Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-1221/15-3/DK
z 18 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. 2015, poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2015 r. (data wpływu 19 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji udziału w prawie ochronnym do znaku towarowego otrzymanego w drodze darowizny oraz sposobu ustalenia wartości początkowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości amortyzacji udziału w prawie ochronnym do znaku towarowego otrzymanego w drodze darowizny oraz sposobu ustalenia wartości początkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (art. 3 ust. 1 ustawy o PIT). Prawdopodobnym jest, że Wnioskodawczyni otrzyma od swojego małżonka w drodze darowizny (art. 888 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny, Dz.U. 1964, Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej, jako k.c.) zawartej w formie aktu notarialnego, na terytorium Polski:

• udział w wysokości 1/2 w znaku towarowym A oraz udziały w wysokości 1/2 w prawach ochronnych na znak towarowy A wynikających z rejestracji tego znaku dokonanej w Urzędzie Patentowym RP, a także z rejestracji w procedurze międzynarodowej dokonanej według tzw. systemu madryckiego za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej WIPO w Genewie, na podstawie postanowień Porozumienia Madryckiego o Międzynarodowej Rejestracji Znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r. zrewidowanego w Brukseli dnia 14 grudnia 1900 r., w Waszyngtonie dnia 2 czerwca 1911 r., w Hadze dnia 6 listopada 1926 r., w Londynie dnia 2 czerwca 1934 r., w Nicei dnia 15 czerwca 1957 r. i w Sztokholmie dnia 14 lipca 1967 r. oraz zmienione dnia 2 października 1979 r (Dz. U. 1993 nr 116 poz. -. 514), a także Protokołu do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, sporządzonego w Madrycie L dnia 27 czerwca 1989 r. Dz.U.2003 nr. 13 poz. 129).
• udział w wysokości 1/2 w znaku towarowym B oraz udział w wysokości 1/2 w prawie ochronnym na znak towarowy B wynikającym z rejestracji tego znaku dokonanej w Urzędzie Patentowym RP,
  
  

Wskazane wyżej znaki towarowe oraz prawa ochronne (prawa z rejestracji) na te znaki małżonek Wnioskodawczyni wraz ze swoim bratem nabyli na podstawie Umowy sprzedaży prawa ochronnego na znak towarowy oraz aneksu do tej umowy. W następstwie zawarcia umowy pomiędzy małżonkiem Wnioskodawczyni a jego bratem powstała wspólność w częściach ułamkowych praw do tych znaków oraz praw ochronnych na te znaki, przy czym każdy ze współuprawnionych nabył równe, wynoszące 1/2 udziały w tych prawach.

W wyniku planowanej darowizny Wnioskodawczyni stanie się zatem współuprawnionym z praw ochronnych (praw z rejestracji) na znaki towarowe (oraz z samych znaków towarowych) i posiadać będzie udziały we wskazanych prawach w wysokości 1/2. Darowizna zostanie dokonana z majątku odrębnego małżonka Wnioskodawczyni, jako współuprawnionego ze znaków towarowych oraz praw z rejestracji tych znaków, do majątku odrębnego Wnioskodawczyni.

Wartość praw będących przedmiotem darowizny zostanie określona odrębnie dla każdego z tych praw - według wartości rynkowej, określonej w drodze dokonanej uprzednio wyceny wartości rynkowej znaków towarowych i praw ochronnych (praw z rejestracji) na te znaki przez wyspecjalizowany podmiot. Dzięki rejestracji znaków towarowych Wnioskodawczyni jako współuprawnionemu będą przysługiwały prawa do tych znaków szczegółowo określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. 2013 poz. 1410) (dalej p.w.p.u.), w zakresie wynikającym z przepisów o współwłasności zawartych w Księdze II Tytule I Dziale IV Kodeksu Cywilnego p.t Współwłasność.

