2016.02.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-1073/15-2/DG
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r.w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2015 r. (data wpływu 9 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług najmu lokali użytkowych wraz z dostawą mediów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług najmu lokali użytkowych wraz z dostawą mediów.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Z. jest stowarzyszeniem działającym w ramach Ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach. Prowadzi działalność statutową polegającą na: pracy nad rozwojem fizycznym, umysłowym i duchowym młodzieży polskiej, podejmowaniu działań mających na celu edukację, rozwoju społeczności lokalnych, rodziny, kształtowaniu postaw obywatelskich, odpowiedzialności za stan środowiska naturalnego oraz działań o charakterze charytatywnym i przeciwdziałającym alienacji oraz upośledzeniu w społeczeństwie.

Dochód uzyskany z działalności statutowej Z. przeznacza w całości na pokrycie kosztów działalności statutowej, i z mocy ustawy o pdop stowarzyszenie korzysta ze zwolnienia podatku dochodowego, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 pdop.

Stowarzyszenie posiada majątek w postaci budynków, w których niewykorzystane pomieszczenia są wynajmowane.

Wynajem świadczony jest na podstawie umów najmu lokali użytkowych z podmiotami gospodarczymi lub innymi jednostkami organizacyjnymi na cele ich działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na sale lekcyjne, pomieszczenia biurowe, sale konsumpcyjne.

Umowy najmu zobowiązują Najemcę do zapłaty wynajmującemu miesięcznego czynszu i innych opłat (opłata eksploatacyjna, opłata za dostawę wody, odprowadzanie ścieków, energię elektryczną i gaz) z tytułu najmu lokalu.

Ponadto najemca zobowiązany jest używać lokal z należytą starannością i zgodnie z jego przeznaczeniem, ponosi odpowiedzialność wobec wynajmującego za mienie wynajmującego znajdujące się w lokalu, które wskazuje protokół. Nie może dokonywać bez zgody wynajmującego zmian naruszających substancję lokalu lub budynku. Jeżeli przy przekazaniu lub w czasie trwania stosunku najmu okaże się potrzeba naprawy lub modernizacji lokalu, które obciążają wynajmującego, najemca powiadamia go bezzwłocznie, w przeciwnym razie odpowiada on za szkody jakie powstały. Koszty związane z bieżącą konserwacją i szkodami powstałym podczas trwania umowy najmu pokrywa najemca. Wynajmujący nie ponosi odpowiedzialności wobec najemcy za jego majątek znajdujący się w lokalu. Zabezpieczenie lokalu przed kradzieżą i włamaniem oraz ewentualne ubezpieczenie majątku znajdującego się w lokalu od wszelkich ewentualnych szkód spoczywa wyłącznie na najemcy i jego też obciążają wszelkie koszty z tym związane.

Z zawartych umów wynika, obowiązek zapewnienia Najemcy dostawy mediów do lokali i zobowiązują Wynajmującego do dołożenia wszelkiej staranności w celu zapewnienia sprawnego działania urządzeń technicznych w budynku, umożliwiających Najemcy korzystanie z energii elektrycznej, ogrzewania lokalu, dostarczenia ciepłej i zimnej wody, odprowadzanie ścieków i wywóz śmieci.

W umowach najmu jest zapis odnośnie kwoty miesięcznego czynszu za najem, oraz zapis, że Najemca oprócz czynszu będzie dodatkowo ponosił w pełnej wysokości opłaty za media tzn. zużycie energii, gazu, wody zgodnie ze wskazaniami odrębnie zamontowanych dla przedmiotu najmu podliczników. Czynsz za lokal jest rozliczany co miesiąc na podstawie wystawianych faktur VAT, natomiast media są refakturowane zgodnie ze wskazaniami podliczników w odrębnie wystawionych fakturach. Wnioskodawca wszystkie usługi tj. podstawową usługę najmu i i usługi pomocnicze fakturuje ze stawką 23%.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy stosowana stawka VAT 23% do refakturowania wszystkich mediów, w tym też zużycia wody, odprowadzenia ścieków i wywozu odpadów jest właściwą stawką stosowaną przy refakturowaniu tych usług, w przypadku gdy w umowie jest odrębny zapis dotyczący czynszu podstawowego i pozostałych kosztów eksploatacyjnych ?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że stawką VAT na usługi dodatkowe jakimi są opłaty za media jest stawka obowiązująca usługi najmu przeznaczone na cele użytkowe tj. 23%.

