Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-1056/15-2/MJ
z 19 stycznia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony  przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2015 r. (data wpływu 2 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur VAT wystawianych przez leasingodawcę z tytułu świadczenia usług leasingu na podstawie umowy objętej sankcją nieważności wynikającą z prawa cywilnego– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktur VAT wystawianych przez leasingodawcę z tytułu świadczenia usług leasingu na podstawie umowy objętej sankcją nieważności wynikającą z prawa cywilnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

C. sp. z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest polską spółką kapitałową, zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła z podatnikiem VAT umowę leasingu samochodu osobowego. Umowa leasingu (leasing operacyjny) spełniała warunki określone w art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (j.t. Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.; dalej: Kodeks cywilny). Innymi słowy, na podstawie tej umowy, leasingodawca zobowiązał się nabyć samochód osobowy od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu (Wnioskodawcy) do używania przez czas oznaczony (5 lat), a Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego (leasingodawcę).

Przedmiot leasingu został wydany Wnioskodawcy niezwłocznie po nabyciu go przez leasingodawcę od zbywcy. Usługa leasingu (realizowana na podstawie niniejszej umowy) jest obciążona polskim VAT oraz jest dokumentowana fakturami VAT wystawianymi przez leasingodawcę. Spółka uregulowała zobowiązanie wynikające z faktury VAT dokumentującej pierwszą ratę leasingową, wystawionej przez leasingodawcę, w tym uregulowała kwotę VAT wskazaną na fakturze. Faktura z tytułu usług leasingowych została wystawiona już po wydaniu przez leasingodawcę przedmiotu leasingu Spółce. Spółka została obciążana pierwszą ratą leasingową z tytułu usług leasingowych również dopiero po rzeczywistym wydaniu przedmiotu leasingu.

Niemniej jednak, powyższa umowa nie została przez strony zawarta w formie pisemnej (lecz w formie ustnej). Wymóg zawarcia umowy leasingu w formie pisemnej pod rygorem nieważności wynika z przepisu art. 7092 Kodeksu cywilnego. Z uwagi na brak dopełnienia tego warunku, w świetle art. 58 Kodeksu cywilnego, umowa (czynność prawna) zawarta pomiędzy leasingodawcą a Wnioskodawcą może zostać uznana za sprzeczną z przepisami Kodeksu cywilnego, a co za tym idzie, za nieważną na gruncie prawa cywilnego i niewywierających skutków prawnych.

Pomimo wystąpienia okoliczności unormowanych w art. 58 Kodeksu cywilnego (nieważność umowy leasingu), Wnioskodawca korzysta z samochodu osobowego w zamian za opłaty wnoszone do leasingodawcy, zaś leasingodawca wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT dokumentujące przedmiotowe usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przepisu art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT, po stronie Wnioskodawcy wystąpi ograniczenie w odliczaniu VAT z faktur wystawianych przez leasingodawcę z tytułu świadczenia usług leasingu samochodu osobowego na podstawie umowy objętej sankcją nieważności wynikającą z art. 58 Kodeksu cywilnego?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W świetle przepisu art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi ograniczenie w odliczaniu VAT z faktur wystawianych przez leasingodawcę z tytułu świadczenia usług leasingu samochodu osobowego na podstawie umowy objętej sankcją nieważności wynikającą z art. 58 Kodeksu cywilnego. Innymi słowy, przepis art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT nie będzie mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności.

W ocenie Wnioskodawcy, pomimo, iż przedmiotowy przepis wprowadza ograniczenie odliczenia VAT od czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 Kodeksu cywilnego, to jednak ograniczenie to należy stosować z uwzględnieniem kontekstu, w jakim ten przepis został wprowadzony (a także w kontekście ogólnych zasad opodatkowania VAT).