Nadto Wnioskodawczyni wraz z drugim współuprawnionym rozważy uzyskanie dla znaku towarowego A (jak również dla znaku towarowego B) wspólnego prawa ochronnego na znak towarowy, o którym mowa w art. 162 ust. 1 [1] p.w.p.u. Po otrzymaniu darowizny Wnioskodawczyni zamierza w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykorzystywać nabyte prawa, a także wprowadzić otrzymane prawa ochronne (prawa z rejestracji) na znaki towarowe do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, ustalonej dla każdego ze znaków proporcjonalnie do posiadanego w nich udziału. Wnioskodawczyni rozważa również oddanie znaków towarowych wraz z drugim współuprawnionym podmiotowi trzeciemu do używania na podstawie umowy licencyjnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawczyni może uznać nabyte w drodze darowizny udziały w prawach ochronnych (prawach z rejestracji) na znaki towarowe, wynikające z rejestracji znaków dokonanych w Urzędzie Patentowym RP, a w odniesieniu do znaku towarowego A również za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej WIPO, za wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji podatkowej w ramach wykonywanej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej?
   
2. Czy udział w prawie ochronnym wynikającym z rejestracji znaku towarowego A w Urzędzie Patentowym RP oraz udział w prawie ochronnym (prawie z rejestracji) wynikającym z rejestracji znaku towarowego A w systemie madryckim, za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej WIPO stanowią odrębne wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej, wymagające odrębnego ustalenia wartości początkowej, czy też powinny zostać uznane za jedną wartość niematerialną i prawną?
   
3. Czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego, wartością początkową wartości niematerialnych i prawnych w postaci udziałów w prawach ochronnych (prawach z rejestracji) na znaki towarowe A i B nabyte w drodze darowizny, będzie wartość rynkowa z dnia nabycia, nie większa niż wartość określona w umowie darowizny, ustalona proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału w tych prawach?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1

Zgodnie z art. 22b ust 1 pkt 6 ustawy o PIT amortyzaqi podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1. zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Prawo własności przemysłowej, dalej, jako p.w.p. normują między innymi stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych (art. 1 ust 1 pkt 1).

Artykuł 4 ust 1 p.w.p. stanowi, że jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

Oznacza to, że przepisy p.w.p. stosuje się również do znaków towarowych, na które uzyskano ochronę na podstawie Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r„ do którego Polska przystąpiła 18 marca 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 116, poz. 514; zob. też Dz. U. z 1993 r. Nr 116, poz. 515) oraz Protokołu do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, sporządzonego w Madrycie dnia 27 czerwca 1989 r., którego Polska jest stroną od 4 marca 1997 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 13, poz. 129; zob. też Dz. U. z 2003 r. Nr 13, poz. 130).

Zdaniem Wnioskodawczyni, spełnione zostały wszystkie warunki, aby udziały w prawach ochronnych (prawach z rejestracji) na znaki towarowe wynikające z rejestracji w Urzędzie Patentowym RP oraz - w odniesieniu do znaku towarowego A - z rejestracji w systemie madryckim dokonanej za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności intelektualnej WIPO uznać za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ustawy o PIT, podlegające amortyzacji podatkowej. W zaprezentowanym zdarzeniu przyszłym, za spełniony należy uznać warunek dotyczący rodzaju (kategorii) wartości niematerialnych i prawnych, które mogą podlegać amortyzacji podatkowej. Należy, bowiem uznać, że nabyte zostaną udziały w bezwzględnych prawach ochronnych, które są prawami określonymi w przepisach p.w.p., mianowicie w art. 6 ust 1 u.p.w.p. wzw. z art. 121 p.w.p.

