Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1470/15-3/IM
z 1 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 21 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie członków zarządu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie członków zarządu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza udostępnić członkom zarządu, będące jej własnością składniki majątkowe (w tym środki trwałe), takie jak samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy. Przedmiotowe rzeczy będą używane przez członków zarządu w celu wykonywania obowiązków związanych z pełnieniem funkcji członka zarządu. Członkowie zarządu będą korzystać z samochodu osobowego, laptopa oraz telefonu komórkowego wyłącznie w celach służbowych. Rzeczy te zostaną udostępnione członkom zarządu, czyli koszty ponosić będzie Spółka. Nie będzie żadnego dokumentu, który będzie regulował używanie przez członków zarządu wskazanych wyżej rzeczy. Członkowie zarządu będą wykonywać swoje funkcje i dostawać wynagrodzenie na podstawie aktu powołania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z zaistniałą sytuacją, tj. korzystaniem przez członków zarządu z przedmiotów należących do Spółki takich jak: samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy, w celu wykonywania obowiązków związanych z zajmowaniem stanowiska członka zarządu, powstaje po ich stronie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Spółka będzie musiała odprowadzać zaliczki na podatek?
2. Czy wydatki, które Spółka poniesie na nabycie tych składników majątkowych (samochodu osobowego, laptopa lub telefonu komórkowego) w celu udostępnienia ich członkom zarządu stanowią dla Spółki koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie członków zarządu (pyt. Nr 1), natomiast w zakresie ustawy o podatku od osób prawnych (pyt. Nr 2) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

1. Brak powstania przychodu.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, korzystanie przez członków zarządu z przedmiotów należących do Spółki, takich jak: samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy, w celu wykonywania obowiązków związanych z zajmowaniem stanowiska członka zarządu nie powoduje powstania po ich stronie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jej art. 11 ust. 1.

W pierwszej kolejności, należy stwierdzić, że korzystanie przez członków zarządu z powyższych składników majątkowych Spółki w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków członka zarządu, nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodami [...] są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. A więc, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, nie można uznać członków zarządu za posiadaczy, w rozumieniu art. 336 k.c., albowiem nie można im przypisać woli władania rzeczami w imieniu własnym. Są oni, w ujęciu cywilistycznym, dzierżycielami, to jest osobami, które faktycznie władają rzeczami za kogo innego (w jego imieniu) w omawianym przypadku za Spółkę. Jak stanowi art. 338 k.c. kto rzeczą faktycznie włada za kogo innego, jest dzierżycielem. Nadto, należy podkreślić, że korzystanie z tych rzeczy przez członków zarządu odbywa się w celu wykonywania obowiązków związanych z zarządzaniem Spółką co ogranicza swobodę dysponowania nimi. A więc, okoliczność władania samochodem osobowym, laptopem lub komórką w imieniu Spółki (za Spółkę) oraz brak możliwości swobodnego dysponowania tymi rzeczami przesądza o braku możliwości rozpoznania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie członków zarządu.

Udostępnienie samochodu osobowego, laptopa lub telefonu komórkowego przez Spółkę na rzecz członków zarządu nie jest również świadczeniem nieodpłatnym w rozumieniu wyżej przytoczonego przepisu. Jak stwierdził NSA w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt: FPS 9/02) nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Należy zatem uznać, że w przedmiotowym stanie faktycznym po stronie członków zarządu nie powstaje przysporzenie, które miałoby konkretny wymiar ekonomiczny. Wszelkie korzyści wynikające z eksploatacji przez członków zarządu samochodu osobowego, laptopa lub telefonu czerpie Spółka. To ona jest beneficjentem korzyści płynących z używania tych rzeczy, albowiem wykonywane za ich pomocą przez członków zarządu czynności mają bezpośredni związek z funkcjonowaniem Spółki, a w konsekwencji wyposażenie członków zarządu w odpowiednie instrumenty ma istotny wpływ na jakość działania Spółki jako osoby prawnej.

Przepis wyraźnie rozróżnia pojęcia otrzymane oraz postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne. „Postawione do dyspozycji pieniądze lub wartości pieniężne to takie, które podatnik wykazując określoną aktywność ma możliwość włączyć do swojego władztwa, innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji (tak Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, Komentarz do art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, LEX 2010).

