Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1433/15-4/MS2
z 11 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 grudnia 2015 r.) uzupełniony pismem z dnia 1 lutego 2016 r. (data nadania 1 lutego 2016 r, data wpływu 3 lutego 2016 r.) na wezwanie z dnia 22 stycznia 2016 r. Nr IPPB4/4511-1433/15-2/MS2 (data nadania 22 stycznia 2016 r., data doręczenia 25 stycznia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. Nr IPPB4/4511-1433/15-2/MS2 (data nadania 22 stycznia 2016 r., data doręczenia 25 stycznia 2016 r.) tutejszy Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 1 lutego 2016 r. (data nadania 1 lutego 2016 r., data wpływu 3 lutego 2016 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z „Postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział III Cywilny z dnia 14 listopada 2005 roku” na podstawie stwierdzonego zasiedzenia Wnioskodawczyni stała się współwłaścicielką w 2/8 części nieruchomości, stanowiącej działkę o numerze 125. Od tego zasiedzenia Wnioskodawczyni uiściła określony podatek zgodnie z decyzją Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 14 maja 2007 r. Aktem notarialnym z dnia 1 września 2014 r. pomiędzy stronami została zawarta „umowa o zniesienie współwłasności”. W wyniku tej umowy dotychczasowa nieruchomość została podzielona na 2 równe części. Do części, gdzie jest Wnioskodawczyni i Jej brat zostali dopisani małżonkowie. W małżeństwach tych nie została ustanowiona odrębność majątkowa – zachowana jest współwłasność majątkową. W wyniku tejże „umowy...” powstały dwie odrębne księgi wieczyste. Wspólna księga wieczysta.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że Zgodnie z „Postanowieniem Sądu Rejonowego Wydział III Cywilny z dnia 14 listopada 2005 r. - datą nabycia (zasiedzenia) jest dzień 23 kwietnia 2005 r. (wynika ona z tego postanowienia). Przyjęcie takiej daty nabycia jest zgodne z interpretacją „Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2012 r.” oraz „Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2015 r., sygn. akt II FSK 2133/13”. Wartość udziału nabytego w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale nabytym w wyniku zasiedzenia. Przy zniesieniu współwłasności nie towarzyszyły żadne spłaty, ani dopłaty. Wyjątkiem było to, że zgodnie z aktem notarialnym - z dnia 1 września 2014 r. - „Umowa o zniesienie współwłasności” § 3.1.3)c) powstał naddatek nabyty w wysokości 124,00 zł, od którego Wnioskodawczyni odprowadziła podatek zgodnie z PIT-39, tym samym wartość udziału uległa powiększeniu o ww. kwotę. Wnioskodawczyni nie posiada z mężem rozdzielności majątkowej. Przewidywana data sprzedaży nieruchomości to koniec lutego 2016 roku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy dokonana w roku 2016 sprzedaż działki 125/3 będzie opodatkowana podatkiem dochodowym przy uwzględnieniu ww. wyjaśnień?

Zdaniem Wnioskodawczyni.

W związku z tym, że Wnioskodawczyni z mężem posiada wspólnotę majątkową, to zgodnie z „Postanowieniem Sądu Rejonowego wydział III cywilny z dnia 14 listopada 2005 roku” nabyli prawo do spadku poprzez stwierdzenie zasiedzenia od 14 listopada 2005 roku. Natomiast zgodnie aktem notarialnym z dnia 1 września 2014 - „umowa o zniesienie współwłasności” § 3 Wnioskodawczyni i jej mąż powinni zapłacić podatek od „naddatku nabytego w 2014 roku. Na tej podstawie Wnioskodawczyni uważa, że w przypadku wspólnej sprzedaży nieruchomości opisanej w księdze wieczystej nie powinna uiszczać żadnego podatku, poza ww.

Wnioskodawczyni nadmienia, że elementy stanu faktycznego objętego niniejszym wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia tego wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub w postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

Takie stanowisko potwierdzone zostało również w rozmowie telefonicznej z dnia 8 grudnia 2015 r. (Informacja podatkowa i celna w Ministerstwie Finansów) – cyt. „jeżeli nastąpi sprzedaż tej nieruchomości, to w takim przypadku termin liczony jest od 14 listopada 2005 roku. W związku ze zniesieniem współwłasności nikt nie nabył więcej ponad swój udział, jaki mu przysługiwał, a więc nie powstał nowy moment nabycia. Natomiast w przypadku powstania nadwyżki przy zniesieniu tej współwłasności jest nowy moment nabycia i jeżeli nastąpi sprzedaż tej nieruchomości, to tutaj wystąpi podatek dochodowy od tej części, która została nabyta ponad udział”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), do źródeł przychodów zalicza się m. in. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zatem, przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub jej części oraz udziału w nieruchomości nie powstanie, jeżeli spełnione są łącznie dwa warunki:

1. odpłatne zbycie nieruchomości nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej (nie stanowi przedmiotu działalności gospodarczej), oraz
2. zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie.
   
