Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-1471/15-3/IM
z 1 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2015 r. (data wpływu 21 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia i umów o dzieło - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia i umów o dzieło.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, zamierza zawierać z osobami fizycznymi umowy cywilnoprawne. Będą to umowy zlecenie oraz umowy o dzieło. W ramach umów zlecenia ww. osoby będą wykonywać określone w nich czynności, a w ramach umów o dzieło zamówione dzieła.

W związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z umów, o których mowa powyżej, Spółka zamierza nabyć i udostępnić tym osobom ww. składniki majątkowe, które będą jej własnością, tj. samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy. To, że zlecone czynności oraz zamówione dzieła są wykonywane przy użyciu (za pomocą) wskazanych wyżej składników majątkowych, będzie literalnie wynikać z treści przedmiotowych umów. Innymi słowy, w każdej z umów będzie zawarty odrębny zapis, zgodnie z którym Spółka będzie zobowiązania do wydania ww. wskazanym osobom powyższych składników majątkowych w celu wykonania umów, a przyjmujący zlecenie (wykonawca dzieła) będzie miał prawo do ich używania. Należy zaznaczyć, że udostępniony przez Spółkę samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy będzie używany przez przyjmującego zlecenie (wykonawcę dzieła) w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych ze Spółką umów, tj. stanowią one narzędzia, za pomocą których będą wykonywane zlecenia lub zamówione dzieła przez przyjmującego zlecenie (wykonawcę dzieła).

Osoby przyjmujące zlecenie oraz wykonawcy dzieł będą korzystać z samochodu osobowego, laptopa oraz telefonu komórkowego wyłącznie w celach służbowych. Wskazane wyżej rzeczy zostaną udostępnione osobom przyjmującym zlecenie i wykonawcom dzieł, czyli koszty ponosić będzie Spółka. Ponadto, zlecone czynności oraz zamówione dzieła są wykonywane przy użyciu (za pomocą) wskazanych wyżej składników majątkowych, literalnie wynikają z treści przedmiotowych umów. Zleceniobiorcy oraz wykonawcy dzieł nie będą świadczyć usług na rzecz Spółki w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku z zaistniałą sytuacją, tj. korzystaniem przez przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) z przedmiotów należących do Spółki takich jak: samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy, w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych ze Spółką umów, powstanie po stronie przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Spółka będzie musiała odprowadzić zaliczki na podatek?
2. Czy wydatki, które Spółka poniesie na nabycie tych składników majątkowych (samochodu osobowego, laptopa lub telefonu komórkowego) w celu udostępnienia ich przyjmującym zlecenie (wykonawcom dzieł) będą stanowić dla Spółki koszt podatkowy w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu po stronie osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia i umów o dzieło (pyt. Nr 1), natomiast w zakresie ustawy o podatku od osób prawnych (pyt. Nr 2) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1.

1. Brak powstania przychodu.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, korzystanie przez przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) z przedmiotów należących do Spółki, takich jak: samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy, w celu wykonywania zawartych ze spółką umów zlecenia (o dzieło) nie będzie powodować powstania po ich stronie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności jej art. 11 ust. 1.

W pierwszej kolejności, należy stwierdzić, że korzystanie przez przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) z powyższych składników majątkowych Spółki w związku z wykonywaniem przez te osoby umów cywilnoprawnych, nie będzie stanowić przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. A więc, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis wyraźnie rozróżnia pojęcia otrzymane oraz postawione do dyspozycji podatnika pieniądze i wartości pieniężne. Postawione do dyspozycji pieniądze lub wartości pieniężne to takie, które podatnik wykazując określoną aktywność ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji (tak Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, Komentarz do art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, LEX 2010). Natomiast otrzymać, zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN online, znaczy tyle co dostać coś w darze, dostać coś, co się należy, na co się zasługuje lub do czego się dąży lub uzyskać coś z czegoś. W przypadku otrzymania rzecz musi być podatnikowi dana i objęta przez niego w posiadanie, czy to samoistne, czy też zależne. Na gruncie powyższego, należy przyjąć, że otrzymać rzecz oznacza coś więcej niż postawić do dyspozycji podatnika. Postawić do dyspozycji zawiera się w otrzymać. W rozpatrywanym przypadku ww. osoby nie mają możliwości swobodnego dysponowania laptopem, samochodem lub telefonem komórkowym, co oznacza, że nie będą osobami, które otrzymały świadczenie w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego, nie można będzie uznać przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) za posiadaczy, w rozumieniu art. 336 k.c., albowiem nie można będzie im przypisać woli władania rzeczami w imieniu własnym. Będą oni, w ujęciu cywilistycznym, dzierżycielami, to jest osobami, które faktycznie będą władać rzeczami za kogo innego (w jego imieniu) w omawianym przypadku za Spółkę. Jak stanowi art. 338 k.c. kto rzeczą faktycznie włada za kogo innego, jest dzierżycielem.

