Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/4511-793/15/MM
z 29 października 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 3 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest matką dwóch córek bliźniaczek urodzonych 2 sierpnia 2000 r. Obie córki urodziły się z niepełnosprawnością określoną jako Q77.9 - osteochondrodysplazja z upośledzeniem wzrostu kości długich i kręgosłupa oraz określoną jako Q20.2-kamienica nerki i moczowodu. Dziewczynki urodziły się z ciąży bliźniaczej, cesarskim cięciem, obie z licznymi wewnątrzłonowymi złamaniami w trzonie kości udowej, kości piszczelowej, obu kości przedramienia, złamań w obrębie obojczyków i żeber.

Leczenie obu córek dotyczyło głównie złamań kości, które występowały wielokrotnie do czwartego roku życia, u jednej z córek głównie kości ramieniowych, udowych, żeber i obojczyków. W piątym roku życia leczenie objęło korekcję z wykorzystaniem prętów śródszpikowych. Podobne leczenie zastosowano w stosunku do drugiej córki. Obie posiadają orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w dniu 26 września 2006 r. Orzeczenia określiły przyczynę niepełnosprawności jako 05-R. W związku z występującą niepełnosprawnością obie córki poruszają się na wózkach inwalidzkich. Rozległość uszkodzeń oraz częstotliwość powstania złamań i zabiegów chirurgicznych spowodowała, że obie córki są pod stałą opieką Instytutu. Wizyty w Instytucie odbywają się dwa razy do roku celem wzmocnienia mięśni posturalnych obręczy biodrowych i kkd. Każdorazowy pobyt w Instytucie zostaje zakończony zaleceniem kontynuacji usprawnienia w warunkach domowych poprzez ćwiczenia indywidualne, ćwiczenia równoważne, masaże wirowe całkowite, ćwiczenia na basenie dużym metodą Hallwicka dwa razy w tygodniu, ćwiczenia indywidualne na basenie dużym dwa razy w tygodniu, ćwiczenia czynne wolne obręczy barkowej i obręczy biodrowej oraz masaż suchy całkowity. Możliwość korzystania z basenu dużego cztery razy w tygodniu dla obu córek kosztuje średnio 72 złote i odbywa się na basenie Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji, co wiąże się z koniecznością przewiezienia córek wraz z wózkami inwalidzkimi z miejsca zamieszkania. Do transportu dzieci w wózkach inwalidzkich rodzina używa przystosowanego samochodu dostawczego, którego tygodniowy koszt eksploatacji zamyka się kwotą nie mniejszą niż 110 zł (rehabilitacja indywidualna manualna, ćwiczenia na basenie). Samochód stanowi własność małżonków będących we wspólnocie małżeńskiej. Jest to siedmioosobowy transporter spełniający definicje samochodu osobowego w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi rehabilitacji objętej programem usprawnienia zalecanym przez instytut, córki dowożone są na ćwiczenia indywidualne, z małymi przerwami codziennie. W okresie od 23 stycznia 2012 r. do 17 stycznia 2013 r. w Centrum Rehabilitacji, co potwierdza zaświadczenie znajdujące się w posiadaniu Wnioskodawczyni, a w okresie od 1 lutego 2013 r. do dnia sporządzenia wniosku do ośrodków rehabilitacji na terenie miasta SX i Y. Koszt dojazdu samochodem dostawczym znacznie przekracza ustalony w art. 26 ust. 7 pkt 14 limit roczny w kwocie 2.280 zł. Wnioskodawczyni w rozliczeniach rocznych za lata 2012 i 2013 w załączniku PIT/O wykazała kwotę 2.280 zł poniesionych kosztów w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, za każdą z córek. Wydatki związane z dojazdem na zabiegi rehabilitacyjne nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, czy też ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia lub zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a pkt 14 oraz ust. 7d pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnione zostały warunki dające możliwość pomniejszenia dochodu, stanowiącego podstawę obliczenia podatku za lata 2012-2013 o kwotę 2.280 zł na każdą z niepełnosprawnych córek?

