Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-1304/15-4/AK
z 16 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 16 grudnia 2015 r. (data wpływu 17 grudnia 2015 r.), uzupełnionym 25 lutego 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy – Ordynacja podatkowa, pismem z 16 lutego 2016 r. nr ILPB2/4511-1-1304/15-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 16 lutego 2016 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło 19 lutego 2016 r.), zaś 25 lutego 2016 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego – 24 lutego 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w 2010 r. złożyła pozew cywilny przeciwko Prokuraturze Okręgowej o zadośćuczynienie za krzywdę i odszkodowanie, za niesłuszne zatrzymanie prawa jazdy na kilka lat i skierowanie na uciążliwe badania psychiatryczne i psychologiczne.

Z uwagi na fakt, że powołany w postępowaniu biegły psychiatra, stwierdził, że działania prokuratury nie pogorszyły w znacznym stopniu stanu zdrowia Wnioskodawczyni, w toku sprawy Zainteresowana ograniczyła pozew z prawie 50 000,00 zł do niecałych 30 000,00 zł i wniosła o zasądzenie zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zainteresowana sprawę wygrała. Wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r., Sąd Rejonowy zasądził dla Wnioskodawczyni całość wnioskowanego zadośćuczynienia i niewielką kwotę odszkodowania z odsetkami.

Ograniczenie pozwu, jest jednakże traktowane w Sądzie jak jego cofnięcie, a więc przegrana i dlatego Sąd postępowanie co do cofniętej kwoty umorzył, uznając, że Zainteresowana sprawę wygrała w 60,20 %.

Na skutek apelacji prokuratury, Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 r., zmienił wyrok Sądu Rejonowego, zasądzając na rzecz Wnioskodawczyni wyłącznie zadośćuczynienie za krzywdę w kwocie 25 000,00 zł, przyjął jednakże pogląd Zainteresowanej co do odsetek, stąd zasądzono je Wnioskodawczyni od dnia wniesienia pozwu.

Zasądzając wyłącznie zadośćuczynienie Sąd uznał, że Zainteresowana jako prawnik powinna mieć rachunki nawet za okres przed podjęciem decyzji o pozwie, a nie przyjmować wartości szacunkowo. Wnioskodawczyni nie zgadza się z tym poglądem ale nawet gdyby kasacja była możliwa, to by z niej nie skorzystała z uwagi na pracochłonność i czas.

Według poglądu Zainteresowanej, ugruntowanego w orzecznictwie i interpretacjach podatkowych, podatku od zadośćuczynienia za krzywdę podatnik nie płaci.

Wnioskodawczyni podkreśla, że kluczowa jest kwestia podatku od odsetek. Wskazuje, że swój pogląd na temat podatku od odsetek od zadośćuczynienia za krzywdę wyraziła w liście do A, zatytułowanym (…), a wydrukowanym (…). pod tym samym tytułem.

W związku z faktem, że zawartą w ww. liście argumentację Wnioskodawczyni w całości podtrzymuje i nie zamierza jej powtarzać, list ten został przez Zainteresowaną załączony do wniosku.

Wnioskodawczyni stwierdza, że pisząc pismo była w silnych emocjach, ponieważ dowiedziała się w urzędzie skarbowym, że musi zapłacić ponad 30 % podatek nie tylko od odsetek ale również od części swojej pensji.

Po otrzymaniu wyroku sądowego, w dniu 3 czerwca 2015 r. na rachunek bankowy Wnioskodawczyni wpłynęła kwota 25 816,00 zł, zdaniem Zainteresowanej błędnie opisana jako „odszkodowanie do sprawy”.

Było to bowiem, stosownie do wyroku 25 000,00 zł zadośćuczynienia oraz 816,00 zł zwrotu kosztów procesowych, przegranej w większości apelacji.

Osobnym przelewem przekazano na rachunek bankowy kwotę 12 851,37 zł stanowiącą odsetki (prawidłowości naliczenia Zainteresowana nie sprawdzała).

Po uprawomocnieniu się wyroku, dniu 6 listopada 2015 r., Sąd Rejonowy, wydał postanowienie, rozliczające koszty postępowania, które niedawno się uprawomocniło.

W postanowieniu zasądzono na rzecz Wnioskodawczyni zwrot 40,00 zł z Sądu i 1 515,00 zł z prokuratury. Do chwili obecnej ani Sąd ani prokuratura nie zwróciły Zainteresowanej ww. zasądzonych kwot.

