Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/4512-817/15/AGW
z 4 listopada 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2015 r. (data wpływu 12 sierpnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odzyskania całości lub części podatku naliczonego w związku z nabyciem pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów i pojemników do ich zbiórki, które zostały przekazane aportem jako jeden z elementów zorganizowanej części przedsiębiorstwa - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odzyskania całości lub części podatku naliczonego w związku z nabyciem pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów i pojemników do ich zbiórki, które zostały przekazane aportem jako jeden z elementów zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2011 r. Gmina zakupiła pojazd do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemniki do ich zbiórki (7 kontenerów na odpady oraz 54 pojemniki do wyselekcjonowanej zbiórki odpadów), na potrzeby projektu, zrealizowanego w ramach RPOW (dalej: Projekt). Przedmiotowy zakup został zrealizowany w celu wykonywania zadania własnego Gminy – utrzymanie czystości i porządku oraz unieszkodliwianie odpadów komunalnych. Bezpośrednio po zakupie ww. wyposażenia Gmina przekazała to wyposażenie na podstawie protokołu przekazania środka trwałego A. (samorządowy zakład budżetowy Gminy; dalej również: A. lub Agencja), która zgodnie z informacjami podanymi we wniosku o dofinansowanie, była operatorem odpowiedzialnym za zarządzanie produktami Projektu. A. została powołana do zarządzania i administrowania składnikami mienia gminnego oraz zaspokajania potrzeb publicznych w zakresie sportu, rekreacji, turystyki, wypoczynku, kultury, usług komunalnych. Prowadziła m.in. działalność transportową i w zakresie zaopatrzenia wsi w wodę. Była wykonawcą zadania własnego Gminy. Gmina zakwalifikowała podatek VAT naliczony od ww. wyposażenia jako wydatek kwalifikowany Projektu ponieważ nie prowadziła żadnej działalności opodatkowanej z jego wykorzystaniem. W konsekwencji Gmina nie odzyskiwała podatku VAT naliczonego od tego nabycia.

Gmina wyjaśnia, że Agencja wykorzystywała pojazd do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemniki do ich zbiórki w ramach swojej działalności gospodarczej – gospodarka odpadami, z tytułu której wystawiała faktury VAT (z tytułu świadczenia tych usług). Była to jednak działalność Agencji, a nie samej Gminy.

W grudniu 2012 r. Gmina zlikwidowała A. i w jej miejsce powołała przedsiębiorstwo komunalne – GPK Sp. z o.o. (przekształcenie zakładu budżetowego w spółkę komunalną). Gmina w kapitale zakładowym spółki komunalnej objęła 100% udziałów w zamian za aport zorganizowanej części przedsiębiorstwa zlikwidowanej A.. Również zakupione w ramach Projektu pojazd do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemniki do ich zbiórki, zostały wniesione przez Gminę do spółki komunalnej aportem, jako jeden z wielu elementów zorganizowanej części przedsiębiorstwa zlikwidowanej Agencji. W skład zorganizowanej części przedsiębiorstwa, poza powyższym pojazdem oraz pojemnikami, wchodziły również inne składniki majątkowe, takie jak nieruchomości niezabudowane i zabudowane, pojazdy mechaniczne, urządzenia techniczne, wyposażenie, prawa z umów i inne. Gmina wyjaśnia, że spółka GPK Sp. z o.o. po nabyciu od Gminy zorganizowanej części przedsiębiorstwa świadczyła usługi gospodarki odpadami z wykorzystaniem m.in. nabytych pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemników do ich zbiórki będących przedmiotem niniejszego wniosku.

