Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-897/15-2/AW
z 11 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2015 r. (data wpływu 11 grudnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania Opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych pobieranej od odbiorców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania Opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych pobieranej od odbiorców.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest przedsiębiorstwem energetycznym. Prowadzi działalność gospodarczą jako operator systemu dystrybucyjnego (dalej: OSD), który jest odpowiedzialny za ruch sieciowy w systemie dystrybucyjnym, bieżące i długookresowe bezpieczeństwo funkcjonowania tego systemu, eksploatację, konserwację i remonty sieci dystrybucyjnej oraz jej niezbędną rozbudowę, w tym połączeń z innymi systemami elektroenergetycznymi. Spółka działa na podstawie koncesji na przesyłanie energii elektrycznej i świadczy swoje usługi na podstawie taryfy zatwierdzanej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Taryfa).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. 2015.478: dalej: ustawa o OZE), począwszy od 1 stycznia 2016 r., na podmioty wskazane w art. 95 ust. 3 niniejszej ustawy (tj. w szczególności odbiorców końcowych energii elektrycznej; dalej: Odbiorcy) ma być nakładana opłata za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym (dalej: Opłata, Opłata OZE). Zgodnie z art. 95 ust. 4 ustawy o OZE, Opłata będzie obliczana i pobierana w imieniu oraz na rzecz „A” (dalej: A) za pośrednictwem operatorów systemów elektroenergetycznych. tj. Operatora Sieci Przesyłowych (dalej: OSP) oraz Operatorów Systemów Dystrybucyjnych (dalej: OSD), w tym również za pośrednictwem Spółki.

Spółka - jako płatnik Opłaty - będzie również zobowiązana, na podstawie art. 45 ust. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. 2012.1059: dalej: ustawa PE), do uwzględnienia przedmiotowej Opłaty w taryfie za świadczone przez siebie usługi dystrybucji energii elektrycznej. W myśl przywołanego przepisu, Opłata pomniejszona o kwotę podatku VAT stanowi u OSD podstawę opodatkowania świadczonych przez niego usług w rozumieniu art. 29a ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z art. 185 ustawy o OZE, od dnia wejścia w życie przepisów dotyczących Opłaty, stawka netto Opłaty wynosi 2,51 złotych za 1 MWh i obowiązuje do końca roku kalendarzowego, w którym te przepisy weszły w życie. Stawkę opłaty OZE na kolejny rok kalendarzowy publikuje Prezes URE w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki, w terminie do dnia 30 listopada (art. 98 ust. 3 ustawy o OZE).

W związku z wprowadzeniem Opłaty, po stronie Wnioskodawcy pojawiła się potrzeba rozstrzygnięcia wątpliwości co do jej podatkowego traktowania. Jednocześnie Spółka podkreśla, że niniejszy wniosek, nie dotyczy wykładni przepisów ustawy PE oraz ustawy o OZE. Wnioskodawca jest zainteresowany uzyskaniem potwierdzenia co do metodologii ustalania kwoty podatku od towarów i usług (dalej: VAT) należnego od Opłaty uiszczanej na jego rzecz przez Odbiorców (na podstawie art. 29a ustawy o VAT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z opisanym powyżej zdarzeniem przyszłym opłata pobierana przez Spółkę od Odbiorców będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, gdzie podstawą opodatkowania będzie wartość Opłaty wynikająca z Taryfy (podatek VAT naliczany będzie tzw. metodą „od stu”)?

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłata pobierana przez Spółkę na rzecz A będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawę opodatkowania należy obliczać jako wartość Opłaty wynikającej z Taryfy, od której naliczać się będzie należny podatek VAT (tj. zgodnie z tzw. metodą „od stu”).

Uzasadnienie

Zdaniem Wnioskodawcy, Opłata Pobierana przez Spółkę na rzecz A będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawę opodatkowania należy obliczać zgodnie z tzw. metodą „od stu”, z uwagi na następujące, sformułowane poniżej okoliczności.