Wnioskodawczyni podkreśla, że prokuratura jako instytucja państwowa żadnych kosztów w sądach nie płaci.

Wnioskodawczyni aby sprawa zaistniała i aby wygrała opisane wyżej pieniądze poniosła w niżej wymienionych okresach następujące koszty :

1. 24 stycznia 2011 r. uiszczona została kwota 2 500,00 zł, tytułem pozwu,
2. 26 kwietnia 2015 r. dokonano wpłaty w wysokości 400,00 zł, tytułem zaliczki na biegłego psychologa,
3. 19 czerwca 2015 r. uiszczono kwotę 1 845,00 zł, tytułem opłaty za usługi adwokackie, w tym 345,00 zł podatek VAT (zdaniem Wnioskodawczyni podatek VAT jest również kosztem uzyskania przychodu),
4. 18 lipca 2015 r. dokonano wpłaty w kwocie 237,00 zł, tytułem dopłaty do apelacji w przegranej części.
   
   

Łącznie poniesione przez Zainteresowaną koszty wyniosły: 4 982,00 zł.

Zainteresowana wskazała, że adwokat Pan nie obciążył Jej kosztami, które mogłyby być należne, gdyż jest Jej przyjacielem i przystąpił do sprawy w końcówce I instancji.

Prokuratura w dniu 3 czerwca 2015 r. zwróciła Wnioskodawczyni koszty w kwocie 816,00 zł, a więc koszty, które zdaniem Zainteresowanej powinna wpisać jako koszty uzyskania przychodu związane z ww. sprawą tj. kwotę 4 166,00 zł.

Wnioskodawczyni podkreśla, że jeżeli którakolwiek z ww. instytucji zwróci jej środki pieniężne do 31 grudnia 2015 r., to zostaną one odjęte od kosztów, jeśli nie zostaną zwrócone to przejdą jako czysty dochód na rok 2016 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszty sądowe poniesione przez podatnika w sprawie cywilnej, wygranej w 51 % wliczają się do kosztów uzyskania przychodu?
2. Czy koszty sądowe sprawy częściowo wygranej, w wyniku, której powstał dochód do opodatkowania wliczają się w koszty uzyskania przychodu i w której rubryce PIT-37 je wpisać?
   
   

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana wyjaśniła, że zadane we wniosku pytanie brzmi: czy koszty sądowe sprawy sądowej, częściowo wygranej, w wyniku, której powstał dochód w postaci odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia za krzywdę, a których nie zwrócił Sąd ani pozwany, w postaci np. opłaty za pozew, adwokata, biegłego, i inne, wliczają się do kosztów uzyskania przychodu podatnika, (w tym wypadku powódki)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane wyżej koszty wliczają się do kosztów uzyskania przychodów podatnika.

Wnioskodawczyni wyjaśniła, że nie zwraca się z pytaniem czy opodatkowaniu podlega zasądzone zadośćuczynienie za krzywdę, bo jest przekonana, iż nie podlega ono zwolnieniu.

Ponadto Zainteresowana wskazała, że stanowisko jej potwierdza treść art. 21 ust. 1 pkt 3 i art. 23 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (koszty sądowe wygranej sprawy nie są w nim wymienione) a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 kwietnia 2012 r., sygn. III SA/Wa 205/12, interpretacje indywidualne do tego wyrok z dnia 15 października 2012 r. i wiele innych interpretacji podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, wolne od podatku dochodowego są:

inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

I nstytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą zasądzenia i datą wypłaty odszkodowania nie są wliczane do wartości odszkodowania. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r., poz. 101, z późn. zm.), do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, że nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z odszkodowaniem, czy też innym świadczeniem (naprawieniem szkody). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego – są skutkiem niewykonania zobowiązań.

Z tych względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczeń – zwalnia od opodatkowania jedynie odszkodowania i zadośćuczynienia, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym „Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 Kodeksu cywilnego) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe” (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). „Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnych sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej” (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).

Z tych też względów wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.

Zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy wyraźnie o tym stanowi (konkretnie odnosi się do odsetek).

I tak, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 95, pkt 119, pkt 130, pkt 130a oraz 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

• odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776),
• odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1,
• odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta,
• odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,
• odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a,
• odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego, oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a.
  