Na zakończenie Gmina wskazuje, że występowała już z wnioskiem o uzyskanie indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w odniesieniu do stanu faktycznego, z taką jednak różnicą, że w poprzednim wniosku Gmina błędnie opisała okoliczności stanu faktycznego poprzez pominięcie, że pojazd do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemniki do ich zbiórki były wnoszone do spółki komunalnej aportem w ramach szerszej czynności aportu „zorganizowanej części przedsiębiorstwa” (w rozumieniu art. 6 ustawy o VAT), a to aktem notarialnym z dnia 7 grudnia 2012 r. W związku z brakiem podniesienia powyższej okoliczności w poprzednim wniosku Gmina uzyskała stanowisko tut. organu, z którego wynika, że czynność aportu wyposażenia do spółki komunalnej, stanowiła dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z czym Gmina nabyła prawo do częściowego odliczenia podatku VAT od zakupu pojazdu, z uwzględnieniem postanowień art. 91 ustawy o VAT.

Po ponownym zbadaniu okoliczności stanu faktycznego zaistniałej transakcji, Gmina jest przekonana, że takie prawo do odliczenia podatku VAT jej jednak nie przysługuje, właśnie z uwagi na zastosowanie do transakcji aportu art. 6 ustawy o VAT, co oznacza, że dostawa pojazdu transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemników do ich zbiórki nie mogła stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Gmina w związku z zakupem pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemników do ich zbiórki w ramach Projektu miała lub ma możliwość odzyskania całości lub części VAT naliczonego?
2. Czy w związku z aportem przez Gminę do spółki komunalnej zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład której wchodził przedmiotowy pojazd do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemniki do ich zbiórki, Gmina uzyskała prawo do odliczenia jakiejkolwiek części VAT naliczonego od zakupu przedmiotowych towarów?

Zdaniem Gminy, odpowiedź na oba pytania jest przecząca. W opinii Gminy, nie miała i nie ma ona możliwości odzyskania podatku VAT naliczonego w związku z zakupem pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemników do ich zbiórki ani w całości, ani w jakiejkolwiek części, ponieważ ten zakup nie miał na żadnym etapie działalności Gminy związku z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Gminę.

W opinii Gminy, nie realizowała ona czynności opodatkowanych w sytuacji nieodpłatnego udostępnienia pojazdu samorządowemu zakładowi budżetowemu. Następnie, po likwidacji samorządowego zakładu budżetowego, wniesienie pojazdu oraz zbiorników do spółki komunalnej nie stanowiło opodatkowanej dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT z uwagi na spełnienie się warunku wyłączenia, o którym mowa w art. 6 ustawy o VAT. Czynność aportu zorganizowanej części przedsiębiorstwa spełnia bowiem przesłanki do uznania jej za czynność niepodlegającą regulacjom ustawy o VAT (art. 6 ustawy o VAT). Wprawdzie powołany artykuł posługuje się pojęciem „zbycia”, które nie jest w ustawie o VAT zdefiniowane, jednak w orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że pod pojęciem tym rozumieć należy również czynność aportu. Przykładowo zgodnie z interpretacją Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2011 r., ILPP1/443-1126/10-2/NS:

„Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tzn. zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności, jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aport)”.

Takie samo stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2012 r., IBPP1/443-286/12/AZb:

„Ustawodawca w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług wskazując, iż jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa nie zdefiniował, co należy rozumieć pod pojęciem „transakcji zbycia”. Uwzględniając zakres przedmiotowy ustawy o podatku od towarów i usług pojęcie to należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „dostawy towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, tzn. zbycie przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności, jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, nieodpłatne przekazanie, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aport). Wyłączenie stosowania ustawy o podatku od towarów i usług przewidziane w przepisie art. 6 pkt 1 tej ustawy obejmuje jednakże tylko te czynności zrównane z pojęciem dostawy towarów, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa”.

Mając powyższe na uwadze Gmina uważa, że nie miała i nie ma możliwości odzyskania podatku VAT naliczonego w związku z zakupem pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemników do ich zbiórki w związku z realizacją projektu. Na żadnym etapie swojej działalności Gmina nie wykorzystywała bowiem tego majątku do wykonywania czynności opodatkowanych w rozumieniu ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Od dnia 1 stycznia 2014 r. ww. przepis uzyskał brzmienie – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikającego z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanego art. 86 ust. 1 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku od towarów i usług oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 91 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Na podstawie ust. 2 tego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów - jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Według regulacji ust. 3 powyższego artykułu, korekty, o której mowa w ust. 1 i 2, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku podatkowym, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności gospodarczej - w deklaracji podatkowej za ostatni okres rozliczeniowy.

