Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-735/15-3/AG
z 7 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko  przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2015 r. (data wpływu 18 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji dobudowanego budynku dwukondygnacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie w zakresie amortyzacji dobudowanego budynku dwukondygnacyjnego.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-735/15-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 i 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 lutego 2016 r. (data doręczenia 12 lutego 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 15 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty …w dniu 17 lutego 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2005 r. wspólnicy Spółki ….., która obecnie ma formę Spółki jawnej i w której obecnie Wnioskodawca jest wspólnikiem, nabyli do celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej używaną halę produkcyjną. Po przebudowie hali i adaptacji do specyfiki prowadzonej działalności, w 2009 r. wprowadzono ją, zgodnie z obowiązującymi przepisami, do ewidencji środków trwałych i ustalono indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tego obiektu w wysokości 10% rocznie. Budynek spełniał definicję budynku używanego i dlatego wprowadzając po raz pierwszy do ewidencji ten środek trwały, określono jego okres amortyzacji na 10 lat. Od tamtej pory dokonuje się odpisów amortyzacyjnych i w każdym roku zalicza się je do kosztów uzyskania przychodu. W 2009 r. wspólnicy postanowili rozbudować ww. halę. W oparciu o otrzymane w dniu 25 czerwca 2009 r. pozwolenie w zakresie rozbudowy istniejącej hali produkcyjnej, dobudowano budynek dwukondygnacyjny o wymiarach w rzucie 14,44 m x 13,30 m, który bezpośrednio przylega do istniejącej hali. W wyniku rozbudowy nastąpiła zmiana istotnych parametrów istniejącego obiektu, takich jak powierzchnia zabudowy i kubatura. Dobudowany budynek nie stanowi odrębnego obiektu budowlanego. Pomiędzy starym budynkiem a nowymi pomieszczeniami istnieje ciąg komunikacyjny, dzięki któremu można przejść ze starej części budynku do części nowej, powstałej w wyniku rozbudowy. Przyłącza wodne, sanitarne, elektryczne i CO pozostały bez zmian w starej części hali, bez konieczności odrębnych odprowadzeń w dobudowanym budynku.

W piśmie z dnia 15 lutego 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że Spółka ….. przekształciła się w Spółkę jawną poprzez dobrowolne przekształcenie Spółki cywilnej w Spółkę jawną w trybie art. 26 § 4 zd. 1 KSH, zgodnie z podjętą w dniu 30 stycznia 2007 r. przez wspólników ….. i …. uchwałą nr 1/07. Spółka jawna została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym w dniu 18 maja 2007 r. Spółka jawna prowadzi działalność produkcyjno-handlowo-usługową w zakresie markiz, rolet i żaluzji. Przeważającą działalnością Spółki jest produkcja gotowych wyrobów tekstylnych. Dla potrzeb powyższej działalności prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów.

Do Spółki …. Wnioskodawca przystąpił na mocy aneksu nr 5 z dnia 1 stycznia 2004 r. do umowy Spółki cywilnej. W Spółce jawnej jest więc wspólnikiem od momentu przekształcenia. Jego dochód z działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki jawnej opodatkowany jest zgodnie z zasadami określonymi w art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli podatkiem liniowym.

Wnioskodawca poinformował, że hala produkcyjna została nabyta zgodnie z aktem notarialnym z dnia 30 września 2005 r. przez wspólników Spółki cywilnej, tj. ….. (Wnioskodawcę), …. i ….. W momencie zakupu hala była budynkiem przemysłowym, częściowo dwukondygnacyjnym, murowanym, niewykorzystywanym (pustym). Po pracach adaptacyjnych zmieniono jej sposób użytkowania na halę produkcyjną markiz, żaluzji i rolet. Hala została przyjęta na stan środków trwałych Spółki jawnej ….. w dniu 24 czerwca 2009 r. i od tej pory zaczęła być wykorzystywana w działalności Spółki. Pozwolenie na rozbudowę hali produkcyjnej zostało wydane na Spółkę jawną i polegało na rozbudowie (dobudowaniu) dodatkowej powierzchni dwukondygnacyjnej przylegającej do istniejącej hali. Koszty związane z rozbudową hali były ponoszone przez Spółkę jawną. Prace budowlane związane z rozbudową hali rozpoczęto w kwietniu 2010 r., a inwestycję zakończono w styczniu 2015 r.

Charakter dobudowanego budynku dwukondygnacyjnego, zgodnie z pozwoleniem na rozbudowę, jest tożsamy z charakterem istniejącej hali. Dobudowany budynek jest więc wykorzystywany jako hala produkcyjna markiz, żaluzji i rolet. Hala produkcyjna i rozbudowany budynek stanowią jedną strefę przeciwpożarową i nie są oddzielone ścianą pożarową. Mają odrębne wejścia ale wykorzystywane są wspólnie. W dniu 21 stycznia 2015 r. Spółce jawnej ….. udzielono pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej hali produkcyjnej markiz, rolet i żaluzji. W związku z rozpoczęciem użytkowania dobudowanego budynku Spółka zwiększyła wartość początkową istniejącej na stanie środków trwałych hali o wartość poniesionych nakładów na rozbudowę. Dobudowany budynek dwukondygnacyjny nie posiada własnego przyłącza centralnego ogrzewania, elektrycznego, sanitarnego i wodnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy wydatki poniesione na rozbudowę hali produkcyjnej, powinny zwiększać jej wartość początkową i od tak powiększonej wartości powinny być dokonane odpisy amortyzacyjne według dotychczasowej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe rozwiązanie to kontynuacja amortyzacji w wysokości indywidualnie zastosowanej stawki 10% rocznie od całości nieruchomości po rozbudowie. Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych będzie dotychczasowa wartość hali powiększona o wartość nakładów na rozbudowę. W przedstawionym stanie faktycznym doszło bowiem do ulepszenia środka trwałego w rozumieniu przepisów art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkowa środka trwałego, zgodnie z tym przepisem powinna być podwyższona o wartość dokonanego ulepszenia (rozbudowy), a następnie w odniesieniu do skorygowanej wartości początkowej należy kontynuować amortyzację przy zastosowaniu wcześniej przyjętej stawki amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; (…).