Kontekst stosowania przepisu

Kontekst wprowadzenia powyższego przepisu oraz cel jego obowiązywania zostały wielokrotnie podkreślone w interpretacjach sądów administracyjnych oraz organów podatkowych. Zgodnie z nim, przepis ten należy interpretować w kontekście regulacji unijnych (generalnie zabraniających wprowadzania ogólnych ograniczeń w odliczaniu VAT oraz nakazujących zachowanie neutralności fiskalnych, przy względnej możliwości wprowadzania ograniczeń służących przeciwdziałaniu nadużyciom i wyłudzeniom fiskalnym). Stanowisko takie wyrażono m.in. w:

• wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. akt IFSK 93/14:
  „(...) Na gruncie podatku od towarów i usług, nadużycie prawa w rozumieniu art. 58 § 2 K.c. w zw. z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2011 Nr 177, poz. 1054 ze zm.) należy rozumieć jako zachowanie sprzeczne z celem gospodarczo-społecznym prawa do odliczenia podatku wyrażonym w art. 86 § 1 tej ustawy, z uwagi na to, że mimo formalnego spełnienia przesłanki do realizacji tego prawa, ukształtowane zasadniczo zostało w celu uzyskania korzyści podatkowej, której przyznanie pozostawałoby w sprzeczności z celem tej normy (...)”,
  
• wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 września 2012 r., sygn. Akt IFSK 1113/11:
  „(...) Nie można mieć zatem wątpliwości, że uregulowanie zawarte w art. 88 ust. 3 a pkt 4 lit. c ustawy o VAT nie narusza prawa wspólnotowego, jeżeli przepis ten interpretowany jest w ten sposób, jak w zaskarżonym wyroku, że zapobiega nadużyciom uprawnień wynikających z przepisów prawa wspólnotowego (...)”,
  
• wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lutego 2012 r., sygn. akt IFSK 742/11:
  „(...) art. 88 ust. 3 a pkt 4 lit. c ustawy o VAT winien być interpretowany zgodnie z celem regulacji, tj. zapobiegania nadużyciom podatkowym (...)”,
  
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 lutego 2010 r., sygn. IBPP2/443- 947/09/Asz:
  „(...) Fakt, że umowa o dostawę sprzętu była nieważna na gruncie przepisów prawa cywilnego, nie może przesądzać o odmowie prawa do odliczenia VAT, skoro czynność nie była pozorna (...)”.
  
  

Powyższe orzecznictwo wskazuje więc jednoznacznie, że przepis art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT należy rozumieć jako ograniczenie odliczenia VAT od czynności uznanych za nieważne na podstawie art. 58 Kodeksu cywilnego, ale tylko jeśli w danym przypadku zachodziłaby sytuacja wyłudzenia podatku czy nadużyć fiskalnych. Przepis ten nie jest więc bezwzględnym ograniczeniem odliczenia VAT, lecz stanowi „bufor” ograniczający odliczenie w konkretnych sytuacjach prowadzących do nadużyć fiskalnych.

W kontekście powyższego, fakt, że Wnioskodawca nabywa usługi leasingu na podstawie umowy, która może zostać uznana za nieważną na gruncie prawa cywilnego, nie będzie skutkować automatycznym ograniczeniem odliczenia VAT po stronie Wnioskodawcy. W przedmiotowej sytuacji nie dochodzi bowiem do nadużyć fiskalnych (obejścia prawa w zakresie VAT) - zachodzi wyłącznie nieprawidłowość w zakresie stosowania regulacji cywilnoprawnych, co skutkuje nieważnością prawną (ale nie wpływa na fakt wykonania usługi dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę). Dlatego też, brak jest podstaw, aby stosować przedmiotowe ograniczenie w odliczeniu VAT po stronie Wnioskodawcy (tak więc VAT naliczony na usługach leasingu świadczonych przez leasingodawcę na rzecz Wnioskodawcy powinien podlegać odliczeniu).

Brak możliwości zastosowania odmiennej interpretacji

Inna interpretacja tego przepisu (inna niż traktowanie tego przepisu jako „buforu” zabezpieczającego przed odliczeniem podatku w sytuacji nadużyć fiskalnych) byłaby nieuprawniona.

W szczególności, nieprawidłowe byłoby twierdzenie, że przepisy prawa cywilnego mogą determinować konsekwencje w zakresie VAT i powodować faktyczne ograniczenie w odliczaniu VAT. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem, cywilnoprawne pojęcia i normy nie powinny mieć wpływu na sposób opodatkowania VAT, w tym na sposób odliczania podatku. Takie wnioski wynikają zresztą z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wydanego w bardzo podobnej sprawie do tej będącej przedmiotem niniejszego wniosku) - w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 lipca 2010 r. w połączonych sprawach C-439/04 i 440/04 (Axel Kittel i Recolta Recycling) wskazano, iż:

„(...) art. 17 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego z powodu sprzecznej z prawem kauzy po stronie sprzedawcy, powodował utratę prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego przez tego podatnika (...)”.

