Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-1195/15-2/MAO
z 15 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2015 r. (data wpływu 14 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że zużycie produktów spożywczych na potrzeby wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej nie stanowi czynności opodatkowanych VAT w trybie art. 7 ust. 2 ani art. 8 ust. 2 ustawy o VAT ‑ jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2015 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że zużycie produktów spożywczych na potrzeby wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej nie stanowi czynności opodatkowanych VAT w trybie art. 7 ust. 2 ani art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą polegającą głównie na dystrybucji ekspresów do kawy marki J., akcesoriów do ekspresów do kawy, a także zastawy stołowej oraz kawy. Ponadto, Spółka prowadzi działalność usługową w zakresie pomocy w doborze odpowiedniego urządzenia oraz naprawy urządzeń (ekspresów do kawy). Ekspresy do kawy dystrybuowane i serwisowane przez Spółkę są produktami spółki matki Spółki, szwajcarskiego podmiotu E. AG.

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zużywa (zarówno w celach promocyjnych, np. w ramach degustacji w centrum handlowym oraz pracownikom w biurze) artykuły spożywcze (kawa, cukier). W przypadku degustacji w centrum handlowym, zużycie następuje wyłącznie w celach promocyjnych, tj. zachęty do zakupu produktów dystrybuowanych przez Spółkę (jest to integralny element procesu sprzedaży determinowany przedmiotem sprzedaży). Kawa wypijana jest przez potencjalnych klientów na miejscu degustacji. Jedynym powodem, dla którego Spółka organizuje takie degustacje, jest chęć zwiększenia sprzedaży produktów marki J. - ekspresów do kawy oraz samej kawy, a także innych produktów związanych ze spożywaniem kawy (np. zastawa stołowa służąca konsumpcji kawy).

Ponadto, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zużywa artykuły spożywcze (kawa, cukier, mleko, ciastka, paluszki etc.) w siedzibie Spółki, w czasie szkoleń, spotkań z kontrahentami, spotkań wewnątrz firmowych, narad, itp. W każdym przypadku zużycie realizowane jest w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i służy takiej działalności, wpisuje się w politykę jej funkcjonowania, podejmowania kontrahentów (tak nabywców jak i świadczących dla Spółki), organizowania spotkań wewnętrznych, szkoleń etc. Jednym słowem, zużycie takich towarów jest bezpośrednio na potrzeby Spółki, a nie służy zaspokajaniu potrzeb osobistych osób, które degustują produkty spożywcze.

Jest to szczególnie istotne ze względu na charakter towarów dystrybuowanych przez Spółkę, dla których propagowanie spożywania dobrze przygotowanej kawy ma kluczowe znaczenie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zużycie przez Spółkę produktów spożywczych na potrzeby wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej, tj. w warunkach określonych w części wniosku zawierającej opis stanu faktycznego, stanowi czynności opodatkowane VAT w trybie art. 7 ust. 2 lub art. 8 ust. 2 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zużycie przez Spółkę produktów spożywczych na potrzeby wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej, tj. w warunkach określonych w części wniosku zawierającej opis stanu faktycznego nie stanowi czynności opodatkowanych VAT w trybie art. 7 ust. 2 ani art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

W myśl art. 5 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   
   

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT za odpłatną dostawę towarów uznaje się również (oprócz czynności odpłatnych) przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Z kolei, stosownie do art. 8 ust. 2, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1) użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Po dokonaniu analizy powyższych przepisów należy uznać, że zużycie artykułów spożywczych, o których mowa w części wniosku stanu faktycznego nie zawiera się w kategorii zużycia na potrzeby osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, co uzasadniałoby jego traktowanie jako dostawa towarów i opodatkowanie w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT. Jest to bezpośrednio powodowane tym, że zużycie takie służy działalności Spółki, wpisuje się w jej procesy sprzedaży towarów lub politykę podejmowania gości zewnętrznych, organizacji szkoleń, prowadzenia spotkań wewnątrzfirmowych, propagowanie zwyczaju spożywania dobrze przygotowanej kawy etc.

Podkreślić przy tym należy, że według regulacji art. 7 ust. 1 ustawy o VAT dostawa to przekazanie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W przypadku zużycia towarów (w tym produktów spożywczych) w miejscu wskazanym przez zapewniającego je nie może być mowy o tym, iż ma miejsce przekazanie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jedynie na zasadzie wyjątku, w przepisie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy VAT prawodawca nakazał traktować nieodpłatne zużycie towarów jako dostawę wskazując jednak na konkretne okoliczności, pośród których kluczowe znaczenie dla klasyfikacji jako dostawa ma to, że nie jest to zużycie na potrzeby działalności gospodarczej podatnika VAT. Uwzględniając fakt, iż regulacja taka stanowi lex specialis, nie może budzić wątpliwości to, że nie niedopuszczalnym jest jej stosowanie poprzez wykładnię rozszerzającą czy tylko posiadającą taki ogólny charakter. Skoro zatem w stanie faktycznym, którego dotyczy niniejszy wniosek, występuje zużycie na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jako podatnika VAT, nie powinno budzić zastrzeżeń stwierdzenie, iż rzeczony przepis art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT nie może mieć tutaj zastosowania. W istocie bowiem, zużycie towarów na potrzeby działalności gospodarczej stanowi usługę, jednak z uwagi na swój nieodpłatny charakter oraz związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, również jako taka nie podlega opodatkowaniu VAT. Jak słusznie uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, w interpretacji indywidualnej z dnia 4 września 2013 r. znak: IPTPP4/443‑414/13-2/OS: „Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego stwierdzić należy, iż nieodpłatna dostawa towarów oraz świadczenie usług na rzecz pracowników i kontrahentów, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż niewątpliwie dotyczy zużycia na potrzeby związane z prowadzoną działalnością. Również przekazanie bonów żywnościowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem czynność ta nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu”. Wcześniej podobnie uznał Dyrektor tutejszej, tj. Warszawskiej Izby Skarbowej, w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2012 r., IPPP2/443-1283/11-2/AO: „Powyższe okoliczności wskazują, że nabywane przez Spółkę dla pracowników i kontrahentów (gości) napoje, artykuły spożywcze w formie poczęstunku w czasie pracy związane jest z prowadzoną działalnością gospodarczą. Poczęstunek ma charakter służbowy i nie stanowi zużycia na cele osobiste osób wymienionych w przepisie, gdyż towary te nie są zużywane dla własnych potrzeb pracowników lecz wyłącznie podczas spotkań, narad i szkoleń służbowych. W takim przypadku poczęstunek nie ma charakteru korzyści osobistej. W świetle powyższego stwierdzić należy, że zużycie towarów w postaci poczęstunku podczas spotkań służbowych przez kontrahentów i pracowników należy uznać za zużycie związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem, zatem nie stanowi ono zużycia ani przekazania czy też darowizny, które podlegałyby opodatkowaniu w trybie art. 7 ust. 2 cyt. Ustawy.”

Zatem, w opisanych sytuacjach (stan faktyczny) mamy do czynienia ze zużyciem towarów przez Spółkę, na cele związane z działalnością gospodarczą, z tego powodu nie tylko brak jest podstaw do opodatkowania takiego zużycia w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, ale również na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, który nie ma zastosowania, w przypadku gdy darmowa usługa służy działalności gospodarczej podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie. Jednakże ustawodawca przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte - w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT oraz - w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Do czynności traktowanych na równi z dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, ustawodawca zaliczył przekazanie nieodpłatne przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Jak wynika z ww. art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT czynnościami zrównanymi z odpłatną dostawą towarów jest m.in. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, przy zakupie których przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części. Zatem zasadniczym kryterium wyznaczającym opodatkowanie jest cel przekazania lub zużycia towarów należących do przedsiębiorstwa.

Analiza powołanego art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wskazuje wyraźnie, że ustawodawca rozróżnia czynność przekazania od czynności zużycia towarów. Zatem, opodatkowaniu podlega, zgodnie z pkt 1, przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ściśle wymienionych osób, a na mocy pkt 2 tego przepisu, wszelkie inne darowizny. Skutkiem tak sformułowanych norm prawnych jest przyjęcie, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, podlega wszelkie przekazanie towarów, natomiast zużycie - tylko na rzecz podmiotów wymienionych w pkt 1 tego przepisu.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy (potencjalny kontrahent) - osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej.