Na podstawie art. 95 ust. 2 ustawy o OZE, Opłatę OZE obliczają operator systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego oraz operator systemu przesyłowego elektroenergetycznego, zwani dalej „płatnikiem opłaty OZE”. Przy czym zgodnie z art. 95 ust. 4 ustawy o OZE, Opłatę OZE pobraną w imieniu i na rzecz A płatnik opłaty OZE wpłaca na rachunek A. Uzupełnienie powyższych regulacji stanowi art. 45 ust. 7 ustawy PE, w myśl którego, Płatnik uwzględnia Opłatę, według stawki obowiązującej w danym roku, w taryfie za usługi dystrybucji energii elektrycznej w rozumieniu przepisów prawa energetycznego, a Opłata pomniejszona o kwotę podatku VAT stanowi u Płatnika podstawę opodatkowania świadczonych przez niego usług w rozumieniu art. 29a ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, z przywołanych powyżej regulacji wynika, że Opłata pobierana od Odbiorców, jako składnik Taryfy, będzie stanowić element wynagrodzenia, za świadczone usługi. Na gruncie VAT, Opłata powinna być zatem traktowana analogicznie do płatności za usługi zasadnicze, świadczone przez OSD, tj. usługi dystrybucji energii elektrycznej. Skoro z mocy prawa Opłata stanowi składnik taryfy OSD, tj. element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu usług, które świadczą i fakturują na rzecz swoich klientów, należy stwierdzić, że po stronie Spółki Opłata będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, Opłata nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na mocy przepisów szczególnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi sposób obliczania podstawy opodatkowania tj. wartości VAT należnego od pobranej Opłaty, którą należy odprowadzić do właściwego dla Spółki urzędu skarbowego. Ze zdania drugiego art. 45 ust. 7 ustawy PE wynika bowiem, że Opłata pomniejszona o kwotę podatku VAT, stanowi u płatnika podstawę opodatkowania świadczonych przez niego usług.

Analiza literalnego brzmienia przedmiotowej regulacji sugeruje, że w myśl ustawy PE, wartość podatku należnego w związku z otrzymaniem Opłaty, należy wyliczać tzw. metodą „w stu” (co oznaczałoby, że VAT należny jest częścią otrzymanej Opłaty, nie powiększa natomiast kwoty należnej z tego tytułu). W ocenie Spółki takie podejście nie znajduje jednakże uzasadnienia.

Zasady ustalania podstawy opodatkowania w podatku VAT reguluje art. 29a ustawy o VAT. Zgodnie z przedmiotową normą, podstawą opodatkowania jest co do zasady wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez Podatnika. Z kolei zapłata jest kwotą bądź wartością, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług.

W praktyce, oznacza to, że jeżeli cena towaru została ustalona przez strony jako wartość netto (niezawierająca podatku VAT), a dostawcą tego towaru jest podatnik, ustalona cena, w przypadku gdy dostawca może odzyskać od nabywcy podatek VAT, którego żąda organ podatkowy, powinna być uznana za cenę nieobejmującą tego podatku (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dn. 7 listopada 2013 r. w sprawach połączonych C-249/12 i C-250/12, Corina-Hrisi Tulicâ v. Agentia Nationala de Administrare Fiscal - Directia Generala de Solutionare a Contestatiilor oraz Calin Ion Plavosin v. Directia Generala a Finantelor Publice Timis - Serviciul Solutionare Contestaii, Activitatea de Inspectie Fiscala - Serviciul de Inspectie Fiscala Timis).

Zgodnie z art. 45 ust. 7 ustawy PE, Opłata podlega uwzględnieniu w Taryfie za usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej. Z kolei Taryfa, stanowi zbiór cen i stawek opłat oraz warunków ich stosowania, opracowany przez przedsiębiorstwo energetyczne i wprowadzany jako obowiązujący dla określonych w nim odbiorców w trybie określonym ustawą.

Taryfa stanowi zatem kluczowy element umów pomiędzy OSP i OSD a odbiorcami usług świadczonych przez te podmioty. Jeżeli zatem z zapisów Taryfy (podlegającej zatwierdzaniu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki) wynika, że stawki zawartych w niej opłat nie zawierają VAT, wówczas oczywistym jest, że kwota należna z tytułu sprzedaży (wartość zapłaty) liczona jest jako wartość opłat wynikających z taryfy powiększona o należny podatek VAT. Przyjęcie przez Spółkę odmiennego podejścia, oznaczałoby zatem zaniżenie podstawy opodatkowania oraz podatku należnego.