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie jego wartość początkową ustala się według kosztu wytworzenia.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Zatem, wydatki poniesione na ulepszenie środków trwałych ujmowane są w kosztach uzyskania przychodów pośrednio, tylko poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie warunków zawartych w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3 500 zł w danym roku podatkowym. Przepis ten wskazuje, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Według wyjaśnień Ministerstwa Finansów, zawartych w piśmie z dnia 13 marca 1995 r. Nr ….., rozbudowa to powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności zaś budynków i budowli, linii technologicznych itp. Ponadto, ulepszenie to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Co do zasady, budynek stanowiący środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uległy ulepszeniu. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych lokali jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

W myśl art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w 2005 r. wspólnicy Spółki cywilnej, której wspólnikiem był Wnioskodawca, nabyli do celów działalności gospodarczej używaną halę produkcyjną. W momencie zakupu hala była budynkiem przemysłowym, częściowo dwukondygnacyjnym, murowanym, niewykorzystywanym (pustym). Po nabyciu przystąpiono do przebudowy hali i jej adaptacji do specyfiki prowadzonej przez Spółkę działalności.

W 2007 r. ww., na mocy art. 26 § 4 zd. 1 ustawy Kodeks spółek handlowych, zgodnie z uchwałą wspólników, Spółka cywilna przekształciła się w Spółkę jawną.

Po dokonaniu przebudowy hali, w dniu 24 czerwca 2009 r., Spółka jawna rozpoczęła w ww. hali produkcję markiz, żaluzji i rolet oraz halę tę wprowadziła do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Ponieważ był to budynek używany po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji Spółki, okres jego amortyzacji określono na 10 lat.

W 2009 r. wspólnicy Spółki jawnej postanowili rozbudować halę. W dniu 25 czerwca 2009 r. Spółka jawna uzyskała pozwolenie w zakresie rozbudowy istniejącej hali produkcyjnej. Rozbudowa polegała na dobudowaniu do hali budynku dwukondygnacyjnego o wymiarach w rzucie 14,44 m x 13,30 m. Rozbudowę hali rozpoczęto w kwietniu 2010 r., a inwestycję zakończono w styczniu 2015 r. Po rozbudowie hala produkcyjna i dobudowany budynek stanowią jedną strefę przeciwpożarową i nie są oddzielone ścianą pożarową. Mają odrębne wejścia, ale wykorzystywane są wspólnie. Pomiędzy starym budynkiem a nowymi pomieszczeniami istnieje ciąg komunikacyjny, dzięki któremu można przejść ze starej części budynku do części nowej, powstałej w wyniku rozbudowy. Dobudowany budynek dwukondygnacyjny nie posiada własnego przyłącza centralnego ogrzewania, elektrycznego, sanitarnego i wodnego i nie stanowi odrębnego obiektu budowlanego. Dobudowany budynek jest wykorzystywany również jako hala produkcyjna markiz, żaluzji i rolet. W dniu 21 stycznia 2015 r. Spółce jawnej udzielono pozwolenia na użytkowanie rozbudowanej hali produkcyjnej markiz, rolet i żaluzji, co skutkowało rozpoczęciem użytkowania dobudowanego budynku. Koszty związane z rozbudową hali były ponoszone przez Spółkę jawną.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że skoro dobudowany do hali produkcyjnej budynek dwukondygnacyjny nie stanowi odrębnego obiektu budowlanego, nie posiada własnego przyłącza centralnego ogrzewania, elektrycznego, sanitarnego i wodnego oraz pomiędzy starym budynkiem a nowymi pomieszczeniami istnieje ciąg komunikacyjny, a ponadto obie części budynku wykorzystywane są w analogiczny sposób, to zasadnym jest uznanie, że w wyniku prowadzonych przez Spółkę jawną prac budowlanych doszło do rozbudowy istniejącego środka trwałego jakim była hala produkcyjna. W tej sytuacji wydatki poniesione na rozbudowę hali produkcyjnej powinny zwiększać jej wartość początkową, stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jeżeli wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w 2009 r. hala produkcyjna, stanowiła używany środek trwały, a ponadto została po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jawnej i amortyzowana była stawką w wysokości 10% rocznie, to stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy wybrana przez ww. Spółkę przed rozpoczęciem amortyzacji hali stawka amortyzacyjna winna być stosowana do amortyzacji hali po rozbudowie; aż do pełnego zamortyzowania tego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.