Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/4511-1-156/16-3/ES
z 11 marca 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 3 lutego 2016 r.), uzupełnionym pismem (data wpływu 8 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczeń w związku z rozwiązaniem umowy o pracę – jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej otrzymanej odprawy pieniężnej,
• prawidłowe w części dotyczącej otrzymanego odszkodowania.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania świadczeń w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W styczniu 2015 r. Wnioskodawczyni zawarła ze swoim dotychczasowym pracodawcą porozumienie rozwiązujące umowę o pracę (dalej: Porozumienie) zostało zawarte na wniosek pracownika, a rozwiązanie nastąpiło w trybie art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy, jednocześnie wskazano, iż przyczyna rozwiązania nie leży po stronie pracownika.

Zgodnie z zapisami Porozumienia, pracownikowi przysługiwała jednorazowa odprawa pieniężna w wysokości trzykrotności wynagrodzenia. Przedmiotowa odprawa została wypłacona na mocy Ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. 2003 r. Nr 90, poz. 844, z późn. zm.).

Ponadto omawiane Porozumienie odbyło się w trybie rozwiązania stosunku pracy w ramach „Programu Dobrowolnych Odejść” (dalej: Program). Z tego tytułu pracownikowi przysługiwała rekompensata w wysokości wielokrotności wynagrodzenia. Ilość przyznawanej wielokrotności wynagrodzenia uzależniona była od stażu pracy oraz zajmowanego stanowiska.

Ponadto wysokość wypłacanej rekompensaty była uzależniona od rodzaju ochrony, która przysługuje pracownikowi. Pracodawca podpisał bowiem „Pakt Gwarancji Pracowniczych” (dalej: Pakt), w którym zapewnił niektórym pracownikom gwarancję zatrudnienia. Gwarancja i długość jej obowiązywania uzależniona jest od okresu zatrudnienia oraz zajmowanego stanowiska.

W ramach Gwarancji Pracodawca zobowiązał się do niewypowiadania umów o pracę, z przyczyn niedotyczących pracowników.

Wnioskodawczyni wskazała, że wypłacona rekompensata w 2015 r. stanowi odszkodowanie, którego wysokość i zasady ustalania wynikają z regulaminu PDO dla pracowników Jej Pracodawcy, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeksu Pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymana przez Wnioskodawczynię odprawa pieniężna oraz rekompensata korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni przedmiotowe świadczenia korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 updof.

Powyższe stanowisko wynika z faktu, iż Pracodawca określa prawa pracowników m.in. do rozwiązania umowy o pracę, powiązanego z wypłatą świadczenia pieniężnego mającego charakter odszkodowania. Odszkodowanie to pełni funkcję kompensacyjną – stanowi finansową rekompensatę uszczerbku, który powstał u osoby poszkodowanej (pracownika) wskutek zdarzenia wywołującego szkodę (rozwiązania umowy o pracę). Wysokość odszkodowania, zgodnie z zapisami Programu, jest też adekwatna do rozmiarów powstałej szkody – stanowi bowiem wielokrotność miesięcznego wynagrodzenia, jakie pracownik uzyskałby, gdyby nie zaistniała przesłanka w postaci rozwiązania umowy o pracę (szkody). Ponadto pracodawca gwarantował Pracownikom uprawnienie w postaci braku możliwości rozwiązania umowy o pracę. Podpisując Porozumienie pracownicy rezygnowali ze swoich uprawnień, w zamian za co otrzymywali odszkodowanie, które ma wyrównać poniesioną szkodę w postaci braku obowiązywania Gwarancji.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 updof zastosowanie zwolnienia określonego w ww. przepisie uzależnione jest od jednoczesnego (łącznego) spełnienia trzech przesłanek:

1. otrzymane świadczenie (przychód) powinno stanowić odszkodowanie lub zadośćuczynienie,
2. jego wysokość lub zasady ustalania wynikać powinny wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw albo układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy,
3. otrzymane świadczenie nie może zostać wymienione w katalogu wyłączeń przedmiotowych określonych w analizowanym przepisie.
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, odszkodowania przyznawane pracownikom w ramach PDO spełniają powyższe przesłanki, przy czym dotyczy to zarówno odszkodowań przyznawanych pracownikom, których stosunek pracy jest objęty szczególną ochroną na podstawie Paktu, jak odszkodowań przyznawanych pozostałym pracownikom.

