Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-1/4515-233/15/AD
z 29 lutego 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 14 grudnia 2015 r. (data wpływu do Organu – 17 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 10 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie nieodpłatnego zniesienia współwłasności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2015 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 26 stycznia 2016 r. wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 10 lutego 2016 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni 6 czerwca 2007 r. nabyła w drodze darowizny lokal mieszkalny, współudział w działce oraz część budynku gospodarczego. Lokal mieszkalny znajduje się w budynku wspólnym.

Wnioskodawczyni rozbudowała budynek mieszkalny oraz wybudowała na działce budynek garażowy. Wszystko z własnych środków.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni chce nieodpłatnie znieść współwłasność.

W piśmie z 8 lutego 2016 r. (wpływ do Biura – 10 lutego 2016 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że przedmiotem nieodpłatnego zniesienia współwłasności będzie budynek mieszkalny oraz działka. Natomiast cześć budynku gospodarczego należąca do Wnioskodawczyni pozostanie drugiemu współwłaścicielowi w zamian za co Wnioskodawczyni otrzyma równowartość w gruncie.

Wnioskodawczyni wskazała również, że jest jedyną właścicielką lokalu mieszkalnego, który otrzymała w drodze darowizny. Lokal nie znajduje się we współwłasności.

Nakłady poniesione na budynek mieszkalny dotyczyły rozbudowy budynku wspólnego; rozbudowa dotyczyła tylko części „budynku” należącej do Wnioskodawczyni.

Z uzupełnienia wynika również, że po zniesieniu współwłasności Wnioskodawczyni nabędzie część budynku mieszkalnego rozbudowanego z własnych środków. W wyniku zniesienia współwłasności wartość udziału w nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię będzie taka sama jak przed zniesieniem współwłasności. Inwestycje poczynione z przebudową budynku dotyczą części budynku, która po zniesieniu współwłasności będzie znajdowała się na części nieruchomości należącej do Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty poniesione na rozbudowę lokalu mieszkalnego oraz budowę garażu Wnioskodawczyni może odliczyć od wartości nabytej w drodze zniesienia współwłasności?

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że zgodnie z ustawą o podatku od spadków i darowizn, koszty poniesione na rozbudowę lokalu mieszkalnego i budowę budynku garażowego (koszty własne Wnioskodawczyni) może odliczyć od wartości swojej części nieruchomości.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205), podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.).

Zgodnie z art. 195 ustawy Kodeks cywilny, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Oznacza to, że każdemu ze współwłaścicieli przysługują wszystkie atrybuty prawa własności (tzn. wszystkie uprawnienia składające się na własność). Z kolei niepodzielność oznacza, że każdemu ze współwłaścicieli przysługuje prawo do całej rzeczy, a nie do jej części odpowiadającej udziałowi.

W myśl art. 210 ww. ustawy, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. W świetle przepisów art. 211 i 212 ustawy Kodeks cywilny zniesienie współwłasności może nastąpić przez:

1. podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
2. przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
3. sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
   
   

Zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 cyt. ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jej wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. ustanowienie służebności, prawa użytkowania czy drogi koniecznej. Należy podkreślić, że odliczenie długów i ciężarów od wartości nabytej rzeczy lub prawa majątkowego nie może być traktowane jako ulga lub zwolnienie podatkowe. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.

Stosownie do treści art. 7 ust. 6 ustawy, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że nie każde zniesienie współwłasności podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Opodatkowane jest jedynie takie zniesienie współwłasności, w następstwie którego podatnik nabywa rzeczy lub prawa w części przekraczającej udział, który pierwotnie (przed zniesieniem współwłasności nieruchomości) mu przysługiwał.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy, określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1. 9637 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;
2. 7276 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;
3. 4902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni nabyła w drodze darowizny lokal mieszkalny znajdujący się w budynku wspólnym, współudział w działce oraz część budynku gospodarczego. Wnioskodawczyni rozbudowała budynek mieszkalny oraz wybudowała na działce budynek garażowy. Wszystko z własnych środków.