   

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw albo rzeczy decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia nieruchomości, prawa lub rzeczy i forma prawna jej nabycia.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że w dniu 23 kwietnia 2015 r. w wyniku zasiedzenia stała się współwłaścicielką w 2/8 części nieruchomości. Aktem notarialnym z dnia 1 września 2014 r. pomiędzy stronami została zawarta „umowa o zniesienie współwłasności”. W wyniku tej umowy dotychczasowa nieruchomość została podzielona na 2 równe części. Do części, gdzie jest Wnioskodawczyni i Jej brat zostali dopisani małżonkowie. W małżeństwach tych nie została ustanowiona odrębność majątkowa – zachowana jest współwłasność majątkową. Wartość udziału nabytego w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale nabytym w wyniku zasiedzenia. Przy zniesieniu współwłasności nie towarzyszyły żadne spłaty, ani dopłaty. Wyjątkiem było to, że zgodnie z aktem notarialnym - „Umowa o zniesienie współwłasności” powstał naddatek nabyty w wysokości 124,00 zł, od którego Wnioskodawczyni odprowadziła podatek zgodnie z PIT-39, tym samym wartość udziału uległa powiększeniu o ww. kwotę. Wnioskodawczyni nie posiada z mężem rozdzielności majątkowej. Przewidywana data sprzedaży nieruchomości to koniec lutego 2016 roku.

Zgodnie z art. 172 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) posiadacz nieruchomości nie będący właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze w takim przypadku nabycie nieruchomości następuje po upływie trzydziestu lat. Zasiedzenie jest zatem instytucją, która sankcjonuje trwający od dłuższego czasu stan faktyczny posiadania i jest sposobem nabywania własności. Warunkami niezbędnymi do zasiedzenia jest posiadanie samoistne i nieprzerwane oraz odpowiedni upływ czasu. Przy spełnieniu powyższych przesłanek posiadacz nabywa prawo własności. Warunkiem nie jest natomiast orzeczenie sądu stwierdzające nabycie własności.

Należy zauważyć, że zasiedzenie jest odrębną instytucją prawa cywilnego od zniesienia współwłasności.

Celem postępowania o zniesienie współwłasności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego jest nowe ukształtowanie prawa własności rzeczy, która stanowi przedmiot współwłasności.

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, współwłasność polega na tym, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy Działu IV Księgi drugiej (art. 196 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego). Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Stosownie do art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy lub postępowania sądowego. Przepisy Kodeksu cywilnego nie regulują umownego zniesienia współwłasności, co oznacza, że sposób zniesienia współwłasności pozostawiony jest samym stronom, które mogą w ramach zasady autonomii woli stron uregulować likwidację współwłasności w dowolny sposób, z uwzględnieniem ograniczeń ustawowych. W przypadku natomiast braku porozumienia współwłaścicieli, co do sposobu zniesienia współwłasności, może ono nastąpić w trybie sądowym, według przepisów uregulowanych w art. 617- art. 625 Kodeksu postępowania cywilnego. W szczególności należy zwrócić uwagę na treść art. 624 Kodeksu postępowania cywilnego, stanowiącego, że z chwilą uprawomocnienia się postanowienia przyznającego dotychczasowym współwłaścicielom części lub jednemu z nich całość rzeczy, własność przechodzi na uczestników wskazanych w postanowieniu. Jeżeli w wyniku podziału całość rzeczy albo jej część przypadnie współwłaścicielowi, który nie włada tą rzeczą lub jej częścią, sąd w postanowieniu o zniesieniu współwłasności orzeknie również co do wydania jej przez pozostałych współwłaścicieli, określając stosownie do okoliczności termin wydania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują użytego w tym przepisie pojęcia „nabycie”. Należy zatem odnieść się do przepisów ustawy Kodeks cywilny, z których wynika, że nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Ma to szczególne znaczenie w wypadku podziału współwłasności. Oczywistym jest bowiem, że powstanie współwłasności jest momentem nabycia udziału w tej współwłasności, która stanowi prawo majątkowe. Współwłasność jest bowiem własnością rzeczy, która przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W wypadku natomiast zniesienia współwłasności (bez względu na formę tego zniesienia) ważnym jest ustalenie, czy współwłaściciel nabywa w jej wyniku część nieruchomości lub też prawo własności którejś z nieruchomości, a wartość tej rzeczy nie przekracza wartości udziału. W takiej sytuacji nie można mówić o zwiększeniu się aktywów majątkowych, a zatem nabyciu nieruchomości w rozumieniu cytowanego przepisu ustawy. Odmienna sytuacja zachodzi wtedy, gdy współwłaściciel w wyniku podziału otrzymuje nieruchomość o wartości przekraczającej jego udział we współwłasności. Wówczas następuje wzrost aktywów jego majątku. W tym zakresie podatnik niewątpliwie nabywa prawo własności nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy.

Mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu przywołanego powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku zniesienia współwłasności, jeśli:

1. podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub
2. wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki współwłaścicielowi przysługuje w majątku wspólnym przed podziałem.
   