W związku z najmem lokali należących do Wnioskodawcy Najemcy nie mają umów zawartych bezpośrednio z dostawcami mediów, lecz korzystają z dostaw mediów Wynajmującego; zatem dostawa mediów zdaniem Strony jest częścią składową czynszu, niezależnie od sposobu ich fakturowania.

W przypadku Wnioskodawcy najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń tj. najmu zasadniczego i usług pomocniczych (energia, gaz, woda ścieki, wywóz odpadów). Świadczenia pomocnicze są nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, mające w stosunku do niej charakter poboczny. Usługa pomocnicza, taka jak zapewnienie przykładowo dostępu do wody nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z jej dostawcą. W przypadku braku takiej umowy, najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywca usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu jest spełnienie przesłanki odpłatności (wynagrodzenie za usługę).

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W świetle art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powołanego przepisu wynika zatem, że podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę, którą usługodawca otrzyma z tytułu sprzedaży od usługobiorcy. Jednocześnie ustawodawca precyzuje, że za taką zapłatę należy uznać wszelkie dotacje, subwencje oraz inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę. Nie ulega wątpliwości, że koszty mediów mają charakter cenotwórczy i bezsprzecznie stanowią istotny element usług związanych z korzystaniem z nieruchomości (użytkowania, najmu, dzierżawy).

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy o VAT precyzuje dodatkowe elementy jakie obejmuje podstawa opodatkowania, a mianowicie:

podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z treści art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku – stosownie do art. 41 ust. 2 - wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

W poz. 140 załącznika nr 3 do ustawy, ustawodawca wymienił „usługi związane z uzdatnianiem i dostarczaniem wody za pośrednictwem sieci wodociągowych” PKWiU 36.00.20.0, w poz. 141 tego załącznika – „usługi związane z handlem wodą dostarczaną za pośrednictwem sieci wodociągowych” PKWiU 36.00.30.0, z kolei w poz. 142 – „usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków” PKWiU ex 37. Ponadto poz. 143 załącznika obejmuje „usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nadających się do recyklingu - PKWiU 38.11.1”, natomiast w poz. 144 znajdują się „usługi związane ze zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne nienadających się do recyklingu – PKWiU 38.11.2” oraz w poz. 149 - „usługi związane z usuwaniem odpadów innych niż niebezpieczne – PKWiU 38.21.2”.

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy o VAT, przez PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

Umieszczenie tego dopisku przy konkretnym symbolu statystycznym ma na celu zawężenie stosowania obniżonej stawki podatku VAT tylko do usług należących do wymienionego grupowania statystycznego, spełniającego określone warunki sprecyzowane przez ustawodawcę w rubryce „nazwa usługi”. Zatem, wynikająca z konkretnego załącznika stawka VAT dotyczy wyłącznie danej usługi z danego grupowania.

Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne. Zatem usługi w zakresie najmu nieruchomości o charakterze niemieszkalnym opodatkowane są stawką podatku w wysokości 23%.

Z informacji zawartych w złożonym wniosku wynika, że Wnioskodawca jest stowarzyszeniem działającym w ramach ustawy Prawo o stowarzyszeniach i prowadzi działalność statutową o charakterze społecznym, edukacyjnym i charytatywnym.

Stowarzyszenie posiada majątek w postaci budynków, w których niewykorzystane pomieszczenia są wynajmowane na podstawie umów najmu lokali użytkowych z podmiotami gospodarczymi lub innymi jednostkami organizacyjnymi na cele ich działalności gospodarczej, z przeznaczeniem na sale lekcyjne, pomieszczenia biurowe, sale konsumpcyjne.

