2016.02.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-1590/15-2/AN
z 2 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 25 listopada 2015 r. (data wpływu 27 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest firmą zajmującą się dystrybucją i sprzedażą produktów grupy A na terenie Polski. Grupa A jest jednym z wiodących na świecie producentów zasuw do wody, kanalizacji, gazu, ochrony przeciwpożarowej oraz do przemysłu.

Spółka zatrudnia na umowę o pracę między innymi pracowników na stanowiskach Przedstawicieli Handlowych oraz Doradców Techniczno-Handlowych. Spółka planuje wprowadzenie zmian w umowach o pracę wskazanych wyżej specjalistów w ten sposób, że miejscem ich pracy wskazanym w umowie o pracę będzie określony obszar geograficzny obejmujący obszar jednego lub kilku województw.

Szczegółowy zakres, opis regionów, w których mieliby działać specjaliści będzie pokrywał się z istniejącym podziałem obszaru Polski, opisanym na stronie internetowej Spółki .

W związku z planowanymi zmianami, specjaliści (przedstawiciele handlowi oraz doradcy techniczno-handlowi) nie będą, w ramach przypisanych im regionów, odbywać podróży służbowych, czyli nie będą przebywać w delegacji w rozumieniu przepisów Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jednolity: Dz. U. 1998.21.94 ze zmianami); (dalej: Kp).

Wyjazdy służbowe będą miały miejsce na terenie województw wskazanych w umowach o pracę jako miejsce wykonywania pracy. Będą to różne w przypadku każdego specjalisty regiony (województwa). Takie wyjazdy służbowe nie będą zatem podróżą służbową w rozumieniu przepisów Kp, która zgodnie z przyjętą doktryną i orzecznictwem jest zdarzeniem incydentalnym w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy.

Specjaliści w celu świadczenia pracy będą wyposażeni w samochody służbowe będące własnością Spółki, jak również w służbowe notebooki oraz telefony komórkowe. W trakcie wykonywania obowiązków służbowych specjaliści będą ponosili, zgodnie z wolą i poleceniem Spółki jako pracodawcy, wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należeć będą m.in. wydatki na:

paliwo,
autostradę,
serwis auta służbowego, usługi myjni samochodowej,
akcesoria samochodowe,
parking,
koszty związane z używaniem w razie potrzeby auta zastępczego,
noclegi w hotelu,
usługi gastronomiczne w lokalu lub poza restauracją (catering) w związku z konsumpcją z klientami podczas negocjacji handlowych,
bilety PKP,
bilety PKS,
bilety lotnicze krajowe,
taxi,
upominki dla klientów,
wszelkie wydatki ponoszone w związku z organizowaniem szkoleń produktowych dla klientów Spółki typu: zakup artykułów spożywczych, wynajem sali, wynajem sprzętu audiowizualnego itp. itd.,
artykuły biurowe,
znaczki, usługi pocztowe, kurierskie,
usługi serwisowe - sprzętowe (np. naprawa notebooka).

Wskazane wyżej przykładowe planowane rodzaje wydatków będą dokumentowane fakturami i rachunkami wystawionymi na Spółkę oraz paragonami, które następnie będą przedstawiane Spółce. Specjaliści będą dysponowali środkami pieniężnymi należącymi do Spółki w postaci ustalonego miesięcznego limitu kwotowego. Z tych środków będą pokrywane wskazane wyżej wydatki. W sytuacji wyjątkowej (np. zakup kompletu opon do samochodu służbowego), gdy wartość wydatków w danym miesiącu przekroczy limit gotówki należącej do Spółki, którym dysponował będzie dany specjalista, nadwyżka może być pokrywana z prywatnych środków pieniężnych pracownika. W takiej sytuacji Spółka będzie dokonywała zwrotu faktycznie poniesionych przez specjalistów wydatków na podstawie przedstawionej przez pracownika specyfikacji faktur, rachunków oraz paragonów.

Spółka nie będzie natomiast wypłacała diet oraz innych należności przysługujących pracownikom/specjalistom z tytułu odbywania podróży służbowych w przypadku, gdy będą oni wykonywali swoje obowiązki na obszarze wskazanego indywidualnie dla danego specjalisty w umowie o pracę regionu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy po wprowadzeniu zamian w umowach o pracę w zakresie miejsca wykonywania pracy, zwrot wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego wydatków na rzecz pracowników, jak również wartość ponoszonych przez pracownika wydatków sfinansowanych środkami Spółki, jakie wymienione zostały w opisie zdarzenia przyszłego, będzie stanowił dla nich przychód ze stosunku pracy opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym Spółka jako płatnik będzie obowiązana do pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wydatków wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego, jak również wartość ponoszonych wydatków wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego sfinansowanych środkami Spółki, pracownikom zatrudnionym na stanowisku Przedstawiciel Handlowy i Doradca Techniczno-Handlowy, którzy wykonują swoje obowiązki służbowe na obszarze wskazanych regionów obejmujących obszar jednego lub kilku województw, nie stanowi dla tych specjalistów przychodu ze stosunku pracy. Tym samym Spółka jako płatnik nie będzie miała obowiązku pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadnienie

W świetle art. 12 ust. 1 Ustawy pdof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Takie sformułowanie definicji przychodu ze stosunku pracy oznacza, że - co do zasady - każde przysporzenie majątkowe (w tym również z tytułu nieodpłatnych świadczeń) uzyskane przez pracownika od pracodawcy, w związku z zawartą umową o pracę, stanowi przychód ze stosunku pracy.

Jednocześnie z ogólnej definicji przychodu, określonej w art. 11 ust. 1 Ustawy pdof wynika, że w przypadku świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń, warunkiem koniecznym rozpoznania przychodu jest faktyczne otrzymanie konkretnego świadczenia przez pracownika (tj. uzyskanie przez danego specjalistę realnej i wymiernej korzyści majątkowej).

W świetle powyższych unormowań przyjmuje się, że o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia można mówić wyłącznie wówczas, gdy jest to świadczenie jednostronne (nieekwiwalentne), w wyniku którego pracownik uzyskuje pewną korzyść majątkową kosztem majątku pracodawcy, której wartość można wyrazić w pieniądzach, a także gdy wartość tę można bezspornie przyporządkować do przychodów danego pracownika.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub Naczelnego Sądu Administracyjnego. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

W powołanym wyżej wyroku K 7/13 Trybunał Konstytucyjny, na podstawie analizy przepisów Ustawy pdof wskazał, że należy przyjąć, iż za przychód pracownika z tytułu nieodpłatnych świadczeń mogą być uznane świadczenia, które:

zostały spełnione za zgodą pracownika (czyli pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich).

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych (nie realizowanych w ramach delegacji z tytułu odbywania podróży służbowej w rozumieniu Kp) sfinansowanie przez Spółkę oraz w wyjątkowych sytuacjach przez pracownika, wydatków wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, związane z wykonywaniem przez specjalistów pracy, w miejscu i w czasie wskazanym przez Spółkę/pracodawcę, nie generuje po stronie tych specjalistów (pracowników) przychodu do opodatkowania.

Tego rodzaju wydatki ponoszone będą bowiem w interesie Spółki jako pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymają od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Jeżeli zatem przykładowo specjalista, do którego obowiązków służbowych należy prowadzenie rozmów z kontrahentami (np. w celu zawarcia kontraktu handlowego, negocjowania warunków współpracy, itp.), podczas spotkania biznesowego w restauracji spożywa razem z kontrahentem posiłek na koszt pracodawcy - to w takim przypadku, po stronie tego pracownika nie powstanie przychód ze stosunku pracy.

Spółka pragnie bowiem podkreślić, że w takich okolicznościach konsumpcja posiłku przez specjalistę (pracownika) wspólnie z kontrahentem Spółki nie jest przysporzeniem majątkowym, z którego pracownik korzysta w sposób dobrowolny i celowy, obliczony na osiągnięcie osobistej korzyści.

Specjalista (pracownik) będzie bowiem wykonywać w prawidłowy i rzetelny sposób swoje obowiązki służbowe. Posiłek zaś będzie tylko okolicznością towarzyszącą zasadniczemu służbowemu celowi, jakim jest reprezentowanie interesów Spółki. Dodatkowo ewentualne korzyści majątkowe wynikające z takiego spotkania nie odniesie pracownik, a Spółka jako pracodawca.

Taki pogląd prezentują również organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 10 lutego 2014 r., nr IPTPB1/415-710/13-4/MD, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził, że: „(…) spożyty w czasie spotkania z kontrahentem Wnioskodawcy posiłek można traktować po stronie pracowników jako narzędzie służące prawidłowemu wykonaniu przez nich obowiązków służbowych. Brak jest zatem podstaw do twierdzenia, że posiłki finansowane przez Wnioskodawcę w celu efektywnego przeprowadzenia spotkania stanowią dla pracowników jakiekolwiek przysporzenie. W konsekwencji, wartość tych usług nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy z tytułu nieodpłatnego świadczenia, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Atmosfera spotkania, której sprzyja wspólne spożywanie posiłku, ma wpływ na ewentualne korzyści finansowe płynące dla Wnioskodawcy ze współpracy z podmiotami reprezentowanymi przez osoby uczestniczące w spotkaniach. Pracownicy nie biorą udziału w spotkaniu jako osoby prywatne, ale jako reprezentanci Spółki. Spotkania te mają charakter służbowy i wchodzą w zakres ich obowiązków.

