Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1245/11/16-S/AKr
z 1 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 331/12 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2015 r., sygn. akt I FSK 810/15 – stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2011 r. (data wpływu 26 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 listopada 2011 r. (data wpływu 10 listopada 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania mediów, którymi obciążany jest najemca na podstawie wskazań podliczników – jest prawidłowe,
• opodatkowania mediów, które stanowią element usługi najmu – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania mediów, którymi obciążany jest najemca na podstawie wskazań podliczników oraz opodatkowania mediów, które stanowią element usługi najmu. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 10 listopada 2011 r. o doprecyzowanie własnego stanowiska w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka z o.o. – w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej świadczy w prowadzonych przez siebie hotelach usługi najmu innym przedsiębiorcom. Umowy z najemcami przewidują, że najemcy, oprócz zapłaty czynszu najmu, zobowiązani są także do zapłaty należności z tytułu dostawy mediów, tj. wody, energii cieplnej, energii elektrycznej.

Zgodnie z zawartymi umowami niektórzy najemcy rozliczani są za koszty zużycia mediów na podstawie wskazań podliczników zainstalowanych w wynajmowanych lokalach. W takim przypadku Spółka odrębnie fakturuje czynsz za wynajmowane powierzchnie i odrębnie refakturuje koszty zużycia mediów przez najemców. W przypadku pozostałych najemców koszty zużycia mediów ustalone są ryczałtowo i są fakturowane ze stawką podstawową, czyli taką, jaka obowiązuje przy świadczeniu usług najmu, gdyż nie stanowią refaktury usług nabywanych przez Spółkę dla podmiotów trzecich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca czyni właściwie, traktując odsprzedaż mediów w przypadku ich refakturowania jako usługę odrębną od usługi najmu i opodatkowując je według stawek VAT właściwych dla danego rodzaju świadczonej usługi w przypadku najemców rozliczanych na podstawie wskazań podliczników, a w pozostałych przypadkach jako element kompleksowej usługi najmu lokalu, dla której stosuje się podstawową stawkę podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy zgodnie z zawartą umową najemca poza miesięcznym czynszem zobowiązany jest do uiszczenia opłat za zużyte media na podstawie zainstalowanych podliczników, Spółka ma prawo zastosować stawkę preferencyjną 8% dla zużycia wody i odprowadzania ścieków. Skoro z umowy najmu wynika odrębne rozliczenie kosztów eksploatacyjnych (medialnych) to nie są one czynszotwórcze i nie mogą być uznane za element świadczenia jednolitego jakim jest świadczenie najmu. Zatem do podstawy opodatkowania z tytułu najmu należy wliczyć tylko należny czynsz, natomiast obciążenie za wodę, ścieki, energię elektryczną stanowi odrębną należność. Stanowisko takie potwierdza również orzecznictwo (por. np. wyrok WSA w Krakowie z 8 czerwca 2010 roku sygn. I SA/Kr 346/10).

W uzupełnieniu do wniosku Spółka doprecyzowała stanowisko własne w przedmiocie rozliczania dostawy mediów - wody, energii cieplnej, energii elektrycznej - dla najemców na podstawie podliczników oraz dostawy mediów - wody, energii cieplnej, energii elektrycznej będących elementem kompleksowej usługi najmu.

W opinii Wnioskodawcy, w przypadku najemców rozliczanych na podstawie zainstalowanych podliczników (rozliczenie wg faktycznego miesięcznego zużycia), Spółka powinna stosować stawkę podatku VAT w wysokości 8% w przypadku usług komunalnych oraz w wysokości 23% w przypadku energii cieplnej i energii elektrycznej czyli według stawek obowiązujących dla danego rodzaju usługi za media. Natomiast w przypadku, gdy najemca nie posiada zainstalowanych podliczników, dostawy usług komunalnych i energii traktowane muszą być jako element kalkulacji stawki czynszu za najem lub dzierżawę i w tym przypadku stosowna jest taka stawka podatku VAT, jaka jest obowiązująca dla usług najmu i dzierżawy.

W dniu 24 listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPP2/443-1245/11-4/AKr, w której stwierdził, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2011 r. (data wpływu 26 sierpnia 2011 r.) w zakresie:

• opodatkowania mediów, którymi obciążany jest najemca na podstawie wskazań podliczników – jest nieprawidłowe,
• opodatkowania mediów, które stanowią element usługi najmu – jest prawidłowe.
  
  

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 12 grudnia 2011 r., zaś odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 10 stycznia 2012 r., nr ILPP2/443/W-100/11-2/SJ (skutecznie doręczonym w dniu 13 stycznia 2012 r.).

W dniu 14 lutego 2012 r. wpłynęła skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 24 listopada 2011 r. w całości.