Ewentualne przekształcenie nabytych przez Wnioskodawczynię i drugiego współuprawnionego praw ochronnych do znaków towarowych A i B we wspólne prawa ochronne, o których mowa w art. 162 ust 1 [1] p.w.p. pozostanie bez wpływu na dopuszczalność uznania udziałów w tych prawach za wartości niematerialne i prawne w rozumieniu ustawy o PIT, podlegające amortyzacji podatkowej. Takie przekształcenie skutkować będzie wyłącznie odmiennym ukształtowaniem zakresu wzajemnych praw i obowiązków współuprawnionych oraz wiązać się będzie z określeniem sposobu wspólnego korzystania ze znaku będącego przedmiotem wspólnego prawa ochronnego.

Spełniony zostanie również warunek nabycia tych praw. Pod tym pojęciem użytym w art. 22a i art. 22b ustawy o PIT należy rozumieć nabycie pochodne, nabycie wtórne, tj. nabycie istniejącego składnika mąjątku od innego podmiotu - w odróżnieniu od nabycia pierwotnego, tj. wytworzenia we własnym zakresie. W doktrynie również wskazuje się, że nabycie może w szczególnośd nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku lub na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej, co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej (tak [w:] Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych 2009, pod red. W. Nykiela i A. Mariańskiego, s. 598). Kolejnym warunkiem wskazanym w analizowanym przepisie jest nadawanie się prawa do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania. Ten warunek również zostanie spełniony w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym. Wnioskodawczyni po nabyciu udziałów w prawach do znaków towarowych oraz udziałów w prawach ochronnych na te znaki będzie mogła je używać oraz wykorzystywać w swojej działalności gospodarczej, a także udzielić wraz z drugim współuprawnionym z praw do znaków towarowych licencji na korzystanie z tych praw na rzecz osób trzecich. Należy wskazać, iż jednocześnie spełniona zostanie wówczas przesłanka wykorzystywania prawa przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Oznaczenie wspólnotowymi znakami towarowymi własnych towarów lub usług, względnie udzielanie licencji na używanie tych znaków na rzecz innych podmiotów, będzie miało na celu identyfikację oraz rozpoznawalność przedsiębiorstwa i/lub uzyskiwanie opłat licencyjnych, która w efekcie mają wygenerować wzrost przychodów. Bezsporne będzie także spełnienie warunku przewidywanego okresu używania dłuższego niż rok. Wnioskodawczyni zamierza korzystać z udziałów w prawach do znaków towarowych w okresie zdecydowania dłuższym niż rok. Reasumując, należy uznać, że Wnioskodawczyni będzie mogła uznać nabyte w drodze darowizny udziały w prawach ochronnych na znaki towarowe za wartości niematerialne i prawne, podlegające amortyzacji podatkowej w ramach wykonywanej przez nią działalności gospodarczej.

Ad. 2

Zgodnie z art. 22b ust. 1 PIT wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi amortyzacji są między innymi prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1410), a zatem prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, topografii układów scalonych.

Regulacja art. 22b ust. 1 PIT w sposób wyraźny wskazuje, iż wartości niematerialne i prawne nie stanowią jednolitej kategorii pojęciowej, lecz przeciwnie, zostały podzielone na szereg praw czy też wartości. W konsekwencji stwierdzić trzeba, iż w przypadku wielości składników majątkowych, nabytych w drodze jednej czynności prawnej, jeżeli te składniki mogą zostać uznane za odrębne prawa wymienione w art. 22b ust. 1 PIT, to nie stanowią one jednej wartości niematerialnej i prawnej, lecz przeciwnie, każdy z tych składników winien zostać odrębnie ujmowany dla celów związanych z dokonywaniem odpisów amortyzacyjnych. Przykładem takiej sytuacji jest nabycie przez podatnika prawa do znaku towarowego zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP oraz takiego samego znaku towarowego (słownego) zarejestrowanego w Urzędzie ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (Office for Harmonization Intemal Market, dalej jako OHIM) jako tzw. wspólnotowy znak towarowy. Wspólnotowy znak towarowy zarejestrowany w OHIM stanowi odrębną od krajowego znaku towarowego wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji podatkowej, gdyż jest odrębnym prawem do znaku towarowego w rozumieniu przepisów p.w.p.. Przesądzają o tym regulacje rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz. U. UE L 78/1 z dnia 24 marca 2009 r.) w szczególności art. 1 ust. 2 tego rozporządzenia, zgodnie z którym Wspólnotowy znak towarowy ma charakter jednolity. Wywołuje on ten sam skutek w całej Wspólnocie: może on być zarejestrowany, zbyty, być przedmiotem zrzeczenia się lub decyzji stwierdzającej wygaśnięcie praw właściciela znaku lub unieważnienie znaku, a jego używanie może być zakazane jedynie w odniesieniu do całej Wspólnoty. Zasadę tę stosuje się, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.