Po pierwsze, odszkodowania wypłacane w ramach PDO stanowią „odszkodowania lub zadośćuczynienia” określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Co prawda przepisy updof nie zawierają definicji „odszkodowania” ani „zadośćuczynienia”, niemniej jednak w ramach obowiązującego systemu prawa przyjmuje się, że odszkodowanie jest świadczeniem służącym naprawieniu określonej szkody majątkowej (obejmującej zarówno rzeczywistą stratę, jak i utracone korzyści (por. art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego), natomiast zadośćuczynienie służy zrekompensowaniu uszczerbku w dobrach osobistych (szkody niemajątkowej; (por. art. 24, art. 445 i nast. Kodeksu cywilnego). Tym samym należy zatem przyjąć, że również na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie odszkodowań i zadośćuczynień” obejmuje wszelkie świadczenia służące zrekompensowaniu poniesionej szkody, zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej.

Przy czym, uwzględniając wewnętrzną konstrukcję normy wyrażonej w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy uznać należy, że na gruncie tego przepisu pojęcie „odszkodowań lub zadośćuczynień” obejmuje również świadczenia takie jak rekompensaty, a więc świadczenia służące zrekompensowaniu uszczerbku związanego z ustaniem stosunku pracy.

Uwzględniając powyższe zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinno ulegać wątpliwości, że odszkodowania, które będą wypłacane pracownikom w ramach PDO stanowić będą „odszkodowania” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich funkcją jest bowiem zrekompensowanie szkody związanej z wyrażeniem przez pracowników zgody na ustanie stosunku zatrudnienia, skutkującej utratą możliwości dalszego zarobkowania w Spółce, jak również brakiem możliwości podjęcia w przyszłości zatrudnienia w Spółce oraz podmiotach z nią powiązanych.

Przy czym trzeba mieć na względzie, że bez uzyskania tej zgody od pracownika, doprowadzenie przez Spółkę do ustania stosunku pracy byłoby co najmniej utrudnione; z uwagi na to, że w przypadku pracowników zatrudnionych na czas nieokreślony wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę może nastąpić jedynie z uzasadnionych przyczyn (art. 30 § 4 i art. 45 § 1 Kodeksu pracy), względnie w skomplikowanej procedurze zwolnień grupowych.

Natomiast w przypadku pracowników objętych szczególną ochroną prawną przewidzianą w art. 39 Kodeksu pracy, stosunek pracy w ogóle nie mógłby być rozwiązany jednostronnie prze; pracodawcę w drodze wypowiedzenia. W odniesieniu do tej ostatniej kategorii pracowników wypłacane odszkodowanie stanowić zatem będzie ponadto formę rekompensaty za dobrowolną rezygnację z ochrony trwałości stosunku pracy przyznanej im z mocy prawa.

Wnioskodawca podkreśla, że powyższe stanowisko ma oparcie w wyroku Sądu Najwyższego z dni 7 maja 2013 r., sygn. akt II PK 260/12, w którym Sąd Najwyższy uznał, iż odprawa ustalona pomiędzy pracownikiem podlegającym szczególnej ochronie a pracodawcą w porozumieniu przedmiocie rozwiązania stosunku pracy, stanowi świadczenie o charakterze odszkodowawczym na rzecz takiego pracownika: „(...) sporna „odprawa” w rzeczywistości stanowiła rekompensatę dla pozwanego pracownika za dobrowolną rezygnację z kontynuowania u strony powodowej zatrudnienia, które było objęte szczególną ochroną trwałości stosunku pracy (...).”

W tej sytuacji, w części rekompensującej pozwanemu utratę zatrudnienia (rezygnację przysługującej pracownikowi szczególnej ochrony trwałości stosunku pracy) nie można mówić o „odprawie” jako świadczeniu będącemu formą (pieniężną) podziękowania” (gratyfikacji) za wykonaną przez niego pracę, przyznanemu pracownikowi przy okazji ustania zatrudnienia. W tym zakresie świadczenie to stanowiło „odszkodowanie”, rekompensatę za rezygnację z korzystania z sytuacji prawnej (szczególnej ochrony trwałości zatrudnienia) przedstawiającej określoną wartość majątkową.

Z powyższych względów odszkodowania wypłacane pracownikom na podstawie PDO powinny być uznane za „odszkodowania” lub „zadośćuczynienia” w rozumieniu art. 21 ust. 3 ustawy o podatki dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, zasady ustalania tych odszkodowań są precyzyjnie określone w Programie; który zdaniem Wnioskodawczyni stanowi spełnienie drugiej z przesłanek.