Dodatkowo, Wnioskodawca pragnie wskazać na niespójność art. 45 ust. 7 zdanie drugie ustawy PE z pozostałymi przepisami dotyczącymi Opłat OZE (w szczególności art. 185 ustawy o OZE). Art. 185 ustawy o OZE stanowi, że od 1 stycznia 2016 r. stawka netto opłaty, o której mowa w art. 95 ust. 1, wynosi 2,51 złotych za 1 MWh i obowiązuje do końca 2016 roku. Stawki na kolejne lata będą natomiast ustalane przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i publikowane w Biuletynie tego urzędu (art. 98 ust. 2 ustawy o OZE). Warto zwrócić uwagę, że treść art. 185 jest sprzeczna z brzmieniem równolegle obowiązującego w 2016 r. art. 45 ust. 7 zdanie drugie ustawy PE. Art. 185 ustawy o OZE wskazuje bowiem wprost, że wartość Opłaty należnej OSD od Odbiorców wyrażana jest w kwocie netto. Natomiast art. 45 ust. 7 ustawy o PE, sugeruje, że ustalona stawka Opłaty obejmuje już wartość VAT. Zdaniem Spółki, okoliczność ta pozwała na stwierdzenie, że art. 45 ust. 7 w jego aktualnym brzmieniu, nie powinien być rozumiany jako wiążąca wytyczna dla ustalania podstawy opodatkowania VAT dla Opłat pobieranych przez Płatników, a raczej jako norma doprecyzowująca konieczność opodatkowania Opłat przez OSD. Bowiem to przepisy ustawy o VAT stanowią podstawę prawną dla ustalania wysokości zobowiązania podatkowego.

Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy przyjęcie odmiennego stanowiska, mogłoby powodować trudności zarówno z perspektywy (i) konstrukcji polskiego systemu prawa podatkowego, jak i (ii) istniejących zasad systemu VAT.

• Wątpliwości wynikające z zasad ogólnych prawa podatkowego.

Zgodnie z ogólnymi zasadami prawa podatkowego obowiązującymi w Polsce i mającymi swoje źródło w ustawie zasadniczej, nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Jednym z podstawowych postulatów wynikających z przywołanej regulacji ogólnej jest zasada jasności, jednoznaczności i pewności uregulowań prawno podatkowych.

Naruszeniem przedmiotowych zasad, byłoby przyjęcie podejścia, zgodnie z którym art. 45 ust. 7 ustawy PE, stanowi lex specialis wobec regulacji ustawy o VAT. Rozdzielenie podstawowych elementów konstrukcyjnych tego samego podatku, takich jak np. stawka podatku, podmiot, przedmiot i podstawa opodatkowania, pomiędzy różne ustawy, doprowadziłoby bowiem do istotnych trudności interpretacyjnych po stronie adresatów norm prawnopodatkowych (por. wyrok WSA w Warszawie z dn. 14 września 2007 r. sygn. III SA/Wa 1121/07, zgodnie z którym: podstawa opodatkowania jest wartością, której wysokość wpływa bezpośrednio na wysokość zobowiązania podatkowego i dlatego należy ją traktować, jako istotny element podatku, który zgodnie z treścią art. 217 Konstytucji RP powinien być uregulowany w ustawie).

Powyższe rozumowanie potwierdza również art. 4 ustawy o VAT, który stanowi, że Ulgi i zwolnienia podatkowe udzielone na podstawie odrębnych ustaw nie mają zastosowania do podatku od towarów i usług. Zatem to ustawa o VAT jest aktem, w którym należy doszukiwać się elementów kalkulacyjnych tego podatku. Ponadto, ustawa o VAT, stanowi wyraz implementacji do polskiego porządku prawnego „wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”. Oznacza to, że stosowanie przez ustawodawcę uregulowań sprzecznych z duchem Dyrektywy VAT (oraz odnoszącym się do niej orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej), stałoby w sprzeczności z zasadą nadrzędności prawa linii Europejskiej nad prawem krajowym. Normy prawne wypływające z prawa wspólnotowego (unijnego) nie mogą być bowiem zastępowane przez zasady prawa krajowego.

Potwierdzenia stanowiska Wnioskodawcy można również doszukać się w uwagach Ministra Finansów do projektu ustawy o OZE, wyrażonych w piśmie z dn. 29 listopada 2013 r. (sygn. GN3/063/129/ARR/2013/123740, s. 13, pkt 24), w których Minister Finansów podkreślił że projekt ustawy o odnawialnych źródłach energii, nie może stanowić interpretacji prawa podatkowego m.in. w zakresie, czy należy, czy też nie należy uwzględniać w opłatach (cenach) podatku od towarów i usług. Interpretacje w tym zakresie leżą tylko i wyłącznie w gestii Ministra Finansów.