Wnioskodawczyni uważa, że spełnione są przesłanki zawarte w art. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upoważniające do poniesienia wydatków, zarówno z tytułu uczestnictwa w turnusach rehabilitacyjnych, jak i poniesienia kosztów związanych z używaniem posiadanego samochodu osobowego dla potrzeb dowozu córek na konieczną rehabilitację. Zgodnie bowiem z treścią art. 26 ust. 7a ww. ustawy, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z treści art. 26 ust. 7a pkt 14 tej ustawy wynika natomiast, że wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 również stanowią koszty możliwe do pomniejszenia podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 7c, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycia niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Wnioskodawczyni dysponuje:

• orzeczeniem o niepełnosprawności córek,
• rozpoznaniem klinicznym o chorobie obu córek cierpiących na wrodzoną łamliwość kości,
• skierowaniami na turnusy rehabilitacyjne na Oddziale Rehabilitacji Pediatrycznej Instytutu, na których od 2012 r. odbywały się dwukrotnie w roku w cyklach 21 dniowych zabiegi rehabilitacyjne,
• kartami informacyjnymi Oddziału Rehabilitacji Pediatrycznej Instytutu o przebiegu rehabilitacji, z zaleceniami dotyczącymi konieczności codziennej rehabilitacji w warunkach domowych,
• kartami informacyjnymi Oddziału Rehabilitacji Pediatrycznej o przebiegu rehabilitacji w czasie kolejnych turnusów.

Zebrana dokumentacja medyczna świadcząca o niezaniedbywaniu zaleceń dotyczących, nieustannej właściwie rehabilitacji, w zakresie obejmującym uczestnictwo w codziennej rehabilitacji domowej, jak również korzystanie ze specjalistycznych ćwiczeń usprawniających indywidualnych, masaży wirowych, ćwiczeń na basenie metodą Hallwicka 2 razy w tygodniu, ćwiczeń indywidualnych na basenie oraz konieczności, co najmniej dwukrotnego w ciągu roku pobytu na turnusie specjalistycznym w Oddziale Rehabilitacji Pediatrycznej … generują koszty, które mieszczą się w definicji wynikającej z treści przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni ma świadomość, że sam pobyt córek na turnusie rehabilitacyjnym w Oddziale Rehabilitacji Pediatrycznej, finansowany przez NFZ, nie stanowi poniesionego kosztu, ale dojazdy z Y do Z oraz pobyt opiekuna (matki) na turnusie stanowi poważny koszt z tytułu opłaty za miejsce w hotelu przyklinicznym. W 2012 r. koszt pobytu w hotelu przyklinicznym za 40 dni (dwa razy w ciągu roku) wyniósł 4.800 zł, a za 51 pobytu w 2013 r. wyniósł 4.320 zł. Według Wnioskodawczyni przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłączają w części dotyczącej kosztów udziału w turnusach rehabilitacyjnych zakwaterowania opiekuna prawnego, którego pomoc zarówno w rehabilitacji (codziennie rano), czy pomoc w codziennych czynnościach higienicznych obu córek przebywających na turnusach jest wręcz niezbędna. Posiadana dokumentacja potwierdza również, że odbywanie niezbędnej codziennej rehabilitacji domowej, finansowanej głównie dzięki 1% otrzymanej pomocy z Fundacji „xxx” jest elementem wszystkich zabiegów rehabilitacyjnych, koniecznych do polepszenia choć w części komfortu życia dziewczynek.

Wnioskodawczyni uważa, że konieczność ćwiczeń na basenach, koszt masaży i koszt ćwiczeń indywidualnych zapisanych w dokumentacji medycznej w pełni potwierdza jej prawo do pomniejszenia podstawy obliczenia podatku o kwotę 2.280 zł na każdą z córek w rozliczeniach podatkowych za lata 2012 i 2013.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r. - (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
   
   
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
    
    
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:



1. na turnusie rehabilitacyjnym,
   
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
   
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Powołany powyżej przepis art. 26 ust. 7c stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Jednocześnie w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585 ze zm.) – ustawodawca zawarł definicję „samochodu osobowego” Ww. przepis stanowi, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 i art. 3 (ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy.