W sytuacji, gdy faktyczne korzyści z oferowanych posiłków odnosi przede wszystkim Wnioskodawca, nie Jego pracownicy, nie można twierdzić, że po stronie pracowników wystąpi przysporzenie majątkowe stanowiące przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych (...)”.

Takie samo stanowisko przedstawił m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 4 września 2014 r., nr IPPB2/415-529/14-2/MK, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 12 września 2013 r., nr ILPB1/415-680/13-2/IM.

Podobnie rzecz będzie wyglądać przykładowo w kwestii wydatków związanych z noclegami specjalisty. W wyroku NSA z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 sąd wyraził pogląd, że jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

Szerzej do tej kwestii Naczelny Sad Administracyjny odniósł się w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 stwierdzając, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy.

W świetle wskazanych wyżej argumentów Spółka prosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska, zgodnie z którym zwrot specjalistom wydatków wskazanych w opisie zdarzenia przyszłego, jak również wartość ponoszonych wydatków wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego sfinansowanych środkami Spółki, nie będzie stanowić dla specjalistów przychodu ze stosunku pracy, gdyż wydatki te:

nie będą miały charakteru definitywnego, bezzwrotnego,
nie będą miały charakteru świadczenia nieodpłatnego, gdyż specjalista zobligowany będzie do wykonywania swoich obowiązków służbowych na polecenie Spółki, oraz
nie będą realizowane dla własnej korzyści pracowników ale w interesie Spółki,
będą w wyjątkowych przypadkach jedynie zwrotem wydatków poniesionych na rzecz Spółki jako pracodawcy,

co w konsekwencji spowoduje, że Spółka nie będzie miała obowiązku jako płatnik obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym Spółka wnosi o uznanie jej stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na tle przytoczonych przepisów należy wskazać, że przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zatrudnia na umowę o pracę między innymi pracowników na stanowiskach Przedstawicieli Handlowych oraz Doradców Techniczno-Handlowych. Spółka planuje wprowadzenie zmian w umowach o pracę wskazanych wyżej specjalistów w ten sposób, że miejscem ich pracy wskazanym w umowie o pracę będzie określony obszar geograficzny obejmujący obszar jednego lub kilku województw. Specjaliści w celu świadczenia pracy będą wyposażeni w samochody służbowe będące własnością Spółki, jak również w służbowe notebooki oraz telefony komórkowe. W trakcie wykonywania obowiązków służbowych specjaliści będą ponosili, zgodnie z wolą i poleceniem Spółki jako pracodawcy, wydatki związane z wykonywaną pracą. Do wydatków tych należeć będą m.in. wydatki na:

paliwo,
autostradę,
serwis auta służbowego, usługi myjni samochodowej,
akcesoria samochodowe,
parking,
koszty związane z używaniem w razie potrzeby auta zastępczego,
noclegi w hotelu,
usługi gastronomiczne w lokalu lub poza restauracją (catering) w związku z konsumpcją z klientami podczas negocjacji handlowych,
bilety PKP,
bilety PKS,
bilety lotnicze krajowe,
taxi,
upominki dla klientów,
wszelkie wydatki ponoszone w związku z organizowaniem szkoleń produktowych dla klientów Spółki typu: zakup artykułów spożywczych, wynajem sali, wynajem sprzętu audiowizualnego itp. itd.,
artykuły biurowe,
znaczki, usługi pocztowe, kurierskie,
usługi serwisowe - sprzętowe (np. naprawa notebooka).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Tut. Organ zaznacza, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Skorzystanie przez pracowników ze świadczeń wskazanych we wniosku niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenia te nie będą spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniosą pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.

Z powyższych rozważań wynika, że w niniejszej sprawie nie następuje łączne spełnienie przesłanek wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, niezbędnych do uznania świadczenia za przychód ze stosunku pracy. Dlatego też opłacenie przez Wnioskodawcę ww. wydatków dla pracowników odbywających wyjazdy służbowe nie skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji na Spółce nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast w myśl art. 38 ust. 1 cyt. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Biorąc pod uwagę tak przedstawione zdarzenie przyszłe oraz przywołane regulacje prawne, uznać więc należy, że zwrot wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego wydatków na rzecz pracowników, jak również wartość ponoszonych przez pracowników wydatków wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego sfinansowanych środkami Wnioskodawcy, nie będzie generować po stronie pracowników przychodu do opodatkowania, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki ponoszone będą bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymają od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego. Tym samym Spółka jako płatnik nie będzie miała obowiązku pobrania i wpłacenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Natomiast odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin