczna i hurtowa żywności, usługi importowo-eksportowe, wykonywanie dokumentacji eksportowej,
   • w klasie 39 ww. Klasyfikacji, tj. transport i przechowywanie żywności oraz innych towarów, transport zwierząt, pakowanie żywności i innych towarów, usługi w zakresie obsługi ładunków importowanych i eksportowych, usługi magazynowe, w tym magazyn celny produktów z branży przemysłowej, budowlanej, wyrobów ze szkła, elektrycznej, elektrotechnicznej, tekstylnej, odzieżowej, kosmetycznej, wyrobów drewnianych, rolniczej, ogrodniczej, mięsnej i chemicznej; wynajem przestrzeni magazynowej,
   • w klasie 40 ww. Klasyfikacji, tj. obróbka i przetwarzanie żywności, usługi zamrażania produktów mięsnych oraz owoców i warzyw, ubój zwierząt rzeźnych.
   
   

6. przedmiotowy Znak towarowy, na moment darowizny, będzie spełniać definicję wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
7. Znak towarowy otrzyma w drodze darowizny od matki,
8. Znak towarowy nie był amortyzowany u darczyńcy,
9. Znak towarowy nie będzie stanowić prawa określonego w ustawie z dnia 30 czerwca 2010 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410, ze zm.). Znak towarowy chroniony jest prawem ochronnym na zasadach wynikających z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L z 24 marca 2009 r., Nr 78. str. 1). Znak towarowy został zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób powinna zostać ustalona przez Wnioskodawcę wartość początkowa Znaku?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartością początkową Znaku, dla potrzeb prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej, od której dokonywane będą odpisy amortyzacyjne, będzie wartość rynkowa określona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „PIT”).

W oparciu o art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zatem, wartość początkową darowanego środka majątkowego ustala się według wartości rynkowej z dnia nabycia, chyba że w umowie darowizny została ustalona niższa wartość przedmiotu darowizny. Umowa darowizny Znaku będzie określać wartość Znaku w wysokości równej wartości rynkowej. W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość początkowa Znaku powinna być ustalona w wysokości wartości rynkowej z dnia jego nabycia w drodze darowizny.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa Znaków nabytych w drodze darowizny, w momencie ich wprowadzenia do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych jednoosobowej działalności gospodarczej, powinna zostać określona w wysokości wartości rynkowej Znaku z dnia jego nabycia, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach, m.in.:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 21 lipca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-214/15-4/SJ,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 czerwca 2015 r., Nr IBPBI/1/4511-306/15/ZK,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 31 lipca 2014 r., Nr ITPB1/415-523/14/MW,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 5 listopada 2013 r., Nr ILPB1/415-893/13-4/AA,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 października 2012 r., Nr IPPB1/415-1010/12-2/JB.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22b ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych; wydatki na nabycie tych praw rozpoznawane winny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, że prawa, które nie zostały wymienione wprost w ustawie jako wartości niematerialne i prawne nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii, co skutkuje brakiem możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej tych składników majątkowych oraz brakiem obowiązku określenia wartości początkowej tych składników.

W katalogu wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, przy spełnieniu określonych przesłanek, wymienione zostały prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1410).

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe.

Należy zauważyć, że przepisy prawa podatkowego nie dają podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają nabyte prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej. Prawo ochronne na znak towarowy powstaje na skutek wydania decyzji przez Urząd Patentowy, co oznacza, że prawo to nie istnieje przed wydaniem takiej decyzji.

W tym miejscu wskazać dodatkowo należy, że ochrona prawna znaków zarejestrowanych przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego wynika z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. Urz. UE L 78 z dnia 24 marca 2009 r.; dalej: „Rozporządzenie”) i jest zasadniczo tożsama z ochroną wynikającą z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 Rozporządzenia, wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Przepis ten ustanawia zasadę jednolitości wspólnotowego znaku towarowego. W praktyce zasada ta oznacza jednolitość uregulowań dotyczących patentów i wzorów przemysłowych oraz znaków towarowych rejestrowanych w państwach członkowskich.