Stosownie zaś do art. 7 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Przy czym ograniczone limitem 2.280 zł są wydatki poniesione przez podatnika (będącą osobą niepełnosprawną lub posiadającą na utrzymaniu osobę/osoby niepełnosprawną/e) na: opłacenie przewodników wymienionych w art. 7a pkt 7, utrzymanie przez osoby niewidome psa przewodnika, oraz wydatki na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Pozostałe wydatki – za wyjątkiem wydatków na leki – podlegają odliczeniu do wysokości kwoty faktycznie poniesionej przez osobę niepełnosprawną lub osobę mającą na utrzymaniu osobę/y niepełnosprawną/e.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni jest matką dwóch córek bliźniaczek urodzonych 2 sierpnia 2000 r. Obie córki urodziły się z niepełnosprawnością określoną jako Q77.9 - osteochondrodysplazja z upośledzeniem wzrostu kości długich i kręgosłupa oraz określoną jako Q20.2-kamienica nerki i moczowodu. Dziewczynki urodziły się z ciąży bliźniaczej, cesarskim cięciem, obie z licznymi wewnątrzłonowymi złamaniami w trzonie kości udowej, kości piszczelowej, obu kości przedramienia, złamań w obrębie obojczyków i żeber.

Leczenie obu córek dotyczyło głównie złamań kości, które występowały wielokrotnie do czwartego roku życia, u jednej z córek głównie kości ramieniowych, udowych, żeber i obojczyków. W piątym roku życia leczenie objęło korekcję z wykorzystaniem prętów śródszpikowych. Podobne leczenie zastosowano w stosunku do drugiej córki. Obie posiadają orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w dniu 26 września 2006 r. Orzeczenia określiły przyczynę niepełnosprawności jako 05-R. W związku z występującą niepełnosprawnością obie córki poruszają się na wózkach inwalidzkich. Rozległość uszkodzeń oraz częstotliwość powstania złamań i zabiegów chirurgicznych spowodowała, że obie córki są pod stałą opieką Instytutu. Wizyty w Instytucie odbywają się dwa razy do roku celem wzmocnienia mięśni posturalnych obręczy biodrowych i kkd. Każdorazowy pobyt w Instytucie zostaje zakończony zaleceniem kontynuacji usprawnienia w warunkach domowych poprzez ćwiczenia indywidualne, ćwiczenia równoważne, masaże wirowe całkowite, ćwiczenia na basenie dużym metodą Hallwicka dwa razy w tygodniu, ćwiczenia indywidualne na basenie dużym dwa razy w tygodniu, ćwiczenia czynne wolne obręczy barkowej i obręczy biodrowej oraz masaż suchy całkowity. Możliwość korzystania z basenu dużego cztery razy w tygodniu dla obu córek kosztuje średnio 72 złote i odbywa się na basenie Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji, co wiąże się z koniecznością przewiezienia córek wraz z wózkami inwalidzkimi z miejsca zamieszkania. Do transportu dzieci w wózkach inwalidzkich rodzina używa przystosowanego samochodu dostawczego Volkswagen Transporter, którego tygodniowy koszt eksploatacji zamyka się kwotą nie mniejszą niż 110 zł (rehabilitacja indywidualna manualna, ćwiczenia na basenie). Samochód stanowi własność małżonków będących we wspólnocie małżeńskiej. Jest to siedmioosobowy transporter marki Volkswagen spełniający definicje samochodu osobowego w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi rehabilitacji objętej programem usprawnienia zalecanym przez instytut, córki dowożone są na ćwiczenia indywidualne, z małymi przerwami codziennie. W okresie od 23 stycznia 2012 r. do 17 stycznia 2013 r. w Centrum Rehabilitacji, co potwierdza zaświadczenie znajdujące się w posiadaniu Wnioskodawczyni, a w okresie od 1 lutego 2013 r. do dnia sporządzenia wniosku do ośrodków rehabilitacji na terenie miasta X i Y . Koszt dojazdu samochodem dostawczym znacznie przekracza ustalony w art. 26 ust. 7 pkt 14 limit roczny w kwocie 2.280 zł. Wnioskodawczyni w rozliczeniach rocznych za lata 2012 i 2013 w załączniku PIT/O wykazała kwotę 2.280 zł poniesionych kosztów w związku z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, za każdą z córek. Wydatki związane z dojazdem na zabiegi rehabilitacyjne nie zostały sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, czy też ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia lub zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że z zacytowanych przepisów, a w szczególności z art. 26a ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, że nie wszystkie przejazdy własnym samochodem osobowym związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wskazać przy tym należy, że ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęć: „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje m.in. zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawną lub osobę mająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

Wobec powyższego wydatki, które Wnioskodawczyni poniosła na używanie własnego samochodu osobowego (spełniającego definicję zawartą w zacytowanym powyżej przepisie) w związku z przejazdem niepełnosprawnych córek na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, miała prawo odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Jednakże określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, którą może odliczyć jedna osoba tytułem poniesienia wydatków z tego tytułu i to niezależnie od tego, czy wydatki poniosła na dojazdy na swoje zabiegi rehabilitacyjne, czy na dojazdy na zabiegi rehabilitacyjne osoby/osób pozostającej/ych na jej utrzymaniu. Tym samym nie sposób zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawczyni, że z tytułu wydatków poniesionych na dojazdy na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne dwóch córek przysługiwało jej prawo do pomniejszenia podstawy obliczenia podatku o kwotę 2.280 zł na każdą z córek w rozliczeniach podatkowych za lata 2012 i 2013.

Ponadto kwota 2.280 stanowi limit wydatków podlegających odliczeniu z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, zatem wysokość odliczenia uzależniona została od stopnia użytkowania samochodu osobowego na ww. dojazdy, tzn. związana jest z faktycznym ponoszeniem określonych wydatków.

Wprawdzie Wnioskodawczyni nie ma obowiązku dokumentowania ww. wydatków, jednakże na żądanie organów skarbowych lub organów kontroli skarbowej jest obowiązana przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności: okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych i to nie tylko wykonywanych na turnusach rehabilitacyjnych w Instytucie, ale również wykonywanych w innych placówkach rehabilitacyjnych lub wykonywanych pod nadzorem i przy instruktażu osób mających stosowne kwalifikacje w zakresie rehabilitacji.

Tym samym z tytułu dowozu córek na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne Wnioskodawczyni, będąca współwłaścicielem samochodu osobowego mogła w latach 2012 i 2013 odliczyć wydatki faktycznie przez siebie poniesione (i które nie zostały jej sfinansowane przez podmioty wymienione w art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych lub zwrócone w jakiejkolwiek formie) do wysokości nie przekraczającej w danym roku kwoty 2. 280 zł.

Odnosząc się natomiast do wydatków na opłacenie przez Wnioskodawczynię – jako opiekuna prawnego niepełnosprawnych córek – jej pobytu w hotelu przyklinicznym wyjaśnić należy, że tego rodzaju wydatki nie mieszczą się w katalogu wydatków rehabilitacyjnych wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W treści art. 26 ust. 7d ww. ustawy zawarte zostało stwierdzenie, że warunkiem odliczenia wydatków wskazanych w art. 26 ust. 7a jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek, orzeczenia o niepełnosprawności. Natomiast ww. przepis stosuje się odpowiednio do podatnika, mającego na utrzymaniu osoby niepełnosprawne, co wynika z treści art. 26 ust. 7c ww. ustawy. Z ww. przepisów wynika zatem, że warunkiem odliczenia wydatków wskazanych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym również wydatków poniesionych na odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym jest posiadanie przez osobę, której dotyczy ten wydatek orzeczenia o niepełnosprawności. Jak wskazała Wnioskodawczyni pobyt niepełnosprawnych córek na turnusie rehabilitacyjnym został sfinansowany przez NFZ, natomiast ona poniosła wydatek za swój pobyt w hotelu przyklinicznym. Nie sposób zatem zgodzić się z jej twierdzeniem, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłączają w części dotyczącej kosztów udziału w turnusach rehabilitacyjnych zakwaterowania opiekuna prawnego, którego pomoc zarówno w rehabilitacji (codziennie rano), czy pomoc w codziennych czynnościach higienicznych obu córek przebywających na turnusach jest wręcz niezbędna. Po pierwsze nie sposób utożsamiać pobytu na turnusie rehabilitacyjnym (w ramach którego na zlecenie lekarza wykonywane są zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne) z pobytem w hotelu przyklinicznym, po wtóre zaś wydatek na pobyt w hotelu przyszpitalnym nie został poniesiony w związku z niepełnosprawnością Wnioskodawczyni. W konsekwencji – wbrew jej stanowisku - wydatki te nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bydgoszczy, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.