Z zawartych umów wynika, obowiązek zapewnienia Najemcy dostawy mediów do lokali i korzystaniu przez Najemcę z energii elektrycznej, ogrzewania lokalu, dostarczenia ciepłej i zimnej wody, odprowadzania ścieków i wywozu śmieci.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest czy media w postaci energii elektrycznej, ogrzewania lokalu (energii cieplnej), ciepłej i zimnej wody, odprowadzania ścieków i wywozu śmieci dostarczane najemcom powinny być opodatkowane taką samą stawką podatku VAT jak usługa najmu.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną. Odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z tego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Zgodnie z aktualną linią orzecznictwa (wyrok TSUE w sprawie C-42/14 Wojskowa Agencja Mieszkaniowa) w sytuacji, gdy mamy do czynienia z mediami takimi jak: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej czy gazu, to co do zasady uznajemy je za usługi odrębne od stricte usługi najmu w sytuacji, gdy najemca ma możliwość wyboru ilości zużycia mediów.

W sentencji orzeczenia TSUE orzekł, że: „artykuł 14 ust. 1, art. 15 ust. 1 i art. 24 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2009/162/UE z dnia 22 grudnia 2009 r., należy interpretować w ten sposób, że w ramach najmu nieruchomości dostawy energii elektrycznej, energii cieplnej i wody oraz wywóz nieczystości, zapewniane przez podmioty trzecie na rzecz najemcy bezpośrednio zużywającego te towary i usługi, należy uważać za dokonywane przez wynajmującego w sytuacji, gdy stroną umów o te świadczenia jest wynajmujący przenoszący jedynie koszty świadczeń na najemcę.

Rzeczoną dyrektywę należy interpretować w ten sposób, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości co do zasady należy uważać za kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba że elementy transakcji, także te wskazujące względy ekonomiczne zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, iż tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.”

Zatem kryterium zużycia będzie jednym z czynników decydujących o odrębności świadczeń. Sytuacja, w której to najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z poszczególnych mediów poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia, występuje w szczególności w przypadku odrębnego rozliczania zużycia mediów w oparciu o wskazania liczników. Tym samym gdy najemca może decydować o swoim zużyciu energii elektrycznej, energii cieplnej, ciepłej i zimnej wody, odprowadzania ścieków i wywozu śmieci, wówczas nie mamy do czynienia z kompleksową usługą najmu, gdyż usługę zapewnienia dostępu do mediów należy uznać za odrębną od usługi najmu.

W tym miejscu można także przytoczyć orzeczenie WSA w Poznaniu z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 833/15, w którym to wyroku Sąd wskazał, że: „Mając na uwadze powyższe kryteria i odnosząc je do okoliczności faktycznych przedstawionych przez skarżącą, zwrócić należy uwagę, że elementy charakterystyczne opisanej transakcji polegają na:

odrębnej regulacji w umowie najmu opłat związanych z użytkowaniem nieruchomości (opłat eksploatacyjnych) oraz kosztów za media dostarczone do przedmiotu najmu,

możliwości zawarcia umów na dostawę mediów i usług przez najemcę,

refakturowaniu „kosztów mediów” na podstawie oddzielnej faktury i proporcjonalnie do udziału danego najemcy w takich kosztach,

otrzymaniu przez najemcę oddzielnej faktury obejmującej czynsz najmu oraz opłaty eksploatacyjne oraz oddzielnej faktury, obejmującej opłaty za zużyte media według wskazań podliczników indywidualnych dla każdego najemcy.

Wymienione elementy pozwalają – w ocenie Sądu – na uznanie, że dostawę mediów należy uważać za stanowiącą świadczenie odrębne od najmu, co uzasadnia także pogląd skarżącej, że dostawy te nie są opodatkowane stawką podatku VAT właściwą dla usługi najmu.”

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku Wnioskodawca jasno wskazał, że czynsz najmu nie obejmuje opłat za inne świadczenia wynajmującego na rzecz najemcy. Nie można zatem, w ocenie tut. Organu, mówić o świadczeniu jednolitym usługi najmu, w cenę którego wliczany jest zarówno czynsz jaki i świadczenia obejmujące media, czy też inne usługi.