Zgoła odmiennie oceniać należy sytuację nabycia udziału w prawie ochronnym wynikającym z rejestracji znaku towarowego w Urzędzie Patentowym RP oraz udziału w prawne ochronnym wynikającym z rejestracji znaku towarowego w systemie madryckim, dokonanej za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizaqi Własności Intelektualnej WIPO.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków z dnia 14 kwietnia 1891 r.: osoby fizyczne i prawne każdego z Umawiających się Państw będą mogły uzyskać we wszystkich pozostałych państwach będących stronami niniejszego porozumienia ochronę swych znaków, stosowanych do towarów i usług, a zarejestrowanych w państwie pochodzenia przez zgłoszenie tych znaków w Międzynarodowym Biurze Własności Intelektualnej (zwanym dalej "Biurem Międzynarodowym"), o którym mowa w Konwencji o ustanowieniu światowej Organizacji Własności Intelektualnej (zwanej dalej "Organizacją"), dokonane za pośrednictwem organu państwa pochodzenia. Zgodnie z art. 1 ust. 2 Protokołu do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, sporządzonego w Madrycie dnia 27 czerwca 1989 r.: Jeżeli w Urzędzie Umawiającej się Strony dokonane zostało zgłoszenie o rejestrację znaku lub w rejestrze Urzędu Umawiającej się Strony został zarejestrowany znak, osoba, na rzecz której zgłoszenie to (zwane dalej "zgłoszeniem podstawowym") lub ta rejestracja (zwana dalej "rejestraq‘ą podstawową") zostały dokonane, może, z zastrzeżeniem przepisów niniejszego protokołu, zapewnić ochronę swojego znaku na terytorium Umawiających się Stron, przez uzyskanie rejestracji tego znaku w rejestrze Biura Międzynarodowego Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (zwanymi dalej odpowiednio "rejestracją międzynarodową", "Rejestrem Międzynarodowym", "Biurem Międzynarodowym" i "Organizacją"), pod warunkiem że: 0-

Ponadto, w myśl art. 4 Porozumienia madryckiego, który to artykuł stanowi o skutkach rejestracji międzynarodowej:

Począwszy od rejestracji dokonanej w ten sposób w Biurze Międzynarodowym według postanowień art. 3 i 3ter, ochrona znaku w każdym z zainteresowanych Umawiających się Państw będzie taka sama, jak gdyby znak ten został tam bezpośrednio zgłoszony. Klasyfikacja towarów lub usług przewidziana w art. 3 nie wiąże Umawiających się Państw przy ocenie zakresu ochrony znaku.

Co więcej, w myśl art. 6 Protokołu do Porozumienia Madryckiego: Nie można nadal powoływać się na ochronę wynikającą z rejestracji międzynarodowej, bez względu na to, czy była ona czy też nie była przedmiotem przeniesienia, jeżeli przed upływem pięciu lat od daty rejestracji międzynarodowej zgłoszenie podstawowe lub wynikająca z niego rejestracja bądź rejestracja podstawowa, zależnie od przypadku, zostały wycofane, wygasły, uprawniony zrzekł się ich lub były przedmiotem ostatecznej decyzji o odrzuceniu, odwołaniu, anulowaniu lub unieważnieniu, w odniesieniu do wszystkich lub niektórych towarów i usług wymienionych w rejestracji międzynarodowej.