Natomiast otrzymać, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN online, znaczy tyle co dostać coś w darze, dostać coś, co się należy, na co się zasługuje lub do czego się dąży lub uzyskać coś z czegoś. W przypadku otrzymania rzecz musi być podatnikowi dana i objęta przez niego w posiadanie, czy to samoistne, czy też zależne. Na gruncie powyższego, należy przyjąć, że otrzymać rzecz oznacza coś więcej niż postawić do dyspozycji podatnika. Postawić do dyspozycji zawiera się w otrzymać. W rozpatrywanym przypadku członkowie zarządu nie mają możliwości swobodnego dysponowania laptopem, samochodem lub telefonem komórkowym, co oznacza, że nie będą osobami, które otrzymały świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do przepisu art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 2 i 3 tego przepisu:

• działalność wykonywana osobiście (pkt 2),
  

• pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3).
  
  
  

Zgodnie z art. 13 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

• pkt 7 – przychody otrzymane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
  

• pkt 9 – przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
  
  
  

Oznacza to, że przychody uzyskane z tych tytułów stanowią zawsze przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeśli tego rodzaju umowy zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wyjątek, o którym mowa w powołanym przepisie dotyczy sytuacji, gdy podatnik powołany został np. do składu zarządu, rady nadzorczej, komisji lub innych organów stanowiących osoby prawnej. W takiej sytuacji uzyskane przez niego przychody będą przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7, a nie art. 13 pkt 9 tej ustawy. Powołanie, bowiem podatnika np. do składu zarządu, bez względu na sposób jego powołania, stanowi okoliczność, która powoduje tylko zmianę kwalifikacji przychodu, jednakże w ramach działalności wykonywanej osobiście.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zatem przychodem jest wartość nieodpłatnych świadczeń, które nie powodują powstania u beneficjenta danej usługi, czy otrzymującego daną rzecz, obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz ponoszącego wydatki z tego tytułu (bez ekwiwalentu świadczenia wzajemnego).

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Podkreślić należy jednak, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  
  

Co prawda powyższe orzeczenie dotyczy nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, niemniej jednak ma ono również zastosowanie do świadczeń otrzymywanych nie tylko z tytułu stosunku pracy, lecz także z innych tytułów prawnych, zatem uwagi zawarte w wyroku Trybunału mają zastosowanie także w stosunku do dochodów uzyskanych z innych źródeł, tj. do świadczeń otrzymywanych przez osoby niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych - o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 stwierdził, że „jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.”

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy (…).”

Przyjąć zatem należy, że pomimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 13 pkt 7 i art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę/świadczeniodawcę na rzecz zleceniobiorcy podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza udostępnić członkom zarządu, będące jej własnością składniki majątkowe (w tym środki trwałe), takie jak samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy. Przedmiotowe rzeczy będą używane przez członków zarządu w celu wykonywania obowiązków związanych z pełnieniem funkcji członka zarządu. Członkowie zarządu będą korzystać z samochodu osobowego, laptopa oraz telefonu komórkowego wyłącznie w celach służbowych. Rzeczy te zostaną udostępnione członkom zarządu, czyli koszty ponosić będzie Spółka. Nie będzie żadnego dokumentu, który będzie regulował używanie przez członków zarządu wskazanych wyżej rzeczy. Członkowie zarządu będą wykonywać swoje funkcje i dostawać wynagrodzenie na podstawie aktu powołania.

Należy stwierdzić, że w przypadku udostępnienia przez Wnioskodawcę członkom zarządu, samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych wyłącznie w celach służbowych, nie sposób uznać, że osoby te uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoby te uzyskiwałyby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu, gdyby korzystały z tych przedmiotów dla celów prywatnych.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że zapewnienie (bezpośrednie przekazanie) samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych członkom zarządu do korzystania wyłącznie w celach służbowych można traktować po stronie członka zarządu jako narzędzi, które służą prawidłowemu wykonaniu przez niego obowiązków służbowych. W konsekwencji korzystanie z tych przedmiotów nie stanowi jego przychodu z działalności wykonywanej osobiście. Po stronie ww. osób nie występuje przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu.

Reasumując, jeśli istotnie jak stwierdza Wnioskodawca, samochód osobowy, laptop oraz telefon komórkowy, których właścicielem jest Wnioskodawca, wykorzystywane będą w celu wykonywania obowiązków związanych z zajmowaniem stanowiska członka zarządu, wyłącznie w celach służbowych, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w takiej sytuacji po stronie członków zarządu powstanie przychód. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.