Po trzecie wreszcie, odszkodowania te nie stanowią żadnego ze świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do których zwolnienie przewidziane w tym przepisie nie ma zastosowania.

Tym samym, odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść i spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Potwierdzenie powyższej tezy stanowi Interpretacja Indywidualna wydana przez upoważnionego Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/4511-1-633/15-4/WM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej otrzymanej odprawy pieniężnej,
• prawidłowe w części dotyczącej otrzymanego odszkodowania.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami,
z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Nowe brzmienie przepisu – zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw – ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Natomiast zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. − Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502, z późn. zm.) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, objęte są tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego artykułu.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie lub zadośćuczynienie jest szczególnym rodzajem świadczenia stanowiącego pieniężną równowartość szkody majątkowej lub szkody na osobie.

Natomiast istoty odprawy nie należy doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenie jest odszkodowaniem, czyli naprawieniem szkody lub straty, jaką pracownik poniósł w związku z pozbawieniem go zatrudnienia. De facto jest ona świadczeniem pracodawcy w razie zaistnienia zdarzeń, które zgodnie z odpowiednimi przepisami powodują niemożliwość, niecelowość lub zbędność kontynuacji stosunku pracy.

Ponadto, nie bez znaczenia pozostaje również fakt, że ilekroć ustawodawca posługuje się w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określeniem „odprawa”, to za każdym razem dotyczy to wyłączenia od analizowanego zwolnienia przedmiotowego zawartego w lit. a), b) i c) ww. normy prawnej.

Jak wynika z treści wniosku w styczniu 2015 r. pracodawca rozwiązał z Zainteresowaną stosunek pracy. Skutkiem tego było wypłacenie Wnioskodawczyni świadczeń pieniężnych, tj.:

• jednorazowej odprawy pieniężnej w wysokości trzykrotności wynagrodzenia;
  Rzeczona odprawa została wypłacona na mocy Ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.
• odszkodowania (rekompensaty) w wysokości wielokrotności wynagrodzenia uzależnionego od stażu pracy oraz zajmowanego stanowiska.
  Przedmiotowe odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie Porozumienia, które odbyło się w trybie rozwiązania stosunku pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść.
  
  

Wątpliwość Wnioskodawczyni budzi kwestia, czy otrzymane: odprawa, odszkodowanie (rekompensata) korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odniesieniu do wypłaconego odszkodowania (rekompensaty) zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw, który to przepis na mocy art. 14 ustawy zmieniającej m.in. ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do dochodów uzyskanych z tego tytułu od 1 stycznia 2014 r. Skoro bowiem, jak wskazuje Wnioskodawczyni, odszkodowanie zostało wypłacone na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten w nowym brzmieniu wyraźnie wskazuje, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Przedmiotowym zwolnieniem nie jest jednak objęta odprawa pieniężna, i to zarówno ta, której wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jak i odprawy pieniężne, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Rzeczone świadczenie nie podlega także zwolnieniu od opodatkowania uregulowanemu w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ została otrzymana przez Zainteresowaną na innej podstawie niż wyrok lub ugoda sądowa.

Reasumując, Wnioskodawczyni ma prawo uznać, że odszkodowanie wypłacone na podstawie Regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy znowelizowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego przedmiotowy regulamin jest regulaminem, o którym mowa w art. 9 § 1 Kodeksu pracy.

Natomiast w przypadku wypłaconej Zainteresowanej odprawy pieniężnej, należy stwierdzić, że nie jest ona zwolniona z podatku dochodowego. Wejście w życie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 1328 i 1478) nie zmieniło dotychczasowej zasady, zgodnie z którą przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podobnie jak przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b tejże ustawy – ma zastosowanie wyłącznie do odszkodowań i zadośćuczynień. W konsekwencji, otrzymana odprawa pieniężna stanowi dla Zainteresowanej przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, od którego to przychodu płatnik zobligowany był potrącić podatek dochodowy.

Końcowo odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku Sądu Najwyższego, który zdaniem Wnioskodawczyni ma oparcie w stanowisku przedstawionym we wniosku podkreślić należy, że jakkolwiek wyrok kształtuje pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczy wyłącznie konkretnej sprawy, w danym stanie faktycznym. Wyrok ten zapadł w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążący dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Natomiast w odniesieniu do powołanej interpretacji indywidualnej, wskazać należy, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego Organu. Interpretacja organu podatkowego dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.