• Wątpliwości wynikające z zasad ogólnych VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie, że art. 45 ust. 7 ustawy PE wprowadza szczególne zasady ustalania podstawy opodatkowania w stosunku do Opłat, mogłoby również prowadzić do naruszenia jednej z zasad ogólnych systemu VAT, tj. zasady neutralności tego podatku. Zasada neutralności wyraża się w prawie do odliczenia podatku naliczonego, przez co podatnik fizycznie nie ponosi ciężaru tego podatku. Ciężarem tego podatku powinien zostać obciążony rzeczywisty konsument towarów i usług. O ile zatem OSD kalkulują należną im Opłatę w oparciu o ustalone ustawowo zasady i w takiej właśnie wysokości zobowiązani są przekazać ją na rzecz A, to przy jednoczesnej konieczności stosowania się do literalnego brzmienia art. 45 ust. 7 zdanie drugie ustawy PE (tj. rozliczanie VAT należnego od Opłaty metodą „w stu”) tylko przez OSD (przepis ten nie odnosi się do A), OSD ponosiliby ekonomiczny ciężar podatku VAT na tego typu rozliczeniach. Tym samym istniałyby podstawy by uznać, że doszło do naruszenia neutralności podatku VAT w stosunku do OSD. Z powyższych względów Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przepis art. 45 ust. 7 ustawy PE należy rozumieć jako przepis o charakterze doprecyzowującym. Jest on bowiem pomocny w zakresie w jakim potwierdza konieczność opodatkowania Opłat podatkiem VAT i traktowania ich jako element wynagrodzenia za świadczoną usługę dystrybucji energii elektrycznej. Nie jest to natomiast przepis prawa podatkowego. Taka wykładnia analizowanego przepisu, pozwala na osiągnięcie logicznej spójności na styku przepisów prawa energetycznego oraz przepisów ustawy o VAT. Za takim podejściem przemawia również zasada, zgodnie z którą stosowanie reguł kolizyjnych (w tym zasady lex specialis derogat legi generali) służyć ma usuwaniu wątpliwości interpretacyjnych. Natomiast przyjęcie, że art. 45 ust. 7 ustawy PE jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 29a ustawy o VAT, doprowadziłoby do odwrotnego skutku.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, pobierana przez nią Opłata, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawę opodatkowania należy obliczać jako wartość Opłaty wynikającej z Taryfy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, według art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, z późn. zm.), dalej: Dyrektywa 2006/112/WE Rady, który stanowi, że w przypadku, kiedy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane, niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Mając na uwadze powyższe przepisy należy wskazać, że pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi zawarte w ustawie jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest przedsiębiorstwem energetycznym, prowadząca działalność gospodarczą jako operator systemu dystrybucyjnego (dalej: OSD), który jest odpowiedzialny za ruch sieciowy w systemie dystrybucyjnym, bieżące i długookresowe bezpieczeństwo funkcjonowania tego systemu, eksploatację, konserwację i remonty sieci dystrybucyjnej oraz jej niezbędną rozbudowę, w tym połączeń z innymi systemami elektroenergetycznymi. Spółka działa na podstawie koncesji na przesyłanie energii elektrycznej i świadczy swoje usługi na podstawie taryfy zatwierdzanej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Taryfa).

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r. poz. 478 z późn. zm.; dalej ustawa o OZE), począwszy od 1 stycznia 2016 r., na podmioty wskazane w art. 95 ust. 3 niniejszej ustawy (tj. w szczególności odbiorców końcowych energii elektrycznej; dalej: Odbiorcy) ma być nakładana opłata za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym (dalej: Opłata, Opłata OZE). Zgodnie z art. 95 ust. 4 ustawy o OZE, Opłata będzie obliczana i pobierana w imieniu oraz na rzecz A (dalej: A) za pośrednictwem operatorów systemów elektroenergetycznych. tj. Operatora Sieci Przesyłowych (dalej: OSP) oraz Operatorów Systemów Dystrybucyjnych (dalej: OSD), w tym również za pośrednictwem Spółki.