Zgodnie z ust. 4 cyt. artykułu, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Jak stanowi ust. 5 powyższego artykułu, w przypadku, o którym mowa w ust. 4, korekta powinna być dokonana jednorazowo w odniesieniu do całego pozostałego okresu korekty. Korekty dokonuje się w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym nastąpiła sprzedaż, a w przypadku opodatkowania towarów zgodnie z art. 14 - w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym w stosunku do tych towarów powstał obowiązek podatkowy.

Stosowanie do brzmienia ust. 6 tego artykułu, w przypadku gdy towary lub usługi, o których mowa w ust. 4, zostaną:

1. opodatkowane - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane z czynnościami opodatkowanymi;
2. zwolnione od podatku lub nie podlegały opodatkowaniu - w celu dokonania korekty przyjmuje się, że dalsze wykorzystanie tego towaru lub usługi jest związane wyłącznie z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu.

Zgodnie z ust. 7 ww. artykułu, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Ponadto w rozdziale 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 73, poz. 392 ze zm.) przewidziano przypadki, w których kwota podatku naliczonego może być zwrócona jednostce dokonującej nabycia (importu) towarów lub usług finansowanego ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej, oraz warunki i tryb dokonywania tego zwrotu. Natomiast przepisy rozdziału 5 powołanego rozporządzenia określają katalog środków, które stanowią ww. środki bezzwrotnej pomocy zagranicznej (§ 8 ust. 3 i 4). Uzyskanie pomocy finansowej pochodzącej ze źródeł, o których mowa w tych przepisach daje prawo do ubiegania się o zwrot podatku w oparciu o przepisy zawarte w rozdziale 9 tego rozporządzenia.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Do dnia 31 marca 2013 r. art. 15 ust. 2 cyt. ustawy stanowił, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Od dnia 1 kwietnia 2013 r. przepis powyższy otrzymał następujące brzmienie: „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Stosownie do brzmienia art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy przepis stanowi odzwierciedlenie art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji (…).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Jak stanowi art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Według regulacji art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz.

Zasady i formy gospodarki komunalnej jednostek samorządu terytorialnego, polegające na wykonywaniu przez te jednostki zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, uregulowano w ustawie z dnia 20 grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U. z 2011 r. Nr 45, poz. 236, z późn. zm.).

W myśl art. 2 cytowanej ustawy, gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego.

Jak stanowi art. 9 ust. 1 cyt. ustawy, jednostki samorządu terytorialnego mogą tworzyć spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, a także mogą przystępować do takich spółek.

Stosownie do postanowień art. 6 pkt 1 ww. ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów” w ujęciu art. 7 ust. 1 ww. ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 27e ustawy o podatku od towarów i usług pod pojęciem zorganizowanej części przedsiębiorstwa rozumie się organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespół składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że Gminie nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku nabyciem pojazdu do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemników do ich zbiórki, skoro - jak stwierdziła we wniosku - ich nabycie nie miało związku ze sprzedażą opodatkowaną.

Gminie nie przysługiwało i nie przysługuje również prawo otrzymania zwrotu podatku naliczonego od poniesionych wydatków na zasadach określonych w przywołanym rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., gdyż środki, które Gmina otrzymała nie stanowiły środków wskazanych w tym rozporządzeniu.

Braku tego prawa nie zmienił fakt, że Gmina w 2012 r. dokonała czynności wniesienia aportem do spółki z o.o. składników majątku zlikwidowanej A. jako zorganizowanej części przedsiębiorstwa, w skład którego wchodziły, m.in. pojazd do transportu wyselekcjonowanych odpadów oraz pojemniki do ich zbiórki. Zgodnie bowiem z art. 6 pkt 1 transakcja ta nie podlegała przepisom ustawy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.