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 331/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację z dnia 24 listopada 2011 r., nr ILPP2/443-1245/11-4/AKr.

Pismem z dnia 9 października 2012 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku.

Wyrokiem z dnia 18 września 2015 r., sygn. akt I FSK 810/15 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 331/12 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2015 r., sygn. akt I FSK 810/15 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku – art. 29 ust. 1 ustawy.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…) – art. 106 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i ust. 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach wykonywania działalności gospodarczej świadczy w prowadzonych przez siebie hotelach usługi najmu innym przedsiębiorcom. Umowy przewidują, że najemcy, oprócz zapłaty czynszu najmu, zobowiązani są także do zapłaty należności z tytułu dostawy mediów, tj. wody, energii cieplnej, energii elektrycznej.

Zgodnie z zawartymi umowami część najemców rozliczana jest za koszty zużycia mediów na podstawie wskazań podliczników zainstalowanych w wynajmowanych lokalach. W takim przypadku Spółka odrębnie fakturuje czynsz za wynajmowane powierzchnie i odrębnie refakturuje koszty zużycia mediów przez najemców. Dla pozostałej części najemców koszty zużycia mediów ustalone są ryczałtowo i są fakturowane ze stawką podstawową, czyli taką, jaka obowiązuje przy świadczeniu usług najmu.

W świetle powyższego należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Zaznaczyć należy, że strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

W ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, zasadne jest odwołanie się do orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 5 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 331/12.

W wyroku tym Sąd stwierdził m.in., że:

Ustawa o podatku od towarów i usług nie sprzeciwia się wliczaniu w cenę usługi najmu czynszu innych opłat jeżeli strony umowy takie postanowienia zamieszczą w umowie. W takiej sytuacji dostawa towarów i usług nie będzie traktowana jako odrębne świadczenia a jako czynność w ramach świadczenia zasadniczego z zastosowaniem stawki podatku VAT właściwej dla świadczenia zasadniczego. Dostawa zaś mediów do wynajmowanego lokalu nie jest czynnością samą w sobie, lecz występuje w sytuacji najmu lokali z reguły jako czynność pomocnicza. W sytuacji zaś, gdy odrębnie pobierany jest czynsz na podstawie umowy najmu zaś odrębnie pobierana jest należność za dostawę mediów to fakt ten zobowiązuje wynajmującego do „odsprzedaży” najemcy mediów. Najemca w takiej sytuacji nabywa od wynajmującego towar lub usługę nabyte przez niego od innego podatnika. Jednakże w sytuacji gdy odrębnie pobierany jest czynsz, a odrębnie należności za media, zobowiązuje to wynajmującego do wystawienia faktury (refaktury) obejmującej „odsprzedaż” mediów a najemca nabywa od wynajmującego towar lub usługę nabyte przez niego od innego podatnika. W występującym ciągu świadczeń najpierw świadczenie dostawy towarów lub świadczenie usług wykonuje podmiot do tego uprawniony, wystawiając fakturę VAT na rzecz wynajmującego, na podstawie zawartej umowy, następnie wynajmujący „odsprzedaje” te towary lub usługi najemcom.

Zakup przez Spółkę usług dotyczących mediów np. wody od dostawcy, powinien być refakturowany na poszczególnych najemców, z wszystkimi konsekwencjami wynikającymi z ustawy o VAT, a wynajmujący jest pośrednikiem pomiędzy najemcą – odbiorcą mediów a dostawcą. W rezultacie ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. W orzecznictwie podkreśla się, że „refakturowanie” jest pewnego rodzaju odsprzedażą usług w sytuacji, gdy jeden z podmiotów nabywa daną usługę i następnie ją sprzedaje, przy czym sprzedawca nie jest bezpośrednim usługodawcą (wyrok NSA z 30 czerwca 2006 r. I FSK 810/05 (...); wyrok NSA z 25 października 2001 r., III SA 1466/00 i wyrok NSA z 22 marca 1999 r. I SA/Ka 1375/97, POP 2000/4/120). Stanowisko takie zajął także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 marca 2011 r. (sygn. I FSK 740/10, POP 2012/1/89). Jest ono jednolicie reprezentowane również w orzecznictwie NSA w odniesieniu do przypadków zakupu mediów, w sytuacji, gdy wspólnota w imieniu gminy zawiera umowy najmu, nalicza czynsze i opłaty eksploatacyjne za dostawę wody, ciepła, odbiór ścieków, wywóz nieczystości, gdy strony umowy najmu odrębnie rozliczają czynsz, a odrębnie opłaty z tytułu mediów.