W konsekwencji więc, w świetle przywołanego orzecznictwa, nie byłoby zasadne ograniczanie odliczenia VAT po stronie Spółki z przyczyny cywilnoprawnej nieważności umowy, na podstawie której świadczona jest usługa leasingu (gdyby tak było, to przepisy prawa cywilnoprawnego determinowałyby zakres odliczenia VAT, co w sposób oczywisty jest sprzeczne z regulacjami w zakresie VAT).

Co więcej, stosowanie ograniczeń w odliczaniu VAT w sytuacji, kiedy czynność na której naliczono VAT jest objęta cywilnoprawną sankcją nieważności byłoby nieuprawnione w świetle podstawowej zasady systemu VAT - zasady neutralności opodatkowania VAT. Neutralność opodatkowania VAT przejawia się w założeniu, że VAT powinien obciążać konsumpcję i do momentu konsumpcji (czy też wydania towaru i usługi do konsumpcji) powinien być neutralny dla podmiotów funkcjonujących w łańcuchu dostaw. Jeśli więc dany podatnik nabywa towary i usługi celem dokonania innych świadczeń opodatkowanych VAT na rzecz konsumentów, to VAT naliczony na nabywanych towarach i usługach powinien podlegać odliczeniu po stronie tego podatnika. Innymi słowy, VAT naliczony nie powinien być czynnikiem kształtującym koszty świadczenia, które podlega opodatkowaniu VAT (aż do momentu sprzedaży dla celów konsumpcji). Takie stanowisko było wielokrotnie podkreślane w orzecznictwie TSUE, przykładowo w wyrokach z dnia 10 listopada 2011 r. w połączonych C-259/10 i 260/10 (The Rank Group plc), w wyroku z dnia 29 października 2009 r. w sprawie C-174/08 (NCC Construction Denmark), czy w wyroku z dnia 22 lutego 2001 r. w sprawie C-409/98 (Abbey National).

W konsekwencji więc nie można ograniczać odliczenia VAT po stronie Spółki z przyczyny cywilnoprawnej nieważności umowy, na podstawie której realizowana jest umowa leasingu, gdyż takie ograniczenie naruszałoby zasadę neutralności opodatkowania VAT. Dlatego też, skoro usługi leasingodawcy są związane z działalnością dającą prawo do odliczenia VAT, to Spółka powinna mieć możliwość odliczyć VAT naliczony na usługach leasingu (nawet jeśli wynika on z umowy uznanej za nieważną na gruncie prawa cywilnego).

Podsumowanie

W ocenie Wnioskodawcy, art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT należy interpretować jako przepis ograniczający odliczenie VAT w sytuacji stwierdzenia cywilnoprawnej nieważności czynności, na podstawie której VAT jest naliczany, ale tylko jeśli takie odliczenie mogłoby prowadzić do nadużyć fiskalnych (taka interpretacja przepisu znajduje szeroką akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych i organów podatkowych). Przyjęcie innej interpretacji naruszałoby zasadę neutralności opodatkowania VAT i byłoby sprzeczne z regułą, że przepisy prawa cywilnego nie mogą determinować sposobu opodatkowania danej czynności.

Dlatego też, w opinii Wnioskodawcy, po stronie Spółki nie będą zachodzić wynikające z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT przesłanki ograniczające odliczenie VAT z faktur wystawianych przez leasingodawcę tytułem usług leasingu (zakładając, że to odliczenie nie zmierza do nadużyć fiskalnych czy obejścia prawa w zakresie VAT, zaś VAT naliczony pozostaje w związku z działalnością opodatkowaną VAT prowadzoną przez Spółkę).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy o VAT, czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z przytoczonych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje jedynie podatnikom w związku z zakupem towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zostało ograniczone. Ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem zarówno zaistnienia przesłanek pozytywnych (tj. wykorzystywania towarów i usług do wykonywania czynności opodatkowanych), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, wymienionych w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego – w części dotyczącej tych czynności.

Stosownie do art. 7091 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Umowa leasingu powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności (art. 7092).

Natomiast w myśl art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego, czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy.

Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 Kodeksu cywilnego).