Ponadto, w przypadku przyjmujących zlecenie na uwagę zasługuje art. 741 k.c., zgodnie z którym przyjmującemu zlecenie nie wolno używać we własnym interesie rzeczy i pieniędzy dającego zlecenie […]. W odniesieniu do tych rzeczy na przyjmujących zlecenie spoczywa obowiązek pieczy, do którego w zakresie nieuregulowanym w drodze analogii należy stosować przepisy o przechowaniu (tak M. Nesterowicz (w:) J. Winiarz, Komentarz, t. II, 1989, s. 688; J. Szczerski (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 1549). Zatem, przyjmujący zlecenie, w zakresie w jakim nie używają rzeczy do wykonywania umowy, występują w roli przechowawców, na których spoczywa obowiązek wydania rzeczy w stanie niepogorszonym, z uwzględnieniem zużycia w granicach określonych art. 741 k.c. Przyjmujący zlecenie mogą używać rzeczy dającego zlecenie tzn. Spółki tylko w jego interesie, a więc w celu należytego wykonania zobowiązania. Przyjmujących zlecenie obowiązuje bezwzględny zakaz używania rzeczy dającego zlecenie we własnym interesie (tak Katarzyna Kopaczyńska-Pieczniak, Komentarz do art. 741 Kodeksu cywilnego, LEX 2012).

W przypadku umów o dzieło, do rzeczy używanych przez wykonawców dzieł zastosowanie znajdzie przepis art. art. 633 k.c., zgodnie z którym jeżeli materiałów na wykonanie dzieła dostarcza zamawiający, przyjmujący zamówienie powinien ich użyć w sposób odpowiedni oraz złożyć rachunek i zwrócić nie zużytą część. Przykładem materiałów, środków pomocniczych, odpowiednich urządzeń czy narzędzi mogą być, w szczególności w wypadku, kiedy przedmiotem umowy o dzieło jest np. uszycie ubrania w warsztacie krawieckim, surowiec (materiał), nici, guziki, maszyna do szycia lub inne narzędzia (tak Grzegorz Kozieł. Komentarz do art. 633 Kodeksu cywilnego, LEX 2010). W razie dostarczenia materiałów przez zamawiającego, obowiązkiem wykonawców dzieł jest zużycie materiałów w sposób odpowiedni, co oznacza ich racjonalne wykorzystanie w odpowiedniej, nienadmiernej (bez uzasadnionej potrzeby ilości) (tak też A. Brzozowski (w:) System prawa prywatnego, t. 7,2004, s. 339) oraz ich zwrot zamawiającemu w części niezużytej. A więc, w stosunku do materiałów mających charakter narzędzi, obowiązek ten polega na ich racjonalnym wykorzystaniu do należytego wykonania umowy oraz zwrocie w stanie niepogorszonym, uwzględniającym ich normalne zużycie w toku wykonywania dzieła.

Z powyższego wynika, że ani przyjmujący zlecenia, ani wykonawcy dzieł nie będą mieli prawa do używania rzeczy omawianym przypadku samochodu osobowego, laptopa lub telefonu komórkowego w celach innych niż wykonanie umowy zlecenia lub umowy o dzieło. Żadna z tych umów nie będzie zawierać również klauzuli umownej umożliwiającej swobodne dysponowanie ww. rzeczami. Korzystanie z tych rzeczy przez przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) będzie odbywać się w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartą ze Spółką umowy, co będzie ograniczać swobodę dysponowania nimi.

Reasumując powyższe, z zacytowanego przepisu ustawy wynika, że podstawową przesłanką warunkującą powstanie przychodu z tytułu świadczeń w naturze jest ich otrzymanie, do czego, w przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym, nie dochodzi. Zatem, okoliczność władania samochodem osobowym, laptopem lub komórką w imieniu Spółki (za Spółkę) oraz brak możliwości swobodnego dysponowania (w innym celu niż wykonanie umów cywilnoprawnych) tymi rzeczami przesądza o braku możliwości rozpoznania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych po stornie przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł).

Udostępnienie samochodu osobowego, laptopa lub telefonu komórkowego przez Spółkę na rzecz przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) nie będzie również świadczeniem nieodpłatnym w rozumieniu wyżej przytoczonego przepisu. Jak stwierdził NSA w uchwale z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt FPS 9/02) nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Należy zatem uznać, że w opisanym wyżej zdarzeniu przyszłym po stronie przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) nie powstanie przysporzenie, które miałoby konkretny wymiar ekonomiczny. Wszelkie korzyści wynikające z eksploatacji przez przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) samochodu osobowego, laptopa lub telefonu będzie czerpać Spółka. To ona będzie beneficjentem korzyści płynących z używania tych rzeczy, albowiem wykonywane za ich pomocą przez przyjmujących zlecenie (wykonawców dzieł) czynności będą mieć bezpośredni związek z należytym wykonaniem zleconych przez Spółkę czynności lub zamówionych dzieł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy ustawodawca wyróżnił jako osobne źródło przychodów działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 8 ww. ustawy, za przychody z tytułu działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

• osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej,
  
• właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy lub administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zasady ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń zostały określone m.in. w art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zatem przychodem jest wartość nieodpłatnych świadczeń, które nie powodują powstania u beneficjenta danej usługi, czy otrzymującego daną rzecz, obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz ponoszącego wydatki z tego tytułu (bez ekwiwalentu świadczenia wzajemnego).

Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Podkreślić należy jednak, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”
  
  

Co prawda powyższe orzeczenie dotyczy nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, niemniej jednak ma ono również zastosowanie do świadczeń otrzymywanych nie tylko z tytułu stosunku pracy, lecz także z innych tytułów prawnych, zatem uwagi zawarte w wyroku Trybunału mają zastosowanie także w stosunku do dochodów uzyskanych z innych źródeł, tj. do świadczeń otrzymywanych przez osoby uzyskujące przychody z tytułu wykonania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło - o których mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższe ustalenia Trybunału Konstytucyjnego, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2014 r. sygn. akt II FSK 2280/12 stwierdził, że „jakkolwiek skorzystanie ze świadczenia w postaci noclegu wykupionego przez pracodawcę niewątpliwie następuje za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie jest spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.”

Z kolei w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że „obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy, tak aby była ona wydajna i należytej jakości. Zapewnienie możliwości nocnego wypoczynku odpowiada także obowiązkowi pracodawcy organizowania pracy w sposób zmniejszający uciążliwość pracy (…).”

Przyjąć zatem należy, że pomimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 13 pkt 8 i art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę/świadczeniodawcę na rzecz zleceniobiorcy/wykonawcy dzieł podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, zamierza zawierać z osobami fizycznymi umowy cywilnoprawne. Będą to umowy zlecenie oraz umowy o dzieło. W ramach umów zlecenia ww. osoby będą wykonywać określone w nich czynności, a w ramach umów o dzieło zamówione dzieła. W związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z umów, o których mowa powyżej, Spółka zamierza nabyć i udostępnić tym osobom składniki majątkowe, które będą jej własnością, tj. samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy. To, że zlecone czynności oraz zamówione dzieła są wykonywane przy użyciu (za pomocą) wskazanych wyżej składników majątkowych, będzie literalnie wynikać z treści przedmiotowych umów. Innymi słowy, w każdej z umów będzie zawarty odrębny zapis, zgodnie z którym Spółka będzie zobowiązania do wydania ww. wskazanym osobom powyższych składników majątkowych w celu wykonania umów, a przyjmujący zlecenie (wykonawca dzieła) będzie miał prawo do ich używania. Należy zaznaczyć, że udostępniony przez Spółkę samochód osobowy, laptop lub telefon komórkowy będzie używany przez przyjmującego zlecenie (wykonawcę dzieła) w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych ze Spółką umów, tj. stanowią one narzędzia, za pomocą których będą wykonywane zlecenia lub zamówione dzieła przez przyjmującego zlecenie (wykonawcę dzieła). Osoby przyjmujące zlecenie oraz wykonawcy dzieł będą korzystać z samochodu osobowego, laptopa oraz telefonu komórkowego wyłącznie w celach służbowych. Zleceniobiorcy oraz wykonawcy dzieł nie będą świadczyć usług na rzecz Spółki w ramach działalności gospodarczej.

Należy stwierdzić, że w przypadku udostępnienia przez Wnioskodawcę zleceniobiorcom oraz wykonawcom dzieł samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych wyłącznie w celach służbowych, nie sposób uznać, że osoby te uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoby te uzyskiwałyby nieodpłatne świadczenia, które podlegałyby opodatkowaniu, gdyby korzystały z tych przedmiotów dla celów prywatnych.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że zapewnienie (bezpośrednie przekazanie) samochodów osobowych, laptopów oraz telefonów komórkowych zleceniobiorcom oraz wykonawcom dzieł do korzystania wyłącznie w celach służbowych można traktować po stronie ich stronie jako narzędzi, które służą prawidłowemu wykonaniu przez te osoby obowiązków służbowych. W konsekwencji korzystanie z tych przedmiotów nie stanowi dla zleceniobiorców oraz wykonawców dzieł przychodu z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Po stronie ww. osób nie występuje przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu.

Reasumując, jeśli istotnie jak stwierdza Wnioskodawca, samochód osobowy, laptop oraz telefon komórkowy, których właścicielem jest Wnioskodawca, wykorzystywane będą w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartą ze Spółką umowy, wyłącznie w celach służbowych, to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w takiej sytuacji po stronie zleceniobiorców oraz twórców dzieł powstanie przychód. W związku z powyższym na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych - wskazać należy, że dotyczy ona konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09- 02 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.