Należy również zauważyć, że zgodnie z art. 16 Rozporządzenia, jeżeli art. 17-24 nie stanowią inaczej, wspólnotowy znak towarowy jako przedmiot własności traktowany jest w całości i na całym terytorium Wspólnoty tak jak krajowy znak towarowy zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym według rejestru wspólnotowych znaków towarowych:

1. właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny;
2. jeżeli lit. a) nie stosuje się, właściciel znaku ma przedsiębiorstwo w dacie dokonywania oceny.
   
   

Zgodnie z art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku zaś wspólnotowego znaku towarowego jedyna zasadnicza różnica polega na tym, że zasięg terytorialny ochrony obejmuje wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej (art. 1 ust. 2 Rozporządzenia). W konsekwencji zaś, ochrona terytorialna wynikająca z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego jest szersza i obejmuje zarówno obszar Rzeczypospolitej Polskiej, jak i obszar innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

W myśl art. 4 ust. 1 Prawa własności przemysłowej, przepisy tej ustawy stosuje się odpowiednio do wspólnotowych znaków towarowych w sprawach nieuregulowanych w obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich przepisach prawa Unii Europejskiej określających szczególny tryb udzielania ochrony na znaki towarowe, czyli w Rozporządzeniu. Oznacza to, że Rozporządzenie wprowadza kategorię praw podmiotowych, które poza szerszym zakresem terytorialnym skuteczności i odmiennym trybem udzielania ochrony, są tożsame z prawami ochronnymi na znaki towarowe choćby ze względu na fakt, że podlegają regulacji prawa własności przemysłowej.

Podsumowując, należy stwierdzić, że zarówno rejestracja znaku towarowego w Urzędzie Patentowym RP, jak też rejestracja w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, prowadzi do uzyskania przez zgłaszającego tożsamego prawa podmiotowego. W konsekwencji prawo do wspólnotowych znaków towarowych powinno być traktowane na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analogicznie, jak odpowiadające mu na gruncie krajowym prawo ochronne do krajowego znaku towarowego.

Mając na uwadze analogiczny charakter prawny obu kategorii praw podmiotowych oraz zastosowanie do nich regulacji Prawa własności przemysłowej, należy przyjąć, że wskazane we wniosku prawa ochronne do zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego, udzielone przez Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, będą pełniły tożsamą funkcję jak prawa ochronne do krajowego znaku towarowego udzielone przez Urząd Patentowy. Zatem, ww. prawa należy uznać za prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. − Prawo własności przemysłowej.

W konsekwencji, wskazane we wniosku prawa ochronne do zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego należy zakwalifikować, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do kategorii wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji podatkowej. Oczywiście muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 16 ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 6, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie – w myśl art. 19 ust. 4 ustawy – strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca, w drodze darowizny od matki, otrzyma prawa majątkowe, w postaci praw ochronnych na znak towarowy (dalej: „Znak”). Znak chroniony jest prawem ochronnym na zasadach wynikających z Rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L z dnia 24 marca 2009 r., Nr 78, str. 1). Znak został zarejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy w Urzędzie Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Wartość Znaku zostanie wskazana w umowie darowizny i będzie odpowiadać wartości rynkowej. Znak będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę w prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej i zostanie wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych. Od wartości początkowej Znaku, Wnioskodawca będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

W świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz powołanych przepisów prawa należy stwierdzić, że wskazane we wniosku prawa ochronne na znak towarowy (dalej: „Znak”) będą stanowiły podlegającą amortyzacji wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca będzie zatem uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej, po uprzednim wprowadzeniu ww. Znaku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wartość początkową Znaku, dla potrzeb jednoosobowej działalności gospodarczej, należy ustalić według jego wartości rynkowej z dnia nabycia, tj. z dnia dokonania darowizny, chyba że umowa darowizny będzie określała tę wartość w niższej wysokości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.