Nadto, art. 9bis Porozumienia madryckiego przewiduje, że jeżeli znak wpisany do rejestru międzynarodowego zostanie przeniesiony na osobę mającą siedzibę w Umawiającym się Państwie, innym niż państwo uprawnionego z rejestracji międzynarodowej, przeniesienie będzie notyfikowane Biuru Międzynarodowemu przez organ tego państwa. Biuro Międzynarodowe zarejestruje przeniesienie, notyfikuje je innym organom Umawiających się Państw i ogłosi w swoim czasopiśmie.

W świetle przytoczonych regulacji, stwierdzić trzeba, ze w następstwie zgłoszenia w ramach procedury systemu madryckiego nie dochodzi do powstania nowego prawa do znaku towarowego w rozumieniu przepisów p.w.p., a więc prawa mogącego stanowić odrębną własność niematerialną i prawną w rozumieniu art. 22b ust. 1 PIT, a jedynie do rozszerzenia uprawnień podmiotu, któremu przysługuje prawo do zarejestrowanego znaku towarowego, wynikających ze zgłoszenia lub rejestracji (określanych w terminologii Porozumienia madryckiego mianem podstawowych), poprzez rozszerzenie zakresu terytorialnego na jakim przysługują te uprawnienia, na obszar innych państw, niż państwo, w którym dokonano zgłoszenia/rejestracji podstawowej. Prawo ochronne wynikające ze zgłoszenia znaku towarowego w oparciu o system madrycki uznać zależy za prawo związane z prawem ochronnym wynikającym ze zgłoszenia / rejestracji pierwotnej. Istnienie tego prawa niewątpliwie zwiększa wartość znaku towarowego i powinno być uwzględniane przy ustaleniu wartości początkowej takiego znaku jako wartości niematerialnej i prawnej dla celów jego amortyzacji. Nie ma natomiast podstaw, aby uznać to prawo za odrębną wartość niematerialną i prawną w rozumieniu art. 16 b ust. 1 PIT.

Z powyższych względów Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż udział w prawe ochronnym wynikającym z rejestracji znaku towarowego A w Urzędzie Patentowym RP oraz udział w prawie ochronnym wynikającym z rejestracji tego znaku towarowego w systemie madryckim, dokonanej za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej WIPO, Wnioskodawczyni powinna zakwalifikować jako jedną wartość niematerialną i prawną. Odrębną wartością niematerialną i prawną będzie natomiast udział w prawie ochronnym wynikającym z rejestracji w Urzędzie Patentowym RP znaku towarowego B.

Ad. 3

Zasady ustalania wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych określa art. 22g ustawy o PIT. Zgodnie z ust. 1 pkt 3 tego przepisu, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Jednocześnie art. 22g ust. 11 ustawy o PIT stanowi, że w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie. Zasada powyższa znajduje również potwierdzenie w treści art. 8 ust. 2 w związku z ust. 1 ustawy o PIT.

Wartość udziału Wnioskodawczyni w prawach ochronnych na nabyte znaki towarowe będzie wynosić 1/2.

Stąd też Wnioskodawczyni jako wartość początkową każdej z nabytych wartości niematerialnych i prawnych powinna przyjąć połowę wartości rynkowej znaku towarowego, określonej wcześniej wyceną sporządzoną przez wyspecjalizowany podmiot. Jeżeli natomiast (czego Wnioskodawczyni nie przewiduje) wartość przyjęta w umowie darowizny byłaby niższa od wartości rynkowej wynikającej z wyceny, należałoby wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych ustalić w wartości połowy wartości określonej w tej umowie. Zaprezentowane stanowisko jest zgodne z linią prezentowaną przez organy podatkowe, między innymi w interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2014 r., sygn.. IPPB1/415-42/14-2/EC oraz w interpretacji indywidulanej z dnia 5 listopada 2013 r., sygn. ILPB1/415-893/13-4/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.