Spółka - jako płatnik Opłaty - będzie również zobowiązana, na podstawie art. 45 ust. 7 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 z późn. zm.; dalej ustawa PE), do uwzględnienia przedmiotowej Opłaty w taryfie za świadczone przez siebie usługi dystrybucji energii elektrycznej. W myśl przywołanego przepisu, Opłata pomniejszona o kwotę podatku VAT stanowi u OSD podstawę opodatkowania świadczonych przez niego usług w rozumieniu art. 29a ustawy o VAT. Natomiast zgodnie z art. 185 ustawy o OZE, od dnia wejścia w życie przepisów dotyczących Opłaty, stawka netto Opłaty wynosi 2,51 złotych za 1 MWh i obowiązuje do końca roku kalendarzowego, w którym te przepisy weszły w życie. Stawkę opłaty UZE na kolejny rok kalendarzowy publikuje Prezes URE w Biuletynie Urzędu Regulacji Energetyki, w terminie do dnia 30 listopada (art. 98 ust. 3 ustawy o UZE).

Jak wynika z zaprezentowanego opisu sprawy pobierana Opłata OZE od odbiorców to należność za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym i będzie stanowić składnik taryfy świadczonej usługi dystrybucji energii elektrycznej. Zatem należy uznać że Opłata OZE pobierana przez Wnioskodawcę od Odbiorców i następnie przekazywana do A, jest elementem wynagrodzenia za świadczone przez Spółkę usługi.

Tym samym, w świetle powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy jednoznacznie wskazać, że Opłata stanowiąca element kalkulacyjny wynagrodzenia z tytułu świadczonych przez Wnioskodawcę usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się również z ustaleniem podstawy opodatkowania Opłaty, pobieranej przez Wnioskodawcę od Odbiorców.

Jak stanowi przepis art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z powyższym artykułem podstawą opodatkowania jest wszystko to, co stanowi zapłatę, którą dostawca towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Jednocześnie wskazuje się, że podstawa opodatkowania nie obejmuje samego podatku od towarów i usług.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy, w myśl którego, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Zgodnie z wolą ustawodawcy, zapłata obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Tym samym wynagrodzenie jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Przepis ten określa, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo rodzaje kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub ze świadczeniem usług, które zwiększają zapłatę z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania.

Zainteresowany we wniosku wskazał, że m.in. za jego pośrednictwem na rzecz A, będzie pobierana Opłata za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w krajowym systemie elektroenergetycznym. Jak wskazał Wnioskodawca z zapisów Taryfy (podlegającej zatwierdzeniu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki), wynika, że stawki zawartych w niej opłat nie zawierają podatku VAT. W przypadku zatem świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej przez Wnioskodawcę jako Operatora, podstawą opodatkowania będą wszelkie opłaty (wynagrodzenie) otrzymane w zamian za świadczone usługi.

W ocenie Wnioskodawcy, Opłata pobierana od Odbiorców, jako składnik Taryfy będzie stanowić element wynagrodzenia za świadczone przez niego usługi, tym samym Opłata za dostępność energii ze źródeł odnawialnych, jest elementem cenotwórczym całości realizowanego świadczenia. W konsekwencji Opłata ta powinna zostać wliczona do podstawy opodatkowania świadczonej usługi.

Odnosząc się zaś merytorycznie do zagadnienia ustalenia podstawy opodatkowania Opłaty wskazać należy przepis art. 29a ustawy, z którego wynika, że podstawą opodatkowania, co do zasady, jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej pomniejszoną o kwotę podatku VAT.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że podstawą opodatkowania wykonywanych przez Wnioskodawcę usług jest całość świadczenia pieniężnego należnego od Odbiorcy, a więc należność za usługi dystrybucji energii elektrycznej, w tym Opłaty za dostępność energii ze źródeł odnawialnych w wysokości zgodnej z zapisami taryfy powiększonej o podatek VAT.

Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że pobierana Opłata będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, zaś podstawą opodatkowania będzie wartość tej Opłaty, wynikająca z Taryfy, natomiast należny podatek VAT winien być liczony metodą „od stu”.

W złożonym wniosku Strona wskazała, że nie oczekuje wykładni przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012, poz. 1059 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r., poz. 478 z późn. zm.) a jedynie jest zainteresowany uzyskaniem potwierdzenia co do metodologii ustalania podstawy opodatkowania w związku z poborem opłaty OZE, zatem przedmiotowa interpretacja nie rozstrzyga sposobu ustalania wysokości tej opłaty jak również sposobu wykazywania wysokości opłaty w taryfie. Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem Organ w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie może dokonywać rozstrzygnięć w zakresie przepisów ustaw innych niż podatkowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.