W najbliższym czasie Wnioskodawczyni chce nieodpłatnie znieść współwłasność. Przedmiotem nieodpłatnego zniesienia współwłasności będzie budynek mieszkalny oraz działka. Natomiast cześć budynku gospodarczego należąca do Wnioskodawczyni pozostanie drugiemu współwłaścicielowi w zamian za co Wnioskodawczyni otrzyma równowartość w gruncie.

Nakłady poniesione na budynek mieszkalny dotyczyły rozbudowy budynku wspólnego – rozbudowa dotyczyła tylko części „budynku” należącej do Wnioskodawczyni. Po zniesieniu współwłasności Wnioskodawczyni nabędzie część budynku mieszkalnego rozbudowanego z własnych środków.

W wyniku zniesienia współwłasności wartość udziału w nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię będzie taka sama jak przed zniesieniem współwłasności. Inwestycje poczynione z przebudową budynku dotyczą części budynku, która po zniesieniu współwłasności będzie znajdowała się na części nieruchomości należącej do Wnioskodawczyni.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że jeżeli istotnie – jak wskazała Wnioskodawczyni – w przypadku nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości przez podział rzeczy wspólnej, wartość udziału w nieruchomości nabytej przez Wnioskodawczynię w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności będzie taka sama jak przed zniesieniem współwłasności, to w takiej sytuacji nie powstanie obowiązek podatkowy w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jak już bowiem wyżej podkreślono, obowiązek podatkowy powstaje wówczas, gdy w wyniku zniesienia współwłasności następuje nabycie rzeczy lub prawa o wartości wyższej niż wartość udziału przysługująca przed zniesieniem współwłasności.

Jednakże – oceniając stanowisko Wnioskodawczyni w kontekście zadanego pytania – należy zwrócić uwagę, że w powołanym wyżej art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności stanowi wartość rzeczy (lub praw majątkowych), w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.

Formułując stanowisko do pytania „Czy koszty poniesione na rozbudowę lokalu mieszkalnego oraz budowę garażu mogę odliczyć od wartości nabytej w drodze zniesienia współwłasności?” Wnioskodawczyni stwierdziła, że „Zgodnie z ustawą o podatku od spadków i darowizn, koszty poniesione na rozbudowę lokalu mieszkalnego i budowę budynku garażowego mogę odliczyć od wartości swojej części nieruchomości…”.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić. Do długów i ciężarów obniżających podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, nie można bowiem zaliczyć wydatków poniesionych przez Wnioskodawczynię na rozbudowę budynku mieszkalnego oraz budowę garażu posadowionego na nieruchomości, będącej przedmiotem umowy zniesienia współwłasności. Pojęcia poniesionych nakładów nie można bowiem utożsamiać z pojęciem „długów i ciężarów” obniżających podstawę opodatkowania. Potwierdzeniem tego jest zapis zawarty w art. 7 ust. 4 ustawy. Z jego treści jasno wynika, iż jedynie przy nabyciu w drodze zasiedzenia wartość dokonanych nakładów podlega wyłączeniu z podstawy opodatkowania. Gdyby ustawodawca chciał taką zasadę zastosować również przy nabyciu innym tytułem, np. tytułem zniesienia współwłasności, niewątpliwie uczyniłby taki zapis. Gdyby natomiast wolą ustawodawcy było, aby nakłady poniesione przez nabywcę były wyłączane z podstawy opodatkowania jako ciężar lub dług (na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn) w przypadku nabycia na mocy wszystkich tytułów określonych w ustawie, to bezzasadnym byłoby zawieranie specjalnej regulacji w art. 7 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Wbrew zatem twierdzeniu Wnioskodawczyni – w wypadku, gdyby wartość udziału w nieruchomości nabytego w drodze zniesienia współwłasności przekroczyła udział posiadany przed zniesieniem współwłasności – wartość poczynionych przez nią nakładów nie obniżyłaby podstawy opodatkowania.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawczynię. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.