   

Za datę nabycia nieruchomości lub prawa – w przypadku ich sprzedaży, które przypadły danej osobie w wyniku zniesienia współwłasności, należy przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, ale tylko wówczas, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Natomiast gdy w wyniku zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu (nawet bez spłat i dopłat), to traktowany jest w kategorii nabycia, ponieważ w ten sposób ulega powiększeniu zarówno zakres dotychczasowego władztwa tej osoby nad rzeczą (nieruchomością) jak i stan jej majątku osobistego. Tak więc co do zasady, zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia wówczas, gdy w wyniku tego zniesienia podatnik otrzymuje nieruchomość, która po dokonanym podziale przekracza udział jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zatem jeżeli przy dokonaniu zniesienia współwłasności wystąpiło przysporzenie majątku ponad posiadany udział przed zniesieniem współwłasności oznacza, to że dla części nieruchomości nabytej w drodze zniesienia współwłasności dniem nabycia będzie dzień, w którym nastąpiło zniesienie współwłasności. Wobec powyższego dla celów podatku dochodowego bieg terminu pięcioletniego dla udziału w nieruchomości, nabytego ponad udział we współwłasności należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie w drodze zniesienia współwłasności.

W omawianej sprawie należy zatem ustalić czy i ewentualnie jaką część udziału w nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w drodze zniesienia współwłasności. Aby tego dokonać należy porównać wartość jaką w momencie znoszenia współwłasności miała udział Wnioskodawczyni w nieruchomości z wartością majątku jaki otrzymała Wnioskodawczyni w konsekwencji danego podziału.

Należy podkreślić, że porównaniu nie podlegają powierzchnie działek, gdyż współwłasność oznacza prawo do udziału w nieruchomości a więc prawo do udziału w każdym m2 tej nieruchomości, a nie prawo do części nieruchomości. Ponadto może się zdarzyć, że wartość większą będą miały udziały w mniejszych działkach, a więc osoba, która w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości otrzyma największą działkę bynajmniej nie musi uzyskać w wyniku zniesienia współwłasności majątku o największej wartości.

Wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z aktem notarialnym z dnia 1 września 2014 r. „Umowa o zniesienie współwłasności” powstał naddatek nabyty w wysokości 124,00 zł. Zatem należy przyjąć, że w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni otrzymała nieruchomość o wartości większej niż wart był jej udział we współwłasności. W wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości wartość udziału Wnioskodawczyni w nieruchomości uległa powiększeniu.

Podsumowując, należy wskazać, że udziały w nieruchomości, która ma zostać sprzedana w 2016 r., Wnioskodawczyni nabyła w różnym czasie:

• w 2005 r. w wyniku zasiedzenia (wartość udziału nabytego na współwłasność),
  

• w 2014 r. w wyniku zniesienia współwłasności (nadwyżka wartości udziału nabyta w wyniku zniesienia współwłasności ponad wartość udziału posiadanego na współwłasność).
  
  
  

Z uwagi zatem na fakt, że nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło odpowiednio w części w 2005 r., w części w 2014 r., pięcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy należy liczyć oddzielnie w stosunku do każdego udziału jaki Wnioskodawczyni nabyła.

Mając na uwadze zamiar Wnioskodawczyni dotyczący sprzedaży nieruchomości należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2005 r. w wyniku zasiedzenia nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu, gdyż od końca roku, w którym Wnioskodawczyni nabyła ten udział, tj. od końca roku 2005 r. upłynęło 5 lat. Natomiast opodatkowaniu będzie podlegała pozostała część przychodu w części stanowiącej nadwyżkę wartości nabytej w drodze zniesienia współwłasności w 2014 r. ponad wartość udziału nabytą w wyniku zasiedzenia na zasadach obowiązujących od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 ze późn. zm.) po raz kolejny zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do dochodów uzyskanych ze zbycia nieruchomości i praw nabytych od 1 stycznia 2009 r.

Z zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)–c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

W myśl art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty biura pośrednictwa obrotu nieruchomościami, koszty ogłoszeń w prasie, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł stosownie do art. 30e ust. 5 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Natomiast w przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131 podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4, do dnia zapłaty podatku włącznie (art. 30e ust. 7 ww. ustawy).

Reasumując, odpłatne zbycie nieruchomości w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 2005 r. w wyniku zasiedzenia, nie stanowi dla Wnioskodawczyni źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie powoduje powstania obowiązku zapłaty podatku od tej sprzedaży. Natomiast opodatkowaniu będzie podlegała pozostała część przychodu w części stanowiącej nadwyżkę wartości nabytej w drodze zniesienia współwłasności w 2014 r. ponad wartość udziału nabytą w wyniku zasiedzenia na zasadach obowiązujących od 1 stycznia 2009 r.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego – to do kompetencji tut. Organu nie należy ustalenie (wyliczenie) wysokości dochodu, czy podatku, bądź potwierdzenie poprawności ich obliczenia, bowiem wykraczałoby to poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu – zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez właściwy rzeczowo organ podatkowy, względnie organ kontroli skarbowej, w toku postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy czynności sprawdzających.

Zatem tut. organ nie odniósł się do kwot wskazanych przez Wnioskodawczynię. W związku z powyższym nie można potwierdzić, że opodatkowaniu podlega wskazana przez Wnioskodawczynię kwota 124 zł. Przychód należy ustalić zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.