Kwestię opodatkowania nieodpłatnych usług - jak już wyżej wskazano - reguluje art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
   
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Jak wynika z powyższego przepisu świadczenie nieodpłatnych usług podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z tą czynnością oraz świadczenia te nie mają związku z działalnością gospodarczą.

Podkreślenia wymaga to, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Dlatego też można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a więc potrzeby osobiste to takie, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników oraz pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, itp.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (dystrybucja ekspresów do kawy marki J., akcesoriów do ekspresów do kawy a także zastawy stołowej i kawy) oraz działalność usługową (pomoc w doborze odpowiedniego urządzenia oraz naprawy ekspresów do kawy). Ekspresy do kawy dystrybuowane i serwisowane przez Spółkę są produktami spółki matki Spółki, szwajcarskiego podmiotu E. AG.

W ramach prowadzonej działalności Spółka zużywa artykuły spożywcze (tj. kawę, cukier) organizując degustacje pracownikom w biurze oraz potencjalnym klientom w centrum handlowym chcąc zwiększyć sprzedaż produktów marki J. - kawy, ekspresów do kawy oraz innych produktów związanych z jej spożywaniem (np. zastawy stołowej służącej konsumpcji kawy). Ponadto, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zużywa artykuły spożywcze (kawę, cukier, mleko, ciastka, paluszki etc.) w siedzibie Spółki, w czasie szkoleń, spotkań z kontrahentami, spotkań wewnątrz firmowych, narad, itp.

W każdym przypadku zużycie realizowane jest w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i służy takiej działalności, wpisuje się w politykę jej funkcjonowania, podejmowania kontrahentów (tak nabywców jak i świadczących dla Spółki), organizowania spotkań wewnętrznych, szkoleń etc. Zużycie takich towarów jest bezpośrednio wykorzystywane na potrzeby Spółki, a nie służy zaspokajaniu potrzeb osobistych osób, które degustują produkty spożywcze.

W odniesieniu do treści powołanych przepisów należy uznać, że w analizowanej sprawie nie mamy do czynienia ani z przekazaniem towarów, ani też ze świadczeniem usług, lecz ze zużyciem (spożyciem) towarów. Wnioskodawca udostępnia bowiem produkty spożywcze wyłącznie do konsumpcji „na miejscu” w biurze lub centrum handlowym. Nie są one przekazywane pracownikom, kontrahentom czy degustującym potencjalnym klientom do dalszego swobodnego dysponowania.

Zatem zwyczajowe zużycie (spożycie) artykułów spożywczych takich jak: kawa, cukier ‑ udostępnianych przez Wnioskodawcę pracownikom w biurze oraz takich jak kawa, cukier, mleko, ciastka, paluszki w czasie szkoleń, spotkań wewnątrz firmowych, narad, itp. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynności te nie są bowiem przekazaniem lub zużyciem towarów na cele osobiste pracowników, lecz ich zużycie jest związane ze statusem pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy.

Ponadto, nie podlega także opodatkowaniu podatkiem VAT zużycie (spożycie) przedmiotowych artykułów spożywczych na spotkaniach biznesowych Wnioskodawcy z kontrahentami oraz podczas degustacji przez potencjalnych klientów w centrum handlowym, gdyż wskazane czynności związane są z działalnością gospodarczą (opodatkowaną) Spółki. Poza tym zużycie przedmiotowych towarów nie jest zużyciem przez podmioty wskazane w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym, ponieważ nie zostały spełnione warunki konieczne do uznania za opodatkowaną dostawę towarów lub opodatkowane świadczenie usług w postaci przekazania nieodpłatnego przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, tj. brak uznania zużycia tychże towarów za dokonane w celach osobistych, stwierdzić należy, że nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie przepis art. 7 ust. 2 ani art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. W konsekwencji wszystkie wyżej wskazane przedmiotowe zużycia (spożycia) - nie będą podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że zużycie przez Spółkę produktów spożywczych na potrzeby wykonywanej przez Stronę działalności gospodarczej (tj. podczas degustacji w centrum handlowym i w biurze oraz w trakcie szkoleń, spotkań wewnętrznych, narad i spotkań biznesowych) nie stanowi czynności opodatkowanych VAT w trybie art. 7 ust. 2 ani art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.