W przedmiotowej sprawie koszty zużycia mediów obliczane są w oparciu o wskazania podliczników i na tej podstawie Wnioskodawca wystawia stosowne faktury.

Zatem to najemca decyduje o wielkości zużycia ww. mediów a wysokość opłaty z tytułu ich zużycia określana jest na podstawie wskazań podliczników.

Odnosząc się do opłat z tytułu wywozu nieczystości należy zauważyć, że obowiązki właścicieli nieruchomości dotyczące utrzymania czystości i porządku określa ustawa z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008 ze zm.).

Od dnia 1 lipca 2013 r. w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz.U. z 2012 r. poz. 391, ze zm.) wprowadzone zostały nowe zasady gospodarowania odpadami.

W rozdziale 3a tej ustawy – „Gospodarowanie odpadami komunalnymi przez gminę” wskazano, że gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy. Rada gminy może, w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego, postanowić o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne (art. 6c pkt 1 i 2).

W myśl art. 6h tej ustawy właściciele nieruchomości, o których mowa w art. 6c, są obowiązani ponosić na rzecz gminy, na terenie której są położone ich nieruchomości, opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Oznacza to, że zarówno wynajmujący jak i najemca nie mają możliwości dokonania wyboru świadczeniodawcy tych usług. Opłaty za wywóz nieczystości są stawkami narzuconymi przez urząd gminy.

Zobowiązanie do uiszczania opłat z tytułu wywozu nieczystości ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesione na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jej zapłaty.

Zatem w związku z wprowadzoną z dniem 1 lipca 2013 r. zmianą przepisów ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, opłata za wywóz nieczystości stanowi nieodłączny element usługi najmu i powinna być traktowana jako jedna usługa z najmem (o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę).

Wnioskodawca obciążając najemców nieruchomości (wystawiając faktury) opłatami za wywóz nieczystości pobieranymi na zasadach obowiązujących od dnia 1 lipca 2013 r., jest zobowiązany do zastosowania stawki właściwej dla usługi zasadniczej, którą jest usługa najmu lokali użytkowych podlegająca opodatkowaniu wg stawki podatku VAT w wysokości 23% na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy. Usługi te stanowią w tym okresie element zasadniczej usługi najmu.

Natomiast dostawę ww. mediów tj. sprzedaż wody, odprowadzanie ścieków komunalnych, energii elektrycznej, energii cieplnej należy traktować odrębnie od usługi najmu i udokumentować poprzez wystawienie przez Wnioskodawcę na podmiot będący faktycznym odbiorcą świadczenia faktury. Przy czym usługi dostarczania wody za pośrednictwem sieci wodociągowych (PKWiU 36.00.20.0 i 36.00.30.0) wymienione odpowiednio w poz. 140 i 141 załącznika nr 3 do ustawy będą podlegały opodatkowaniu VAT w wysokości 8% stosownie do art. 41 ust. 2 w zw. z poz. 140 lub 141 zał. nr 3 oraz w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy. Z kolei w poz. 142 załącznika nr 3 wymieniono usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków PKWiU ex 37, które stosownie do art. 41 ust. 2 w zw. z art. 146a pkt 2 ustawy będą podlegały opodatkowaniu VAT w wysokości 8%. Zatem Wnioskodawca refakturując na najemców zużycie wody oraz odbiór ścieków wg wskazań podliczników w wystawianych z tego tytułu fakturach powinien zastosować obniżoną stawkę podatku w wysokości 8%. Natomiast dostawa pozostałych mediów - energii cieplnej, energii elektrycznej, do sprzedaży których przepisy dotyczące podatku od towarów i usług nie przewidują obniżonej stawki – należy w wystawianych fakturach dokumentujących ich dostawę dla poszczególnych najemców zastosować stawkę podatku w wysokości 23%.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że dostawa wymienionych we wniosku mediów najemcom lokali użytkowych stanowi element kompleksowej usługi najmu opodatkowanej jednolitą stawką podatku w wysokości 23% należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin