Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/4511-1196/15/HD
z 8 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania pracownikom noclegów oraz przejazdów do/z miejsca wykonywania pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych finansowania pracownikom noclegów oraz przejazdów do/z miejsca wykonywania pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i poza granicami kraju. Działalność poza granicami kraju odbywa się poprzez posiadane tam Zakłady podatkowe lub w poprzez realizację niezależnych kontraktów, opodatkowanych zgodnie z zapisami umów międzynarodowych na terenie Polski (np. okres trwania „budowy” nie przekracza roku). Głównym przedmiotem działalności jest wykonywanie i montaż instalacji elektrycznych, udostępnianie personelu.

Pracownicy wykonujący pracę przy usługach realizowanych poza terenem Polski, wykonują pracę w formie przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy, na podstawie stosownych aneksów do umów o pracę, zawartych za zgodnym porozumieniem stron, czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy. Oddelegowanie to następuje w celu realizowania obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki, a związanych ze świadczonymi przez Spółkę usługami poza granicami kraju, tj. poza miejscem zamieszkania oddelegowanych pracowników oraz poza siedzibą pracodawcy.

Oddelegowanie to nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. Zgodnie z podpisanymi aneksami do umowy:

• pracodawca oddelegowuje pracownika, do realizacji kontraktów realizowanych przez Spółkę;
• pracodawca ma prawo w każdej chwili odwołać pracownika z oddelegowania;
• pracownik zobowiązuje się do starannej realizacji robót, zgodnie ze szczegółowym zakresem obowiązków określonym przez pracodawcę;
• pracodawca zobowiązuje się wobec pracownika do:
• pokrycia kosztów podróży z Polski do kraju miejsca świadczenia pracy i z powrotem, w związku z rozpoczęciem i zakończeniem pracy na budowie zagranicznej, w tym pokrycia kosztów przewozu bagażu osobistego do 30 kg;
• zapewnienia bezpłatnego zakwaterowania;
• pokrycia kosztów przejazdów do kraju i z powrotem, w związku z wykorzystywaniem dni wolnych wynikających z rozkładu czasu pracy w terminach, które zatwierdził Kierownik Robót, uwzględniając przyjęty harmonogram czasu pracy.

Zatem w czasie świadczenia usług przez Spółkę, Spółka ponosi wszelkie koszty związane z oddelegowaniem pracowników, takie jak przejazdy z Polski do miejsca oddelegowania i z powrotem, oraz noclegi. Przy czym zapewnienie bezpłatnych przejazdów związane jest z rozpoczęciem i zakończeniem okresu oddelegowania a także z okresowymi zjazdami pracownika do kraju, w związku z wykorzystywaniem przez nich dni wolnych, wynikających z harmonogramu czasu pracy.

Zarówno finansowanie kosztów przejazdu jak i nieodpłatne udostępnienie miejsc noclegowych wynika z konieczności zapewnienia możliwości wykonywania przez pracowników swych obowiązków pracowniczych i leży w interesie Spółki jako pracodawcy, ponieważ jest oczywistym wymogiem świadczenia przez nią usług poza granicami kraju, a w konsekwencji przyczynia się do realizacji jej celów gospodarczych.

Spółka nie pokrywa kosztów przejazdu, w przypadkach kiedy pracownik wyraża chęć wyjazdu do kraju z przyczyn osobistych. Przejazdy wykraczające poza przypadki wymienione w aneksie finansowane są przez pracowników.

Noclegi są oferowane zarówno w kwaterach prywatnych, jak i w hotelach. W zależności od ilości pracowników zaangażowanych w realizację usług, pracownicy są lokowani w jednym lub większej ilości obiektów noclegowych. Mogą zdarzyć się sytuacje, gdy ilość pracowników oddelegowanych na dany projekt wymaga wynajęcia przez pracodawcę kwater u różnych podmiotów jednocześnie, stosujących różne stawki czynszu i oferujących zróżnicowany standard zakwaterowania.

W przypadku przejazdów, Spółka realizuje swój obowiązek wynikający z podpisanej umowy, poprzez zakup biletów (autobusowe, kolejowe, lotnicze, prom), w wyjątkowych przypadkach – poprzez zwrot za zakupione bilety przez pracownika, w sytuacji gdy Spółka nie miała możliwości zakupu biletów, udostępnienie miejsca w samochodach służbowych, ewentualnie zwrot za przejazd prywatnym samochodem według „kilometrówki”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość finansowanych pracownikom przez Spółkę i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania przejazdów z kraju do miejsca świadczenia pracy poza granicami kraju w momencie rozpoczęcia i zakończenia okresu oddelegowania, przejazdów w związku z wykorzystywaniem dni wolnych wynikających z harmonogramu czasu pracy, w terminach wskazanych przez Kierownika kontraktu oraz noclegów, z których oni korzystają w związku z koniecznością świadczenia pracy w ramach tego oddelegowania przy realizacji usług poza granicami kraju – stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy (w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), jeżeli pracownicy nie odbywają podróży służbowych w rozumieniu prawa pracy, a transport i noclegi są nieodłącznym elementem prawidłowego i efektywnego wykonywania przez pracowników swoich obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie powinna traktować wartości finansowanych przez siebie i udostępnianych bezpłatnie w czasie oddelegowania pracownikom świadczeń w postaci zagwarantowania bezpłatnego zakwaterowania i bezpłatnych przejazdów jako przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji nie będzie ciążyć na niej obowiązek pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, a w przypadku osób podlegających opodatkowaniu poza granicami kraju (oddelegowanie przekroczyło 183 dni pobytu lub pracownicy oddelegowani zostali do świadczenia usług poprzez posiadany poza granicami Zakład podatkowy) nie istniej obowiązek wykazywania tych świadczeń jako dochodu zwolnionego (poz. 32 deklaracji PIT-11).

Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mimo bardzo szerokiego ujęcia przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu.

W przypadku finansowania przez pracodawcę miejsc noclegowych udostępnianych w czasie oddelegowania oraz pokrywania kosztów przejazdu do miejsca oddelegowania, skorzystanie z tych świadczeń warunkuje możliwość wywiązania się przez tych pracowników z obowiązków pracowniczych. To w interesie pracodawcy leży wywiązanie się z zawartej z usługobiorcą umowy o świadczenie usług, natomiast pracownik w ramach swoich obowiązków służbowych zostaje przez pracodawcę czasowo oddelegowany w celu realizacji podjętych przez pracodawcę zobowiązań.

Spółka uważa, iż uznanie danego świadczenia ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy powinno opierać się na przesłankach wynikających z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których interpretacja, zapewniająca zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, została przedstawiona w wyroku TK z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 uznał, że art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2-2b updof są zgodne z art. 2 w zw. z art. 217 Konstytucji RP, jeżeli są rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie otrzymane przez pracownika przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości. W uzasadnieniu wyroku Trybunał sprecyzował, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, a korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Zdaniem Trybunału, kryterium wyróżnienia nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie podatnika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku Trybunał na podstawie analizy przepisów updof wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (tj. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie);
• zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść;
• stanowią wymierną i przypisaną indywidualnemu pracownikowi korzyść (niedostępną w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Nadto Trybunał uznał, że „Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej”. Jednocześnie TK odwołał się do „korzyści, które pracownik otrzymuje do własnej dyspozycji, którymi może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając je na zaspokojenie własnych potrzeb”.

Należy więc tutaj odróżnić sytuację, w której pracodawcy realizując zapisy umowy o pracę dotyczące miejsca wykonywania pracy zapewniają swym pracownikom ściśle związany z obowiązkami pracowniczymi nocleg od sytuacji, w której pracodawca zapewnia swym pracownikom świadczenie dodatkowe.