  

W świetle powyższego należy przyjąć, że ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w jego ocenie zasługują na szczególną ochronę.

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy poniesione wydatki w związku z procesem sądowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu podatnika oraz jak należy je wykazać w rozliczeniu PIT-37.

Stwierdzić należy, że otrzymanych przez Wnioskodawczynię odsetek nie można utożsamiać z kwotami otrzymanymi z tytułu odszkodowania lub zadośćuczynienia, stąd też nie mogą być one objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie można przyjąć, iż odsetki są odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem i jako takie objęte są zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianym dla odszkodowań czy też zadośćuczynień.

Okoliczność, że odsetki stanowią swoistą rekompensatę wynikającą z czasokresu jaki upłynął pomiędzy zaistnieniem zdarzeń skutkujących wypłatą odszkodowania lub zadośćuczynienia a skonkretyzowaniem obowiązku naprawienia szkody (krzywdy) w wyroku sądu, nie jest wystarczająca do objęcia zwolnieniem z opodatkowania przedmiotowych odsetek na tej samej podstawie prawnej co należności głównej. Wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza, iż wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczenia – zwalnia od opodatkowania jedynie odszkodowania lub zadośćuczynienia, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego.

Reasumując, wypłacone odsetki zgodnie z dyspozycją art. 9 ust. 1 w związku z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią przychód podlegający opodatkowaniu, który zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy należy wykazać w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nastąpiła wypłata odsetek.

Zatem wypłacone Wnioskodawczyni odsetki naliczone od zadośćuczynienia w związku z wygranym procesem sądowym, jako że nie zostały wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych stanowią przychód z innych źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych (według skali podatkowej).

Jak powyżej wskazano odsetki są jedynie świadczeniem ubocznym do zasądzonej należności głównej. Zostają one zatem wypłacone jako pochodna świadczenia, o wypłatę którego Wnioskodawczyni wystąpiła z roszczeniem, ponosząc w tym celu koszty postępowania sądowego, na które składają się: koszty sądowe i honorarium adwokata, zaliczka na biegłego psychologa oraz dopłata do apelacji. Zatem to w celu otrzymania wyłącznie tego świadczenia (zadośćuczynienia łącznie z odsetkami) zostały poniesione wskazane koszty.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3a ww. ustawy zasadę, o której mowa w ust. 3, stosuje się również w przypadku, gdy część dochodów z tego samego źródła przychodów podlega opodatkowaniu, a część jest wolna od opodatkowania, z wyłączeniem źródeł przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1 i 2.

Jak już wcześniej wykazano, świadczenia (zadośćuczynienie) obejmujące należność główną korzystają ze zwolnienia z opodatkowania, co oznacza, że poniesione w celu ich uzyskania wydatki nie mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 3a w związku z ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje natomiast zwolnienia z opodatkowania odsetek od ww. świadczeń.

Skoro zatem przedmiotowe zadośćuczynienie stanowić będzie przychód zwolniony z opodatkowania, to stosownie do cytowanego art. 22 ust. 3 i 3a ww. ustawy, poniesione i udokumentowane przez Wnioskodawczynię koszty postępowania sądowego stanowiące koszty uzyskania przychodu ustalić należy w takim stosunku, w jakim pozostają przychody opodatkowane w ogólnej kwocie przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie część wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji uzyskanych odsetek w ogólnej kwocie świadczeń otrzymanych na podstawie wyroku sądu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego nie stanowi kosztów uzyskania przychodu.

Kwoty kosztów uzyskania przychodu należy wykazać w rozliczeniu rocznym PIT-37, w wierszu „inne źródła”, kolumna koszty uzyskania przychodów.

Reasumując, należy stwierdzić, że na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, kwota otrzymanych przez Zainteresowaną odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia stanowią przychód z innych źródeł, który nie korzysta ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni może zaliczyć poniesione koszty postępowania sądowego, na które składają się: opłata za pozew, honorarium adwokata, koszty biegłego psychologa, dopłata do apelacji do kosztów uzyskania przychodów, jednakże zaliczeniu podlega tylko część tych wydatków, w wysokości odpowiadającej proporcji uzyskanych odsetek w ogólnej kwocie świadczenia otrzymanego na podstawie wyroku sądu. Pozostała część poniesionych przez Wnioskodawczynię kosztów jako wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu zwolnionego nie stanowi kosztów uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się
(w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania
(art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.