Stosownie do art. 58 § 3 Kodeksu, jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

W świetle art. 83 § 1 Kodeksu, nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności.

Zgodnie z art. 83 § 2 Kodeksu, pozorność oświadczenia woli nie ma wpływu na skuteczność odpłatnej czynności prawnej, dokonanej na podstawie pozornego oświadczenia, jeżeli wskutek tej czynności osoba trzecia nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, chyba że działała w złej wierze.

W myśl art. 86 ust. 10 ustawy o podatku VAT, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Natomiast w przypadku gdy podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 10d, 10e i 11, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, nie później jednak niż w ciągi 5 lat, liczą od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 13a (art. 86 ust. 13 ustawy o VAT).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawarła z podatnikiem VAT umowę leasingu samochodu osobowego. Umowa leasingu (leasing operacyjny) spełniała warunki określone w art. 7091 Kodeksu cywilnego, tzn. na podstawie tej umowy, leasingodawca zobowiązał się nabyć samochód osobowy od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu (Wnioskodawcy) do używania przez czas oznaczony (5 lat), a Wnioskodawca zobowiązał się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego (leasingodawcę).

Przedmiot umowy leasingu został wydany Wnioskodawcy niezwłocznie po nabyciu go przez leasingodawcę od zbywcy. Usługa leasingu jest obciążona podatkiem VAT oraz jest dokumentowana fakturami VAT wystawianymi przez leasingodawcę. Wnioskodawca uregulował zobowiązanie wynikające z faktury VAT dokumentującej pierwszą ratę leasingową, wystawionej przez leasingodawcę, w tym uregulował kwotę podatku VAT wskazaną na fakturze. Faktura z tytułu usług leasingowych została wystawiona już po wydaniu przez leasingodawcę przedmiotu leasingu Wnioskodawcy, który zostały obciążany pierwszą ratą leasingową również dopiero po rzeczywistym wydaniu przedmiotu leasingu.

Umowa leasingu – wbrew regulacjom wynikającym z Kodeksu cywilnego - została zawarta w formie ustnej. Niemniej jednak Wnioskodawca korzysta z samochodu osobowego w zamian za opłaty wnoszone do leasingodawcy, zaś leasingodawca wystawia na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT dokumentujące usługi leasingu.

W tak przedstawionych okolicznościach Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w opisanej sytuacji wystąpi ograniczenie w odliczaniu podatku VAT wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usługi leasingowej.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że przedmiot umowy leasingu został wydany Wnioskodawcy niezwłocznie po nabyciu przez leasingodawcę. Usługa leasingu jest opodatkowana podatkiem VAT, wobec czego dokumentowana jest fakturą VAT. Wnioskodawca uregulował zobowiązanie wynikające z faktury VAT dokumentującej pierwszą ratę leasingową, którą otrzymał już po wydaniu przedmiotu umowy leasingowej. Zatem należy stwierdzić, że czynność faktycznie miała miejsce, pomimo, że nie została dokonana zgodnie z formą przewidzianą regulacjami Kodeksu cywilnego.

Obejście prawa, o którym mowa w art. 58 Kodeksu cywilnego oznacza pozór zgodności z ustawą, wobec czego czynności mające na celu obejście prawa nie zawierają elementów wprost sprzecznych z ustawą, ale skutki, które wywołują i które są objęte zamiarem stron, naruszają zakazy lub nakazy ustawowe. Innymi słowy, za czynność mającą na celu obejście ustawy należy uznać czynność, która nie jest sprzeczna z bezwzględnie obowiązującym przepisem prawa lub przepisem o charakterze semiimperatywnym, lecz powoduje skutek zakazany przez prawo. W konkretnym przypadku niniejszej sprawy skutkiem zawartej transakcji jest prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, co samo w sobie nie jest sprzeczne z ustawą. O obejściu przepisów prawa podatkowego można by zatem mówić w przypadku takiego kształtowania czynności cywilnoprawnych, które zmierzają do uniknięcia opodatkowania albo celowego uzyskiwania nienależnego zwrotu podatku.

Usługę leasingu można by było uznać za czynność pozorną, gdyby nie miała faktycznie miejsca. Natomiast sam fakt, że umowa o świadczenie usług leasingu jest nieważna na gruncie przepisów prawa cywilnego, nie może przesądzać o odmówieniu Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.