Podobnie wypowiada się orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tej kwestii. Przywołać należy wyrok ETS z dnia 27 października 2005 r. (C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank), w którym Trybunał wskazał, że w sytuacji, gdy transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich jest ona dokonywana, w celu określenia czy chodzi o dwa lub więcej odrębnych świadczeń, czy też świadczenia jednolite (wyrok z dnia 21 marca 2007 r. w sprawie C-111/05 Aktiebolaget; z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 Faaborg-Gelting Linien; z dnia 25 luty 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP i inne).

ETS wskazywał, że co do zasady każda transakcja powinna być zwykle uznawana za odrębną i niezależną oraz że jedno świadczenie występuje w przypadku, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika na rzecz klienta są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

W wyroku C-349/96 z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise Trybunał stwierdził, że „W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu artykułu 2(1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT. Pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeśli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej. W takiej sytuacji fakt, iż stosowana jest jedna cena nie ma decydującego znaczenia”.

Zdaniem Trybunału oceny usługi jako świadczenia jednolitego należy dokonywać z ekonomicznego punktu widzenia oraz z perspektywy nabywcy. Analizując kwestię świadczeń złożonych Trybunał odwoływał się do kryteriów w dużej mierze subiektywnych, bowiem okoliczność celu dokonania transakcji po stronie nabywcy wymyka się zobiektywizowanej, prostej do ustalenia i oczywistej ocenie. Wynika z tego, że strony transakcji mają pewną swobodę ustalania, czy występuje świadczenie kompleksowe, czy też nie, w granicach wyznaczonych modelem celów racjonalnego nabywcy. Stanowisko to znajduje podzielenie w przywołanym wyżej orzecznictwie krajowych sądów administracyjnych.

Nie ma zatem przeszkód, przechodząc na grunt nin. sprawy, aby strony uzgodniły odrębne rozliczenie dotyczące odpłatności z tytułu czynszu najmu oraz odpłatności za media, a więc odrębne wystawienie faktury za czynsz najmu oraz refaktury z tytułu odpłatności za media. Nabywca może bowiem uznać, że dla niego są to świadczenia równoważne i zależy mu na każdym z nich z osobna. W granicach wyznaczonych racjonalnością stron i neutralnością kształtu transakcji może podzielić świadczenie na odrębne niezależne elementy.

Reasumując, w przypadku usługi najmu, przepis art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy tak interpretować, że opłaty wynikające z eksploatacji lokalu przez najemcę, tj. za energię cieplną, dostawę wody, energię eklektyczną czyli opłaty za tzw. media powinny być ujmowane do podstawy opodatkowania jako składniki czynszu z tytułu usługi najmu, chyba, że z umowy najmu zawartej pomiędzy wynajmującym a najemcą wynika jednoznacznie, że opłaty te są regulowane przez najemcę na rzecz wynajmującego w sposób odrębny od czynszu.

Także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 września 2015 r., sygn. akt I FSK 810/15, odwołując się do orzeczenia TSUE z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 – uznał, że „(…) w odniesieniu do mediów, w stosunku do których możliwe jest przyjęcie kryterium zużycia to właśnie ww. kryterium będzie decydujące o odrębności tych mediów, a nie kwestia czy najemca miał możliwość wyboru świadczeniodawcy.

W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że postanowienia umowne mają znaczenie przy rozpatrywaniu kwestii złożoności dostaw ww. mediów i usługi najmu, jeżeli podstawą tych uzgodnień były względy ekonomiczne (przykładowo zapisy umowne oparto na rzeczywistych kryteriach zużycia mediów). (…)”.

W rezultacie „(…) dostawy energii elektrycznej, energii cieplnej i wody, świadczone przez wynajmującego obok zasadniczej umowy najmu stanowią odrębne świadczenia od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość wyboru korzystania z tych towarów poprzez decydowanie o ich zużyciu, a w umowie strony postanowią, że najemca będzie odrębnie rozliczać czynsz najmu oraz należności za te towary na podstawie indywidualnego zużycia (np. w oparciu o wskazania licznika)”.

Mając na uwadze powyższą analizę oraz powołane przepisy, jak również ich wykładnię dokonaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oraz Naczelny Sąd Administracyjny należy stwierdzić, że Wnioskodawca postępuje właściwie, traktując odsprzedaż mediów w przypadku ich refakturowania jako usługę odrębną od usługi najmu i opodatkowując je według stawek właściwych dla danego rodzaju świadczonej usługi w przypadku najemców rozliczanych na podstawie podliczników, w przypadku zaś najemców, którzy nie są rozliczani na podstawie podliczników, rozliczając media jako element składowy czynszu za najem i opodatkowując je stawką właściwą dla usługi najmu – zgodnie z zawartą z najemcami umową.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.