W świetle powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego należy bowiem stwierdzić, że świadczenie w postaci oferowanych przez Spółkę bezpłatnych noclegów oraz bezpłatnego transportu w przypadku oddelegowania pracowników nie spełnia ww. przesłanek. O ile bowiem skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu i transportu opłaconego przez pracodawcę następuje za zgodą pracownika, to świadczenia te nie są spełnione w interesie pracownika, ale wyłącznie w interesie pracodawcy. Nie przynoszą one pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby sam ponieść. Pracownicy bowiem zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe w zupełnie innym miejscu i w inny sposób oraz, gdyby nie konieczność wywiązywania się z obowiązków wynikających z umowy o pracę, nie mieliby oni powodu do ponoszenia kosztu takich noclegów jak i kosztów przejazdów do miejsca świadczenia usługi przez Spółkę. Zatem ww. świadczenia są spełniane w interesie pracodawcy, a nie pracownika, a tym samym nie prowadzą do uzyskania przez pracownika jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego.

Spółka stoi na stanowisku, że wydatek dokonywany przez nią na pokrycie kosztów pobytu i przejazdu pracownika nie jest dla tego pracownika przychodem ze stosunku pracy, jeżeli pobyt ten jest spowodowany koniecznością wykonywania czynności służbowych poza siedzibą pracodawcy i poza miejscem zamieszkania pracownika, a poniesione przez Spółkę w przedstawionym stanie faktycznym wydatki mają bezpośredni związek z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę a nie mają na celu zaspokojenie osobistych potrzeb pracowników.

Zgodnie z art. 22 § 1 Kodeksu pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia wydatków związanych ze świadczeniem pracy, a koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika na rzecz pracodawcy powinny być pokrywane przez pracodawcę. Zapłata przez pracodawcę kosztów noclegów i zapewnienie bezpłatnych przejazdów oddelegowanym pracownikom wykonującym swoje obowiązki w miejscu określonym na podstawie aneksu do umowy o pracę (poza siedzibą pracodawcy i miejscem zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten, ponoszony w interesie pracodawcy i stanowiący koszt działalności gospodarczej, poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika. W ocenie Spółki, przychodem ze stosunku pracy byłaby jedynie równowartość noclegu i przejazdu, jeżeli pobyt w takich kwaterach lub hotelach miałby charakter prywatny i nie wiązał się ze świadczeniem pracy.

Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów administracyjnych i najnowszych interpretacjach indywidualnych, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 1 lipca 2015 r. o sygn. IBPB-2-1/4511-7/15/BD, czy też interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 czerwca 2015 r. o sygn. IPPB2/4511-353/15-2/MK1.

W świetle powyższego, wszystkie ww. uwagi prowadzą do wniosku, że w opisanym zdarzeniu ponoszenie przez Spółkę wydatków w celu zapewnienia oddelegowanym pracownikom noclegów i przejazdów do miejsca świadczenia pracy i z powrotem, zarówno w przypadku rozpoczęcia pracy jak i zakończenia, a także w przypadku przejazdów w przypadku wykorzystywania dni wolnych, wynikających z rozkładu czasu pracy pracownika, w terminach określonych przez kierownika kontraktu, w świetle kryteriów oceny wypracowanych przez Trybunał Konstytucyjny i sądy administracyjne, jest świadczeniem poniesionym w interesie Spółki, ponieważ to Spółce przynosi konkretną wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy.

Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy, wszystkie związane ze świadczeniem pracy koszty powinien pokryć pracodawca. Zapewnienie przejazdu i noclegu przez Spółkę pracownikowi służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego. Pracownik nie ma swobody dysponowania otrzymanym świadczeniem, wykorzystując je wyłącznie w celu realizacji swoich obowiązków pracowniczych.

W świetle powyższego Wnioskodawca uważa, że w przypadku ponoszenia przez Spółkę wydatków na przejazdy i noclegi oddelegowanych pracowników, mają one bezpośredni związek z wykonywaniem przez pracowników obowiązków służbowych w interesie pracodawcy, są niezbędne w celu realizacji działalności gospodarczej Spółki, a ich koszt nie stanowi u pracowników przysporzenia majątkowego i nie powinien być traktowany jako przychód ze stosunku pracy w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego – jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady – wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – co do zasady – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. W konsekwencji uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Przyjąć zatem należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w ramach swojej działalności gospodarczej oddelegowuje pracowników do pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i poza granicami kraju. Działalność poza granicami kraju odbywa się poprzez posiadane tam Zakłady podatkowe lub w poprzez realizację niezależnych kontraktów, opodatkowanych zgodnie z zapisami umów międzynarodowych na terenie Polski. Pracownicy wykonujący pracę przy usługach realizowanych poza terenem Polski, wykonują pracę w formie przeniesienia służbowego, tj. czasowej zmiany miejsca wykonywania pracy, na podstawie stosownych aneksów do umów o pracę, zawartych za zgodnym porozumieniem stron, czasowo zmieniające miejsce wykonywania pracy. Oddelegowanie to następuje w celu realizowania obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki, a związanych ze świadczonymi przez Spółkę usługami poza granicami kraju, tj. poza miejscem zamieszkania oddelegowanych pracowników oraz poza siedzibą pracodawcy. Oddelegowanie to nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu Kodeksu pracy. W czasie świadczenia usług przez Spółkę, Spółka ponosi wszelkie koszty związane z oddelegowaniem pracowników, takie jak przejazdy z Polski do miejsca oddelegowania i z powrotem, oraz noclegi. Przy czym zapewnienie bezpłatnych przejazdów związane jest z rozpoczęciem i zakończeniem okresu oddelegowania a także z okresowym zjazdami pracownika do kraju, w związku z wykorzystywaniem przez nich dni wolnych, wynikających z harmonogramu czasu pracy.

Mając na uwadze przedstawiony w niniejszej sprawie opis stanu faktycznego oraz przeanalizowane regulacje prawne stwierdzić należy, że wartość sfinansowanych pracownikom – przejazdów z kraju do miejsca świadczenia pracy poza granicami kraju w momencie rozpoczęcia i zakończenia okresu oddelegowania, przejazdów w związku z wykorzystywaniem dni wolnych wynikających z harmonogramu czasu pracy, w terminach wskazanych przez Kierownika kontraktu oraz noclegów, z których oni korzystają w związku z koniecznością świadczenia pracy w ramach tego oddelegowania przy realizacji usług poza granicami kraju – jest świadczeniem, które zostało spełnione w interesie Wnioskodawcy, będącego ich pracodawcą, a nie w interesie pracownika. Ponadto pracownicy nie odbywają podróży służbowych w rozumieniu prawa pracy, a transport i noclegi są nieodłącznym elementem prawidłowego i efektywnego wykonywania przez pracowników swoich obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki. W konsekwencji, powyższe świadczenie nie może zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Wnioskodawca, jako płatnik nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Podkreślenia wymaga, że przepisy rozdziału 1a ustawy Ordynacja podatkowa stanowią, iż interpretacja indywidualna wydana w tym trybie może dotyczyć tylko przepisów prawa podatkowego, przy czym wnioskodawca jest zobowiązany wskazać je w złożonym wniosku.

Zakres żądania wnioskodawcy wyznacza natomiast w szczególności:

1. stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
2. stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
3. zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy w kontekście jego wątpliwości interpretacyjnych w odniesieniu do przepisów prawa podatkowego oraz własne stanowisko w sprawie.

Ze względu zatem na zakres żądania Wnioskodawcy ocenie interpretacyjnej organu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały poddane wyłącznie skutki podatkowe finansowania pracownikom noclegów oraz przejazdów do miejsca wykonywania pracy. Organ nie odniósł się natomiast do skutków podatkowych zwrotu pracownikom wydatków za przejazdy prywatnym samochodem według „kilometrówki”, ponieważ kwestia ta pozostaje poza zakresem wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.